Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Ακούω και διαβάζω πολλά για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Πολλά από αυτά, θετικά και αρνητικά, είναι σωστές κρίσεις. Αρκετά όμως είναι εμπαθείς και αστήρικτες διαστρεβλώσεις και κατηγορίες.

Πριν πολλά χρόνια, από βαρεμάρα για την λογοτεχνία και από ιδιοτροπία, ξεκίνησα να διαβάζω Βυζαντινή ιστορία. Πολλά ονόματα, αμέτρητες συγκρούσεις, πολλές χρονολογίες, επεισόδια, δολοπλοκίες, αιματηρές αναρρήσεις στον θρόνο, επιτυχίες, επιτεύγματα και αποτυχίες. Σαν ένα πολύ μεγάλο μυθιστόρημα.

Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι οτι στην μεγαλύτερη περίοδο αυτών των 1000 περίπου ετών που υπάρχει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, είναι το μόνο πολιτισμένο «κράτος» στον Δυτικό κόσμο. Στον κόσμο τον τότε γνωστό στους Βυζαντινούς. Μία περιοχή με οργανωμένη εξουσία, νόμους, θεσμούς, οικονομία και κοινωνία. Με επιστήμη, γράμματα, τέχνες και πολιτισμό.

Στην υπόλοιπη τοτινή Ευρώπη οι λαοί ζουν σε μια πρωτόγονη και βάρβαρη εποχή. Το Βυζάντιο στέκεται σαν φάρος πολιτισμού όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη οι άνθρωποι ζουν μέσα σε έναν ωκεανό αγριότητας όπου εξουσιάζουν οι πολέμαρχοι και οι ορδές των δασών και των βουνών της Ευρώπης. Οι οποίοι φαντάζονταν τις πύλες των βυζαντινών πόλεων ολόχρυσες. Και το όνειρό τους ήταν να τις λεηλατήσουν.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στα 1000 αυτά χρόνια ήταν ο στόχος επιθέσεων, επιδρομών και λεηλασιών από δεκάδες βάρβαρους λαούς. Που επιτίθεντο από βορρά, νότο, ανατολή και δύση. Από ξηρά και θάλασσα. Αδιάκοπα και ανελέητα.

Αυτά τα δύο είναι λοιπόν, σαν συμπέρασμα, τα σημαντικά: οτι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι μια περιοχή με πολιτισμό, τον μόνο τότε πολιτισμό, μέσα σε έναν ωκεανό βαρβαρότητας, και οτι είναι αδιάκοπος στόχος αρπαγής και λεηλασίας από δεκάδες βάρβαρους λαούς.

Το Βυζάντιο έπεσε. Επεσε σαν σήμερα.

Η πτώση του συνέβη για μια σειρά από λόγους. Και εδώ διαφέρουν οι εκτιμήσεις. Ας πούμε μόνο οτι οι λόγοι που οδήγησαν στην πτώση ήταν πολλοί και περίπλοκοι.

Το Βυζάντιο είναι άγνωστο στους Ελληνες.

Αλλά και η Δύση επιμένει να αγνοεί το Βυζάντιο. Ισως επειδή την ντροπιάζει. Καθώς οταν υπήρχε το Βυζάντιο με τον πολιτισμό του η Δύση ήταν μια περιοχή βαρβαρότητας. Και ουσιαστικά ανύπαρκτη. Η Δύση έκανε τα πρώτα της βήματα παίρνοντας ουσιαστικά όλα όσα χρειάστηκαν για να γίνει αυτό που είναι σήμερα, από αυτό το ξεχασμένο Βυζάντιο.

Η Δύση χωρίς το Βυζάντιο θα ήταν μια άλλη Δύση. Ισως και να μην υπήρχε.

Ας διατηρήσουμε την μνήμη του Βυζαντίου.

https://byzantium.gr/

Η κυβέρνηση νομοθετεί οτι θελήσει δια της Βουλής και έχει διορίσει και την ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Η ιδέα οτι η κυβέρνηση πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής (αρχή της δεδηλωμένης) είναι από τους πιο καταστροφικούς κανόνες του Κοινοβουλευτισμού.

Καταλήγουμε η κυβέρνηση να έχει υποχείριο την Βουλή και να κάνει νόμο οτι θελήσει.

Αυτό είναι βέβαια παραβίαση της, επίσης κοινοβουλευτικής, αρχής της διάκρισης των εξουσιών. Διότι ουσιαστικά νομοθετεί η κυβέρνηση και όχι η Βουλή.

Η κυβέρνηση πρέπει να ματώνει για να περάσει έναν νόμο από την Βουλή. Και η Βουλή δεν πρέπει να εμπιστεύεται την κυβέρνηση.

Γι’ αυτό σε έναν πιο λογικό Κοινοβουλευτισμό θα έπρεπε να έχουμε χωριστές εκλογές για κυβέρνηση, Βουλή και ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι προσχηματική βέβαια. Καθώς και την ηγεσία της Δικαιοσύνης την διορίζει πάλι η κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση νομοθετεί οτι θελήσει δια της Βουλής και έχει διορίσει και την ηγεσία της Δικαιοσύνης.

Σας φαίνεται αυτό για Δημοκρατία;

Γιατί κάποιο από όλα τα κόμματα, αριστερά και δεξιά, δεν μιλάει για όλα αυτά;

Διότι όλα τα κόμματα είναι Ολιγαρχικά. Και η ηγεσία τους πολύ θα ήθελε να κυβερνάει με αυτούς τους κανόνες που ουσιαστικά είναι απολυταρχικοί.

Ολιγαρχικοί είναι οι άνθρωποι.

Ξεκόλα!

Μία ομάδα χρυσοχόων του Μεσαίωνα που μετεξελίχθηκαν σε τραπεζίτες, ελέγχοντας την εκτύπωση χρήματος σε όλες τις χώρες με τις Κεντρικές Τράπεζες, αγόρασαν τα πάντα: κυβερνήσεις, υπερεθνικούς οργανισμούς, διατροφή, ενέργεια, φάρμακο, ανώτατη εκπαίδευση, ΜΜΕ, διασκέδαση, ψυχαγωγία, κλπ.

Το επόμενο σχέδιό τους είναι το Ψηφιακό Νόμισμα + Ψηφιακό Πορτοφόλι + Σύστημα Κοινωνικής Βαθμολογίας. Και η Ψηφιακή Επιτήρηση των κοινωνιών, με ταυτόχρονη μείωση του πληθυσμού, τον οποίο τώρα ομογενοποιούν.

Το μεθεπόμενο σχέδιό τους είναι ο έλεγχος του νερού και της διατροφής.

Τα προηγούμενα έργα τους είναι οι αδιάκοποι πόλεμοι, οι οικονομικές κρίσεις, ο δυσθεώρατος δημόσιος δανεισμός, οι επιδημίες, ο εκφαυλισμός της επιστήμης, η γελοιοποίηση της δημόσιας παιδείας, ο εξευτελισμός του άνδρα και της γυναίκας, η διάλυση της οικογένειας, κλπ.

Τελικός στόχος τους είναι ένα αρχαίο όνειρο: η παγκόσμια κυριαρχία.

Αν το θέλεις πιο λιανά από αυτή την σύνοψη βρες έναν συνομωσιολόγο. Θα σε κατατοπίσει πλήρως.

ΥΓ. Κι εσύ αριστερέ, ξεκόλα. Δεν είναι μόνο ο Καπιταλισμός το πρόβλημα.

Ξεκόλα.

Καλά Ξεμπερδέματα

Τα τρία τελευταία χρόνια έγινε εντελώς φανερό ένα πράγμα: οτι υπάρχει ένα διεθνές εξωθεσμικό κέντρο στο οποίο είναι υποτελείς

• διεθνείς οργανισμοί όπως ΟΗΕ, ΠΟΥ, ΠΟΕ, ΔΝΤ, EE, BIS, κλπ
• κυβερνήσεις, σχεδόν όλες του Δυτικού κόσμου και όχι μόνο
• υγειονομικές αρχές, πανεπιστήμια και εκπαιδευτικές αρχές
• σχεδόν όλα κόμματα της δεξιάς, του κέντρου και της αριστεράς
• ΜΜΕ, τα μεγάλα κυρίως αλλά και πολλά μικρά
• δημοσιογράφοι, infuencers, ηθοποιοί και μουσικοί παγκοσμίως γνωστοί, αθλητές και λοιπές διασημότητες
• θρησκευτικοί ηγέτες
• επιστημονικοί σύλλογοι με πρώτους τους ιατρικούς
• μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και μικρές

Ολοι αυτοί αποτελούν έναν στρατό, στην κυριολεξία, ο οποίος μάχεται έχοντας έναν και μοναδικό αντικειμενικό σκοπό (και όχι δεν είναι ο εμβoλιασμός).

Η πλήρης υποδούλωση των κοινωνιών είναι ο σκοπός τους.

— Αριστεροί και Δεξιοί

Κάποιοι, λίγοι, τα γνωρίζουν πολύ καλά όλα αυτά. Εχει χρόνια που διαβάζουν και γράφουν για αυτό το φαινόμενο. Και βαριούνται ακόμη και να τα ξαναδιαβάσουν.

Κάποιοι άλλοι, αριστεροί ιδίως, καταφεύγουν στην αγαπημένη τους εξήγηση που τα εξηγεί όλα: «έτσι λειτουργεί ο Καπιταλισμός».

Οι πιο θυμωμένοι, ειδικά κατά τις περιόδους που ξεχειλίζει ο βόθρος της διαφθοράς, έχουν έτοιμη και την λύση: «ένας Στάλιν μας χρειάζεται». Και φυσικά και η άλλη πλευρά έχει την δική της ανάλογη πρόταση: «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται».

Λίγο μυαλό μας χρειάζεται.

— Καπιταλισμός και Σοσιαλισμός

Ο Καπιταλισμός και ο Σοσιαλισμός, όπου υπήρξε και όπου υπάρχει και σήμερα, λειτούργησαν και λειτουργούν κάτω από εξουσίες και Πολιτεύματα τα οποία θέτουν την κοινωνία στην θέση του υπηκόου. Πρόκειται δηλαδή για Ολιγαρχικά Πολιτεύματα. Οπου η πολιτική εξουσία συγκεντρώνεται σε πολύ λίγα χέρια.

Εχουν δίκιο οι αριστεροί. Εχουμε ταξικές κοινωνίες. Εχουμε οικονομικές τάξεις. Και τεράστιες οικονομικές ανισότητες.

Αλλά αυτό για το οποίο δεν μιλάει κανείς, αριστεροί και δεξιοί, είναι οτι έχουμε και πολιτικές τάξεις και τεράστια πολιτική ανισότητα.

Ο Σοσιαλισμός δεν γιάτρεψε τίποτε από τα δύο. Διότι για να θεραπευθεί η οκονομική ανισότητα πρέπει πρώτα να στριμωχτεί η πολιτική ανισότητα.

Η πολιτική εξουσία αποφασίζει για την οικονομική μοιρασιά.

— Ο πλούτος και ο έλεγχος των κοινωνιών

Στον Καπιταλισμό μπορεί κάποιος να συσσωρεύσει αμύθητο πλούτο.

Κάποιοι διάσημοι υπερπλούσιοι, από τον χώρο της Πληροφορικής ή άλλων διεθνών επιχειρήσεων, δεν είναι εκείνοι με τον μεγαλύτερο πλούτο. Είναι μάλλον οι «μπροστινοί».

Ο υπερ-πολύς πλούτος συγκεντρώθηκε στο πέρασμα των τελευταίων δύο ή τριών αιώνων στα χέρια ενός μικρού αριθμού οικογενειών. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ούτε ποιες είναι αυτές οι οικογένειες.

Η συγκέντρωση τέτοιων ασύλληπτων οικονομικών πόρων, στα χέρια τόσο λίγων ανθρώπων, τους έδωσε την δυνατότητα να ελέγξουν το σύνολο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, τουλάχιστον στις Δυτικές κοινωνίες.

Αν κάποιος πάει στο https://finance.yahoo.com/ και αναζητήσει οποιαδήποτε εταιρία, θα δει στην καρτέλλα Holders (μέτοχοι), στην ενότητα Top Institutional Holders (κορυφαίοι θεσμικοί μέτοχοι), τις ίδιες και τις ίδιες holding εταιρίες. Βασικά την Blackrock και την Vanguard.

Η συγκέντρωση είναι ασύλληπτη.

Οταν φάνηκε πως ο Jack Ma της Alibaba Group ήταν κοντά στο να «αντλήσει» 200 και παραπάνω δις από τα Κινεζικά Χρηματιστήρια, το ΚΚΚ τον «εξαφάνισε» για μερικούς μήνες, και όταν επανεμφανίστηκε ήταν «πολύ προσεκτικός». Πριν λίγες μέρες σχεδόν αποσύρθηκε από την οικονομική ζωή.

Το ΚΚΚ προφανώς γνωρίζει πως τέτοιοι οικονομικοί πόροι μπορούν να εξαγοράσουν μεγάλη πολιτική ισχύ. Υπουργούς, Γεν. Γραμματείς, ΜΚΟ, κλπ.

— Και δεν είναι η εξαγορά η μόνη μέθοδος

Πρόσφατα με τις υποκλοπές των τηλεφωνικών επικοινωνιών καταλάβαμε, όσοι μπορούμε ακόμα και καταλαβαίνουμε, πως στον πάνω όροφο της εγχώριας πολιτικής εξουσίας, και όχι μόνο της πολιτικής, παρακολουθούν και παρακολουθούνται. Και αυτό όχι μόνο στη χώρα μας.

Γίνεται δηλαδή φανερό «όλοι έχουν στοιχεία για όλους» στα χέρια τους. Και προφανώς επιδιώκουν μέσω αυτών των στοιχείων να πετύχουν κάποιου τύπου «συμμόρφωση» των παρακολουθούμενων στα σχέδιά τους.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι στοιχεία μπορεί να είναι αυτά. Με δεδομένο οτι οι ανθρώπινες αδυναμίες είναι τόσες πολλές. Και πρόσφατα πληροφορηθήκαμε για ανώτατο δικαστικό πράγματα ανήκουστα.

— Η τελική επιδίωξη είναι τόσο αρχαία

Η τελική επιδίωξη αυτών των υπερπλούσιων οικογενειών είναι η παγκόσμια κυριαρχία.

Είναι ένα πολύ αρχαίο όνειρο. Το είχαν πολλοί και διάφοροι. Βασιλιάδες και αυτοκράτορες. Και το επιχείρησαν με διάφορους τρόπους. Στρώνοντας συνήθως με πτώματα ολόκληρες ηπείρους.

Ομως μέχρι τώρα όλες οι απόπειρες για παγκόσμια κυριαρχία έγιναν με στρατιωτικά μέσα. Είναι πρώτη φορά που η απόπειρα γίνεται με οικονομικά και εξαναγκαστικά μέσα.

Αλλά υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο, που δεν υπήρχε στις προηγούμενες εποχές: η τεχνολογία.

Είναι πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας όπου υπάρχει τεχνολογία, ψηφιακή, ικανή να «επιτηρήσει» ψηφιακά όλους τους ανθρώπους. Ειδικά τους αστικούς πληθυσμούς. Και αυτός είναι και ο λόγος που λαμβάνονται πολιτικά μέτρα για να ερημώσει η ύπαιθρος.

