[Κατεβάστε αυτό το κείμενο στον υπολογιστή σας σε μορφή Microsoft Word, σε ένα Α4, για να το τυπώσετε και να το μοιράσετε.]
Χρησιμοποιούμε όλοι την λέξη δημοκρατία και τα παράγωγά της σχεδόν καθημερινά. Ομως η άγνοιά μας για το τι είναι δημοκρατία είναι τεράστια. Κι όμως δεν θα πρεπε μια και για να περιγραφεί το τι είναι η δημοκρατία, φτάνει και περισσεύει ένα φύλλο Α4.
Η δημοκρατία είναι μία απλή μέθοδος για να αυτο-κυβερνηθεί ένα σύνολο ανθρώπων. Είναι μια διαδικασία που μοιράζει την πολιτική ισχύ, την εξουσία δηλαδή, εξίσου σε όλα τα μέλη αυτού του συνόλου. Είτε πρόκειται για έναν σύλλογο, είτε πρόκειται για μια ολόκληρη χώρα.
Η δημοκρατία είναι μια διαδικασία που μας δίνει την δυνατότητα να παίρνουμε και να εφαρμόζουμε αποφάσεις, να επιτηρούμε την εφαρμογή τους, και να απονέμουμε δικαιοσύνη, συμμετέχοντας όλοι και άμεσα στα όργανα, τα σώματα και τους θεσμούς, χωρίς αντιπροσώπους.
Στην δημοκρατία προβλέπεται ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΟΡΓΑΝΟ: η γενική συνέλευση όλων των μελών. Αυτή η γενική συνέλευση είναι που αποφασίζει τι άλλα όργανα ή σώματα ή θεσμούς θα συστήσει. Διότι η δημοκρατία αλλάζει διαρκώς τους θεσμούς της. Η δημοκρατία δεν γίνεται ποτέ τέλεια. Παραμένει πάντοτε ατελής. Αλλάζει ή καταργεί όργανα, σώματα και θεσμούς και στην θέση τους βάζει άλλα.
Μπορεί μια δημοκρατία να αποφασίσει πως θα έχει ένα όργανο, για παράδειγμα, που θα προετοιμάζει τα νομοσχέδια, και θα ονομάσει μάλιστα αυτό το όργανο Βουλή, και μετά θα έρχονται τα νομοσχέδια στην γενική συνέλευση για να γίνουν νόμοι. Μπορεί μια άλλη δημοκρατία να αποφασίσει μια εντελώς άλλη διαδικασία για το νομοπαρασκευαστικό έργο.
Με τον ίδιο τρόπο μια δημοκρατία δημιουργεί και αλλάζει συνεχώς και όλους τους άλλους θεσμούς και όργανα που πιστεύει ότι χρειάζεται. Από την κυβέρνηση της ως τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης. Ολα τα μέλη-πολίτες είναι εν δυνάμει πρωθυπουργοί, υπουργοί κλπ. Ολα τα μέλη-πολίτες είναι εν δυνάμει δικαστές καθώς η δημοκρατία υποστηρίζει πως και η απονομή δικαιοσύνης είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα και όχι τεχνικό. Ολοι αυτοί οι θεσμοί και τα όργανα καθώς και οι μορφή τους, αποφασίζονται από την γενική συνέλευση όλων των μελών. Δηλαδή από όλους.
Η γενική συνέλευση έχει κατάλογο εγγεγραμμένων μελών. Δεν γίνεται δημοκρατία χωρίς κατάλογο μελών (με όνομα, διεύθυνση και τηλέφωνο).
Για την ανάδειξη στα αξιώματα χρησιμοποιείται η κλήρωση μεταξύ όλων των ενδιαφερομένων για το κάθε αξίωμα. Οχι η εκλογή. Η εκλογή είναι ολιγαρχικός τρόπος. Με εκλογή, και όχι κλήρωση, γίνεται η ανάδειξη για τις ελάχιστες εκείνες μόνο θέσεις που απαιτούν απαραιτήτως υψηλή εξειδίκευση και κατάρτιση. (Οι υπουργοί για παράδειγμα θα αναδεικνύονταν μάλλον με κλήρωση).
Η θητεία στα αξιώματα δεν υπερβαίνει ποτέ το ένα έτος. Μπορεί να υπάρχουν αξιώματα με διάρκεια ένα 24ωρο. Κανείς δύο φορές στην ίδια θέση. Ιδίως εκείνοι που επιλέχθηκαν με εκλογή. Ολοι είναι ανακλητοί πριν λήξει η θητεία τους και όλοι δίνουν απολογισμό στο τέλος της. Η δημοκρατια πιστεύει πως όλοι οι πολίτες πρέπει να ασκούνται στην εξουσία και στην πολιτική. Γι’ αυτό αλλάζει συχνά τα πρόσωπα στα αξιώματα, ώστε να αποκτούν εμπειρία όσο περισσότεροι γίνεται, και ει δυνατόν όλοι.
Με λίγα λόγια, νομοθέτες είναι ΟΛΟΙ οι πολίτες. Κυβερνήτες και δικαστές γίνονται όλοι οι πολίτες, είτε με κλήρωση, είτε εκ περιτροπής, και ελάχιστοι με εκλογή. Δεν γίνονται ποτέ κυβερνήτες, νομοθέτες και δικαστές, οργανωμένες ομάδες πολιτών όπως είναι τα σημερινά κόμματα. Αυτό που γίνεται τώρα με τα κόμματα είναι ολιγαρχία.
Η δημοκρατία επειδή γνωρίζει πως απειλείται και από τον πολύ πλούτο αλλά και από την πολύ φτώχεια παίρνει μέτρα ώστε να μην υπάρχει τίποτε από τα δύο. Πέραν όμως τούτου, η δημοκρατία, επειδή δεν είναι οικονομικό σύστημα όπως ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, δεν έχει εξαρχής κάποιο οικονομικό σχέδιο ή δόγμα για να εφαρμόσει. Τις οικονομικές αποφάσεις τις παίρνουν όλοι οι πολίτες στην γενική συνέλευση, για κάθε ένα θέμα ξεχωριστά.
Δηλαδή με σημερινούς όρους μπορεί να πάρουν σήμερα για ένα θέμα μια «δεξιά» ή μια «αριστερή» απόφαση. Και αν μετά από ένα διάστημα πειστούν πως πήραν λάθος απόφαση, να την αλλάξουν.
Και τέλος, επειδή το σύνολο που αντιπροσωπεύει η γενική συνέλευση μπορεί να απειληθεί στρατιωτικά, ο κάθε πολίτης είναι ταυτοχρόνως και οπλίτης, σχεδόν εφόρου ζωής. Οι έννοιες πολίτης και οπλίτης για την δημοκρατία είναι αξεχώριστες.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Αν η περιγραφή μου δεν χωράει σε ένα φύλλο Α4 όπως υποσχέθηκα, δεν φταίει η δημοκρατία αλλά η φλυαρία μου. Διαλέξτε μικρότερη γραμματοσειρά και θα χωρέσει. Αν και πάλι δεν χωράει, τότε διαγράψτε όλα εκείνα τα τμήματα του κειμένου που είναι με πλάγια γράμματα. Τυπώστε την σελίδα και διαδώστε την δημοκρατία στους συμπολίτες μας.
Θραξ Αναρμόδιος 
Υπέροχο κείμενο όσο και ουτοπικό….
Σωστός! Ορίστε και το διάγραμμα δομής της αυθεντικής δημοκρατίας, η οποία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά έχει πρόταγμα την Ελευθερία: Ελευθερία από το “είμαι αριστερός”, Ελευθερία από το “είμαι κεντρώος”, Ελευθερία από το “είμαι δεξιός”:
Γιατί Ελευθερία; Διότι είμαστε Ελληνίδες και Έλληνες!
Γιατί Ελευθερία; Επειδή είμαστε Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι !!!!
Η Δημοκρατία χορηγεί μόνο ευθύνες και όχι δικαιώματα,
Η Δημοκρατία απαιτεί πολίτες και όχι υπηκόους,
Η Δημοκρατία θέλει αρετήν και τόλμη
….και δεν τα πάει καλά με τους Νεο….έλληνες.
Καλησπέρα πατριώτη….
Τι κάνεις;
δεν ήρθες στο βράσιμο στα τσίπουρα…..
@χρηχα
Δεν μπόρεσα τελικά. Ας ελπίσουμε οτι θα ρθουν καλύτερες μέρες και θα κάνουμε κι αυτά που παραλείπουμε τώρα.
Θα τα πούμε τα χριστούγεννα ίσως.
Θραξ Αναρμόδιος
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Η θαρραλέα προσαρμογή και οι αυτο-καταστροφικοί επιθετικοί
Οι άνθρωποι από την εμφάνισή τους ήταν φιλειρηνικοί και για να μην συγκρούονται, άρχισαν να εξαπλώνονται σε όλη τη Γη, αφού με τα χέρια τους μπορούσαν να φτιάχνουν εργαλεία, να βρίσκουν ευκολότερα τροφή και να αμύνονται καλύτερα αλληλοβοηθούμενοι στις καιρικές-κλιματικές αλλαγές και σε θηρευτές τους, χωρίς να υπάρχει, ως σχετικά πρόσφατα, κανένα στοιχείο, ανασκαφικό ή βραχογραφικό, πολέμων μεταξύ τους, αφού η ειρηνική μετανάστευση και η επινοητικότητά τους μπορούσαν να εξασφαλίζουν την επιβίωση κάθε ομάδας χωρίς θύματα.
Όταν οι άνθρωποι έφτασαν και προσαρμόστηκαν ειρηνικά στις 5 από τις 6 ηπείρους του πλανήτη, ορισμένες ομάδες που δεν μπορούσαν πια να μεταναστεύσουν σε περίοδο πείνας (αφού παντού γύρω υπήρχαν άλλες ομάδες), εθίστηκαν σταδιακά στην ανθυγιεινή-ΑΠΟΔΑΣΩΤΙΚΗ-ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΤΙΚΗ (ΕΥΑΛΩΤΗ σε πλημμύρες-χαλάζι-ξηρασία-αρρώστιες) γεωργία, το παιδομάζωμα και τον κατευθυνόμενο υπερπληθυσμό, πράγμα που οδήγησε σε χρόνιες εντάσεις, εθισμό πολλών εγκύων-εμβρύων-νηπίων στο φόβο, ορισμένων στην επιθετικότητα και τους πρώτους πολέμους, οι οποίοι κλιμακώθηκαν σε λίγο (9-6.000 χρόνια πριν) με την ερημοποίηση της ζώνης Σαχάρας – Μέσης Ανατολής – Κεντρικής Ασίας (http://www.orgonelab.org/saharasia_gr.htm και Raymond Kelly: Warless societies and the origin of war). Οι ανανούριστοι αυτοαποκαλούμενοι «εκλεκτοί» επιθετικοί προσπαθούν να επιβάλουν υπερπληθυσμό-παιδομάζωμα για να έχουν δούλους, μισθοφόρους, γεωργούς – καθώς είναι εθισμένοι στη μανία («μήνιν» – Όμηρος, Α1) να διατάζουν και να καταστρέφουν τη συμφιλιωτική αυτάρκεια…
Η πλειονότητα των ανθρώπων απεχθάνεται κάθε σύγκρουση ως ανθυγιεινή και επικίνδυνη, προσπαθώντας να μεταφέρει στις επόμενες γενιές τις πανάρχαιες φιλειρηνικές παραδόσεις της του διαλόγου, του θάρρους, της χαράς, της συλλογικής ευημερίας. Οι γεωκλιματικές συνθήκες ευνόησαν σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη να διατηρηθεί το αφοβέρηγο μεγάλωμα των παιδιών και η επιβίωση απόλεμων λαών (λ.χ. Ινουίτ-Εσκιμώοι), ενώ στην ελληνική χερσόνησο οδήγησαν στην αμυντική δημιουργία τού κατασυκοφαντημένου και γενοκτονημένου αμεσοδημοκρατικού συνομοσπονδιακού τρόπου συνεργασίας τού Χρυσού Αιώνα του Θάρρους, με τα συνεχώς εναλλασσόμενα και ελεγχόμενα αξιώματα, τις συχνές γιορτές, τα μνημεία θάρρους: Παρθενώνες, μουσική γλεντιού, θέατρο.