— Η άγνοια και η υποβάθμιση του ανθρώπου

Συνδυάζοντας την απόλυτη παρακμή της δημόσιας εκπαίδευσης με την βιομηχανία θεάματος, ακροάματος, διασκέδασης και αθλητισμού, οι υπερπλούσιοι επικυρίαρχοι που ελέγχουν αυτούς τους τομείς διεθνώς, έχουν πετύχει, σχετικά με τον «μέσο άνθρωπο» μια σειρά από πολλαπλούς στόχους:

• δεν μπορεί να τοποθετήσει τον εαυτό του στον τόπο και στον χρόνο, είναι αγεωγράφητος και ανιστόρητος
• δεν κατανοεί την πραγματικότητα εντός της οποίας ζει και τους παράγοντες που την ρυθμίζουν, δεν μπορεί να ξεχωρίσει το οικονομικό σύστημα από το πολίτευμα, δεν γνωρίζει καν τι είναι πολίτευμα, δεν γνωρίζει πως λειτουργεί το νόμισμα, η τράπεζα και ο δανεισμός, οι φαρμακευτικές, οι διεθνείς οργανισμοί, το κλίμα, το σύμπαν το ίδιο
• η κριτική του σκέψη είναι σε πλήρη καταστολή και επιλύει την κάθε διένεξη, πολιτική, φυσική, πνευματική, αποκλειστικά και μόνο με το θυμικό, αδυνατώντας σχεδόν να στοχαστεί

— Η Τεχνητή Νοημοσύνη

Από την άλλη οι επικυρίαρχοι ελέγχουν την ανάπτυξη, και την χρήση, όλων των τεχνολογιών αιχμής, από τις βιοτεχνολογίες μέχρι την πληροφορική, από τις οποίες τεχνολογίες η πιο επικίνδυνη είναι μία: η Τεχνητή Νοημοσύνη (AI ή Artifical Intelligence).

Υπάρχουν πολλές προσπάθειες σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή. Η πιο διάσημη είναι η https://chat.openai.com.

Μπορεί κάποιος να φτιάξει έναν λογαριασμό και να συνδεθεί ώστε να συνομιλήσει με ένα εξελιγμένο AI. Και να του ζητήσει, δωρεάν εντελώς, να φτιάξει διάφορα πράγματα. Από το να γράψει μουσική, μια επιστημονική εργασία, ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή, ένα web site, έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα βίντεο ή οτιδήποτε άλλο.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι η επόμενη μεγάλη επανάσταση. Και είναι εδώ. Με εκπληκτικές επιδόσεις. Ασύλληπτες για τον άνθρωπο.

Τα προβλήματα που μένουν να λυθούν για να έχουμε αυτο-κινούμενες μονάδες, και ειδικά ανθρωποειδή, είναι λίγα. Βραχίονες, τεχνητό δέρμα, όραση, φωνή, κλπ, έχουν λυθεί και βελτιώνονται καθημερινά.

Η σύνδεση με το internet είναι επίσης λυμένη, χάρη σε τεχνολογίες όπως το https://www.starlink.com/ και το 5G.

Το τελευταίο ίσως που μένει να λυθεί είναι το πρόβλημα της ενέργειας που χρειάζεται στην κίνησή του ένα αυτο-κινούμενο ρομπότ.

— Απολυταρχία και επιτήρηση των κοινωνιών

Ενα βασικό εργαλείο για την εφαρμογή της πολιτικής απολυταρχίας, και της συνακόλουθης επιτήρησης των κοινωνιών, είναι το Ψηφιακό Νόμισμα Κεντρικής Τράπεζας (CBDC ή Central Bank Digital Currency).

Click to access %5BAMI-PayGR-NSG%5D-04-11-20-(7)-CBDC.pdf

Μοιάζει με τα κρυπτονομίσματα, αλλά δεν είναι. Είναι κάτω από κεντρικό τραπεζικό έλεγχο. Πιο κεντρικό δεν γίνεται.

Ενα άλλο τέτοιο εργαλείο είναι το Ψηφιακό Πορτοφόλι (Digital Wallet).

Αυτά τα δύο θα σημάνουν και την εξαφάνιση των μετρητών. Ο λόγος είναι ο απόλυτος έλεγχος της συμπεριφοράς των ανθρώπων μέσω του Συστήματος Κοινωνικής Ποντοδοσίας (Social Credit System).

Το Σύστημα Κοινωνικής Ποντοδοσίας είναι ήδη σε εφαρμογή στην πρωτοπόρα Κίνα. Την οποία τόσο πολύ θαυμάζουν οι δυτικές κυβερνήσεις.

Η συμπεριφορά ενός ανθρώπου επιβραβεύεται με πόντους ή τιμωρείται με αφαίρεση πόντων. Οσο μειώνονται οι πόντοι τόσο κάποιος δεν μπορεί να κάνει απλά πράγματα: να ταξιδέψει με αεροπλάνο, να ζητήσει τραπεζικό δάνειο, να πάρει το μετρό ή το αστικό.

— Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος

Αυτός είναι ο κόσμος που θα ζήσουν οι γενιές από δω και πέρα. Εάν δεν υπάρξει κάποια ανατροπή, ο έλεγχος και η επιτήρηση θα αυξάνονται, έως ασφυξίας.

Οι εγχώριες πολιτικές ηγεσίες, τα κόμματα, τα ΜΜΕ, κλπ κλπ, είναι όλα ευθυγραμμισμένα με την θέληση των υπερπλούσιων επικυρίαρχων.

Καλά Ξεμπερδέματα.

Το ανώτατο στάδιο του Κοινοβουλευτισμού είναι ο Ολοκληρωτισμός.

Μια Κοινοβουλευτική κυβέρνηση είναι μία Ολιγαρχική κυβέρνηση. Μια Ολιγαρχική κυβέρνηση έχει πάντα Ολοκληρωτική νοοτροπία.

Μία Ολιγαρχική κυβέρνηση θεωρεί αντιπάλους δύο πράγματα: τον λαό και τα αντίπαλα κόμματα.

Ο λαός συνήθως κοιμάται και σπάνια γίνεται επικίνδυνος για την κυβέρνηση.

Ο λαός γίνεται επικίνδυνος για την κυβέρνηση μόνο όταν θυμώσει και εξαγριωθεί.

Το αντίπαλο κόμμα είναι επικίνδυνο για την κυβέρνηση. Διότι θέλει να γίνει αυτό κυβέρνηση. Γι’ αυτό και είναι υπό παρακολούθηση. Σταθερά.

Οταν ένα αντίπαλο κόμμα γίνει κυβέρνηση, συνεχίζει κι αυτό τις παρακολουθήσεις των αντιπάλων κομμάτων. Σταθερά.

Στον Κοινοβουλευτισμό η Ολιγαρχία και ο Ολοκληρωτισμός είναι κάπως soft. Πρέπει να τηρούνται τα προσχήματα.

Για παράδειγμα «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» και «ανεξάρτητη Νομοθετική εξουσία».

Αλλά στην πράξη έχουμε φυσικά ένα Ολιγαρχικό καθεστώς. Με ροπή προς τον Ολοκληρωτισμό. Γίνεται αυτό που θέλει ο ένας στην κορυφή.

Το ανώτατο στάδιο του Κοινοβουλευτισμού είναι ο Ολοκληρωτισμός.

Ονειρεύονται παγκόσμια κυριαρχία με Ψηφιακή Ταυτότητα, Ψηφιακό Χρήμα, Παγκόσμιο Επίδομα Επιβίωσης, δελτία σε τρόφιμα και καύσιμα και κυρίως Social Point System.

Τα βαριέμαι κι εγώ τα μεγάλα κείμενα. Ειδικά αυτά που τα διαβάζεις και στο τέλος λες «μπαλαφαρία, δεν μου είπε τίποτε». Ελπίζω όσοι διαβάσετε το παρακάτω να πείτε «μεγάλο στόμα έχει αλλά κάτι κέρδισα».

«Η αναρχία πιθανότερη απειλή για τη Δύση από την τυραννία» υποστηρίζει ένα άρθρο των Financial Times που διάβασα μεταφρασμένο στο in gr και για το οποίο θα βρείτε link παρακάτω.

Πρόκειται για παπαριά υψηλού επιπέδου. Κι επειδή δεν γράφει ο καθένας στο FT, είναι πιο ασφαλές να υποθέσουμε οτι ο συντάκτης έχει κάποιους δικούς του λόγους να γράφει όσα γράφει, και όχι οτι δεν ξέρει τι του γίνεται.

Το άρθρο υποστηρίζει πως «η ιστορία του ανθρώπινου είδους είναι κυρίως μια ιστορία αταξίας και όχι υπερβολικής τάξης. Είναι μάλλον η ιστορία της αναρχίας παρά εκείνη της τυραννίας. Ακόμη και τώρα το κράτος, μια σχετικά πρόσφατη εφεύρεση, μοιάζει ανομοιόμορφο και μη παγιωμένο σε μεγάλο μέρος του κόσμου.»

Και παρακάτω πως «το πρόβλημα διακυβέρνησης πυροδοτεί η μεγάλη μειοψηφία του πληθυσμού που δεν αναγνωρίζει, ας πούμε, τη νομιμότητα του προέδρου Τζο Μπάιντεν ή τη σοφία των συμβουλών για τη δημόσια υγεία.»

[Και μεγάλη και μειοψειφία; Μεταφραστή, είσαι σίγουρος;]

Οπως καταλαβαίνετε, όσοι τέλοσπάντων καταλαβαίνετε, το πρόβλημά του είναι κυρίως η διακυβέρνηση των κοινωνιών και πως θα έχουμε μια ολοκληρωτική διακυβέρνηση, χωρίς να νιώθουμε οτι έχουμε ολοκληρωτισμό.

Και το ομολογεί χωρίς να το λέει ξεκάθαρα: «Ακόμα κι αν ένας τύραννος μπορούσε να καταλάβει την εξουσία με ένα πραξικόπημα, καμία χώρα τόσο διστακτική και ταραχώδης δεν θα έμενε κάτω από τη γροθιά του επί μακρόν. Πολύ πιο λογική είναι η προοπτική μιας ακυβέρνητης Αμερικής.»

Οι Financial Times είναι. Η φωνή του συστήματος. Το παγκόσμιο σύστημα μας αραδιάζει τις ανησυχίες του για το μέλλον. Για το που πάνε τα πράγματα και τι πρόκειται να γίνει.

«Είσαι γιατρός; Είσαι επιστήμονας; Είσαι ειδικός;»

Αυτή η επιχειρηματολογία για το οτι στα δημόσια πράγματα (και στη δημόσια συζήτηση) μόνο οι ειδικοί δικαιούνται να έχουν γνώμη και άποψη είναι ένα από τα αρχαιότερα ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ επιχειρήματα.

Ο Πλάτωνας (εκ των βάσεων του καταστήματος της Ολιγαρχίας ανά τους αιώνες και μέγας εχθρός της Δημοκρατίας) ξεδιπλώνει το επιχείρημα περί «ειδικών» στον διάλογο Πρωταγόρας.

Η «Πολιτεία», του Πλάτωνα, με τους σοφούς κυβερνήτες, είναι πάλι για το ίδιο πράγμα. Κυβερνήτες γίνονται αυτοί που μορφώνονται «επιστημονικά» για να κυβερνήσουν.

Η Ολιγαρχία [και Ολιγαρχία θα πει «λίγοι στην εξουσία» και ΟΧΙ Ολιγαρχία του Πλούτου, «ηλίθιε», που σου έκαναν το μυαλό μαντάρα οι αριστερές ιδεοληψίες] δεν θέλει πολίτες. Θέλει ΥΠΗΚΟΟΥΣ. Και οι υπήκοοι ΔΕΝ δικαιούνται να έχουν γνώμη και άποψη. Το καθήκον τους είναι να υπακούν.

Στην σύγχρονη εποχή είχαμε και την «Πεφωτισμένη Δεσποτεία» (τρομάρα της), Φρειδερίκος ο Βου νομίζω, κλπ κλπ.

Ο Κοινοβουλευτισμός, καμμία σχέση με Δημοκρατία, είναι Εφαρμοσμένη Ολιγαρχία. Τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες του οικοδομήματος της Ολιγαρχίας. Και τα αριστερά. Μόνο οι δημόσιοι άρχοντες και οι δικοί τους «επιστήμονες» και προπαγανδιστές δικαιούνται να έχουν άποψη. Ο λαός όχι. Δεν έχει σημασία η μόρφωση και τα πτυχία των ανθρώπων του λαού. Δεν δικαιούνται. Τέλος.

Η Δημοκρατία, η Ελληνική Δημοκρατική παράδοση τέλοσπάντων, θεωρεί πως η πολιτική είναι ΓΝΩΜΗ. Και όχι επιστήμη. «Εδοξε τη Βουλή και τω Δήμω» θα πει «έτσι φάνηκε σωστό στη Βουλή και στο Λαό».

Γνώμη δικαιούνται όλοι. Και αναλαμβάνουν και την ευθύνη για τις προτάσεις τους προς τις δημόσιες αρχές. Οχι «πολιτική ευθύνη» και τέτοιες πουτανιές. Αληθινή ευθύνη.

Το ότι ένα από τα πιο αρχαία ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ επιχειρήματα όχι απλώς επιζεί αλλά γνωρίζει τέτοια δόξα στις μέρες μας, όπως αυτό των «ειδικών», αρκεί για να μας δείξει σε τι ολιγαρχική νύχτα ζούμε και σε ποιον εφιάλτη περπατάμε ξυπόλυτοι.

Πλούτος και Πολιτική Εξουσία

Ολιγαρχία θα πει «λίγοι στην εξουσία», δηλαδή «λίγοι κατέχουν την πολιτική εξουσία».

Η έκφραση «Ολιγαρχία του πλούτου» είναι μια κατασκευή, που επικράτησε και με την βοήθεια της αριστεράς, ώστε να απογυμνωθεί η λέξη Ολιγαρχία από το αρχικό της νόημα. Παλιό κόλπο και δοκιμασμένο.

Στον Κοινοβουλευτισμό, που είναι το πολίτευμά μας, ένας πολύ πλούσιος μπορεί να αγοράσει πολιτική εξουσία. Αν βαριέται να την ασκήσει ο ίδιος. Ετσι έκανε ο Μπερλουσκόνι και ο Τραμπ.

Ο λόγος που στον Κοινοβουλευτισμό ένας πλούσιος μπορεί να εξαγοράσει την πολιτική εξουσία είναι οτι τον διευκολύνουν σε αυτή την εξαγορά οι κανόνες του Κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Η αιτία είναι το πολίτευμα.

Πρώτα πρώτα αυτοί που ασκούν την πολιτική εξουσία είναι λίγοι. Μερικές φορές, ελάχιστοι. Επειτα η πολιτική διαφθορά, η οποία είναι ενδημική στον Κοινοβουλευτισμό, καθώς ο Κοινοβουλευτισμός είναι ο κατ’ εξοχήν βιότοπος της πολιτικής διαφθοράς, δίνει την δυνατότητα σε έναν υπερ-πλούσιο να εξαγοράσει προέδρους, υπουργούς, βουλευτές, ανώτατους δικαστικούς, αξιωματικούς της αστυνομίας, κλπ κλπ.

Σε διεθνές επίπεδο, και για τους ίδιους λόγους, θα μπορούσε ένας υπερ-πλούσιος να εξαγοράσει για παράδειγμα Επιτρόπους της ΕΕ ή και ολόκληρες υπηρεσίες της ΕΕ. Η οποία ΕΕ είναι από τους πιο διεφθαρμένους πολιτικούς οργανισμούς του πλανήτη έτσι κι αλλιώς.

Σε όσο πιο ολιγαρχικά πολιτεύματα πάμε τόσο η εξαγορά της εξουσίας από τον πολύ πλούτο γίνεται πιο εύκολη. Στα μοναρχικά καθεστώτα της Ευρώπης, πριν από την Γαλλική Επανάσταση, οι βασιλιάδες, οι πρίγκηπες και οι ευγενείς ήταν σε μεγάλο βαθμό καταχρεωμένοι σε διάφορους τραπεζίτες και γι’ αυτό ελεγχόμενοι.

«Μα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;»

Εχετε όρεξη να διαβάσετε μερικούς από τους λόγους που συμβαίνουν όλα αυτά τα άσχημα; Συνεχίστε παρακάτω. Αλλιώς «γράψτε με» εκεί που ξέρετε.

Ακούστε λοιπόν.

Τα νέα παιδιά που σπουδάζουν «πολιτικές επιστήμες» στο Πάντειο ή νομικά σε κάποια Νομική, διδάσκονται μερικές από τις μεγαλύτερες ψεμματάρες που έχει διδάξει ποτέ δάσκαλος σε μαθητές του. Σε κάτι μαθήματα με τίτλο όπως «Ιστορία των Πολιτικών Θεωριών», «Συνταγματικό Δίκαιο» και «Κοινωνιολογία του Δικαίου». Και άλλους ακόμα πιο φανταχτερούς τίτλους.

● Μαθαίνουν οτι ο Κοινοβουλευτισμός είναι πολίτευμα.
● Μαθαίνουν οτι ο Κοινοβουλευτισμός είναι από τα πιο τέλεια πολιτεύματα.
● Μαθαίνουν οτι ο Κοινοβουλευτισμός είναι «Δημοκρατία» (και πόσες άλλες «Δημοκρατίες» υπάρχουν).
● Μαθαίνουν οτι το Κοινωνικό Συμβόλαιο στον Κοινοβουλευτισμό έχει θεμέλιο την Ισονομία και την Δικαιοσύνη.
● Μαθαίνουν οτι τα Συντάγματα στον Κοινοβουλευτισμό εγγυώνται αυτό το Κοινωνικό Συμβόλαιο.
● Μαθαίνουν οτι οι τρείς Εξουσίας (Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική) είναι ανεξάρτητες.
● …και άλλα τέτοια παρόμοια.

Είναι όλα ψέμματα. Ψεμματάρες.

● Η πιο βασική αλήθεια είναι η εξής: Ο Κοινοβουλευτισμός ΔΕΝ είναι πολίτευμα. Απάτη είναι.
Ο Κοινοβουλευτισμός είναι μια καλοστημένη απάτη κι ένα μεγάλο κόλπο. Οπως το ponzi scheme.

Και ακριβώς επειδή ο Κοινοβουλευτισμός είναι απάτη τραβάει σαν μαγνήτης όλους αυτούς τους καταπληκτικούς χαρακτήρες που βλέπετε να μας νομοθετούν και να μας κυβερνάνε.

Εξουσίας εναντίον Κοινωνίας

Η βασική αντίθεση ΔΕΝ είναι ανάμεσα στο Κεφάλαιο και στην Εργασία (όπως υποστηρίζει ο Μαρξισμός) αλλά ανάμεσα στην Εξουσία και στην Κοινωνία.

Εξουσία εναντίον Κοινωνίας.

Δηλαδή το θεμελιώδες πρόβλημα της δικής μας κοινωνίας και όλων των προηγούμενων ήταν και είναι: Πόσοι κατέχουν την πολιτική εξουσία; Λίγοι ή Ολοι.

Δηλαδή: Ολιγαρχία ή Λαϊκή Κυριαρχία.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Στην πράξη και όχι στα λόγια. Διότι ιστορικά έχουμε δει καθεστώτα που υποστήριζαν οτι εφαρμόζουν Λαϊκή Κυριαρχία αλλά στην πράξη επρόκειτο για κυριαρχία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με επικεφαλής έναν Γενικό Γραμματέα. Στην πράξη γινόταν και γίνεται οτι αποφασίζει ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος. Οχι ο λαός και η κοινωνία.

Και στον Κοινοβουλευτισμό επίσης, το δικό μας πολίτευμα, έχουμε το ίδιο φαινόμενο. Εχουμε δηλαδή Λαϊκή Κυριαρχία και Δημοκρατία στα λόγια μόνο. Οχι στην πράξη. Στην πράξη γινόταν και γίνεται οτι αποφασίζει ο πρωθυπουργός. Οχι ο λαός και η κοινωνία.

Για να φτάσουμε και στο οικονομικό πρόβλημα, δηλαδή για να έχουμε συσσώρευση πλούτου και παραγωγικών μέσων (εργοστάσια, καράβια, χωράφια, τρακτέρια, κλπ) σε λίγα χέρια, σημαίνει οτι πρώτα συσσωρεύτηκε η πολιτική εξουσία στα χέρια μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, και στη συνέχεια εκείνη η ολιγομελής εξουσιαστική ομάδα όρισε ένα πλαίσιο νόμων το οποίο επίτρεψε ΚΑΙ την οικονομική συσσώρευση.

Ο Μαρξισμός ΔΕΝ μπορεί να το δεχθεί αυτό. Δεν μπορεί να δεχθεί πως προ-απαιτούμενο της οικονομικής συσσώρευσης είναι η συσσώρευση πολιτικής εξουσίας (αν και ο Φ. Ενγκελς αυτήν ακριβώς την συσσώρευση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια περιγράφει στο «Η Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»).

Το ερώτημα είναι διπλό:
● με βάση ποιους πολιτικούς κανόνες και νόμους συμβαίνει η οικονομική συσσώρευση και
● ποιοι και πόσοι έχουν την πολιτική εξουσία ώστε να καθορίσουν τους κανόνες και τους νόμους αυτούς;

 

Η διαφθορά και το πολίτευμα

Η διαφθορά των πολιτικών αρχόντων και των δημόσιων αξιωματούχων είναι ενδημική στις ανθρώπινες κοινωνίες από τότε που υπάρχει εξουσία. Η διαφθορά υπάρχει και συμβαίνει ανεξάρτητα από πολιτεύματα και οικονομικά συστήματα.

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ.
Το ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ καθορίζει ποιος έχει ή δικαιούται να έχει στην κατοχή του μέσα παραγωγής, όπως χωράφια, εργοστάσια, καράβια, τρακτέρια, κλπ. Οικονομικά συστήματα είναι ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός.

Από αυτή την άποψη έχουμε καπιταλισμό όταν οι ιδιώτες μπορούν να κατέχουν μέσα παραγωγής, και έχουμε σοσιαλισμό όταν το σύνολο ή σχεδόν το σύνολο των μέσων παραγωγής είναι στην κατοχή του κράτους, δηλαδή της πολιτικής εξουσίας.

Το ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ καθορίζει το πόσοι και ποιοι κατέχουν την πολιτική εξουσία και τους κανόνες κάτω από τους οποίους την ασκούν. Πολιτεύματα σε γενικές γραμμές υπάρχουν δύο: η ολιγαρχία και η δημοκρατία.

Δημοκρατία έχουμε οταν το κοινωνικό σύνολο (το δικό μας εκλογικό σώμα) αυτο-κυβερνάται, κυβερνάει δηλαδή τον εαυτό του, με την έννοια οτι κυρώνει ή ακυρώνει νόμους, συνθήκες και συμφωνίες, αλλάζει τους κανόνες και τους κανονισμούς του πολιτεύματος κατά την βούλησή του και από μόνο του, και ασκεί την εκτελεστική (κυβέρνηση) και δικαστική εξουσία.

Ολιγαρχία έχουμε οταν ενας αριθμός προσώπων, μικρότερος από το κοινωνικό σύνολο, ασκεί το νομοθετικό και κυβερνητικό έργο και την δικαστική εξουσία. Η Μοναρχία (αρχή του ενός), δηλαδή η Βασιλεία, είναι μία παραλλαγή της ολιγαρχίας.

Αν εξαιρέσουμε την Ελβετία, η οποία έχει ένα πολίτευμα που μοιάζει αρκετά με δημοκρατία, δημοκρατία δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Ολες οι χώρες αυτή τη στιγμή κυβερνιούνται με ολιγαρχικά πολιτεύματα. Περισσότερο ή λιγότερο αυταρχικά.

Με λίγα λόγια:

Το οικονομικό σύστημα έχει να κάνει με τα μέσα παραγωγής.

Το πολίτευμα έχει να κάνει με την πολιτική εξουσία.]

Μια κοινωνία μπορεί μόνο να ελπίζει οτι θα περιορίσει την διαφθορά (πολιτικών αρχόντων και των δημόσιων αξιωματούχων). Οχι οτι θα την εξαφανίσει.

Στον κοινοβουλευτισμό δεν είμαστε πολίτες αλλά υπήκοοι, δηλαδή υποχρεωμένοι να υπακούμε σε νόμους που φτιάχνουν άλλοι χωρίς να μας ρωτήσουν.

Ο κοινοβουλευτισμός ΔΕΝ είναι δημοκρατία.

Το κομματικό ψηφοδέλτιο είναι ένα από τα εργαλεία του κοινοβουλευτισμού. Παρέχει την ψευδαίσθηση οτι ο «πολίτης» επιλέγει τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν, επειδή με το ψηφοδέλτιο κάνει επιλογές από μια προεπιλεγμένη, από τις ηγεσίες των κομμάτων, λίστα προσώπων. Αλλά παρά τις διαφορετικές επιλογές που κάνει το δικό μας εκλογικό σώμα (από το 1843) οι κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις δεν μεταβάλλονται ιδιαίτερα. Και η διαφθορά αμείωτη.

Είναι φανερό οτι πρακτικά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η επιλογή προσώπου ή και κόμματος που θα κάνουμε στις εκλογές. Εκτός ίσως από ακραίες περιπτώσεις και επιλογές. Το αποτέλεσμα μιας οποιασδήποτε τέτοιας επιλογής μας είναι οτι χοντρικά θα πάρουμε την ίδια πάνω-κάτω πολιτική (και διαφθορά).

Αλλωστε οι εκλογές γίνονται, σχεδόν αποκλειστικά, για έναν και μόνο λόγο: για να νομιμοποιηθεί από το εκλογικό σώμα το πολιτικό προσωπικό που θα ασκήσει την εξουσία.

Οι εκλογές ΔΕΝ γίνονται για να αλλάξει η πολιτική που θα εφαρμοστεί.

Αυτό είναι λοιπόν το νόημα που έχουν οι εκλογές και κανένα άλλο: η νομιμοποίηση των προσώπων στις θέσεις εξουσίας. Και με την ίδια ακριβώς έννοια και πάνω σε αυτή την βάση, είχαμε και έχουμε κοινοβουλευτισμό και εκλογές, με βουλή, βουλευτές, κλπ, ακόμα και στις λαϊκές δημοκρατίες.

Ετσι κι αλλιώς στον κοινοβουλευτισμό είμαστε υπήκοοι. Οχι πολίτες. Υπήκοοι είναι εκείνοι που είναι υποχρεωμένοι να υπακούν σε νόμους τους οποίους έφτιαξαν άλλοι. Νόμους που δεν μπορούν να ακυρώσουν οι ίδιοι ή να τους αλλάξουν.

Η μετανάστευση είναι πολιτικά ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο.

Το φαινόμενο της μετανάστευσης στην Ελλάδα είναι μεγάλο και περίπλοκο.

Στην συντριπτική του πλειοψηφία πρόκειται για παράνομη μετανάστευση. Δηλαδή η είσοδος στην Ελλάδα γίνεται με παράνομο τρόπο.

Η σύνθετη ελληνική λέξη λαθρο-μετανάστης θεωρείται από κάποιους ως εντελώς ακατάλληλη για να περιγράψει το φαινόμενο της παράνομης εισόδου σε ελληνικό έδαφος. Μάλιστα εκείνοι που χρησιμοποιούν την λέξη χαρακτηρίζονται ως ρατσιστές. Και αρκετά ακόμα πολύ χειρότερα.

Το κύριο επιχείρημα εναντίον της χρήσης της λέξης λαθρο-μετανάστης είναι οτι «δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι».

Λαθραίοι άνθρωποι σίγουρα δεν υπάρχουν. Λαθραίοι μετανάστες όμως υπάρχουν.

Στην σύνθετη λέξη λαθρο-μετανάστης, το πρώτο συνθετικό δεν προσδιορίζει τον άνθρωπο αλλά τον μετανάστη. Οπως ακριβώς στην λέξη λαθρο-κυνηγός ή λαθρ-έμπορος ή λαθρ-επιβάτης. Και σε άλλες παρόμοιες ελληνικές λέξεις.

Υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία για την μετανάστευση και μπορεί κάποιος να τα βρει στην σελίδα της Υπηρεσίας Ασύλου (http://asylo.gov.gr/?page_id=143) του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Επίσης και η Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) δημοσιεύει στατιστικά στοιχεία σχετικά με την μετανάστευση στην χώρα μας (https://data2.unhcr.org/en/situations/mediterranean/location/5179#_ga=2.47405927.1571115853.1574605853-2140345924.1574605853).

Είναι βέβαια εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσον τα στοιχεία αυτά είναι ακριβή, τουλάχιστον ως προς την χώρα προέλευσης και την ηλικία των μεταναστών, μια και οι περισσότεροι από τους μετανάστες δηλώνουν απώλεια των προσωπικών τους εγγράφων. Το πιο σίγουρο είναι πως τα στατιστικά στοιχεία αυτά είναι ανακριβή ακόμα και για το πιο ουσιώδες: τον ακριβή αριθμό των μεταναστών.

Σχετικά με το φαινόμενο της μετανάστευσης προκύπτει μια σειρά από ερωτήματα:

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη εξυπηρετεί, πρώτα και κύρια, τα ολιγαρχικά ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα και την διαιώνιση της πολιτικής που φορτώνει όλα τα οικονομικά βάρη στα λαϊκά στρώματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Ενα συμπέρασμα το οποίο, παρακολουθώντας την επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, μπορούμε να το θεωρήσουμε και εντελώς σίγουρο, είναι πως τα νεο-φασιστικά και νεο-ναζιστικά κόμματα είναι από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για ένα ολιγαρχικό καθεστώς σαν τον κοινοβουλευτισμό (ο κοινοβουλευτισμός είναι πάντα πολιτική ολιγαρχία).

Ο κοινοβουλευτισμός επισείοντας την απειλή της ανόδου των νεο-φασιστο-ναζιστών στην εξουσία, πετυχαίνει να φέρει τους πιο αφοσιωμένους του υπηρέτες στην κυβέρνηση. Εκείνους, δεξιούς ή αριστερούς αδιάφορο, που θα εφαρμόσουν τις πιο άδικες για έναν λαό πολιτικές, οι οποίες θα μεγαλώσουν κι άλλο την οικονομική ανισότητα και τα κέρδη των ήδη πλουσίων. Και την ανθρώπινη δυστυχία και τον πόνο.

Συν τοις άλλοις, με την εμφάνιση των νεο-φασιστο-ναζιστικών κομμάτων, όποιος τολμήσει τώρα να μιλήσει για πατρίδα και έθνος, αυτομάτως ενοχοποιείται ως φασίστας, ναζιστής και ότι άλλο χειρότερο.

Ετσι ο ολιγαρχικός κοινοβουλευτισμός (ο κοινοβουλευτισμός είναι πάντα πολιτική ολιγαρχία) εξουδετερώνει και έναν από τους πιο μεγάλους κινδύνους που διατρέχει: το ότι μια εθνική κοινωνία είναι η μόνη ομάδα ανθρώπων που μπορεί να απαιτήσει ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Δηλαδή δημοκρατία.

Τι είναι δημοκρατία;

Δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο στο οποίο

● εσύ, είσαι νομοθέτης για όλη σου την ενήλικη ζωή
● εσύ, γίνεσαι με ΚΛΗΡΩΣΗ «κυβερνήτης», «δήμαρχος», κλπ κλπ «άρχοντες»
● εσύ, γίνεσαι με ΚΛΗΡΩΣΗ δικαστής

Αυτό είναι δημοκρατία, λέει η αρχαία ελληνική δημοκρατική παράδοση.

Αν ΔΕΝ συμφωνείς, δεν πειράζει.

Αν συμφωνείς, πες τι είναι δημοκρατία και στους άλλους.

Είναι τόσο απλό.

Θραξ Αναρμόδιος

«Ολοι ίδιοι είναι» φυσικά, και αν δεν είναι, στο τέλος γίνονται. Και υπάρχει λόγος που συμβαίνει αυτό.

Οργίζονται ορισμένοι με το λαϊκό απόφθεγμα «όλοι ίδιοι είναι» και υποστηρίζουν πως δεν είναι ακριβές. Και πως το δικό τους κόμμα διαφέρει και άρα εξαιρείται. Και αρχίζουν την …ανάλυση.