ΜΟΝΑΔΙΚΟ κριτήριο συμμετοχής στις αρχαίες ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ (Εκκλησίες) ήταν η στρατιωτική-αμυντική θητεία σε συμμαχία χωριών αλληλοβοήθειας-αυτάρκειας (αυτή αποκαλούσαν πόλη από Εύξεινο ως Ηράκλειες Στήλες, και όχι τις αστικές βαβυλώνες των βαρβαρικών-αντιαυταρκιστικών καθεστώτων), με ανάδειξη εντολοδόχων από συμφιλιωτικό ΕΝΙΑΙΟ ψηφοδέλτιο και αυτό προκύπτει τόσο από τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, όσο και από τους καταλόγους των Ολυμπιονικών. Ο κατευθυνόμενος γενοκτονικός μεσανατολίτικος υπερπληθυσμός δεν επέτρεψε στους Έλληνες δημοκρατικούς να διαδώσουν το ενιαίο σε όλη τη Γη.
Άλλωστε, τουλάχιστον στην Αθήνα(=Αττική), γράφει ο Αριστοτέλης στην Αθηναίων Πολιτεία(=Άμεση δημοκρατία) πρόλαβαν και έδωσαν 7 (ΕΠΤΑ!) φορές πολιτικά δικαιώματα σε φιλότιμους ξένους που υπηρέτησαν την άμυνα της πόλης που τους φιλοξενούσε.
Δυστυχώς, το απύθμενο μίσος των ανανούριστων διεφθαρμένων μοναρχικών, δεν επέτρεψε να δώσουν ξανά με επικεφαλής την Ασπασία (όπως και πριν από τον μοχθηρό Κρέοντα) δικαιώματα στις θαρραλέες γυναίκες, που μεγάλωναν ΘΑΡΡΑΛΕΑ παιδιά.
Ενδεικτικό των ψεμάτων που οι αυτοαποκαλούμενοι «εκλεκτοί» (βλ. οπαδούς των πολεμοκάπηλων φαραώ, μυκηναίων, άπληστων ειλωτόφονων εφόρων-που είχαν λαδωθεί με 5.000 τάλαντα από τους περσοφοίνικες βλ. Ισοκράτης, Περί ειρήνης, 8.97-, διεφθαρμένων μοναρχικών σωκρατικών, όπως οι λιποτάκτες 30 τύραννοι-Θουκυδίδης-Ξενοφώντας, μπεκροπελλαίους) διαδίδουν διεθνώς (και που αποκαλούν “πολιτισμό” την επιθετικότητά τους) είναι ότι για την τρομοκρατία που εξαπολύουν οι όμοιοί τους, όπως τις ισοπεδώσεις και όλες τις επιδρομές τους, κατηγορούν τα αθώα θύματά τους («συλλογική ευθύνη»), ενώ καπηλεύονται τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των αφοβικών, απλών ανθρώπων, από την Επίδαυρο ως τον αρχικά φιλειρηνικό αθλητισμό, που τον κατάντησαν επιδεικτικά πομπηιακά ξενύχτια, τζόγο και μονομαχίες σε αρένες κάθε είδους…
Τους αυτο-καταστροφικούς περί τη Μεσόγειο αρχομανείς διαδέχθηκαν οι σταυροφόροι και αλλού άλλοι που, δυστυχώς, έχουν καταφέρει με γενοκτονίες και συνεχή τρομοκρατία να επιβάλουν σχεδόν παντού την εσωτερική τους κατάσταση του φόβου, της εξουθένωσης και της απαισιοδοξίας…
Οι φοβικοί αδυνατούν να καταλάβουν μόνοι τους τις δυνατότητες των γενναίων ανθρώπων να αντιμετωπίζουν συλλογικά κλιματικές αλλαγές, φουρτούνες, επιδρομείς και άλλες αντιξοότητες, και εμποδίζουν, όσο δε συναντούν σθεναρή άμυνα, με σπασμωδικούς τρόπους την προετοιμασία των νέων γενιών για το μέλλον τους, πράγμα που σήμερα φέρνει τα 7 δισεκατομμύρια εξουθενωμένων ανθρώπων στα πρόθυρα αλληλεξόντωσης…
Η θαρραλέα, αισιόδοξη, συλλογική αντιμετώπιση των απειλών, από την εμφάνιση των ανθρώπων, είναι το ασφαλέστερο εργαλείο επιβίωσής μας !
Σημ.:
Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ χαλκιδικό αλφάβητο, που λανθασμένα αποκαλείται ‘λατινικό’, έχει βοηθήσει στον αλφαβητισμό και σεβασμό τής κατασυκοφαντημένης (από λιποτάκτες θουκυδίδηδες, διεφθαρμένους σωκρατικούς, εφορόπληκτους και μπεκροβασιλιάδες) ελληνικής δημοκρατικής ιστορίας που το γέννησε (για να διαβάζουμε άνετα και να μαθαίνουμε να μη φοβόμαστε), δισεκατομμύρια ανθρώπους, και θα βοηθήσει άλλα τόσα, αν το υιοθετήσουν, με τη στήριξή μας, όσοι λαοί εκβιάζονται να χρησιμοποιούν ακόμα δυσνόητα μοναρχικά σύμβολα, βλ. Κίνα, ισλάμ κοκ.
Η ελληνική γλώσσα ΔΕΝ κινδυνεύει από την εναλλαγή της γραφής της από ιωνικό σε χαλκιδικό και αντίστροφα, βλ. γρεκάνικα Μ. Ελλάδας, εκμάθηση ελληνικής με φωνητικό-χαλκιδικό κλπ.
Η ελληνική γλώσσα θα κινδυνεύσει άμα δεν προλάβουμε να ενημερώσουμε την ανθρωπότητα ότι η επιθετικότητα σε βάρος των Ελλήνων και άλλων φιλειρηνικών λαών, θα αφήσει τον Τιτανικό χωρίς δημοκρατικούς ψύχραιμους διασώστες.
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Η θαρραλέα προσαρμογή και οι αυτο-καταστροφικοί επιθετικοί
Οι άνθρωποι από την εμφάνισή τους και για να μην συγκρούονται, άρχισαν να εξαπλώνονται σε όλη τη Γη, αφού με τα χέρια τους μπορούσαν να φτιάχνουν εργαλεία, να βρίσκουν ευκολότερα τροφή και να αμύνονται καλύτερα ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΟΙ στις καιρικές-κλιματικές αλλαγές και σε θηρευτές τους, χωρίς να υπάρχει, ως σχετικά πρόσφατα, κανένα στοιχείο, ανασκαφικό ή βραχογραφικό, πολέμων μεταξύ τους, αφού η ειρηνική μετανάστευση και η επινοητικότητά τους μπορούσαν να εξασφαλίζουν την επιβίωση κάθε ομάδας χωρίς θύματα.
Όταν οι άνθρωποι έφτασαν και προσαρμόστηκαν ειρηνικά στις 5 από τις 6 ηπείρους του πλανήτη, ορισμένες ομάδες που δεν μπορούσαν πια να μεταναστεύσουν σε περίοδο πείνας (αφού παντού γύρω υπήρχαν άλλες ομάδες), εθίστηκαν σταδιακά στην ανθυγιεινή-ΑΠΟΔΑΣΩΤΙΚΗ-ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΤΙΚΗ (ΕΥΑΛΩΤΗ σε πλημμύρες-χαλάζι-ξηρασία-αρρώστιες) γεωργία, το παιδομάζωμα και τον κατευθυνόμενο υπερπληθυσμό, πράγμα που οδήγησε σε χρόνιες εντάσεις, εθισμό πολλών εγκύων-εμβρύων-νηπίων στο φόβο, ορισμένων στην επιθετικότητα και τους πρώτους πολέμους, οι οποίοι κλιμακώθηκαν σε λίγο (9-6.000 χρόνια πριν) με την ερημοποίηση της ζώνης Σαχάρας – Μέσης Ανατολής – Κεντρικής Ασίας (http://www.orgonelab.org/saharasia_gr.htm και Raymond Kelly: Warless societies and the origin of war). Οι ανανούριστοι αυτοαποκαλούμενοι «εκλεκτοί» επιθετικοί προσπαθούν να επιβάλουν υπερπληθυσμό-παιδομάζωμα για να έχουν δούλους, μισθοφόρους, γεωργούς – καθώς είναι εθισμένοι στη μανία («μήνιν» – Όμηρος, Α1) να διατάζουν και να καταστρέφουν τη ΣΥΜΦΙΛΙΩΤΙΚΗ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ…
Η πλειονότητα των ανθρώπων απεχθάνεται κάθε σύγκρουση ως ανθυγιεινή και επικίνδυνη, προσπαθώντας να μεταφέρει στις επόμενες γενιές τις πανάρχαιες φιλειρηνικές παραδόσεις της του διαλόγου, του θάρρους, της χαράς, της συλλογικής ευημερίας. Οι γεωκλιματικές συνθήκες ευνόησαν σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη να διατηρηθεί το ΑΦΟΒΕΡΗΓΟ μεγάλωμα των παιδιών και η επιβίωση απόλεμων λαών (λ.χ. Ινουίτ-Εσκιμώοι), ενώ στην ελληνική χερσόνησο οδήγησαν στην αμυντική δημιουργία τού KATAΣYKOΦANTHMENOY (από πολυδιαφημισμένους ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ θουκυδιδοξενοφώντες) και γενοκτονημένου (οι ειλωτόφονοι έφοροι είχαν λαδωθεί με 5.000 τάλαντα από τους περσοφοίνικες – βλ. Ισοκράτης, Περί ειρήνης, 8.97) αμεσοδημοκρατικού ομοσπονδιακού τρόπου συνεργασίας τού Χρυσού Αιώνα του Θάρρους, με τα συνεχώς εναλλασσόμενα και ελεγχόμενα αξιώματα, τις συχνές γιορτές, τα μνημεία θάρρους: Μαραθώνες, Θερμοπύλες, Σαλαμίνες Παρθενώνες, μουσική γλεντιού, θέατρο.
Η στρατιωτική-ΑΜΥΝΤΙΚΗ θητεία σε συμμαχία χωριών αλληλοβοήθειας-αυτάρκειας με ανάδειξη εντολοδόχων από συμφιλιωτικό ΕΝΙΑΙΟ ψηφοδέλτιο (αυτές τις συνεργασίες αποκαλούσαν ελληνικές πόλεις από Εύξεινο ως Ηράκλειες Στήλες, και όχι τις αστικές βαβυλώνες των βαρβαρικών-αντιαυταρκιστικών καθεστώτων) ήταν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κριτήριο συμμετοχής στις αρχαίες ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ (Εκκλησίες), και αυτό προκύπτει τόσο από τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, όσο και από τους καταλόγους των Ολυμπιονικών. Δυστυχώς, το απύθμενο μίσος των ανανούριστων διεφθαρμένων μοναρχικών, δεν επέτρεψε να διαδώσουν το ενιαίο σε όλη τη Γη και να δώσουν ξανά με επικεφαλής την Ασπασία (όπως και πριν από τον μοχθηρό Κρέοντα) δικαιώματα στις θαρραλέες γυναίκες, που μεγάλωναν ΘΑΡΡΑΛΕΑ παιδιά.