Να λοιπόν και η δική μου …ανάλυση για το λαϊκό «όλοι ίδιοι είναι»:

Είναι πράγματι όλοι ίδιοι, με την έννοια οτι έχουν έναν μεγάλο αριθμό από κοινά πολιτικά χαρακτηριστικά (εξουσιομανία, ψέμμα, αλαζονεία, ροπή στην διαφθορά κλπ). Και έχουν κοινά πολιτικά χαρακτηριστικά διότι δημιουργούνται και διαπλάθονται μέσα στο ίδιο πολιτικό περιβάλλον. Είναι προϊόντα του.

Ενα τέτοιο ολιγαρχικό και εξουσιομανές πολιτικό περιβάλλον θα εξοβελίσει όποιον διαφορετικό εμφανιστεί και θα πριμοδοτήσει για ανέλιξη εκείνον με την πιο ελαστική συνείδηση. Ενα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον θα διαφθείρει και θα εκμαυλίσει ακόμα και έναν «γρανιτένιο» χαρακτήρα.

Μα αυτό το «όλοι ίδιοι είναι» και η κοινή αποδοχή που έχει, μας δείχνει και κάτι ακόμα. Πως η κοινωνία, εδώ και μερικά χρόνια, βρίσκεται σε μια φάση κατά την οποία αξιολογεί το πολιτικό περιβάλλον, τα κόμματα και τα πρόσωπα, σαν σύνολο πια, και τα βαθμολογεί με τον χειρότερο βαθμό. Αυτή η συνειδητοποίηση, οτι συνολικά όλοι είναι «ίδιοι», μπορεί να φέρει πολιτικές αλλαγές στο μέλλον και γι’ αυτό είναι σημαντική.

Συγκέντρωση της πολιτικής ισχύος σε χέρια λίγων σημαίνει συγκέντρωση του πλούτου σε χέρια λίγων. Ανεξαρτήτως οικονομικού συστήματος.

«Αριστερά σημαίνει κοινωνία. Δεξιά σημαίνει κέρδος για το κεφάλαιο» και αυτό «έχει αποσαφηνιστεί από την ιστορία», έγραψε σε κάποιο άρθρο της μία από τις αριστερές μας εφημερίδες.

Ιστορικά πάντως η εκτίμηση αυτή είναι πέρα για πέρα ανακριβής. Τουλάχιστον από την ιστορία που γνωρίζω και νομίζω γνωρίζουμε οι περισσότεροι από μας.

Σε όποιες χώρες κυβέρνησαν δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις είχαμε όντως καπιταλισμό και «κέρδος για το κεφάλαιο». Καμμία αμφιβολία.

Σε όποιες χώρες κυβέρνησαν αριστερές κυβερνήσεις είχαμε επίσης καπιταλισμό και «κέρδος για το κεφάλαιο». Χωρίς καμμία αμφιβολία επίσης.

Στις περιπτώσεις που η κυβέρνηση ήταν «σοσιαλδημοκρατική», δεν είχαμε καμμία μεγάλη διαφορά από τις περιπτώσεις με δεξιά διακυβέρνηση.

Στις περιπτώσεις που η κυβέρνηση ήταν μαρξιστική, δηλαδή κάποιο κομμουνιστικό κόμμα στην εξουσία, είχαμε απλώς κρατικό καπιταλισμό, δηλαδή και πάλι «κέρδος για το κεφάλαιο». Εστω κι αν ο μόνος καπιταλιστής ήταν το κράτος. Δηλαδή αυτοί που είχαν το κράτος (=εξουσία) στην ιδιοκτησία τους.

«Κέρδος για την κοινωνία», δηλαδή μείωση της οικονομικής ανισότητας, δηλαδή κάτι σαν σοσιαλισμό, ΔΕΝ είχαμε. Πουθενά και ποτέ.

Εκείνος που υπερασπίζεται την ύπαρξη του έθνους, υπερασπίζεται την δυνατότητα να υπάρξει κάποτε δημοκρατία.

Αυτός που υπερασπίζεται την επιβίωση και την ελευθερία ενός έθνους, ουσιαστικά φροντίζει, ακόμα και όταν δεν το ξέρει, για την φυσική επιβίωση εκείνου του συλλογικού πολιτικού φορέα, που είναι το έθνος, και ο οποίος είναι η μοναδική ομάδα ανθρώπων που μπορεί να απαιτήσει

• λαϊκή κυριαρχία (αληθινή και όχι γιαλαντζί)
• αυτο-νομία (συλλογικά το έθνος να αποφασίζει για τους νόμους)
• αυτο-κυβέρνηση (με κλήρωση, κλπ, και τι άλλο μας παραδίνει η δημοκρατική παράδοση)

Δηλαδή, εκείνος που υπερασπίζεται την ύπαρξη του έθνους, υπερασπίζεται την δυνατότητα να υπάρξει κάποτε δημοκρατία.

Το έθνος είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΩΜΑ. Γι’ αυτό έχουμε και λέξεις όπως εθνο-συνέλευση κλπ.

Η «κυρίαρχη αντίθεση» δεν είναι ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία. Η κυρίαρχη αντίθεση είναι εξουσία εναντίον κοινωνίας.

Δεν είναι τόσο οτι οι κυβερνήτες μας είναι ανίκανοι. Αυτοί. Οι προηγούμενοι. Και όλοι οι άλλοι που πέρασαν με τα χρόνια.

Είναι οτι ΔΕΝ είμαστε εμείς η πρώτη προτεραιότητά τους. Το πρώτο τους μέλημα.

Το πρώτο τους μέλημα, το πρώτο μέλημα των επαγγελματιών πολιτικών, είναι η εξουσία. Να πάρουν την εξουσία και να παραμείνουν στην εξουσία. Οτι κάνουν, το κάνουν για τον λόγο αυτό.

Κανονικά, με τις ηθικές ευθύνες που έχει η εξουσία, και τις ποινικές και αστικές που θα έπρεπε να έχει, θα έπρεπε να δυσκολευόμαστε πολύ, μα πάρα πολύ, για να βρούμε κάποιον να αναλάβει την εξουσία και τις ευθύνες της.

Το ότι έχουμε τόση μεγάλη προσφορά επίδοξων κυβερνητών, είναι μια καλή απόδειξη οτι κάτι δεν πάει καλά με την «δημοκρατία» μας.

Κανονικά, κάποιον που δηλώνει πως θέλει να μας κυβερνήσει, και να αναλάβει όλο αυτό το βάρος, θα έπρεπε να τον κοιτάμε με το πιο καχύποπτο μάτι. Και να βεβαιωνόμαστε πως έχει «σώας τας φρένας» και είναι ψυχικά υγιής.

Αν είχαμε βέβαια και εμείς «το μυαλό στο κεφάλι μας», ως κοινωνίες, θα έπρεπε να είχαμε ήδη κάνει τα πρώτα βήματα προς μια αυτ-εξούσια κοινωνία. Προς μια αυτο-κυβερνώμενη και αυτο-νομούμενη κοινωνία. Εστω ένα μικρό βήμα.

Το οικονομικό σύστημα, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, δεν υπάρχει και δεν δρα αυτόνομα. Υπάρχει και λειτουργεί μέσα σε ένα κανονιστικό πλαίσιο: το πολίτευμα.

Το οικονομικό σύστημα, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, δεν υπάρχει αυτόνομα. Υπάρχει και λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο. Κανονιστικό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό είναι το πολίτευμα. Το πόσοι δηλαδή έχουν και ασκούν την πολιτική εξουσία. Λίγοι ή όλοι. Ολιγαρχία ή δημοκρατία.

Σε ένα ολιγαρχικό πολίτευμα, σαν το δικό μας, είναι σχετικά εύκολο να διαφθαρούν και να ελεγχθούν εκείνοι οι λίγοι, οι οποίοι συγκέντρωσαν την πολιτική εξουσία στα χέρια τους, δηλαδή οι επαγγελματίες πολιτικοί. Να διαφθαρούν και να ελεγχθούν οι λίγοι επαγγελματίες πολιτικοί από εκείνους που συγκέντρωσαν τον πολύ πλούτο. Ωστε μετά έλέγχοντας τους λίγους επαγγελματίες πολιτικούς, να γίνουν οι πλούσιοι κι άλλο πλούσιοι. Πλουσιότεροι.

Στη θέση της λέξης «κρίση» ας βάλουμε την σωστή λέξη: απληστία.

Η κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι κάτι σαν την βροχή ή το χιόνι.

Η κρίση δεν δημιουργείται από μόνη της. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι και αιτίες για την ύπαρξή της. Και πίσω από τους λόγους και τις αιτίες της κρίσης, βρίσκονται πάντα άνθρωποι. Απληστοι άνθρωποι. Πολύ άπληστοι άνθρωποι.

Στη θέση της λέξης «κρίση» ας βάλουμε λοιπόν την σωστή λέξη: απληστία.

Η «κρίση», δηλαδή η απληστία, δημιουργεί οικονομική ανισότητα. Δηλαδή ανθρώπινη δυστυχία και πόνο. Η απληστία δημιουργεί και μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα στον πλούτο και στην φτώχεια. Η απληστία κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Η απληστία είναι μια ανθρώπινη τάση που υπάρχει σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Υπάρχει ανεξάρτητα από το οικονομικό σύστημα, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, και ανεξάρτητα από το πολίτευμα, ολιγαρχία ή δημοκρατία.

Η ερμηνεία ότι η «κρίση», δηλαδή η απληστία, δηλαδή η οικονομική ανισότητα, είναι σύμπτωμα του οικονομικού συστήματος, χωρίς να είναι εντελώς λάθος, απέχει πολύ από την αλήθεια.

Το οικονομικό σύστημα, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, δεν υπάρχει αυτόνομα. Υπάρχει και λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο. Κανονιστικό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό είναι το πολίτευμα. Το πόσοι δηλαδή έχουν και ασκούν την πολιτική εξουσία. Λίγοι ή όλοι. Ολιγαρχία ή δημοκρατία.

Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα, αν αντί για την κυβέρνηση, την βουλή, κλπ, παίρναμε εμείς όλοι οι πολίτες τις αποφάσεις, με βάση την αρχή της πλειοψηφίας;

Ας πούμε οτι κάποιος απευθύνει το εξής ερώτημα στους γνωστούς του, συγγενείς ή ακόμα και περαστικούς: «Πως θα σου φαινόταν αν αντί για τους πολιτικούς, την βουλή, την κυβέρνηση κλπ, παίρναμε εμείς όλοι οι πολίτες τις αποφάσεις, με βάση την αρχή της πλειοψηφίας; Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα;»

Τι απαντήσεις θα πάρει;

Η πιθανώτερη: «Και πως μπορεί να γίνει αυτό;».
Επίσης πιθανή: «Δεν μπορεί να γίνει αυτό.»

Τι σημαίνουν αυτές οι απαντήσεις;

Οτι αυτός που απαντάει πρώτον, δεν απαντάει στο ερώτημα και δεύτερο και σημαντικώτερο, πως ούτε καν του πέρασε ποτέ η ιδέα από το μυαλό, πως αντί να αποφασίζουν μόνο οι πολιτικοί, η κυβέρνηση και η βουλή για τα πάντα, υπάρχουν και άλλες επιλογές.

Δεν του έχει περάσει ποτέ από το μυαλό.

Δεν προβληματίστηκε ποτέ πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.

Και βέβαια δεν ευθύνεται μόνο αυτός για τον μη-προβληματισμό του αυτόν. Ενα ολόκληρο σύστημα δίνει καθημερινό αγώνα, και ξοδεύει τεράστιους πόρους, για να ΜΗΝ συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο.

Το πολίτευμα, ο κοινοβουλευτισμός, είναι που αφαιρεί από τα κόμματα και τους πολιτικούς, κάθε αξιοπιστία

Μετά από αυτά τα επτά κατεστραμμένα χρόνια, θα πρέπει να είναι πια ξεκάθαρο σε έναν μεγάλο αριθμό πολιτών, πως η έξοδος από αυτή την φρίκη της δουλείας του χρέους, μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο: την συνολική διαγραφή του χρέους. Και μάλιστα μονομερώς, από την πλευρά του ελληνικού δημοσίου.

Προφανώς κάτι τέτοιο θα οδηγήσει αυτομάτως και στην έξοδο της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα. Το ευρώ. Και αυτή η έξοδος από το Ευρώ ίσως οδηγήσει είτε στην αναδιαπραγμάτευση της σχέσης της Ελλάδας με την Ε.Ε. είτε ακόμα και στην έξοδο από την Ε.Ε.

Μπορεί να υπάρχουν περισσότερα του ενός, αλλά ας υποθέσουμε πως υπάρχει τουλάχιστον ένα πολιτικό κόμμα το οποίο μπορεί να σταθεί μπροστά μας και να δεσμευθεί πως θα πραγματοποιήσει αυτά τα τρία μέτρα:

• Μονομερής διαγραφή του χρέους
• Εξοδος από το Ευρώ
• Αναδιαπραγμάτευση της σχέσης ή έξοδος και από την Ε.Ε.

Μετά από τόσες υποσχέσεις που είδαμε να μην τηρούνται, όπως «δεν συμφωνώ με το λάθος«, «κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο» και εκείνο το μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που έγινε ένα άθλιο ΝΑΙ, είναι δύσκολο, για τους περισσότερους τουλάχιστον, να πιστέψουμε πως το κόμμα και οι πολιτικοί που θα μας υποσχεθούν όλα αυτά, θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους.

Οι πολιτικές υποσχέσεις των κομμάτων δεν έχουν πλέον καμμία αξιοπιστία. Αριστερών ή δεξιών.

Το ίδιο το πολίτευμα, ο κοινοβουλευτισμός, αφαιρεί από τα κόμματα και τους πολιτικούς, κάθε αξιοπιστία. Διότι επιτρέπει να υπόσχονται «τον ουρανό με τ’ άστρα«, χωρίς καμμία απολύτως ποινική ή αστική υποχρέωση, να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους.

Πάντα υπάρχει ο φόβος, πως η επόμενη ακηδεμόνευτη πολιτική εμφάνιση του λαού, μπορεί να σημάνει την εμφάνιση της αληθινής δημοκρατίας

Το 2011, στο τέλος Μαίου, οι πλατείες της Ελλάδας γέμισαν κόσμο. Λαό. Που ζητούσε:

• Πραγματική Δημοκρατία Τώρα
• Δεν Χρωστάμε, Δεν Πουλάμε, Δεν Πληρώνουμε
• Πάρτε το Μνημόνιο και Φύγετε από δώ.

Απλοί άνθρωποι που κατέβηκαν, πράγμα πρωτάκουστο και πρωτοφανές, χωρίς κομματικές και συνδικαλιστικές σημαίες. Λαός ακηδεμόνευτος. Χιλιάδες. Πολλές χιλιάδες. Κάθε μέρα και κάθε βράδι.

Το καθεστώς, βλέποντας πως δεν μπορούσε να αντιπαραθέσει φανερά τις κομματικές του δυνάμεις (π.χ. ΠΑΜΕ ή κομματικές νεολαίες και σωματεία-κομματικά παραρτήματα) αποφάσισε να τους πολεμήσει πλαγίως.

Εστειλε λοιπόν τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τις ομάδες του (τηλε-χειριζόμενου) αντι-εξουσιαστικού χώρου, να υποδύονται τον αμεσοδημοκράτη, και να προσπαθούν να ελέγχουν την κατάσταση. Για να μην ξεφύγουν τα πράγματα και να μην απειληθεί. Κι έτσι η Ελληνική σημαία έγινε παράνομη στις πλατείες. Καθώς και κάθε αναφορά σε πατρίδα κλπ.

Η εκ των έσω υπόσκαψη και προδοσία είναι αλάνθαστη μέθοδος. Ετσι το ολιγαρχικό καθεστώς, που τρέμει την λαϊκή κυριαρχία, βγήκε νικητής. Οι «Πλαταιείς» διαλύθηκαν, με έφοδο των ΜΑΤ, τρεις μήνες αργότερα, χωρίς σοβαρές επιπλοκές.

Εκτοτε δεν έγινε καμμία, μα καμμία, αναφορά στα ΜΜΕ για το φαινόμενο εκείνο. Τέτοιος είναι ο φόβος της ολιγαρχίας για τον αυτονομημένο λαό. Το άφησε στην λησμονιά και στην λήθη. Σαν να μην έγινε.

…άντε, το παρακουράσατε

• Αποχωρήστε από τις διαπραγματεύσεις
• Πείτε στον λαό την αλήθεια, οτι δηλαδή οι αχυράνθρωποι των διεθνών τραπεζιτών-δανειστών στην Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ δεν θέλουν συμφωνία αλλά ολική καταστροφή και οικονομική κατοχή της Ελλάδας
• Παραιτηθείτε από την κυβέρνηση και προκυρήξτε εκλογές
• Με προεκλογικό πρόγραμμα την έξοδο από το ευρώ, την ολική διαγραφή του χρέους και την σκληρή τιμωρία των υπαιτίων της καταστροφής.

…άντε, το παρακουράσατε

Θραξ Αναρμόδιος

ΥΓ. Δεν έχετε λαϊκή εντολή για έξοδο από το ευρώ, και έχετε δηλαδή λαϊκή εντολή για τέτοια συμφωνία-μνημόνιο; Σοβαρά;

Το πολίτευμά μας δεν προβλέπει θεσμούς μέσω των οποίων ο πολίτης να μπορεί να πάρει μέρος στην άσκηση ή στον έλεγχο της εξουσίας

Το πολίτευμά μας δεν προβλέπει θεσμούς μέσω των οποίων ο πολίτης να μπορεί να πάρει μέρος στην άσκηση ή στον έλεγχο της εξουσίας. Πέραν του εκλογέα (σπάνιο) και του ενόρκου (πάρα πολύ σπάνιο).

Ομως ακόμα και το εκλέγειν, όπως έχει θεσμοθετηθεί, είναι μια κατά μόνας πράξη. Δηλαδή δεν συγκροτείται κάποιο σώμα, πχ συνέλευση πολιτών του τάδε εκλογικού κέντρου, πριν τις εκλογές. Διότι τα ολιγαρχικά πολιτεύματα έχουν ως πρώτο μέλημα να ΜΗΝ συγκροτούν σώματα πολιτών, αλλά να αντιμετωπίζουν τον πολίτη κατά μόνας. Ξεμοναχιασμένο. Σαν θήραμα.

Τα ολιγαρχικά πολιτεύματα γνωρίζουν πως διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο εάν οι πολίτες καταφέρουν και συγκροτηθούν σε πολιτικά σώματα, μη ελεγχόμενα από κόμματα.

Οι Ελληνες είναι ένας λαός που ενδιαφέρεται για την πολιτική. Η πολιτική είναι πάντα ένα προσφιλές θέμα συζητήσεων. Σε κοινωνικές συνευρέσεις, παρέες ακόμα και μέσα στην οικογένεια.

Δύσκολα δηλαδή θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως η ελληνική κοινωνία είναι μια α-πολιτίκ κοινωνία. Πρόκειται για μια πολιτικοποιημένη κοινωνία. Η οποία δεν μπορεί όχι να καλλιεργήσει αλλά ούτε καν να εκφράσει την πολιτικοποίησή της. Διότι το παρόν ολιγαρχικό πολίτευμα δεν προβλέπει κανέναν θεσμό κατάλληλο για κάτι τέτοιο.

Το μόνο που μένει στον πολίτη είναι είτε η συμμετοχή σε πολιτικές συγκεντρώσεις, συνήθως κάτω από κάποια κομματική σημαία, είτε η συμμετοχή σε κάποιο κόμμα.

Η κλήρωση ενάντια στην ολιγαρχία (βίντεο)

Το κείμενο της ομιλίας

Ο δημόσιος χώρος είναι ο βιότοπος του ανθρώπου που θέλει να γίνει πολίτης. Το γυμναστήριο που μετατρέπει το πλήθος σε δήμο. Και ο δήμος είναι ο εφιάλτης τους.

Δημόσιος χώρος είναι ο κάθε χώρος, γεωγραφικά ή όχι οριζόμενος, όπου συναντιούνται οι πολίτες. Στον χώρο αυτόν γίνεται η πολιτική σύγκρουση, που οφείλει να είναι ανελέητη και εξαντλητική. Και πάντα στη βάση επιχειρημάτων. Και πάντα με στόχο το δημόσιο καλό. Το κοινό καλό. Το κοινό όφελος.

Στον δημόσιο χώρο συμβαίνει η απλή παράθεση πολιτικής γνώμης και η πολιτική διαπάλη και σύγκρουση. Η παράθεση γνώσεων και εμπειρίας του καθενός, μαζί με την επεξεργασία τους. Και οι πολεμικές των πολιτικώς αντίθετων πολιτών.

Ωστε από την πολιτική διαπάλη και από την επαφή με τις σκέψεις, τις γνώσεις και τις εμπειρίες των άλλων, ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, να γινόμαστε όλοι και πιο πλούσιοι πνευματικά και καλύτεροι πολιτικά. Πιο έμπειροι πολιτικά. Πιο σοφοί. Πιο ανεξάρτητοι πνευματικά και πολιτικά. Και όχι υποτελείς σε πρόσωπα, σοφούς, -ισμούς και ιδιοτέλειες.

Πως όμως πρέπει να γίνεται αυτό ώστε πράγματι να ωφελούμαστε και όχι να ζημιωνόμαστε;

Εχουμε μεταξύ μας 1) ΨΩΝΙΑ, 2) ΕΜΠΑΘΕΙΣ και 3) ΕΓΚΑΘΕΤΟΥΣ και ΒΑΛΤΟΥΣ.

Οι παραπάνω κατηγορίες δεν ενδιαφέρονται για το κοινό καλό. ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ. Ενδιαφέρονται για ένα ιδιοτελές καλό. Εξυπηρετούν όλοι μια ιδιοτέλεια. Διαφορετικής βέβαια σύστασης.

Η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, η οικονομική ανισότητα, είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι η συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια. Η πολιτική ολιγαρχία.

Οι «σχέσεις παραγωγής», (όπως οι δουλοκτητικές, οι φεουδαρχικές, οι καπιταλιστικές και οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής), δηλαδή αυτό που λέμε οικονομικό σύστημα, είναι κάτι που άλλαξε και αλλάζει στην ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Ολες αυτές οι «σχέσεις παραγωγής» υπήρξαν για έναν και μόνο λόγο: εμείς ο λαός, οι λαοί, να δουλεύουμε σαν σκλάβοι και είλωτες ώστε οι εξουσιαστές μας, οι κυβερνήτες μας και οι συνέταιροί τους, να ζουν στην χλιδή και στην πολυτέλεια, από τον πλούτο που εμείς παράγουμε καθημερινά.

Ολες αυτές οι «σχέσεις παραγωγής» για να υπάρξουν απαιτούσαν μία βασική προϋπόθεση: εμείς ο λαός, οι λαοί, να ΜΗΝ έχουμε καμμία μα καμμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Οι «σχέσεις παραγωγής» άλλαξαν και ξανα-άλλαξαν.

Αυτό που ΔΕΝ άλλαξε σε όλους αυτούς τους σκοτεινούς αιώνες της εκμετάλλευσής μας ήταν το πολίτευμα. Το πολίτευμα στο οποίο ζήσαμε, ο λαός και οι λαοί, ήταν πάντα μία πολιτική ολιγαρχία. Αλλοτε πιο κοντά στον ολοκληρωτισμό κι άλλοτε όχι. Και η μοναρχία μία παραλλαγή της ολιγαρχίας είναι.

Το έθνος είναι πολιτικό σώμα.

Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος των παγκόσμιων μορφών διακυβέρνησης είναι το έθνος.

Αν οι ηγεσίες της αριστεράς ήταν ξεκάθαρα εναντίον της παγκόσμιας διακυβέρνησης, ή έστω εναντίον της νεο-ναζιστο-γερμανικής Ευρ. Ενωσης, θα ήταν ξεκάθαρα υπέρ του έθνους, του εθνικού κράτους και της εθνικής του κυριαρχίας. Θα ήταν πρόμαχοι και υπερασπιστές του.

Οι ηγεσίες της αριστεράς, και έχουν πείσει και αρκετούς από τους ψηφοφόρους τους, είναι ξεκάθαρα υπέρ των υπερ-εθνικών μορφών διακυβέρνησης, όπως η ΕΕ. Γι’ αυτό και μάχονται το έθνος, το δυσφημούν, και υπονομεύουν την εθνική του κυριαρχία.

Η μικρή ατομική περιουσία και ο ανεξάρτητος μικρο-παραγωγός είναι ο στύλος της δημοκρατίας. Οχι ο προλετάριος.

Την λατινική λέξη προλετάριος την χρησιμοποίησε ο μαρξισμός για να περιγράψει εκείνον ο οποίος 1) δεν έχει προσωπική ατομική περιουσία και 2) το μόνο του έσοδο προέρχεται από την ικανότητά του να εργάζεται (όταν έχει εργασία). Δηλαδή από την πώληση της ικανότητάς του προς εργασία, στην αγορά εργασίας.

Στην Ελλάδα, λόγω των δικών μας ιδιομορφιών (υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης, μικρή έγγεια ιδιοκτησία, μεγάλο αριθμό αυτο-απασχολούμενων, σφιχτο-δεμένες οικογένειες και σόϊα, κλπ) δεν είχαμε ποτέ προλεταριάτο σε μεγάλο ποσοστό.

Από δω και πέρα θα έχουμε, λόγω της καταστροφής που υποστήκαμε.

Ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι οικονομικά συστήματα. Οχι πολιτεύματα.

Ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι οικονομικά συστήματα. Οχι πολιτεύματα. Για να εφαρμοστούν απαιτούν ένα ειδικό ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ πολίτευμα που μασκαρεύεται σε δημοκρατία: τον κοινοβουλευτισμό.

Το πολίτευμα αυτό, ο κοινοβουλευτισμός, είναι «βολικό» για τους ολιγαρχικούς εξουσιαστές. Διότι αφενός εμφανίζεται ως δημοκρατία, αφετέρου επιτρέπει διάφορες διαβαθμίσεις σκληρότητας, βαρβαρότητας και έντασης της εκμετάλλευσης.

Γκλομπαλιστές της νέας τάξης μεταμφιεσμένοι (όλο το χρόνο) σε …διεθνιστές

Διεθνιστής είναι κάποιος ο οποίος θεωρεί το έθνος, ως ανθρώπινη ομάδα, ένα «φυσικό» ιστορικό και κοινωνικό προϊόν, λογίζει τον εαυτό του μέλος ενός έθνους (αλλιώς τι διεθνιστής είναι!), και στέκεται αλληλέγγυος στον αγώνα των άλλων εθνών για βελτίωση των συνθηκών υπαρξης και διαβίωσής τους.

Γκλομπαλιστής είναι κάποιος ο οποίος θεωρεί οτι τα έθνη είναι αντίθετα στα δικά του συμφέροντα, οικονομικά, ιδεολογικά, κλπ, και πρέπει να καταργηθούν με κάποιον τρόπο, με ανθρώπινη παρέμβαση δηλαδή, και στην θέση τους να μπει, προφανώς, μια ανθρώπινη υπερ-ομάδα/σούπερ έθνος ως αποτέλεσμα της εξαφάνισης/συγχώνευσης των εθνών του πλανήτη.

Η κοινοβουλευτική και η αναρχο-αντι-εξουσιαστική παρωδία της δημοκρατίας

Υπάρχουν δύο ειδών παρωδίες της δημοκρατίας: μία κοινοβουλευτική και μία αναρχο-αντι-εξουσιαστική.

Η κοινοβουλευτική παρωδία (κόμματα από το πιο δεξι ως το πιο αριστερό, μμε από τα δεξιά ως τα εθνομηδενιστικά αριστερά, πχ Ελευθεροτυπία, ΕφΣυν κλπ) ονομάζει και θεωρεί δημοκρατία το παρόν πολίτευμα, αυτόν δηλαδή τον ολιγαρχικό εφιάλτη.

Η αναρχο-αντι-εξουσιαστική παρωδία (ομάδες κι ομαδούλες, από αντι-σπισιστές χορτοφάγους ως στιρνερικούς μηδενιστές κλπ)

Είναι η δική μας βάρδια τώρα

Υπάρχει ένας, μικρός ακόμα, αριθμός ελλήνων οι οποίοι έχουν συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημά μας ως κοινωνία είναι καθαρά πολιτικό, και όχι οικονομικό, κι έχει να κάνει με το ποιος έχει και ασκεί την εξουσία: λίγοι ή όλοι. Δηλαδή ολιγαρχία ή δημοκρατία.

Το κείμενο αυτό απευθύνεται βασικά σε αυτούς και αυτούς αφορά.

Κάθε γενιά είναι και μια βάρδια στην ιστορία. Σ’ αυτή την βάρδια οι έλληνες είμαστε εμείς. Για κάποιον λόγο η ιστορία αποφάσισε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στις ανθρώπινες κοινωνίες. Για κάποιο λόγο η δημοκρατία μετά από 2.500 χρόνια καλεί και πάλι τα παιδιά της. Τους έλληνες. Εμάς.

Στον συλλογικό μας χαρακτήρα, ως έλληνες, έχουμε πολλά χαρακτηριστικά που άλλοτε λειτουργούν σαν πλεονεκτήματα και άλλοτε σαν μειονεκτήματα. Ενα τέτοιο είναι η βιασύνη μας. Τώρα θέλουμε να γίνουν κάποιες πολιτικές αλλαγές και θέλουμε να γίνουν γρήγορα.

Δεν θα γίνει έτσι. Θα πάρει καιρό. Κι εμείς πρέπει να προετοιμαστούμε γι’ αυτό. Και να προετοιμάσουμε και άλλους. Και κυρίως πρέπει να συνηθίσουμε την γεύση της απογοήτευσης. Διότι η απογοήτευση θα είναι η πιο συχνή μας τροφή.

Το έθνος παράγει πολιτισμό. Παράγει διαφορετικότητα. Και ο εθνικός πολιτισμός είναι πρώτα από όλα ένας λαϊκός πολιτισμός.

Το έθνος παράγει πολιτισμό. Παράγει διαφορετικότητα.

Αυτή η διαφορετικότητα στα πολιτισμικά στοιχεία, και επιπλέον η ιστορική συγγένεια της καταγωγής των μελών (το μεγάλο σόϊ), είναι το περιεχόμενο της εθνικής ταυτότητας.

Ο εθνικός πολιτισμός είναι πρώτα από όλα ένας λαϊκός πολιτισμός.

Από τα τραγούδια, τις διηγήσεις και τις παροιμίες, μέχρι την αρχιτεκτονική σπιτιών, ναών, καραβιών και γεφυριών.

Και από τα ζώα που εκτρέφει, τα δέντρα και τα φυτά που καλλιεργεί, μέχρι τα υλικά, -όπως η πέτρα, ο ασβέστης, ο πηλός, το γυαλί και ο μπρούντζος- που χρησιμοποιεί για τα τεχνουργήματα, τα δοχεία, τα εργαλεία και τα καλλιτεχνήματά του.

Από τα χρώματα που διαλέγει για να βάψει τα σπίτια, τους ναούς και τα πλεούμενά του, μέχρι τα πλεκτά του, τα υφαντά του και τις συνταγές των φαγητών και των γλυκισμάτων του.

Ο ελληνισμός είναι η ιστορική εκείνη παράδοση μέσα στην οποία ζει η ιδέα της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η ελευθερία είναι ο πυρήνας της ελληνικότητας.

Το πρόβλημα των παγμόσμιων εξουσιαστών είναι η ιδέα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, της ΑΥΤΟ-ΝΟΜΙΑΣ και της ΑΥΤΟ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Η ύπαρξή της, η επιβίωσή της και η διάδοσή της.