Πάντως, τουλάχιστον στην Αθήνα(=Αττική), γράφει ο Αριστοτέλης στην Αθηναίων Πολιτεία(=Άμεση δημοκρατία) πρόλαβαν και έδωσαν 7 (ΕΠΤΑ!) φορές πολιτικά δικαιώματα σε φιλότιμους ξένους που υπηρέτησαν την άμυνα της πόλης που τους φιλοξενούσε. AYTΟ σήμαινε «Έλληνες οι της ημετέρας (δημοκρατικής) παιδείας μετέχοντες», δηλαδή όσοι υπερασπίζονται αλτρουϊστικά τη δημοκρατία που τους φιλοξενεί, αντίθετα απο τους αδιάφορους ή τους μοναρχικούς που την υπονομεύουν.
Ενδεικτικό των ψεμάτων που οι αυτοαποκαλούμενοι «εκλεκτοί» διαδίδουν διεθνώς (και που αποκαλούν “πολιτισμό” την επιθετικότητά τους) είναι ότι για την τρομοκρατία που εξαπολύουν οι όμοιοί τους, όπως τις ισοπεδώσεις και όλες τις επιδρομές τους, κατηγορούν τα αθώα θύματά τους («συλλογική ευθύνη»), ενώ καπηλεύονται τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των αφοβικών, απλών ανθρώπων, από την Επίδαυρο ως τον αρχικά φιλειρηνικό αθλητισμό, που τον κατάντησαν επιδεικτικά πομπηιακά ξενύχτια, τζόγο και μονομαχίες σε αρένες κάθε είδους…
Τους αυτο-καταστροφικούς περί τη Μεσόγειο αρχομανείς (που σκότωναν όποιον έπιαναν και δεν τους προσκυνούσε) διαδέχθηκαν οι σταυροφόροι και αλλού άλλοι που, δυστυχώς, έχουν καταφέρει με γενοκτονίες και συνεχή τρομοκρατία να επιβάλουν σχεδόν παντού την εσωτερική τους κατάσταση του φόβου, της εξουθένωσης και της απαισιοδοξίας…
Οι φοβικοί αδυνατούν να καταλάβουν μόνοι τους τις δυνατότητες των γενναίων ανθρώπων να αντιμετωπίζουν συλλογικά κλιματικές αλλαγές, φουρτούνες, επιδρομείς και άλλες αντιξοότητες, και εμποδίζουν, όσο δε συναντούν σθεναρή άμυνα, με σπασμωδικούς τρόπους την προετοιμασία των νέων γενιών για το μέλλον τους, πράγμα που σήμερα φέρνει τα 7 δισεκατομμύρια εξουθενωμένων ανθρώπων στα πρόθυρα αλληλεξόντωσης ενόψει ενδεχόμενων λιμών, αν δεν διαδώσουμε και ξαναδημιουργήσουμε ΑΥΤΑΡΚΗ ΧΩΡΙΑ…
Η θαρραλέα, αισιόδοξη, συλλογική αντιμετώπιση των απειλών, από την εμφάνιση των ανθρώπων, είναι το ασφαλέστερο εργαλείο επιβίωσής μας!
Σημ.:
Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ χαλκιδικό αλφάβητο που λανθασμένα αποκαλείται ‘λατινικό’, έχει βοηθήσει στον αλφαβητισμό και σεβασμό τής κατασυκοφαντημένης (από λιποτάκτες θουκυδίδηδες, διεφθαρμένους σωκρατικούς, εφορόπληκτους και μπεκροπελλαίους) ελληνικής δημοκρατικής ιστορίας που το γέννησε (για να διαβάζουμε άνετα και να μαθαίνουμε να μη φοβόμαστε), δισεκατομμύρια ανθρώπους, και θα βοηθήσει άλλα τόσα, αν το υιοθετήσουν, με τη στήριξή μας, όσοι λαοί εκβιάζονται να χρησιμοποιούν ακόμα δυσνόητα μοναρχικά σύμβολα, βλ. Κίνα, ισλάμ κοκ.
Η ελληνική γλώσσα ΔΕΝ κινδυνεύει από την εναλλαγή της γραφής της από ιωνικό σε χαλκιδικό και αντίστροφα, βλ. γρεκάνικα Μ. Ελλάδας, εκμάθηση ελληνικής με φωνητικό-χαλκιδικό κλπ.
Η ελληνική γλώσσα θα κινδυνεύσει άμα δεν προλάβουμε να ενημερώσουμε την ανθρωπότητα ότι η επιθετικότητα σε βάρος των Ελλήνων και άλλων φιλειρηνικών λαών, θα αφήσει τον Τιτανικό χωρίς δημοκρατικούς ψύχραιμους διασώστες.
(που είχαν λαδωθεί με 5.000 τάλαντα από τους περσοφοίνικες – βλ. Ισοκράτης, Περί ειρήνης, 8.97)
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Η θαρραλέα προσαρμογή
και η αντίσταση στους φοβικούς αυτο-καταστροφικούς παράσιτους
Οι άνθρωποι από την εμφάνισή τους ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΙΟΥΝΤΑΝ και ΔΕΝ συγκρούονταν. Άρχισαν να εξαπλώνονται σε όλη τη Γη, αφού με τα χέρια τους μπορούσαν να φτιάχνουν εργαλεία, να βρίσκουν ευκολότερα τροφή και να αμύνονται καλύτερα ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΟΙ στις καιρικές-κλιματικές αλλαγές και απέναντι σε θηρευτές τους, χωρίς να υπάρχει, ως σχετικά πρόσφατα, κανένα στοιχείο, ανασκαφικό ή βραχογραφικό, πολέμων μεταξύ τους, αφού η ειρηνική μετανάστευση και η επινοητικότητά τους μπορούσαν να εξασφαλίζουν την επιβίωση κάθε ομάδας χωρίς συρράξεις. Σημερινοί θηρευτές έχουν άριστη υγεία, όπως λ.χ. οι ΑΠΟΛΕΜΟΙ Εσκιμώοι Ινουΐτ.
Όταν οι άνθρωποι μετά το τέλος τής πιο πρόσφατης παγετώδους περιόδου, έφτασαν και προσαρμόστηκαν ειρηνικά ως τις άκρες των 5 από τις 6 ηπείρους του πλανήτη, ορισμένες ομάδες που δεν μπορούσαν πια να μεταναστεύσουν σε περίοδο πείνας (αφού παντού γύρω υπήρχαν άλλες ομάδες), εθίστηκαν σταδιακά στο φόβο, στην ανθυγιεινή-ΑΠΟΔΑΣΩΤΙΚΗ-ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΤΙΚΗ (ΕΥΑΛΩΤΗ σε πλημμύρες-χαλάζι-ξηρασία-αρρώστιες) γεωργία, το παιδομάζωμα, τον παρασιτισμό και τον κατευθυνόμενο υπερπληθυσμό, πράγμα που οδήγησε σε χρόνιες εντάσεις, εθισμό πολλών εγκύων-εμβρύων-νηπίων στο φόβο, ορισμένων στην επιθετικότητα και τους πρώτους πολέμους (οι γεωργοί Κάιν τους ξεκίνησαν), οι οποίοι κλιμακώθηκαν σε λίγο (9-6.000 χρόνια πριν) με την ερημοποίηση της ζώνης Σαχάρας – Μέσης Ανατολής – Κεντρικής Ασίας (http://www.orgonelab.org/saharasia_gr.htm και Raymond Kelly: Warless societies and the origin of war). Οι ανανούριστοι αυτοαποκαλούμενοι «εκλεκτοί» επιθετικοί προσπαθούν να επιβάλουν υπερπληθυσμό-παιδομάζωμα για να έχουν δούλους, μισθοφόρους, γεωργούς – καθώς είναι εθισμένοι στη μανία («μήνιν» – Όμηρος, Α1) να διατάζουν και να καταστρέφουν τη ΣΥΜΦΙΛΙΩΤΙΚΗ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ…
Η πλειονότητα των ανθρώπων απεχθάνεται κάθε σύγκρουση ως ανθυγιεινή και επικίνδυνη, προσπαθώντας να μεταφέρει στις επόμενες γενιές τις πανάρχαιες φιλειρηνικές παραδόσεις της, του διαλόγου, του θάρρους, της χαράς, της συλλογικής ευημερίας. Οι γεωκλιματικές συνθήκες ευνόησαν σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη να διατηρηθεί το ΑΦΟΒΕΡΗΓΟ μεγάλωμα των παιδιών και η επιβίωση απόλεμων λαών (λ.χ. Ινουίτ-Εσκιμώοι), ενώ στην ελληνική χερσόνησο οδήγησαν στην αμυντική δημιουργία τού KATAΣYKOΦANTHMENOY (από πολυδιαφημισμένους διεφθαρμένους σωκρατικούς και ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ θουκυδιδοξενοφώντες) και γενοκτονημένου (οι ειλωτόφονοι έφοροι είχαν λαδωθεί με 5.000 τάλαντα από τους περσοφοίνικες – βλ. Ισοκράτης, Περί ειρήνης, 8.97) αμεσοδημοκρατικού ομοσπονδιακού τρόπου συνεργασίας τού Χρυσού Αιώνα του Θάρρους, με τα συνεχώς εναλλασσόμενα και ελεγχόμενα αξιώματα, τις συχνές γιορτές, τα μνημεία θάρρους: Μαραθώνες, Θερμοπύλες, Σαλαμίνες Παρθενώνες, μουσική γλεντιού, θέατρο.
Η στρατιωτική-ΑΜΥΝΤΙΚΗ θητεία σε συμμαχία χωριών αλληλοβοήθειας-αυτάρκειας με ανάδειξη εντολοδόχων από συμφιλιωτικό ΕΝΙΑΙΟ ψηφοδέλτιο (αυτές τις συνεργασίες αποκαλούσαν ελληνικές πόλεις από Εύξεινο ως Ηράκλειες Στήλες, και όχι τις αστικές βαβυλώνες των βαρβαρικών-αντιαυταρκιστικών καθεστώτων) ήταν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κριτήριο συμμετοχής στις αρχαίες ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ (Εκκλησίες), και αυτό προκύπτει τόσο από τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, όσο και από τους καταλόγους των Ολυμπιονικών. Δυστυχώς, το απύθμενο μίσος των ανανούριστων διεφθαρμένων μοναρχικών, δεν επέτρεψε να διαδώσουν το ενιαίο σε όλη τη Γη και να δώσουν ξανά με επικεφαλής την Ασπασία (όπως συνέβαινε πριν από τον μοχθηρό Κρέοντα) δικαιώματα στις θαρραλέες γυναίκες, που μεγάλωναν ΘΑΡΡΑΛΕΑ παιδιά.
Πάντως, τουλάχιστον στην Αθήνα(=Αττική), γράφει ο Αριστοτέλης στην Αθηναίων Πολιτεία(=Άμεση δημοκρατία) πρόλαβαν και έδωσαν 7 (ΕΠΤΑ!) φορές πολιτικά δικαιώματα σε φιλότιμους ξένους που υπηρέτησαν την άμυνα της πόλης που τους φιλοξενούσε. AYTΟ σήμαινε «Έλληνες οι της ημετέρας (δημοκρατικής) παιδείας μετέχοντες», δηλαδή όσοι υπερασπίζονται αλτρουϊστικά τη δημοκρατία που τους φιλοξενεί, αντίθετα απο τους αδιάφορους ή τους μοναρχικούς που την υπονομεύουν.