Και η μήτρα των ιδεών αυτών είναι ο ελληνισμός.

Ο πυρήνας της ελληνικότητας είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Με ελληνικά καύσιμα βγήκε η αποκτηνωμένη ευρώπη από τον μεσαίωνα και μπήκε στην αναγέννηση.

Με τι θα ‘βγαινε η ευρώπη από την βαρβαρότητα της δεσποτείας του μεσαίωνα; Με τα δικά της ανύπαρκτα πνευματικά …εφόδια; Με ελληνικά εφόδια βγήκε. Αλλά αύτό τους χαλάει άσχημα τους εθνομηδενιστές αριστερούς και αναρχικούς. Διότι βασικά είναι μισέλληνες.

Το πρόβλημα των παγκόσμιων εξουσιαστών είναι, εξ αιτίας αυτών λοιπόν, το ελληνικό πνεύμα. Αυτό γυρεύουν να εξαφανίσουν. Να μην μεινει ίχνος. Να μην μείνει ρουθούνι που να ισχυρίζεται, ή να πιστεύει ή ότι άλλο πως έχει ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ με τον ελληνισμό και ότι ο ελληνισμός αντιπροσωπεύει.

Αν δεν έχει και ο καπιταλισμός τον δικό του τύπο «κεντρικά σχεδιαζόμενης οικονομίας», όπως ο σοσιαλισμός, τότε για να εξηγήσουμε την παγκόσμια κατάσταση, θα πρέπει να καταφύγουμε σε σενάρια με εξωγήϊνους

[από ένα παλιό σχόλιο στο ιστολόγιο Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα, 2011-11-24]

Ο καπιταλισμός ΔΕΝ στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Στηρίζεται σε λιγώτερο ή περισσότερο ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ πολιτικά συστήματα. Πολιτειακά είναι το σωστότερο. Τα οποία έχουν υπό τον έλεγχό τους και οπλισμένους πραιτωριανούς για την “κακιά την ώρα”. Και χίλια δυο άλλα αξεσουάρ, …μυστικά (λολ) και φανερά. Φυσικά τα καθεστώτα αυτά έχουν μαγειρέψει τις τοπικές και παγκόσμιες νομοθεσίες κατά το συμφέρον τους. Και ακόμα πιο φυσικά, παραβαίνουν συχνώτατα ακόμη και αυτές τις “δικές” τους νομοθεσίες, με διάφορους τρόπους. “Παράνομους” πάντα.

Για το οργανωμένο σχέδιο και το “ενιαίο καπιταλιστικό διευθυντήριο” και την ύπαρξή τους ή όχι, αντιλαμβάνομαι πως είναι δύσκολο ένας συνεπής μοντέρνος μαρξιστής να επιτρέψει στον εαυτό του να έχει μια τέτοια υποψία. Δεν πειράζει. Ο καθείς μας εκτιμά τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Προσωπικά ΔΕΝ θα πω πως υπάρχει ένα ενιαίο διευθυντήριο που έχει οργανωμένο σχέδιο. Διότι φαίνεται πως ούτε το διευθυντήριο είναι ένα, ούτε το σχέδιο είναι ένα. Η συμμορία ΔΕΝ είναι ενιαία δηλαδή.

Φαίνεται όμως να υπάρχει ένα διευθυντήριο, μέσα στα πολλά που αναμφισβήτητα υπάρχουν, και το οποίο έχει πάρει το πάνω χέρι τις τελευταίες 3 δεκαετίες, σε σχεση με τα υπόλοιπα “διευθυντήρια”: το χρηματοπιστωτικό.

Ο εθνομηδενισμός της αριστεράς και των αναρχικών προωθεί αυτό που θέλει ο πιο μαύρος νεο-φιλελευθερισμός και ιμπεριαλισμός της εποχής μας.

Τι θέλει ο νεο-φιλελευθερισμός (=καπιταλισμός);

Αυτό που είπε κάποτε η Μ. Θάτσερ: «δεν υπάρχουν κοινωνίες, μόνο άτομα«.

Αυτό λένε και οι εθνομηδενιστές: «δεν υπάρχουν κοινωνίες (=έθνικές κοινωνίες, με ιδιαιτερότες εθνικές, εθνικά συνεκτικά στοιχεία, κλπ κλπ), μόνο άτομα».

Και παριστάνουν και τον προοδευτικό αριστερό.

Ο εθνομηδενισμός της αριστεράς και των αναρχικών προοωθεί αυτό που θέλει ο πιο μαύρος νεο-φιλελευθερισμός και ιμπεριαλισμός της εποχής μας.

Να ΜΗΝ γίνουμε ποτέ σύνολο, να είμαστε άτομα, όχι κοινωνίες με συνείδηση των συνδετικών εθνικών τους στοιχείων, όχι εθνικές κοινωνίες με συνείδηση του εαυτού τους, όχι εθνικές κοινωνίες με το αίτημα της πολιτικής και συλλογικής ελευθερίας. Το οποίο αίτημα της συλλογικής ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας το παρέχει το έθνος (=εθνική ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία, κλπ).

[«Συμπτωματικά» το αίτημα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ είναι και ο πυρήνας αυτού που λέμε ελληνικότητα.]

Κάθε κόμμα που υπάρχει, ή δημιουργείται, έχει τελικά ως μοιραίο αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό ενός αριθμού ελλήνων πολιτών στις γραμμές του.

Κάθε κόμμα που υπάρχει, ή δημιουργείται, έχει τελικά ως μοιραίο αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό ενός αριθμού ελλήνων πολιτών στις γραμμές του. Για τους οποίους εγκλωβισμένους ελάχιστες ελπίδες υπάρχουν πλέον, πως θα μπορέσουν να φτάσουν σε κάποια συνεννόηση ή ενότητα, με τους εγκλωβισμένους έλληνες των άλλων κομμάτων. Η με εκείνους που δεν μετέχουν σε κανένα κόμμα ή κίνηση.

Ουσιαστικά δηλαδή κάθε κόμμα που υπάρχει, ή δημιουργείται, συντείνει στον διχασμό μας.

Ως έναν βαθμό τα παραπάνω περί εγκλωβισμού και συνακόλουθου διχασμού, δυστυχώς ισχύουν και για κινήσεις με εθνικό πανελλαδικό χαρακτήρα.

Οσοι έχουμε κατανοήσει αυτή την λειτουργία και τα αποτελέσματά της θα πρέπει να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τοπικούς, ΤΟΠΙΚΟΥΣ, αυτό-νομους και ανεξάρτητους ομίλους πολιτών. Αυτόνομους. Χωρίς κεντρική …διοίκηση (ηγεσία το λένε στη γλώσσα τους). Οι οποίοι ΤΟΠΙΚΟΙ όμιλοι θα πρέπει να εγκαταστήσουν ένα πανελλαδικό δίκτυο επικοινωνίας μεταξύ τους, πράγμα που στην εποχή μας είναι εξαιρετικά εύκολο.

Η δεξιά ως ιδεολογία μπορεί σχεδόν να έχει εξαφανιστεί αλλά όσο έχουμε αυτές τις σοφές αριστερές ηγεσίες, την δημοκρατία θα την αγναντεύουμε με το κυάλι. Από μακρυά.

Αν δεν σου εξηγήσει έμπειρος αριστερός καθοδηγητής τι ακριβώς εννοεί το κόμμα του με την φράση «λαϊκή εξουσία» ή «αριστερή διακυβέρνηση» δεν θα καταλάβεις ποτέ γιατί όσο αυτοί οι σοφοί αριστεροί ηγέτες συνεχίζουν να διαμορφώνουν λαϊκές συνειδήσεις, η δημοκρατία θα αργήσει να χαράξει.

Υποτίθεται οτι οι ηγεσίες των αριστερών κομμάτων έχουν σύνδεση με τον λαό και ακούνε τον παλμό του. Δεν υπάρχουν βέβαια σοβαροί λόγοι για να πιστεύει κανείς σε αυτόν τον μύθο. Κι αυτό όχι φυσικά γιατί η κ. Παπαρήγα στις τελευταίας εκλογές είπε εκείνο το αμίμητο «ο λαός να αλλάξει την ψήφο του». Αλλά διότι είναι ολοφάνερο πως αυτοί οι σοφοί αριστεροί ηγέτες εκείνο που στ’ αλήθεια επιδιώκουν είναι να χειραγωγούν τον λαό. Να τον οδηγούν από το χεράκι εκεί που θέλουν. Σαν μικρό παιδί.

Γι’ αυτό και τα σωματεία είναι κομματικά παραρτήματα. Γι’ αυτό και κάθε αυθόρμητη λαϊκή πολιτική κίνηση που δεν βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχό τους, στολίζεται με διάφορα κοσμητικά επίθετα και κατασυκοφαντείται. Αφού βέβαια πρώτα αποτύχουν οι προσπάθειές τους για έλεγχο και καπέλωμα.

Δυστυχώς αρκετές «αυτόνομες» οργανώσεις-κινήσεις σήμερα, και πιο δυστυχώς, οι πιο πολλές «λαϊκές συνελεύσεις» είναι υπόδουλες στον ΣΥΡΙΖΑ.

Σύνοψη

Αυτή η σύνοψη δεν είναι γι’ αυτούς που τα ξέρουν. Ας μην την διαβάσουν. Αυτοί που τα ξέρουν, τα ξέρουν και «δεν μπορεί να τους πιάσει κανένας Κώτσο». Αφού τα ξέρουν λοιπόν ας μην τα κρατάνε για τον εαυτό τους και ας αρχίσουν να διαφωτίζουν και τους υπόλοιπους έλληνες, εκείνους που δεν τα ξέρουν.

Εκείνοι που δεν τα ξέρουν, θα διαπιστώσουν πως είναι λίγα εκείνα που χρειάζεται να ξέρουν, και εύκολα να τα μάθουν και να τα θυμούνται. Ας τα τυπώσουν να τα μοιράσουν, ας τα διαβάσουν, ας τα δώσουν και στα παιδιά τους να τα διαβάσουν, και εκείνα στους συμμαθητές τους, ας τα δώσουν στους συγγενείς, στους φίλους, στους συναδέλφους και συνεργάτες. Ας τα ξαναγράψουν με πιο απλά λόγια από τα δικά μου. Ας διαφωτίσει ο κάθε έλληνας τον διπλανό του έλληνα. Πέντε απλά πράματα είναι κι όμως οι ολιγαρχικοί τύραννοι μας κάνανε τις ζωές μας κομμάτια.

Πολίτευμα και Οικονομικό Σύστημα

• Πολίτευμα είναι ένα σύνολο θεσμών, κανόνων και διαδικασιών που καθορίζουν πως μοιράζεται η πολιτική εξουσία ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας.
• Οικονομικό σύστημα είναι ένα δόγμα που καθορίζει ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής (χωράφια, τρακτέρια, τράπεζες, εργοστάσια, επιχειρήσεις, καράβια, κλπ), το κράτος ή οι ιδιώτες, και πως μοιράζεται ο παραγόμενος πλούτος ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας.

Τα πολιτεύματα είναι δύο:

• Η ολιγαρχία και οι παραλλαγές της (μοναρχία, κοινοβουλευτισμός, κλπ)
• και η δημοκρατία.

Τα οικονομικά συστήματα (καπιταλισμός και σοσιαλισμός βασικά) και οι παραλλαγές τους είναι δόγματα. Παρόμοια με τα θρησκευτικά δόγματα. Για να εφαρμοστούν απαιτούν ολιγαρχικά πολιτεύματα.

Σκόπιμη συσκότιση του τι είναι πολίτευμα και τι οικονομικό σύστημα.

Η συσκότιση και το μπέρδεμα ανάμεσα στο τι είναι πολίτευμα και στο τι είναι οικονομικό σύστημα, είναι σκόπιμη. Βολεύει την ολιγαρχία. Δεξιά και αριστερή ολιγαρχία. Γι’ αυτό ακόμη και οι πιο διαβασμένοι πολιτικά πολίτες (πχ κάποιοι αριστεροί) δυσκολεύονται να διακρίνουν τι είναι πολίτευμα και τι είναι οικονομικό σύστημα.

Οικονομικό δόγμα, προ-αποφασισμένο οικονομικό σχέδιο και εφάπαξ εφαρμογή του ή πραγματική δημοκρατία και αποφάσεις κατά περίπτωση;

Από την γεωργική επανάσταση, δηλαδή από την εγκατάλειψη της τροφοσυλλεκτικής ας-την-πω-οικονομίας και την είσοδο στην εποχή πια της αγροτικής καλλιέργειας και της κτηνοτροφίας, δημιουργήθηκε μια αριστοκρατία, αρχικά της πολιτικής εξουσίας. Η οποία τελικά πήρε στα χέρια της και το μεγαλύτερο μέρος των μέσων παραγωγής (κυρίως χωράφια για τότε). Ακριβώς διότι είχε την πολιτική εξουσία να το κάνει.

Από τότε περίπου έχουμε οικονομικές τάξεις, με τον τρόπο που τις ξέρουμε ως την εποχή μας.

Δηλαδή οι λαϊκές τάξεις, δηλαδή αυτό που συλλήβδην λέμε λαός, είχε (και έχει) εδώ και περίπου 9.000 χρόνια ΤΑ ΙΔΙΑ ΖΟΡΙΑ και ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΟΝΟ. Δηλαδή από το ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΤΟΤΕ ο λαός ζούσε μέσα στην ανισότητα, την καταπίεση και την εκμετάλλευση, που του επέβαλλαν ολίγοι ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΧΥ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Βασιλείς και αυτοκράτορες, χάνοι και σουλτάνοι και τα παρόμοια. Με τους βοηθούς και συνεταίρους τους.

Πριν 250 περίπου χρόνια, με την είσοδο στην βιομηχανική επανάσταση, διαμορφώθηκε ΜΕ ΕΞΥΠΝΩΤΑΤΟ ΤΡΟΠΟ, ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Οι δουλοπάροικοι της προηγουμένης περιόδου «απελευθερώθηκαν» και έγιναν «πολίτες» μιας κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», «ελεύθεροι» να δράσουν οικονομικά είτε φτιάχνοντας επιχειρήσεις, είτε πουλώντας την ικανότητά τους προς εργασία. Κι έτσι μπήκαμε στην καπιταλιστική εποχή.

Το κόμμα είναι ο δήμιος της δημοκρατίας έχοντας πρώτα εξοντώσει την δημοκρατία στο εσωτερικό του.

Στις περισσότερες αναρτήσεις, αλλά και στα σχόλια, επιμένω στην αντιδιαστολή «ηγεσία ενός κόμματος» από τη μια και «μέλη και οπαδοί» ή «κομματικός λαός» από την άλλη. Δεν είναι τυχαίο. Και έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτή η διάκριση. Με την χρήση απλώς της λέξης «κόμμα» συμπεριλαμβάνουμε και τους δύο, ηγεσία και κομματικό λαό, σε μια έννοια, και συνήθως κάνοντάς το, φορτώνουμε άθελά μας τα αμαρτήματα που προορίζονται να βαρύνουν αποκλεστικά την κομματική ηγεσία και στις πλάτες του «κομματικού λαού».

Το κόμμα, το κοινοβουλευτικό κόμμα, με τον τρόπο που υπάρχει και λειτουργεί στις κοινοβουλευτικές «δημοκρατίες», έχει σκοτώσει την δημοκρατία στο εσωτερικό του πολύ πριν πάρει μέρος, μαζί και με τα άλλα κόμματα, στην εξόντωση και στον σφαγιασμό της δημοκρατίας στο πολίτευμα μιας χώρας.

Η δημοκρατία είναι τόσο απλή που χωράει σε ένα φύλλο Α4

[Κατεβάστε αυτό το κείμενο στον υπολογιστή σας σε μορφή Microsoft Word, σε ένα Α4, για να το τυπώσετε και να το μοιράσετε.]

Χρησιμοποιούμε όλοι την λέξη δημοκρατία και τα παράγωγά της σχεδόν καθημερινά. Ομως η άγνοιά μας για το τι είναι δημοκρατία είναι τεράστια. Κι όμως δεν θα πρεπε μια και για να περιγραφεί το τι είναι η δημοκρατία, φτάνει και περισσεύει ένα φύλλο Α4.

Η δημοκρατία είναι μία απλή μέθοδος για να αυτο-κυβερνηθεί ένα σύνολο ανθρώπων. Είναι μια διαδικασία που μοιράζει την πολιτική ισχύ, την εξουσία δηλαδή, εξίσου σε όλα τα μέλη αυτού του συνόλου. Είτε πρόκειται για έναν σύλλογο, είτε πρόκειται για μια ολόκληρη χώρα.

Ο λαός θα εξεγερθεί και θα επιβάλλει την θέλησή του όταν υπάρξει ένα πρόγραμμα θεσμικών αλλαγών πάνω στο οποίο θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι πολίτες

Για να γίνει μια δυναμική λαϊκή κίνηση, πείτε την εξέγερση ή ξεσηκωμό ή όπως την λέει ο καθένας, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μια πρόταση, ένα γνήσιο όραμα, ένα πρόγραμμα για το τι θα γίνει «μετά». Και το οποίο πρόγραμμα θα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να γίνει αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος του λαού.

Τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι μόνο το «τιμωρία στους διεφθαρμένους», το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», και το «οι κλέφτες στην φυλακή». Παρόλο που η αποκατάσταση της νομιμότητας και η τιμωρία των διεφθαρμένων είναι ζήτημα που συσπειρώνει τον λαό. Και που βέβαια θα πρέπει να είναι άμεσο μελημα μιας επόμενης κυβέρνησης.

Τέτοιο πρόγραμμα δεν αποτελεί ούτε καν το «έξω άμεσα από το Μνημόνιο», αλλά ούτε και η μονομερής διαγραφή του χρέους και η επιστροφή στη δραχμή. Αυτά τα τρία τελευταία μπορεί να είναι τμήματα της άμεσης διαχείρισης των τρεχόντων προβλημάτων αλλά δεν μπορούν να αποτελούν τον κορμό του εναλλακτικού προγράμματος της ελληνικής κοινωνίας για το μέλλον της. Στο κάτω κάτω αυτά τα αιτήματα μπορεί κάλλιστα να τα υποσχεθεί και οποιαδήποτε από τις υπάρχουσες συντηρητικές ολιγαρχικές δυνάμεις του τωρινού κοινοβουλευτισμού σε μια από τις προσεχείς μεταλλάξεις της.

Το πρόγραμμα το οποίο θα συνεγείρει τους πολλούς ώστε συμφωνώντας επάνω σ’ αυτό να προβούν σε μια δυναμική κίνηση επιβολής του εξεγειρόμενοι, θα πρέπει να έχει ΘΕΣΜΙΚΑ αιτήματα αλλαγής και του πολιτεύματος αλλά και της οικονομικής διαδικασίας.

Και θα πρέπει να βασιστεί πάνω σε αυτά που και είναι εφικτά, από πολλές απόψεις, ακόμη και της πολιτικής ωριμότητας της κοινωνίας, αλλά και πάνω σε αυτά στα οποία είναι έτοιμη η κοινωνία να συμφωνήσει και να τα αποδεχτεί στην παρούσα φάση.

Το χρηματοπιστωτικό τέρας είναι η υπέρτατη απειλή της ανθρώπινης ζωής και του πλανήτη και ο αφέντης των ηγεσιών των κοινωνιών του ανθρώπου

με αφορμή ένα κείμενο του Π. Χασάπη

Προσπαθούμε μέσα από τα ιστολόγια να ενημερώσουμε τους έλληνες για την διαφθορά και την κατάντια του πολιτικού συστήματος και την ανάγκη αλλαγών στο πολίτευμα.

Και συχνά, όλοι μας, ξεχνάμε να αναφέρουμε πως πίσω από το λεγόμενο «πολιτικό προσωπικό», αλλά και ανάμεσα σε αυτό, βρίσκεται το μακρύ χέρι των τραπεζών (ολες οι τράπεζες είναι ιδιωτικές) και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Κανένας λαός και κανένα έθνος, όποιες αλλαγές κι αν κάνει στο πολίτευμά του, όσο κοντά στην δημοκρατία και αν φέρει το πολίτευμά του, δεν πρόκειται να δει προκοπή και ελευθερία, όσο οι τράπεζες λειτουργούν όπως λειτουργούν και κάνουν ότι κάνουν στις κοινωνίες.

Οι τράπεζες συνιστούν ένα παγκόσμιο δίκτυο αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου προς όφελος μιας μικρής ολιγαρχίας που τις κατέχει, μέσα από ένα δαιδαλώδες μετοχολόγιο, τις πιο πολλές φορές κρυφό, άγνωστο και ανεξερεύνητο.

Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι μια ιδιωτική ανώνυμη εταιρία στην οποία το δημόσιο δεν κατέχει παραπάνω από 8%. Και η οποία εξαιρείται

Αφού είναι παράνομο να στείλω έναν πληρεξούσιό μου να ψηφίσει στις εκλογές, γιατί είναι νόμιμο να στείλω έναν πληρεξούσιό μου στην Βουλή να νομοθετεί αυτός αντι για μένα;

Η λαϊκή κυριαρχία είναι αμεταβίβαστη. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι δεν μπορώ να παραδώσω μέρος ή όλη την πολιτική μου εξουσία ως πολίτης σε κάποιον άλλον, οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός. Αυτά τουλάχιστον υποστηρίζει ο Αριστοτέλης ότι περιλαμβάνονται στην παλαιότατη περί δημοκρατίας πατέντα.

Και ποιες είναι οι εξουσίες που απορρέουν από την ιδιότητά μου ως πολίτης; Ολες. Το λέει και το Σύνταγμα, με τον δικό του χαριτωμένο τρόπο. Απορρέουν όμως τόσο πολύ αυτές οι εξουσίες, που αυτή η απόρροια τις έχει εξαντλήσει πια. Τις έχει κάνει διαφανείς. Τόσο διαφανείς είναι οι εξουσίες του πολίτη, που κοιτάς από τη μια μεριά και βλέπεις από την άλλη.

Ουσιαστικά ο πολίτης δεν έχει καμμία, μα καμμία απολύτως, εξουσία.

Κάθε βουλή που ψήφισε ή ανανέωσε ή διατήρησε αυτόν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, έχει διαπράξει κατάχρηση εξουσίας.

Το Σύνταγμά μας ορίζει πως «Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.». Εχουμε όμως μερικούς έλληνες, οι οποίοι επειδή εκλέχτηκαν από τον λαό να το υπηρετήσουν ως νομοθέτες του, ψήφισαν και έθεσαν σε ισχύ νόμο, που δίνει σ’ αυτούς τους ίδιους, και μόνο σ’ αυτούς, ασυλία και ατιμωρησία. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, πως οι βουλευτές αυτοί που ψήφισαν αυτόν τον νόμο, οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις που τον εφάρμοσαν, καθώς και κάθε επόμενη βουλή που δεν τον κατήργησε, έχουν διαπράξει κατάχρηση εξουσίας.

«Ελληνική Δημοκρατία»: Προβιά της νεοελληνικής ολιγαρχίας

Αναρμόδιος: διαβάστε το μέχρι τέλους, μακάρι να είχαμε πολλά τέτοια κείμενα στο ελληνικό διαδίκτυο. Και διαδώστε το.

Του Γιώργη Έξαρχου, συγγραφέα – ερευνητή (από το press-gr.blogspot.com)

Στη δημοκρατία του αρχαιοελληνικού κόσμου αρχηγός και πηγή κάθε εξουσίας ήταν ο λαός και δεν υπήρχε φυσική εξουσία ή δίκαιο του κράτους που αντιστρατεύονταν την κοινωνία και τον λαό. Η πολιτική τέχνη βασιζόταν στην πειθώ, δηλαδή στην πολιτική ικανότητα εκείνη που βάθρο της ήταν η αιδώς και η δικαιοσύνη, στοιχεία τα οποία συνέβαλαν στο να επικρατούν στην πολιτεία η αρμονία και οι ενωτικοί δεσμοί μεταξύ των πολιτών – η κοινωνική συνοχή. Τούτο το σύστημα –της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας– είχε χαρακτήρα πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, με συγκεκριμένες εκφάνσεις και πρακτικές, που δεν υπάρχουν στις «σύγχρονες δημοκρατίες του δυτικού κόσμου», μηδέ εξαιρουμένης και της “Ελληνικής Δημοκρατίας”.

Πέρασε καιρός

Πέρασε καιρός.

Αλλά θέλω να πω έναν λόγο. Νομίζω οτι αφορά τους εξουσιαστές. Εδώ και έξω από δω. Αλλά και τους αντι-εξουσιαστές. Κι έχει να κάνει με το σε τι κατάσταση είναι τώρα ο Ελληνας.

Χάλια είναι. Το γνωρίζουμε όλοι. Είναι φοβισμένος και μουδιασμένος. Ζαρωμένος στη γωνία του. Είναι νικημένος για άλλη μια φορά.

Τον Ελληνα τον νίκησαν οι εχθροί του. Τον νίκησαν και οι «φίλοι» του. Οι ίδιοι οι «πρόμαχοί» του. Που εκείνος με τα χεράκια του τους όρισε προμάχους. Οι πρόμαχοί του τον πούλησαν για δούλο. Στεγνά. «Πέντε κρίκοι ένα τάληρο».

Για τον Ελληνα δεν μένει τώρα πια τίποτε άλλο από το να υποταχθεί. Να δεχθεί την πικρή του μοίρα. Σκέφτονται οι εξουσιαστές, και τρίβουν τα χέρια τους, περιμένοντας και τα κέρδη. Το ίδιο σκέφτονται και οι αντι-εξουσιαστές για τον Ελληνα, που τον μισούν και περισσότερο, και που μόνο κέρδος τους είναι η χαρά από την ικανοποίηση του μισελληνισμού τους.

Και που να πάει τώρα ο Ελληνας να ζητήσει βοήθεια; Να πάει στους ιερείς του, θα του πούνε πως αυτές τις συμφορές τις στέλνει ο θεός για λόγους που μόνο εκείνος γνωρίζει. Να πάει στους στρατηγούς του, θα του πούνε πως δεν μας κύρηξε κανένας εχθρός τον πόλεμο. Να πάει στους δικαστές του, θα του πούνε πως όλα γίνονται σύμφωνα με τον νόμο.

… τον νόμο τους…

Οι «αντι-μνημονιακοί» (Χ.Α., ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, κλπ) αντί να μποϋκοτάρουν τις εκλογές και να καλέσουν τον λαό του 62% στις πλατείες, πήραν μέρος στις εκλογές, όπου το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, ώστε να νομιμοποιηθούν τα μνημόνια.

Πολιτική εξαπάτηση οι μνημονιακοί (Συριζα, ΝΔ, ΠαΣοΚ, κλπ). Πολιτική εξαπάτηση και οι «αντι-μνημονιακοί» (Χ.Α., ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, κλπ).

Το εκλογικό σώμα, κάνοντας αυτό που πρέπει, σε απανωτές εκλογές ψηφίζει κόμματα που υπόσχονται

• απαλλαγή από την θηλιά των μνημονίων,
• τιμωρία των ενόχων για το έγκλημα της καταστροφής και
• επιστροφή στην ανάπτυξη.

Και, σε δημοψήφισμα, ώστε να μη μείνει κανείς που να κάνει οτι δεν καταλαβαίνει, με ένα αξεπέραστο 62% δίνει ρητή εντολή, ρητή εντολή, για το τι θέλει να γίνει. Δίνει ρητή εντολή στο πολιτικό σύστημα.

Κι όμως…

Το πολιτικό σύστημα έχει κάνει άλλη επιλογή. Δική του. Παρακούοντας την λαϊκή εντολή. Κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν.

Και παρά τα όσα λέει το διαμπερές μας Σύνταγμα, όλοι εκείνοι που εξαπάτησαν το εκλογικό σώμα, και που παρέβησαν την ρητή εντολή του εκλογικού σώματος, όχι μόνο δεν έχουν τιμωρηθεί ακόμα αλλά ζουν και …βασιλεύουν. Κυριολεκτικά.

Κι ενώ ήταν και είναι ξεκάθαρα φανερό πως οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 έγιναν για να αποκτήσει νομιμοποίηση ο βιασμός της βούλησης του εκλογικού σώματος, οι «αντίπαλοι» των μνημονιακών αποφασίζουν να πάρουν μέρος στις εκλογές. Νομιμοποιόντας των βιασμό.

Οι «αντι-μνημονιακοί» (Χ.Α., ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, κλπ) που πήραν μέρος στις εκλογές, νομιμοποιούν τον βιασμό της θέλησης του εκλογικού σώματος.

Αν συνεχιστεί το «πρόγραμμα διάσωσης», όπως θέλουν ΕΕ, ΕΚΤ και οι προηγούμενοί μας κυβερνήτες-σωτήρες, το αποτέλεσμα θα είναι η πλήρης καταστροφή της Ελλάδας.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), και φυσικά η γερμανική κυβέρνηση, ζητούν να συνεχιστεί το «πρόγραμμα». Το «πρόγραμμα διάσωσης».

• Το «πρόγραμμα» είναι αυτό που έφερε την ύφεση στο 25% και την ανεργία στο 1,5 εκατομμύριο.
• Το «πρόγραμμα» είναι αυτό που διέλυσε το κράτος πρόνοιας στην Ελλάδα. Με αποτέλεσμα να έχουμε ασθενείς χωρίς περίθαλψη και φάρμακα.
• Το «πρόγραμμα» στράγγιξε όση ρευστότητα είχε μείνει στην αγορά. Με τους πιο απίστευτους φόρους.
• Το «πρόγραμμα» άδειασε το πορτοφόλι των νοικοκυριών.

Η ΕΕ και η ΕΚΤ, και φυσικά οι Γερμανοί, ζητούν να συνεχιστεί το «πρόγραμμα». Ολοι αυτοί θα ζητούσαν να συνεχιστεί το «πρόγραμμα», ακόμα κι αν δεν ήταν κυβέρνηση ο Συριζα. Ακόμα κι αν ήταν κυβέρνηση ο Α. Σαμαράς. Η Χρυσή Αυγή. Το ΚΚΕ. Το ΠαΣοΚ.

Δηλαδή όποια κυβέρνηση και αν ήταν στην θέση της τωρινής θα αντιμετώπιζε το ίδιο αδιέξοδο: να συνεχίσει την μέχρι τώρα πολιτική η οποία κατέστρεψε την χώρα και έφερε τον λαό σε απελπισία ή να κάνει στάση πληρωμών. Στο ίδιο αδιέξοδο θα ήμασταν ακόμα κι αν ΔΕΝ είχαν γίνει εκλογές και η ΝΔ συνέχιζε την «εφαρμογή του προγράμματος».

Δηλαδή ΕΕ και η ΕΚΤ «με καμμία κυβέρνηση» δεν θα δέχονταν να αλλάξει το «πρόγραμμα».

Ενα «πρόγραμμα» του οποίου ο σχεδιασμός φυσικά και ΔΕΝ έγινε σε συνεργασία με την Ελλάδα. Ενα «πρόγραμμα» που ΔΕΝ δείχνει την παραμικρή «κατανόηση» της ελληνικής ιδιαιτερότητας και το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η τήρηση της τευτονικής δημοσιονομικής αυστηρότητας.

Η σήψη και η παρακμή ήταν πάντα εδώ. Στις μέρες μας απλώς ξεχείλισε…

Κυβέρνηση: Αν κατάλαβα καλά η πλευρά της κυβέρνησης υποστηρίζει πως η καταγγελία Π. Χαϊκάλη περί απόπειρας χρηματισμού του ώστε να ψηφίσει συγκεκριμένο υποψήφιο για την ΠτΔ, είναι κατασκευασμένη. Δηλαδή ο Π. Χαϊκάλης και ο «μεσάζων» παίζουν μία παράσταση και την μαγνητοσκοπούν. Η κυβερνητική πλευρά προφανώς θέλει να πιστέψουμε πως με την, όπως υποστηρίζει, στημένη αυτή μαγνητοσκόπηση, κάποιοι θέλουν να ανακόψουν το ρεύμα συγκέντρωσης των 180 ψήφων, που υπήρχε, για την εκλογή ΠτΔ.