Ενδεικτικό των ψεμάτων που οι αυτοαποκαλούμενοι «εκλεκτοί» διαδίδουν διεθνώς (και που αποκαλούν “πολιτισμό” την επιθετικότητά τους) είναι ότι για την τρομοκρατία που εξαπολύουν οι όμοιοί τους, όπως τις ισοπεδώσεις και όλες τις επιδρομές τους, κατηγορούν τα αθώα θύματά τους («συλλογική ευθύνη»), ενώ καπηλεύονται τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα των αφοβικών, απλών ανθρώπων, από την Επίδαυρο ως τον αρχικά φιλειρηνικό αθλητισμό, που τον κατάντησαν επιδεικτικά πομπηιακά ξενύχτια, τζόγο και μονομαχίες σε αρένες κάθε είδους…
Τους αυτο-καταστροφικούς περί τη Μεσόγειο αρχομανείς (που κυνηγούσαν ή και σκότωναν όποιον δεν τους προσκυνούσε) διαδέχθηκαν οι σταυροφόροι και αλλού άλλοι που, δυστυχώς, έχουν καταφέρει με γενοκτονίες και συνεχή τρομοκρατία να επιβάλουν σχεδόν παντού τη δειλία τους, την εσωτερική τους κατάσταση του φόβου, της εξουθένωσης και της απαισιοδοξίας…
Οι φοβικοί αδυνατούν να καταλάβουν μόνοι τους τις δυνατότητες των γενναίων ανθρώπων να αντιμετωπίζουν συλλογικά κλιματικές αλλαγές, φουρτούνες, επιδρομείς και άλλες αντιξοότητες, και εμποδίζουν, όσο δε συναντούν σθεναρή άμυνα, με σπασμωδικούς τρόπους την προετοιμασία των νέων γενιών για το μέλλον τους, πράγμα που σήμερα φέρνει τα 7 δισεκατομμύρια εξουθενωμένων ανθρώπων στα πρόθυρα αλληλεξόντωσης ενόψει ενδεχόμενων λιμών, αν δεν διαδώσουμε και ξαναδημιουργήσουμε ΑΥΤΑΡΚΗ ΧΩΡΙΑ.
Η θαρραλέα, αισιόδοξη, συλλογική αντιμετώπιση των απειλών, από την εμφάνιση των ανθρώπων, είναι το ασφαλέστερο εργαλείο επιβίωσής μας!
Για να κάνουν οι αρχαίοι κλήρωση, είχαν προηγηθεί εκλογές από έναν ΕΝΙΑΙΟ κατάλογο, ώστε να κληρώσουν ανάμεσα στους ψηφισμένους ως πιο κατάλληλους:
Αριστοτέλη Αθηναίων Πολιτεία
κεφ.8: [-592: O Σόλωνας] Τις αρχές όρισε να αναδείχνονται με κλήρο από αυτούς που είχαν από πριν κριθεί (ως αναδείξιμοι), τους οποίους γι’ αυτόν τον λόγο προέκρινε (ψήφιζε από έναν κατάλογο χωρίς κόμματα) κάθε φυλή. Κάθε δε φυλή για το αξίωμα των εννέα αρχόντων ψήφιζε δέκα και από αυτούς γινόταν η κλήρωση.
“Τας δ’ αρχάς εποίησε κληρωτάς εκ προκρίτων, ούς εκάστη προκρίνει των φυλών. Προύκρινεν δ΄ εις τους εννέα άρχοντας εκάστη δέκα, και τούτους εκλήρουν”.
Και για τον 5ο αιώνα (τότε αντί για τον όρο ‘ενιαίο ψηφοδέλτιο’ έλεγαν ‘εκ προκρίτων’, ΧΩΡΙΣ κόμματα, βέβαια):
κεφ. 22.3 ἔτει δὲ μετὰ ταῦτα δωδεκάτῳ νικήσαντες τὴν ἐν Μαραθῶνι μάχην…
22.5 εὐθὺς δὲ τῷ ὑστέρῳ ἔτει, ἐπὶ Τελεσίνου ἄρχοντος, ἐκυάμευσαν τοὺς ἐννέα ἄρχοντας κατὰ φυλὰς ἐκ τῶν προκριθέντων ὑπὸ τῶν δήμων πεντακοσίων. http://invenio.lib.auth.gr/record/100640?ln=el
http://enieopsifodeltio.wordpress.com
εύγε!!
Φίλε Θράκα όσα αναφέρεις είναι λίγο πολύ γνωστά. Διάβασα και το σχόλιο που ανάρτησες για τον Αριστοτέλη.
Μερικές επισημάνσεις.
1η) Η αρχαία Αθηναική δημοκρατία που επικαλείσαι επιβλήθηκε απ’ τον Κλεισθένη όχι δημοκρατικά αλλά πραξικοπηματικά, δλδ ένα πρωΐ ξύπνησαν οι Αθηναίοι και τους ανακοινώθηκε ότι άλλαξε το πολίτευμα, δεν πιστεύω να νομίζεις ότι ερωτήθηκαν οι Αθηναίοι με δημοψήφισμα ή άλλο τρόπο, απλά τους ανακοινώθηκαν οι αλλαγές.
2η) Όσα ίσχυσαν στην δημοκρατία του Κλεισθένη αφορούσαν μια πόλη-κράτος (Αθήνα) με μερικές δεκάδες χιλιάδες κατοίκους εκ των οποίων πολλοί ήσαν δούλοι χωρίς δικαιώματα Αθηναίου πολίτη. Σήμερα μόνο η Αθήνα έχει τουλάχιστον χίλιες φορές περισσότερους κατοίκους δε η Ελλάδα έχει τουλάχιστον τρεις χιλιάδες περισσότερους. Αυτό σημαίνει ότι η εκκλησία του δήμου που αποφάσιζε για όλα σήμερα είναι ακατόρθωτο να συγκληθεί καθώς και η Ηλιαία.
3η) Επιχειρηματολογείς υπέρ της κλήρωσης και όχι υπέρ της εκλογής, θα μπορούσα να αναφέρω το προβοκατόρικο επιχείρημα ότι η ανάδειξη των υπευθύνων για την διοίκηση ενός κράτους δεν μπορεί να μοιάζει με το lotto, υπάρχουν όμως σοβαρά επιχειρήματα, αναφέρω ένα. Η πολυπλοκότητα της σημερινής ζωής και η πληθώρα αναγκαίων νόμων και διατάξεων, που ούτε κατά διάνοια υπήρχαν στην αρχαία Αθήνα, αποκλείουν πολλούς πολίτες από την διεκδίκηση μιας κυβερνητικής θέσης λόγω αντικειμενικής αδυναμίας. Αυτό σημαίνει ότι πάλι οι σπουδασμένοι θα αναλάμβαναν τις θέσεις. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση κάποιος ανίδεος να δηλώσει υποψηφιότητα και με την κλήρωση να γίνει υπουργός, φαντάζεσαι τι θα γινόταν;
Το θέμα δεν είναι ο τρόπος εκλογής των διοικούντων αλλά ο έλεγχος.
Όλα φίλε Θράκα ξεκινούν απ’ το δίκαιο.
Το μόνο υπαρκτό και γνήσιο δίκαιο είναι το φυσικό δλδ ο ισχυρός επιβάλλει την θέλησή του στον ανίσχυρο. Αυτό το δίκαιο ισχύει σε όλη την φύση μπορώ να πω και σε όλο το σύμπαν.
Ο άνθρωπος στις πρώτες του κοινωνίες ακολουθούσε το φυσικό δίκαιο, αργότερα για να γίνει δυνατή η συμβίωση άρχισε σιγά-σιγά να διαμορφώνει το δικό του δίκαιο δλδ το ανθρώπινο που αποτελεί παρέκλιση του φυσικού. Για να υπάρξει μία συγκροτημένη κοινωνία έπρεπε να υπάρχουν νόμοι και κανόνες που θα προάσπιζαν τους αδύναμους απ’ την αυθαιρεσία των ισχυρών. Έπρεπε η εξουσία να δοθεί σε όσο περισσότερους ήταν δυνατό.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με μονοκράτορες, περάσαμε στην ολιγαρχία και τελικά βρέθηκε ένα δικαιότερο σύστημα η δημοκρατία δλδ η αρχή της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία έχει τον μαγικό αριθμό 50%+1. Ακόμη και με αυτό το σύστημα το 49% υποχρεούται να ακολουθήσει τις προσταγές της πλειοψηφίας, έκον άκον. Αυτή είναι μία πρώτη αδυναμία του συστήματος.
Μέχρι σήμερα δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποιο καλύτερο.
Για να μειωθούν οι κακές επιπτώσεις της λειτουργίας της δημοκρατίας και φυσικά για να μην αυθαιρετούν οι διοικούντες χρειάζεται έλεγχος.
Αν υποθέσουμε ότι ο έλεγχος της εκάστοτε εξουσίας είναι σωστός τότε το όποιο πολίτευμα μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά και προς όφελος όλων. Όταν γράφω το όποιο πολίτευμα εννοώ ακόμη και τα ολιγαρχικά ή μονοκρατορικά μόνο που αυτά τα πολιτεύματα δεν ανέχονται κανένα έλεγχο. Υπήρξε όμως τουλάχιστον ένα παράδειγμα για να επιβεβαιώσει τον κανόνα, η Ρωμαική αυτοκρατορία όπου συνυπήρχαν ο αυτοκράτορας και η σύγκλητος.
Στον έλεγχο πιστεύω πρέπει να δοθεί το βάρος και όχι στον τρόπο επιλογής των διοικούντων.
Σήμερα το πολίτευμα στην ελλάδα είναι μονοκρατορικό και ανεξέλεγκτο. Ο πρωθυπουργός είναι στην ουσία ο απόλυτος άρχοντας. Έχει την απόλυτη εκτελεστική εξουσία. Ελέγχει μέσω της βουλής (όπου το κόμμα του έχει την πλειοψηφία) την νομοθετική εξουσία και μέσω του διορισμού των ανώτατων δικαστών ελέγχει την δικαστική εξουσία. Μπροστά σ’ όλα αυτά μας καίει το πως κάποιος γίνεται βουλευτής, υπουργός ή κάτι άλλο, το πρόβλημά μας είναι η εκλογή ή η κλήρωση;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι το αντιπροσωπευτικό μας σύστημα είναι Αγγλοσαξωνικό. Κάνουν λάθος. Οι αιρετοί άρχοντες και η δια αντιπροσώπων άσκηση εξουσίας υπήρχαν πολύ πριν κατέβουν απ’ τα δένδρα οι Αγγλοσάξωνες. Ακόμη και το δικομματικό σύστημα υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αναφέρω το παράδειγμα της αρχαίας Αθήνας όπου υπήρχαν δύο κόμματα με οργάνωση περίπου σαν την σημερινή, το δημοκρατικό και το ολιγαρχικό (δημοκρατικοί, ολιγαρχικοί). Και τα δύο κόμματα εξουσίασαν κατά καιρούς την αρχαία Αθήνα με επιτυχίες και αποτυχίες έκαστο.
Συμπερασματικά όσοι ακολουθούν την Πλατωνική θεωρία ότι υπεράνω όλων είναι ο νόμος καταλήγουν σε αυταρχικά καθεστώτα κατ’ επίφαση δημοκρατικά.
Όσοι ακολουθούν την Αριστοτελική ότι υπεράνω όλων είναι το δίκαιο θεμελιώνουν ελεύθερα και γνήσια δημοκρατικά καθεστώτα.
Συγνώμη αν σας κούρασα.
@Κλεισθένης
Δεν μας κούρασες Κλεισθένη.
Εχω απαντήσει όμως σε όλα αυτά. Και για την κλήρωση και για την «αρμοδιότητα» των πολιτών και για τον αριθμό των πολιτών.
Ειδικά για την κλήρωση: Δημοκρατία χωρίς κλήρωση ΔΕΝ είναι δημοκρατία. Είναι κάτι άλλο. Τι να κάνουμε τώρα; Ας το πουν όπως θέλουν αλλιώς. Αλλά δημοκρατία ΔΕΝ είναι. («Κληρωτάς είναι τας αρχάς»). Μη το κάνουμε σαν τα Σκόπια που θέλουν να ονομάζονται Μακεδονία τώρα.
Δημοκρατία και κάλπες, ανά τετραετία μάλιστα, που βγάζουν νομοθέτες-αντιπροσώπους, τους ίδιους κα τους ίδιους, είναι ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ χωρίς φύλλο συκής. Χούντα 4-5 χιλιάδων πολιτικών στελεχών δηλαδή, για να ξέρουμε γιατί μιλάμε.
Βασικός όρος, εκτός από την κλήρωση, είναι πως στη δημοκρατία ΝΟΜΟΘΕΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, και ΟΧΙ αντιπρόσωποί τους.
Τις άλλες δυο αρχές (κυβέρνηση και δικαστική εξουσία) τις βγάζουν με κληρώσεις. Οκ, μη σε πιάνει τόσο πανικός πια με την κλήρωση κι εσένα και άλλους. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ ακριβώς. Εχουμε (λίγο -λολ) καιρό ακόμη. Αλλά ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ.
Και δεν χρειάζεται να έχουμε ΕΝΑΝ υπουργό ανά υπουργείο. Μπορεί να έχουμε 10. Αμισθους (για να προλάβω ορισμένους) ή ότι άλλο αποφασίσουμε εμείς ΩΣ ΝΟΜΟΘΕΤΕΣ, με άμεση παρουσία.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάνεις κι εσύ αυτό που κάνουν οι εχθροί της δημοκρατίας: Ονομάζεις δημοκρατία ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αλλού κι αλλού, όταν μας κλέβουν τα ονόματα εξεγειρόμαστε. Εδώ γιατί;
Είναι δικαίωμα του καθενός να ΜΗΝ του αρέσει η δημοκρατία. Αλλά οχι να ονομάζει κάτι ως δημοκρατία ενώ δεν είναι.
Εν πάσει περιπτώσει, ξεκάθαρα σου μιλάω, αν υποστηρίζεις τον κοινοβουλευτισμό, κι ακόμα περισσότερο αν υποστηρίζεις πως ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατία, τότε εσύ κι εγώ είμαστε αντίπαλοι. Δεν πειράζει όμως (λολ). Χωρίς διαφωνία δεν πάει τίποτε μπροστά.
Θραξ Αναρμόδιος
Φίλε Θράκα, η ονοματολογία δεν με απασχόλησε ποτέ. Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία με την αρχαιοελληνική έννοια, είναι ένα σύγχρονο πολίτευμα και μπορεί πιστεύω να λειτουργήσει προς όφελος του λαού. Όποια λέξη έχει συνθετικό -κρατία ή -αρχία εμπεριέχει την έννοια εξουσία.
Στις κοινωνίες υπάρχουν οι εξουσιαστές και οι εξουσιαζόμενοι. Αν δεν υπάρχει έλεγχος των εξουσιαστών κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι εξουσιαστές έστω και με κλήρωση θα λειτουργήσουν για το κοινό καλό.
Η συμφωνία μας πιστεύω είναι ότι υποστηρίζουμε μια δίκαιη ή εν πάση περιπτώσει δικαιότερη κοινωνία.
Η διαφωνία μας έγκειται στο ότι εσύ υποστηρίζεις βουλευτές με κλήρωση ενώ εγώ αδιαφορώ για το αν γίνεται κάποιος βουλευτής με κλήρωση ή εκλέγεται. Εκείνο που προέχει για ‘μένα είναι ο έλεγχος της εκάστοτε εξουσίας.
Εσύ υποστηρίζεις ότι νομοθέτες είναι όλοι οι πολίτες κι εγώ ότι αυτό σήμερα είναι αντικειμενικά αδύνατο.
Εσύ θεωρείς πανάκεια την αρχαιοελληνική δημοκρατία ενώ εγώ υποστηρίζω ότι και όταν εφαρμόστηκε δεν ήταν πάντα και τόσο επιτυχημένη. Η ιστορία δυστυχώς με επαληθεύει.
Φυσικά υπάρχει και ο οστρακισμός, όποιος διαφωνούσε με την δημοκρατία τον εξόριζαν,αυτό κι αν ήταν δημοκρατικό. Αν αναφέρω ποιοι εξωστρακίστηκαν θα ανατριχιάσουμε.
Που ξέρεις μπορεί κάποτε να γίνουν όσα υποστηρίζεις ελπίζω χωρίς τα αρνητικά. Εύχομαι να προλάβω να ζήσω την δημοκρατία που επιθυμείς «γέρων γαρ».
Κι ένα χαζό ερώτημα, τι σημαίνει αυτό το (λολ), το βρίσκω συχνά.
Νάσαι καλά.
Αγαπητέ Κλεισθένη,
είναι πολύ θετικό να διαπιστώνουμε σε μιά συζήτηση τα σημεία διαφωνίας μας και επιπλέον να βρίσκουμε και τα κοινά σημεία στα οποία μπορούμε όλοι μαζί να συντονιστούμε σε κοινές ενέργειες.
Μερικές σκέψεις που θέτω:
Μήπως είναι καιρός να αντιληφθούμε
ότι στη χώρα μας (όπως στη συντριπτική πλειονόητητα των χωρών του κόσμου) δέν υπάρχει Δημοκρατία;
Γιατί:
1. Δέν υπάρχει Ισηγορία.
(Ισος χρόνος δημόσιου λόγου σε όλους τους πολίτες για τα δημόσια πράγματα).
Σήμερα, μόνο όσοι έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ έχουν δημόσιο λόγο.
2. Δέν υπάρχει Ισονομία.
(Ιση αντιμετώπιση όλων των πολιτών απέναντι στο νόμο).
Βλέπε νόμους για ευθύνη υπουργών, βουλευτική ασυλία.
3. Δέν υπάρχει Ισοκρατία.
Απαγορεύεται στους πολίτες η συμμετοχή τους στη νομοθετική εξουσία.
(Δηλαδή οι πολίτες δέν έχουν το δικαίωμα να εισηγούνται νόμους ούτε να καταργούν νόμους της Βουλής μέσω Δημοψηφισμάτων.)
Βλέπε άρθρα του Συντάγματος: 73 πργ 1, και 44 πργ 2.
Μήπως τα τρία αυτά σημεία είναι σημεία που όλοι όσοι «ψαχνόμαστε» στο ζήτημα της Δημοκρατίας μπορούν να μας ενοποιήσουν;
Φίλε Φερώνυμε, όλοι πιστεύω συμφωνούμε στην ανυπαρξία δημοκρατικού πολιτεύματος σήμερα.
Όλοι συμφωνούμε στην αναγκαιότητα ύπαρξης ισηγορίας, ισονομίας και ισοκρατίας.
Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που αυτά θα ισχύουν στις σημερινές συνθήκες, πχ πως θα υπάρξει ισηγορία, εννοώ πρακτικά πως θα γίνεται; Ποιός και πως θα εγγυάται την ισονομία; Με ποιο τρόπο θα συμμετέχουν οι πολίτες στην νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία;
Μήπως άθελά μας τασσόμαστε υπέρ της λαοκρατίας; Μήπως τελικά προπαγανδίζουμε την οχλοκρατία; Τι απαντάμε σε όσους υποστηρίζουν την άναρχη πολιτεία;
Νάσαι καλά.
@Κλεισθένης
Κλεισθένη, προσωπικά έχω πάνω κάτω κάνα εκατομμύριο προτάσεις και ιδέες για το πως μπορούν να εφαρμοστούν, σταδιακά πάντα, όλα αυτά. Από την κλήρωση μέχρι την δημόσια ισηγορία επί πολιτικών θεμάτων. Και πολλές από αυτές τις ιδέες-προτάσεις τις έχω δημοσιεύσει κιόλας.
Μαζί με μένα πρέπει να είναι και μερικά εκατομμύρια πολίτες που έχουν τις δικές τους εκατομμύρια ιδέες και προτάσεις. Οι δικές μου δεν είναι φυσικά οι καλύτερες. Τις καλύτερες θα τις βρούμε ΜΟΝΟ άμα αρχίσουμε να λέμε ο καθένας τις δικές του και να τις συζητάμε.
Δεν άκουσα όμως τις δικές σου προτάσεις για το πως μπορεί να εφαρμοστεί η ισοκρατία και η ισηγορία στην πράξη, καθώς και το πως θα μπορούσαμε να βρούμε τρόπους να ευεργετηθούμε από την κλήρωση. Μόνο επιφυλάξεις άκουσα από την πλευρά σου.
Κι επειδή δεν άκουσα τέτοιες προτάσεις από την πλευρά σου δικαιούμαι να είμαι καχύποπτος σχετικά με αυτό που λες πως «Όλοι συμφωνούμε στην αναγκαιότητα ύπαρξης ισηγορίας, ισονομίας και ισοκρατίας.» Δεν συμφωνούμε καθόλου όλοι.
Αν συμφωνούσαμε ΟΛΟΙ τότε θα καθόμασταν και θα στρώναμε κώλο να βρούμε τρόπους πως να αρχίσουμε να τα εφαρμόζουμε. Κι όχι να εκφράζονται επιφυλάξεις μήπως τελικά προωθούμε την «οχλοκρατια» και την «αναρχη πολιτεία».
Προσωπικά προωθώ την δημοκρατία, και συγχωρείστε μου την αλαζονεία, αλλά ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΛΕΩ.
Αυτό που υποστηρίζω εγώ και ο Φερώνυμος και αρκετοί άλλοι, που ούτε καν γνωριζόμαστε μεταξύ μας, είναι πως το πολίτευμά μας πρέπει να αποκτήσει επιτέλους δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Σταδιακά πάντα. Στην λειτουργία του. Οχι στα εντάλματα και τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα παρόμοια μόνο. ΣΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ. Ωστε να έχουμε πραγματικά λαϊκή κυριαρχία και κυρίαρχο λαό, που λέει και ξαναλέει το μαγειρεμένο μας Σύνταγμα. Και όχι στα λόγια.
Αλλά υπάρχουν άλλοι που πάντα βρίσκουν λόγους να επιτίθενται ακόμα και σε βασικές αρχές της δημοκρατίας όπως η κλήρωση, η ισηγορία και η ισοκρατία, και να τις αμφισβητούν κιόλας, με το πρόσχημα πότε της αναρμοδιότητας των πολιτών, πότε τεχνικά ζητήματα που θα εμποδίσουν την εφαρμογή τους και πότε το πλήθος του σημερινού εκλογικού σώματος.
Ε, να μεινουμε με την τωρινή ολιγαρχία τότε Κλεισθένη μου, να προκόβουμε.