Απορίες

• Από που συνάγεται και τι στοιχεία έχει η πλευρά της κυβέρνησης πως το υλικό που μαγνητοσκοπήθηκε είναι απλώς μια σκηνοθετημένη παράσταση;
• Υπήρχε κάποιο ρεύμα συγκέντρωσης των 180 ψήφων για τη εκλογή ΠτΔ και δεν το αντιληφθήκαμε; Η εντύπωση οτι στο κυβερνητικό στρατόπεδο μετά την πρώτη ψηφοφορία για την ΠτΔ, η οποία απέδωσε μόνο 160 ψήφους βουλευτών, κυριάρχησε η ηττοπάθεια είναι εσφαλμένη;
• Αν δεχθούμε οτι η καταγγελία είναι μια παράσταση, τότε ο Π. Χαϊκάλης ως ο καταγγέλων αναλαμβάνει έναν μικρό σχετικά ποινικό κίνδυνο. Ο «μεσάζων» όμως γιατί να θέλει να μπλέξει με την δικαιοσύνη τόσο πολύ άσχημα; Και όχι μόνο με την δικαιοσύνη;

Βουλή: Η ελληνική βουλή διαθέτει Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας. Αστείο, ξε-αστείο, διαθέτει ΚΑΙ τέτοια επιτροπή, γι’ αυτό βλέπουμε και τέτοια ποιότητα συνεδριάσεων και νομοθετικού έργου. Η επιτροπή αυτή λοιπόν αποφάσισε να ΜΗΝ παρακολουθήσει το βίντεο με την μαγνητοσκόπηση της φερόμενης ως απόπειρας χρηματισμού του Π. Χαϊκάλη και να ζητήσει την ταχύτατη διερεύνηση της υπόθεσης από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου.

Πολίτες και ιδιώτες

γράφει ο Γεράσιμος Δεληβοριάς

Τα πρώτα χρόνια της κρίσης, τότε που όποιος περνούσε από την πλατεία Συντάγματος έπρεπε να χαιρετήσει ελληνικά και το κτίριο της Βουλής, κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο η άποψη ενός αριστοκράτη εγγλέζου του τέλους του 19ου αιώνα, ο οποίος παρίστανε τον οικονομολόγο και τον πολιτειολόγο.

Σύμφωνα με τον εξαίρετο αυτόν κύριο, «σερ» στα Αγγλικά, (πιθανότατα από την ελληνική λέξη «κύριος», κύρης, κυρ, κυρΑνδρόνικος, κυρΜανώλης, κυρΜήτσος κλπ) σύμφωνα λοιπόν με τον «σερ», η Δημοκρατία είναι ένα ατελές και θνησιγενές πολιτικό σύστημα, επειδή οι ψηφοφόροι για να εκλέξουν μιαν κυβέρνηση ζητούν ανταλλάγματα (παροχές). Το αποτέλεσμα είναι, να κυριαρχήσουν στην πολιτική σκηνή οι δημαγωγοί και οι δημοκόποι και στην καθημερινή ζωή η φαυλότητα, ο εκμαυλισμός και η εξαχρείωση, με φυσικό επακόλουθο την κατάπτωση των θεσμών και του ίδιου του πολιτεύματος, όταν η εξάντληση των αποθεμάτων στερεύει την κάνουλα των παροχών.

Οι άνθρωποι που κοινοποιούσαν την άποψη του «σερ», έβλεπαν την επιβεβαίωση της στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, όταν το χρηματιστήριο των παροχών και των δοσοληψιών ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις. Όταν ο όχλος ομοθυμαδόν, απαιτούσε «Δώστα όλα!» και οι ηγέτες συναινούσαν από τους εξώστες.

Το Ελληνικό εκλογικό σώμα κρατάει την ανάσα του από την αγωνία…

Κορυφώνεται η πολιτική «μάχη» για την ψήφο εμπιστοσύνης και όλο το εκλογικό σώμα των Ελλήνων κρατάει την ανάσα του από την αγωνία.

Το εκλογικό σώμα των Ελλήνων ΔΕΝ έχει καμμία πολιτική αρμοδιότητα σε κάτι.

Το εκλογικό σώμα των Ελλήνων το ρωτάνε μόνο μια φορά στα τέσσερα χρόνια, ποιος επαγγελματίας πολιτικός του φαίνεται πιο όμορφος, ώστε να έχει την ευκαιρία να διαλέξει εκείνον που λέει τα καλύτερα ψέμματα. Αυτό ονομάζεται στην νομική διάλεκτο «λαϊκή κυριαρχία». Και μάλλον πρέπει να βρίσκει σύμφωνους όλους τους νομικούς της χώρας. Του δικαστικού σώματος συμπεριλαμβανομένου.

Οι μόνοι, από το εκλογικό σώμα των Ελλήνων, που μπορούν να ισχυριστούν πως έχουν κάποια …πολιτική ειδικότητα/αρμοδιότητα είναι οι συζευγμένοι άρρενες μέλη του σώματος. Αυτή δε η κρίσιμης σημασίας πολιτική τους αρμοδιότητά είναι: Χειριστής Τηλεκοντρόλ Οικογενείας.

Συλλογική ταυτότητα και πολιτική χρήση

Μια συλλογική ταυτότητα, όπως η εθνική ή η ταξική μας ταυτότητα, είναι η συνισταμένη ενός πλήθους ατομικών ταυτοτήτων.

Κάθε μέλος ενός συνόλου, εθνικού ή ταξικού ή άλλου, έχει την δική του ιδέα για το περιεχόμενο της ταυτότητας αυτής και τον δικό του ιδεολογικό τρόπο να την αντιλαμβάνεται. Η συλλογική ταυτότητα είναι η συνισταμένη αυτών των ιδεών και αντιλήψεων του κάθε ξεχωριστού μέλους του συνόλου.

Και έτσι, κάθε αναφορά μας σε μια συλλογική ταυτότητα η οποία γίνεται αγνοώντας το παραπάνω, καθίσταται άμεσα προβληματική.

Εν ολίγοις όταν μιλάμε τεχνικά-γνωσιολογικά για μια συλλογική ταυτότητα είμαστε πάντα αναγκασμένοι να μιλάμε για μέσους όρους. Δηλαδή δεν πρόκειται για “ακριβή επιστήμη” (με την έννοια του exact science).

Για παράδειγμα έχω την άποψη για τον εαυτό μου πως ανήκω σε μια οικονομική τάξη ή σε μια πολιτική παράταξη (δεξιά, αριστερή ή αναρχική) ή σε μια θρησκευτική πίστη. Ουσιαστικά με την τοποθέτησή μου αυτή αποδέχομαι πως μοιράζομαι μαζί με χιλιάδες άλλους, -τους οποίους αυτούς άλλους και την ξεχωριστή τους ειδική και συγκεκριμένη οπτική για το ζήτημα δεν γνωρίζω-, μια κοινή ταυτότητα.

Στην οποία κοινή μας ταυτότητα εγώ, και μόνον εγώ, δίνω ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο. Το ειδικό δικό μου. Και για την αποδοχή του οποίου περιεχομένου, στις λεπτομέρειές του, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος παρά μόνο για τον εαυτό μου. Και για κανέναν άλλο. Εργαζόμενο, δεξιό, αριστερό, αναρχικό, χριστιανό, καθολικό, μουσουλμάνο, έλληνα, ιταλό ή γάλλο. Η ταυτότητα είναι, και πάντα θα είναι, υπό αυτή την έννοια, μια εντελώς προσωπική υπόθεση. Δηλαδή ακόμα και μιας συλλογικής ταυτότητας το περιεχόμενο γίνεται μια προσωπική υπόθεση.

«Ανασυγκρότηση της κεντρο-αριστεράς» και «ανασυγκρότηση της κεντρο-δεξιάς» σημαίνει πως αναδιατάσσονται απέναντί μας με σκοπό την επ’ άπειρον παραμονή τους στην εξουσία, την οποία θέλουν να ασκούν χωρίς να μας δίνουν κανέναν απολύτως λογαριασμό.

Οταν λένε «ανασυγκρότηση της κεντρο-αριστεράς» και «ανασυγκρότηση της κεντρο-δεξιάς» και γενικώς «ανασυγκρότηση», εννοούν τις μεταξύ τους συμφωνίες, τις μεταγραφές αλλά και τις νέες ομάδες που σκέφτονται να σχηματίσουν αυτά τα 1000-2000 πρόσωπα των ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ εξουσιαστών που καταλαμβάνουν τις θέσεις της κυβερνητικής και της νομοθετικής εξουσίας (και που διορίζουν και τους δικαστές μας).

Ωστε να συνεχίσουν να μας κυβερνούν ολιγαρχικά.

«Ανασυγκρότηση» σημαίνει πως προσπαθούν να εξομαλύνουν τις διαφορές και τις συγκρούσεις μεταξύ τους, αυτά τα ΛΙΓΑ πρόσωπα, ώστε να συνεχίσουν να μας εξουσιάζουν απρόσκοπτα. Και χωρίς κίνδυνο να απειλήσουμε εμείς την απόλυτη εξουσία τους ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ.

«Ανασυγκρότηση» σημαίνει πως αναδιατάσσονται απέναντί μας με σκοπό την παραμονή και μακροημέρευσή τους στην εξουσία. Την οποία θέλουν να ασκούν χωρίς να μας δίνουν κανέναν απολύτως λογαριασμό.

Ωστε να συνεχίσουν να λαμβάνουν τον υψηλό μισθό τους από το δημόσιο ταμείο. Να συνεχίσουν να γεύονται τα προνόμια της εξουσίας. Και να συνεχίσουν να διαβιούν υπό το καθεστώς της ατιμωρησίας, την οποία οι ίδιοι νομοθέτησαν για τον εαυτό τους.

Σε λίγο θα γίνονται όλα on-line και ηλεκτρονικά και η αριστερά της νέας τάξης και της ολιγαρχίας, μαζί με όλους τους άλλους ολιγαρχικούς, θα επιμένει σε χειρόγραφες εκλογές ανά 4-ετία.

Σήμερα

• Αγορές και πωλήσεις γίνονται ηλεκτρονικά, με μια πλαστική κάρτα στο ίντερνετ
• Το μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγών κράτους-υπηκόου γίνεται ηλεκτρονικά
• Οπου νάναι κάθε παραστατικό που θα εκδίδει μια επιχείρηση θα καταλήγει ΑΜΕΣΩΣ και ηλεκτρονικά στο ΚΕΠΥΟ
• Πληρωμές λογαριασμών γίνονται ηλεκτρονικά με μηχανάκια εντός των τραπεζών
• Μεταφορές χρημάτων από λογαριασμό σε λογαριασμό τραπέζης ηλεκτρονικά μέσω ίντερνετ
• Ο καπιταλισμός μέσω των ΑΤΜ των τραπεζών δίνει πρόσβαση στο φετίχ του, το χρήμα, ηλεκτρονικά μέσω μιας απλής πλαστικής κάρτας
• Μέχρι και την συνταγογράφηση αποφάσισαν πως είναι καιρός να την κάνουν ηλεκτρονικά διότι είχε παραγίνει το φαγοπότι
• Στα προπατζίδικα παίζουν καθημερινά on-line ΚΙΝΟ και χίλια δυο σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. On-line.

Στο τέλος θα μείνει το μόνο πράγμα που θα το κάνουμε χειρόγραφα να είναι οι εκλογές. Και πάντα ανά 4 χρόνια. Ολα τα άλλα θα έχουν μηχανογραφηθεί.

Και οι ειδικοί τους, οι δικοί τους, οι άνθρωποί τους, οι επιστήμονές τους, οι δημοσιογράφοι τους, οι αριστεροί τους, θα κάνουν οτι δεν τα βλέπουν και δεν τα ξέρουν.

Θα επιμένουν στις χειρόγραφες εκλογές. Ανά 4 χρόνια μάλιστα.

Οι ιδέες για απολυταρχικές και ανελεύθερες κοινωνίες έναντι ιδεών για δημοκρατικές κοινωνίες με βάση την ελευθερία, είναι διαχρονικά τα δύο αντίπαλα κέντρα της αιώνιας πολιτικής σύγκρουσης.

Σ’ αυτόν τον κόσμο συγκρούονται βασικά δυο κοινωνικά μοντέλα και μοντέλα διακυβέρνησης:

1. Το δεσποτικό μοντέλο. Το οποίο έχει ως ύψιστο πρότυπο τις απόλυτες μοναρχίες της ανατολής. Πρόκειται για μοντέλο που περιλαμβάνει από την …ελαφρά ολιγαρχία, και την απόλυτη μοναρχία και δεσποτεία και φτάνει μέχρι τον τέλειο ολοκληρωτισμό όπως τον γνωρίσαμε από τα χουντικά, φασιστικά και ναζιστικά καθεστώτα, καθώς και τα “σοσιαλιστικά” του τύπου της ανατολικής Ευρώπης, της Κίνας, των κόκκινων Χμερ κλπ κλπ. Και φυσικά τα φονταμενταλιστικά ισλαμικά καθεστώτα. Αλλά και κάθε παρόμοιο καθεστώς που αξιώνει να θεμελιώσει την δεσποτεία του πάνω σε μια θρησκευτική ή μεταφυσικη βάση και θεωρία.

Το βασικό χαρακτηριστικό του μοντέλου αυτού είναι η κλιμακούμενη ανελευθερία. Το άτομο πρέπει να ζήσει υποταγμένο στην δεσποτεία του μονάρχη, του φύρερ, των φανατικών ιερέων, των λενινιστών καθοδηγητών. Να απαρνηθεί την ελευθερία του, ατομική και συλλογική, είτε “γιατί έτσι”, είτε γιατί “ανώτεροι ιδεολογικοί λόγοι” το επιβάλλουν.

Το μοντέλο αυτό, έχοντας σαν βασικό του στοιχείο την ανελευθερία του ανθρώπου και επιδιώκοντας την πλήρη υποταγή του, εμποδίζει, αποθαρρύνει ή μεταβάλλει και γενικά προσπαθεί να αναιρέσει, την βασική εκείνη ιστορική και κοινωνική διαδικασία που δημιουργεί έθνη, μια και το έθνος είναι ένας πολύ ισχυρός πάροχος μιας συλλογικής ταυτότητας που επιζητά αδιάκοπα την συλλογική πολιτική αυτονομία, την αυτοκυβέρνηση. Δηλαδή την ελευθερία. Το αίτημα της συλλογικής πολιτικής ελευθερίας προέρχεται από το έθνος. Ιστορικά και κοινωνικά.

Εθνομηδενιστικό βραβείο νοημοσύνης αμοιβάδας

Αν υπάρχει αριστερός, μαρξιστής, αναρχικός και τα παρόμοια, και που μάλιστα έχει και γνώση των κλασσικών κειμένων και των ιερών γραφών της ιδεοληψίας του, και θεωρεί πως οι Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Μπακούνιν κλπ κλπ οι οποίοι έχουν γράψει ή αναφέρονται σε αυτά τα κλασσικά κείμενα

1.  μιλούν για το έθνος σαν να είναι κάτι φανταστικό ή τεχνητό
2.  θεωρούν πως τα έθνη και τα σύνορα πρέπει να καταργηθούν ΣΗΜΕΡΑ εν μέσω καπιταλισμού
3.  θεωρούν πως όποιος κάνει την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΑΝΑΦΟΡΑ σε ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ και ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ πως είναι εθνικιστής, φασίστας, ρατσιστής ή τι άλλο

να μου του πει να του στείλω το βραβείο νοημοσύνης αμοιβάδας.

Με κονκάρδα.