Αν δεν είσαι πεπεισμένος για την κλήρωση, την ισοκρατία και την ισηγορία και την δυνατότητα να είναι νομοθέτης ΟΛΟ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΩΜΑ, σε κάποια έστω νομοθετήματα ετησίως, ε, δεν μπορώ να σε πείσω εγώ. Δεν πρόκειται μόνο για επιχειρήματα πλέον. Αλλά για στράτευση.
Με ποιους είναι ο καθένας μας;
Θραξ Αναρμόδιος
ρε παιδι μου,
με εκπλήσεις … πως γινεται να εχουμε τις ιδιες αποψεις ..?! Γιατι ειναι δυσκολο να εχεις καταλαβει θεσμους που οχι μονο δεν εχεις βιώσει, αλλα σε εχουν «βιάσει» κιόλας με τοσο παραλογισμό, ψέμματα και κυρίως παραποίηση των ονοματων κ των εννοιών ..
Αγαπητέ Κλεισθένη,
Μια πρώτη προσέγγιση τρόπων υπάρχει εδώ στο ιστολόγιο του Αναρμόδιου:
https://anarmodios.wordpress.com/2010/11/24/12/
Οπως σωστά επισημαίνει ο Αναρμόδιος, δέν σημαίνει ότι οι προτάσεις είναι και οι μοναδικές ή οι μόνες «σωστές».
Τώρα για τα περί «λαοκρατίας», «οχλοκρατίας» και «άναρχης πολιτείας» έχω τη παρακάτω σοβαρή ένσταση:
Είναι <όροι χωρίς σαφές περιεχόμενο. (Π.χ. Σε τί διαφέρει η «λαοκρατία» από την Δημοκρατία; Υπάρχει διαφορά στην έννοια «λαός» από τήν έννοια «Δήμος»; Αν ναί ποιά είναι η διαφορά τους; Τό ίδιο ισχύει και για τον όρο «όχλος». Εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα κάτω από αυτόν τον όρο;).
Οταν λοιπόν χρησιμοποιούνται όροι χωρίς να έχουν συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο, τότε ανοίγει η πόρτα για κάθε λογής «ερμηνείες» και κατά συνέπεια σε «αντιπαραθέσεις» οι οποίες δέν καταλήγουν πουθενά.
Όσο και να φαίνεται αντιπαθητικό, θεωρώ θεμελειακή ενέργεια τήν προσπάθεια για ορισμό των εννοιών. Για τον όρο «Δημοκρατία» π.χ. θεωρώ σαν δόκιμο τον εξής ορισμό:
Δημοκρατία είναι ένα σύνολο διαδικασιών διαχείρισης συλλογικών οργανισμών από τα μέλη τους οι οποίες έχουν τα τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα (Ισηγορίας, Ισονομίας, Ισοκρατίας).
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα για ποιά πράγματα μιλάμε, και κατόπιν νομίζω θα βρούμε και τα κοινά σημεία μας, και τις διαφορές μας.
Για τον Κλεισθενη.
λολ ειναι εξελληνισμενο LOL = Laughing Out Loud
Επισης ϋπαρχουν :
LMAO = Laughing My Ass Off
ROTFLMAO = Rolling On The Floor Laughing My Ass Off
ROTFLMAOPIMP = Rolling On The Floor Laughing My Ass Off Pissing In My Pants
=}
ωχ, ξέχασα να απαντήσω σ’ αυτό.
Εδώ: http://www.pcworld.com/article/88686/lol_a_guide_to_internet_lingo_and_emoticons.html
και εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/LOL
U R 2 kind, TYVM :]
Τελος παντων, εγω εμαθα το chat-speak εμπειρικα, μιλωντας με ολον τον κοσμο αλλα κυριως με Αμερικανους εδω και καμια δεκαπενταρια χρονια. Θυμαμαι με ποση περηφανεια τους μιλαγα για την χωρα μου, για τους ανοιχτοκαρδους Ελληνες, για την ασφαλεια, την ανυπαρξια καθε ειδους ρατσισμου και την χαμηλη εγκληματικοτητα.
Που να φανταστω η αφελης οτι μια χουφτα αλητες θα κανανε την χωρα μου ρημαδιο σε χρονο μηδεν.
Φίλε Θράκα, κάνα δυό παρατηρήσεις.
Όταν έγραψα ότι όλοι συμφωνούμε για ισηγορία, ισονομία και ισοκρατία εννοούσα τους σχολιαστές του άρθρου σου.
Εκτός από την οχλοκρατία και την άναρχη πολιτεία ανάφερα και την λαοκρατία, επειδή διείδα κάποια απαξίωση των ανωτέρω σε πληροφορώ ότι προσωπικά δεν απαξιώνω κανένα πολιτειακό σύστημα εκτός αν είναι ανελεύθερο.
Μου προσάπτεις ψόγο γιατί δεν κάνω προτάσεις για το πως θα υπάρξουν η ισηγορία, η ισονομία και η ισοκρατία.
Επειδή είμαι και έζησα σαν μαθηματικός θα σου απαντήσω μέσα απ’ τη γνωσιακή μου σφαίρα.
Η ανθρώπινη κοινωνία είναι ένα χαωτικό πεδίο με αντιθέσεις, αντικρουόμενα συμφέροντα, αντίθετες έως εχθρικές ιδεολογίες, με ιδεοληψίες, με προκαταλήψεις, με διάφορες θρησκευτικές και κοινωνικές αντιλήψεις και πολλές άλλες διαφορετικότητες.
Στα χαωτικά πεδία υπάρχουν αντίρροπες και ομόρροπες συνισταμένες με ψευδοτυχαία σειρά και ισχύ. Τα χαωτικά πεδία μεταλλάσσονται με την πάροδο ικανού και αναγκαίου χρόνου σε παραγωγική ψευδοαρμονία. Για να γίνει η μετάλλαξη εκτός του απαιτούμενου χρόνου πρέπει να δημιουργηθεί η ισχυρή και αναγκαία συνισταμένη που θα ενώσει ομόρροπες δυνάμεις έτσι ώστε να υπερνικήσουν τις αντίρροπες προς αυτές και να οδηγήσουν σε ένα πιο αρμονικό πεδίο το χάος.
Η αρμονικότητα του πεδίου είναι σχετική και δεν συνεπάγεται μηδενισμό των αντίροπων τάσεων.
Θα μου πεις, τι κάθεσαι και γράφεις τώρα, τι σχέση έχουν αυτά με την δημοκρατία και τα οικονομοπολιτικά συστήματα.
Κι όμως έχουν.
Η πολιτική πρέπει να διαχειριστεί την κοινωνία σαν χαωτικό πεδίο, άρα πρέπει να διαχειριστεί κοινωνικές ομάδες με αντικρουόμενα συμφέροντα. Μία πολιτική πράξη πχ ένας νόμος άλλους τους ευνοεί και άλλους τους ζημιώνει. Το θέμα είναι η πολιτική πράξη να κάνει τη μεγαλύτερη δυνατή ωφέλεια σε όσους περισσότερους μπορεί και ταυτόχρονα να κάνει τη μικρότερη δυνατή ζημία σε όσους λιγότερους μπορεί. Οι πολιτικοί δεν κρίνονται απ’ τις προθέσεις αλλά απ’ τα αποτελέσματα.
Οι πολιτικοί δεν διορίζονται αλλά εκλέγονται, ο τρόπος εκλογής τους είναι διαδικαστικό θέμα και όχι ουσίας του πολιτεύματος.
Η ισηγορία λίγο-πολύ υπάρχει και σήμερα, υπάρχουν πολλά μέσα για να εκφράσει οποιοδήποτε την γνώμη και την ιδεολογική του άποψη. Να επιδιώξουμε καλύτερη και ευχερέστερη διαδικασία έκφρασης; Ναι. Αυτό όμως δεν μπορεί να δώσει και εφαρμόσιμες πολιτικές. Για να γίνει μία πρόταση εφαρμόσιμη πολιτική πρέπει να υπάρχει και ο φορέας που θα το κάνει.
Η ισονομία είναι όντως απούσα απ’ την Ελληνική κοινωνία. Ο θεσμός που μπορεί να εφαρμόσει την ισονομία είναι η δικαιοσύνη. Σήμερα η δικαιοσύνη δεν είναι ούτε ανεξάρτητη ούτε έχει δυνατότητες επιβολής της ισονομίας.
Η ισοκρατία επίσης είναι απούσα και είναι ουτοπικό να υποστηρίζει κάποιος ότι μπορεί να υπάρξει σε οποιοδήποτε σύστημα. Ο άνθρωπος είναι ζώο αγέλης. Οι αγέλες έχουν ένα πρωτοπόρο που κατευθύνει. Τα μέλη της αγέλης μειώνουν το μερίδιό τους στην εξουσία και το παραδίδουν στον πρωτοπόρο. Απ’ την επιτυχία ή αποτυχία του πρωτοπόρου εξαρτάται και η επιβίωση της αγέλης. Η απομείωση του μεριδίου εξουσίας των μελών της αγέλης στα ελεύθερα καθεστώτα γίνεται εθελοντικά. Αυτό είναι θέσφατο και δεν αλλάζει, υπάρχει στο DNA του ανθρώπου.
Συμπερασματικά πρέπει να γίνουν σοβαρές τομές στο υπάρχον σύστημα με κυριώτερες την διάκριση των εξουσιών, την θέσπιση φορέα ελέγχου της εκάστοτε εξουσίας, την κατάργηση της πολυνομίας, την αλλαγή του συντάγματος, τον εκδημοκρατισμό των κομμάτων, την πολιτικοποίηση των Ελλήνων, την δημιουργία δόγματος (ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θέλουμε κτλ) και πολλές άλλες.
Το αν αυτές οι αλλαγές θα γίνουν με την αρχαιοελληνική δημοκρατία, με την κοινοβουλευτική δημοκρατία, με λαοκρατία, με οχλοκρατία ή με άναρχη πολιτεία λίγο με ενδιαφέρει.
Επειδή πιστεύω ότι δεν σου έλυσα καμία απορία σου δηλώνω ευθαρσώς ότι οποιοδήποτε σύστημα ή συγκερασμός συστημάτων δέχεται υπεράνω όλων το δίκαιο με καλύπτει και θα το στηρίξω. Όλα τα άλλα είναι για φιλοσοφικές συζητήσεις που μπορεί να μην έχουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Νάσαι καλά.
χαος φίλε, χαος
Η πολιτική όμως είναι απο ανθρώπους για τους ανθρώπους με μέτρο τον άνθρωπο.
και αυτο που γράφεις:
«Οι πολιτικοί δεν διορίζονται αλλά εκλέγονται, ο τρόπος εκλογής τους είναι διαδικαστικό θέμα και όχι ουσίας του πολιτεύματος»
μου προκαλεί … ταραχή (πρόβλημά μου θα μου πεις ..)
διότι ακριβώς αυτή είναι η ουσία, ο τρόπος που λειτουργεί το πολίτευμα.
. Πολιτικοί θα έπρεπε να είμαστε ολοι μας, και πιο σωστά: Πολίτες (οσο κι αν είναι περίεργο δεν είμαστε. Αν είμασταν θα είχαμε ψηφίσει έστω και ένα νόμο… )
. Κανείς δεν θα έπρεπε να εκλέγεται γιατί έστι θα πρέπει να υπακούει στα προσωπικά συμφέροντα αυτών που τον ψήφισαν (αλλιώς γιατί σε ψήφισα ρε φίλε?? για να μην με βολεψεις στην ΕΥΔΑΠ?? θα σε μαυρίσω την επόμενη φορά…). Και βολεύοντας τους ψηφοφόρους, φτιάχνει νόμους που φυλάνε τον κώλο του (πχ το απίστευτο!! το ασύλληπτο!! το αδιανόητο!! … τη βουλευτική ασυλία … ΕΛΕΟΣ!! έλεος … αυτοι που θα έπρεπε να περνάνε υποχρεωτικά δικστήριο μετα τη θητεία τους. Και εχεις τωρα τον Τσοχατζο κ ενω εχει κλειψει 60 μυρια ευρω τον αφήσαμε κι «εφτιαξε» νομους που τον προστατεύουν. χμμ μπραβο μας!!).
Ο θεσμός του κληρωτού ειναι ο μονος που μας διασφαλίζει εξ ορισμού απο την «προστασία» του ιδωτικού-συμφέροντος.
Ο τρόπος και οι κανόνες που λειτουργούν οι θεσμοί αναδεικνύουν τους ανθρώπους μέσα στα πολιτεύματα
Τα πράγματα δεν αλλάζουν με ηθικολογίες κ η ηθική δεν φυτρώνει για να πάμε να την μαζέψουμε σε κανα χωραφι. Θέλει νόμους. Που θα τους εχω ψηφίσει ΚΑΙ εγώ και όχι κανας αντιπρόσωπός μου. Διαφορετικά δεν υπακούω σε κανένα νόμο αν δεν έχω συμμετάσχει στην ψήφισή του. Και εδω είναι η ειδοποιώς διαφορά: Ψηφίζω νόμους κ θεσμούς, όχι πρόσωπα. Το εκλέγειν είναι μια παραμύθα γι αυτούς που φοβούνται να πάρουν αποφάσεις και κρύβονται πίσω απο τα βρακιά της μαμάκας τους κ φοβούνται να πάρουν μια απόφαση στη ζωή τους. Ας ψηφίσουμε αντιπροσώπους που θα μας κάνουν «τσοπα-τσοπα μωρακι μου, εγω θα σε προσεχω» και εγω μονο ξέρω για σενα τι ειναι το καλο σου και εσυ καθε 4 χρονια ελα κ σφύρα μου κλέφτικα …
Αν εχεις τα κότσια, έλα να γίνεις πρωθυπουργός με κλήρωση έχοντας μπει οικιοθελώς σε μια κληρωτίδα ξέροντας πως με το παραμικρό σου εχει κόψει τον κώλο ο δήμος. Η’ θα μου πεις οτι φοβάσαι τη συκοφαντία? Αν είσαι αθώος να το υποστηρίξεις κ να το αποδείξεις στο δικαστήριο, αλλιώς να μην πήγαινες να γίνεις πρόεδρος στο ΙΚΑ π.χ.
τεσπα
Χανουμε την ουσία ομως..
@Stavros
«…διότι ακριβώς αυτή είναι η ουσία, ο τρόπος που λειτουργεί το πολίτευμα…»
Ακριβώς.
«Τα πράγματα δεν αλλάζουν με ηθικολογίες κ η ηθική δεν φυτρώνει για να πάμε να την μαζέψουμε σε κανα χωραφι. Θέλει νόμους. Που θα τους εχω ψηφίσει ΚΑΙ εγώ και όχι κανας αντιπρόσωπός μου…»
Ρε συ Σταύρε, τι ωραία το είπες αυτό με την ηθική και το χωράφι! Ζήλεψα, αλήθεια. Ετσι είναι.
Η ηθική, ως σύνολο κανόνων που απορρέουν από το συλλογικό ήθος μιας κοινωνίας, δεν πέφτει από τον ουρανό ούτε φυτρώνει στο χωράφι. Η ίδια η κοινωνία, με άμεση παρουσία και συμμετοχή, με τους θεσμούς και τους νόμους της ορίζει τις αξίες και τις απαξίες της. Τον αξιακό της κώδικα που εντέλει γίνεται και ο ηθικός της κανονισμός. Και τον οποίο διαρκώς οι πολίτες πρέπει να επαναξιολογούν και να βελτιώνουν ΚΑΙ νομοθετικά. Οι ίδιοι. Και όχι φυσικά οι αντιπρόσωποί τους.
Ετσι σκιαγραφεί μια κοινωνία ελεύθερων πολιτών το ήθος που θα ήθελε να κατακτήσει. Το ήθος δηλαδή που θα ήθελε να έχουν οι πολίτες της. Αυτό θα πει αυτο-νομούμαι. Θέτω μόνος μου τους νόμους και τους κανόνες μου. Εγώ ως κοινωνία και ως ελεύθερος άνθρωπος με κριτική σκέψη και διαρκή επανέλεγχο και επαναξιολόγηση. Εγώ ο ελεύθερος άνθρωπος. Οχι ο θεός, όχι ο βασιλιάς, όχι ο αφέντης. Ο ελεύθερος άνθρωπος.
Νάσαι καλά φίλε.
Θραξ Αναρμόδιος
«Το θέμα είναι η πολιτική πράξη να κάνει τη μεγαλύτερη δυνατή ωφέλεια σε όσους περισσότερους μπορεί και ταυτόχρονα να κάνει τη μικρότερη δυνατή ζημία σε όσους λιγότερους μπορεί.»
Μα, ποιός άλλος μπορεί να κρίνει εάν τον ωφελεί μία πολιτική πράξη ή τον βλάπτει απο τον ίδιο το λαό; Μπορεί το αντιπροσωπευτικό σύστημα να εγγυηθεί κάτι τέτοιο; Θέλεις παραδείγματα;
Φίλε Φερώνυμε, πιστεύω κάνεις λάθος με το να ταυτίζεις τα συστήματα δημοκρατία, λαοκρατία και οχλοκρατία. Όλα είναι πολιτεύματα με σαφείς διαφορές.
Όσο αφορά την άναρχη πολιτεία τι να πω; Υπάρχει ολόκληρο κίνημα εδώ και αιώνες από τους αναρχικούς.
Η συμφωνία δύο ανθρώπων σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο δεν σημαίνει ταύτιση απόψεων σε όλα τα θέματα. Μπορούν να συνυπάρχουν σε κοινή πορεία αρκεί να συμφωνούν στα βασικά και θεμελειώδη.
Νάσαι καλά.
Αγαπητέ Κλέισθένη,
1. Δέν ισχυρίσθηκα πουθενά ότι τα συστήματα δημοκρατία, λαοκρατία, οχλοκρατία ταυτίζονται. Απλά διατύπωσα τήν άποψη ότι σαν όροι δέν έχουν σαφές περιεχόμενο με συνέπεια ο κάθε ένας κάτω από τον ίδιο όρο να εννοεί πολλές φορές και διαφορετικά πράγματα. Προσπάθησα να δώσω ένα ορισμό της έννοιας Δημοκρατία και με βάση αυτόν τον ορισμό (που μπορεί να τον δέχεσαι ή όχι) να δούμε που ακριβώς διαφοροποιούνται οι όροι λαοκρατία, οχλοκρατία.
2. Σε προηγούμενο σχόλιό σου γράφεις:
Η ισηγορία λίγο-πολύ υπάρχει και σήμερα, υπάρχουν πολλά μέσα για να εκφράσει οποιοδήποτε την γνώμη και την ιδεολογική του άποψη. Να επιδιώξουμε καλύτερη και ευχερέστερη διαδικασία έκφρασης; Ναι. Αυτό όμως δεν μπορεί να δώσει και εφαρμόσιμες πολιτικές. Για να γίνει μία πρόταση εφαρμόσιμη πολιτική πρέπει να υπάρχει και ο φορέας που θα το κάνει.
Διαφωνώ με αυτή τη τοποθέτηση. Δέν υπάρχει σήμερα βήμα δημόσιου διαλόγου για όλους τους πολίτες σε κανένα κράτος του πλανήτη. Αντίθετα, υπάρχουν τα ΜΜΕ τα οποία στη πλειοψηφία τους είναι ιδιωτικά και έχουν καταργήσει την ισηγορία των πολιτών. Μιά πρόταση που θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θα ήταν να ανοίξει η ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων βήμα διαλόγου όπου ό κάθε πολίτης αφού προηγουμένως πιστοποιηθεί από μιά δημόσια υπηρεσία (π.χ. τα ΚΕΠ) θα μπορούσε επωνύμως να έχει δικαίωμα δημόσιου λόγου. Εκεί θα μπορούσαν να γίνονται απ’ ευθείας επερωτήσεις στους βουλευτές, τα κόμματα και τη κυβέρνηση από τους πολίτες, θα μπορούσαν να γίνονται συζητήσεις και ψηφοφορίες που θα αντικαθιστούσαν τις περίφημες «δημοσκοπήσεις» των ιδιωτικών εταιριών. (Με ένα τέτοιο σύστημα οι δημοσκοπήσεις θα ήταν παντελώς άχρηστες).
Αν μάλιστα με νομοθετική ρύθμιση υποχρεωνόταν ο κάθε βουλευτής, υπουργός, να απαντά σε επερώτηση πολιτών (π.χ. άν είχε συνυπογραφεί από ένα αριθμό πολιτών)
τότε θα υπήρχε πραγματικός έλεγχος των πεπραγμένων, και κυρίως θα υπήρχε ένα πρώτο φίλτρο στη νομοθετική λειτουργία της Βουλής.
3. Πάλι σε προηγούμενο σχόλιό σου:
Η ισοκρατία επίσης είναι απούσα και είναι ουτοπικό να υποστηρίζει κάποιος ότι μπορεί να υπάρξει σε οποιοδήποτε σύστημα. Ο άνθρωπος είναι ζώο αγέλης. Οι αγέλες έχουν ένα πρωτοπόρο που κατευθύνει. Τα μέλη της αγέλης μειώνουν το μερίδιό τους στην εξουσία και το παραδίδουν στον πρωτοπόρο. Απ’ την επιτυχία ή αποτυχία του πρωτοπόρου εξαρτάται και η επιβίωση της αγέλης. Η απομείωση του μεριδίου εξουσίας των μελών της αγέλης στα ελεύθερα καθεστώτα γίνεται εθελοντικά. Αυτό είναι θέσφατο και δεν αλλάζει, υπάρχει στο DNA του ανθρώπου.
Δέν θέλω να μπώ σε συζήτηση για το υπάρχει στο DNA του ανθρώπου. (Πιστεύω ακόμα ότι δέν είναι σαφές το τί υπάρχει και τί όχι). Θα ήθελα όμως να επισημάνω ότι η έννοια «αγέλη» θα πρέπει να ορισθεί. (Π.χ. η έννοια της «αγέλης» εμπεριέχει και τήν έννοια της ύπαρξης νόμων/κανόνων για τη λειτουργία της;).
Αν λοιπόν δεχθούμε ότι η ανθρώπινη κοινωνία διαφέρει από την λεγόμενη «αγέλη» και στο χαρακτηριστικό της ύπαρξης κανόνων/νόμων συμβίωσης, τότε μπαίνει το θεμελειακό ερώτημα:
Ποιός νομοθετεί, και με ποιό τρόπο τροποποιούνται οι νόμοι;
Εδώ λοιπόν χρειάζεται μιά απάντηση:
Θεωρούμε ότι οι όλοι πολίτες έχουν διακαίωμα νομοθετικής εξουσίας ή όχι;
Αν ναί, τότε μιλάμε για Δημοκρατία, άν όχι τότε μιλάμε για άλλου τύπου πολιτεύματα (όπως π.χ. μοναρχία, δικτατορία, ολιγαρχία (κοινοβουλευτική ή όχι)).
Κλείνοντας, επιμένω–ίσως να φανεί εμμονή– στο ξεκαθάρισμα των εννοιών.
«Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις»
Σε ευχαριστώ πολύ, για τον γόνιμο πιστεύω διάλογο.
Νάσαι πάντα καλά!
Αγαπητέ φίλε Φερώνυμε, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε λίγες γραμμές αν και οι απαντήσεις στα θέματα που έβαλες θέλουν ολόκληρες πραγματείες.
Η δημοκρατία λειτουργεί με αντιπροσώπους, κληρωτούς ή εκλεγμένους, έχει βασικούς νόμους και κανόνες, η λαοκρατία δεν έχει αντιπροσώπους αλλά έχει βασικούς νόμους και κανόνες, η οχλοκρατία δεν έχει αντιπροσώπους ούτε βασικούς νόμους και κανόνες, κάθε τι αποφασίζεται ανάλογα με την γνώμη του όχλου στην συγκεκριμένη στιγμή.
Για την ισηγορία, δημόσιος διάλογος δεν είναι μόνο οι ερωταποκρίσεις με τους βουλευτές ή υπουργούς, είναι και η ανεμπόδιστη και ελεύθερη διακίνηση και ανταλλαγή ιδεών, σκέψεων και προτάσεων με τους συμπολίτες μας. Η ερώτηση σε ένα βουλευτή ή υπουργό θα τύχει της πολύ ωραίας απάντησης που δίνεται και όταν ερωτώνται στη βουλή. Ουσιαστικό όφελος μηδέν.
Αυτό που προτείνεις δλδ να ανοίξει η ιστοσελίδα της βουλής αν το καλοσκεφτείς είναι ανεφάρμοστο. Φαντάσου ότι κάθε μέρα μπορεί να στέλνονται εκατομμύρια τέτοιες ερωτήσεις και για να μπορέσει κάποιος να τις παρακολουθήσει θα πρέπει να είναι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό μπροστά στην οθόνη άσε που ο καθένας θα ρωτάει για το προσωπικό του πρόβλημα περιμένοντας εξειδικευμένη απάντηση. Αυτό το ονόμασα σε παλαιότερο σχόλιό μου ιντερνετική δημοκρατία και καμία σχέση δεν έχει με το πολίτευμα.
‘Οσον αφορά την αγέλη, φυσικά η αγέλη έχει νόμους και κανόνες, στο ζωικό βασίλειο ισχύει το φυσικό δίκαιο ενώ στην αγέλη-κοινωνία των ανθρώπων ισχύει παρέκλιση του φυσικού δικαίου έτσι όπως διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων.
Όσον αφορά για τους νόμους. Πρέπει να ορίσουμε τι είναι νόμος. Νόμος είναι η εξειδίκευση του δικαίου στις σχέσεις των μελών μιας κοινωνίας. Όταν υπάρξει πρόβλημα στις σχέσεις των μελών της κοινωνίας δημιουργείται η ανάγκη θέσπισης νόμου που θα ερμηνεύει το δίκαιο για την λύση του προβλήματος. Για την θέσπιση των νόμων σήμερα υπάρχει ο θεσμός της βουλής. Η διαδικασία είναι η εξής, η βουλή ψηφίζει κατά πλειοψηφία ένα νόμο, το αν ο νόμος αυτός θα ισχύσει ή όχι εξαρτάται απ’ τους πολίτες. Αν ο νόμος είναι δίκαιος τότε και οι αντιδράσεις είναι μειοψηφικές και ανίσχυρες, αν ο νόμος είναι άδικος τότε η κοινωνία επαναστατεί και ακυρώνει τον νόμο στην πράξη. Αυτή είναι η συμμετοχή των πολιτών στην διαμόρφωση του νομικού πλαισίου της κοινωνίας. Μην ξεχνάμε ότι από επιβολή άδικου νόμου πέφτουν και καθεστώτα.
Το να μπορεί καθένας να προτείνει νόμους μπορεί να είναι το ιδανικό, το τέλειο αλλά στις σημερινές συνθήκες η πρόταση νόμου απαιτεί εξιδανικευμένες γνώσεις, η πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων είναι τέτοια που είναι από δύσκολο έως αδύνατο ο απλός πολίτης να συντάξει και να προτείνει ένα νόμο. Αν εννοείς προτάσεις νόμων από οργανωμένα σύνολα τότε υπαρχει αυτή η δυνατότητα στα κόμματα και στους φορείς. Το αν τα κόμματα και οι φορείς δεν αντιπροσωπεύουν σήμερα σωστά τον πολίτη αυτό είναι άλλο θέμα.
Συμπερασματικά πιστεύω ότι κάθε μορφή εξουσίας είναι καταπιεστική για τους εξουσιαζόμενους, εκείνο που πρέπει να φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού είναι το δίκαιο. Η εκάστοτε εξουσία αυτόκλητη, εκλεγμένη ή κληρωτή πρέπει να ελέγχεται με βάση το δίκαιο.
Στην πολυχιλιετή ιστορία του ανθρώπου υπήρξαν πολύ καλά μοναρχικά, αριστοκρατικά, ολιγαρχικά και δημοκρατικά καθεστώτα με πολύ καλές επιδόσεις όπως υπήρξαν και αντίστοιχα με καταστροφικές. Η ειρηνική συμβίωση είναι το ζητούμενο και όχι το πολιτικό σύστημα που θα την επιτύχει. Φυσικά τα πολιτεύματα όπου ο λαός αποφασίζει έχουν την μεγαλύτερη πιθανότητα να επιτύχουν την ομαλή και ειρηνική συμβίωση.
«Ο κόσμος πρέπει να αλλάξει, αν δεν αλλάξει θα φταίω εγώ»
Νάσαι καλά.
καλά ρε φίλε?
εσυ μόλις έγραψες τόσο ωραίο και συγκροτημένο κείμενο και θεωρείς ανίκανο τον εαυτό σου να μπορεί να κατανοήσει και να συντάξει ένα νόμο? και δεν σε κοροϊδεύω, αλλά τέτεοια κατωτερότητα δεν τη δέχομαι για σένα.
Εγώ προσωπικά πιστεύω πως μια χαρά μπορείς να συμμετάσχεις μαζί με κάποιους συμπολίτες σου σε μια ομάδα που θα πρότεινε ένα νόμο για ψήφιση απο όλο τον κόσμο.
Πιστεύεις ότι οι νόμοι πρέπει να είναι περίπλοκοι και ακατανόητοι?
Οι νόμοι δεν αφορούν εμάς? Δεν θα έπρεπε να είανι ΥΠΕΡ-ΑΠΛΟΙ και ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΙ και ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΟΙ.
Οταν οι νομοι θελουμε να ισχύουν για όλους, οφείλουμε να τους φτιάχνουμε και για όλους. Θα πρέπει να είναι απλοι και κατανοητοί.
Αλλιως για κάποιο λόγο δεν είναι απλοι και κατανοητοί – να εισαι εξαιρετικά καχύποπτος.
… και μπορεις να φτιάξεις και μια ομάδα που να κάνει ελέχγους έτσι ώστε να μην υπάρχουν αντιφάσεις μεταξύ των νόμων
@Stavros
Σταύρε αυτό με την απλότητα των νόμων και πως πρέπει να είναι λίγοι και κατανοητοί από όλους, είναι ένα ΚΟΡΥΦΑΙΟ θέμα. Καπου έχω κρατήσει κάνα δυο σημειώσεις για να κάνω μια ανάρτηση, αλλά που να τις βρω…
Δεν γράφεις ένα κομμάτι σχετικά και το δημοσιεύω κι εγώ αν δεν έχεις κάποιο δικό σου ιστολόγιο;
Θραξ Αναρμόδιος
καλημέρα φίλε,
θα γραψω κάτι και θα σε ενημερώσω
Φαντάζομαι πως ο λόγος που οι αισυμνήτες (δηλαδή οι αναμορφωτές-νομοθέτες των πολιτευμάτων, σαν τον Σόλωνα) έγραφαν την νομοθεσία τους σαν ποίημα, δηλαδή με μέτρο, ήταν για να την μαθαίνουν «απέξω» οι πολίτες.
Στην Αθήνα (κάπου τοχα διαβάσει, ίσως στο Αθηναίων Πολιτεία) οι νόμοι ήταν γραμμένοι στην αγορά, στις κύρβεις (που δεν ξέρουμε από τι υλικό, ίσως ξύλο). Πρέπει να ‘ταν δε αυτές οι κύρβεις κάτι σαν αυτά τα stand με τις ταχυδρομικές κάρτες που πουλάνε στα τουριστικά μαγαζιά, που τις γυρίζεις γύρω γύρω για να δεις όλο το περιεχόμενο, ή κάπως έτσι.
Εν πάσει περιπτώσει στις αρχαίες δημοκρατίες ο πολίτης, επειδή ήταν ταυτόχρονα και υποψήφιος δικαστής, έπρεπε να έχει πρόσβαση στην νομοθεσία και η νομοθεσία αυτή δεν έπρεπε να αφήνει ουτε παραθύρια και ντουλάπια (που λέει κι ο πατέρας μου) αλλά να είναι και στρωτή, εύκολα κατανοητή και λειτουργική.
Σήμερα έχουμε ένα χάος πολυνομίας. Και νομοτεχνικούς. Λες και η απονομή δικαιοσύνης είναι τεχνικό ζήτημα.
Η απονομή δικαιοσύνης είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ ζήτημα.
Κι επειδή οι κοινωνίες μας αντιμετωπίζουν την δικαιοσύνη ως τεχνικό ζήτημα γι’ αυτό έχουμε και τόσο κακής ποιότητας δικαιοσύνη. Των επαγγελματιών.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Ο μοναρχικός ο Αριστοτέλης το είπε ο άνθρωπος: «πολίτης είναι αυτός που παίρνει μέρος στην εξουσία και στην απονομή δικαιοσύνης» (μετέχει κρίσεως και αρχής).
Δεν υπάρχουν νέα από την Ελλάδα. Είναι νεκρή.
@Παναγιώτης Κουταλιανός
Δεν είναι καθόλου έτσι. Εχει γεμίσει ο τόπος από συνελεύσεις στις γειτονιές. Από ομάδες αλληλοβοήθειας που έχουνε γεμίσει διαμερίσματα με τρόφιμα και τα μοιράζουν.
Νεκρή είναι η παλιά αντίληψη της οργάνωσης «από τα πάνω».
Θραξ Αναρμόδιος
Πόλύ σωστή ανάλυση
Διάβασα με αρκετό ενδιαφέρον τον διάλογο ανάμεσα στον Κλεισθένη και τον Φερώνυμο και τον βρήκα αρκετά διαφωτιστικό σχετικά με τις διάφορες αντιλήψεις που υπάρχουν περί δημοκρατίας αλλά και τους φόβους που γενούν οι διάφορες εκδοχές.
Για να προχωρήσει η συζήτηση πιστεύω ότι πρωτίστως θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους ορισμούς.
Κάθε σύστημα διακυβέρνησης έχει τρείς παράγοντες.
Αυτόν που βάζει τους κανόνες, αυτόν που επιβάλει την εφαρμογή των κανόνων και τέλος αυτόν που επιβλέπει την ορθή εφαρμογή.
– Αν ένα άτομο κάνει όλα τα παραπάνω τότε έχουμε μοναρχία ή τυρρανία. Το παράδειγμα αυτό στη φύση το βλέπουμε στα αγελαία ζώα, σε πρωτεύοντες κοινωνίες θηλαστικών, όπου το ισχυρότερο και πιο ρωμαλέο ζώο της ομάδας επιβάλει τους κανόνες και την ιεραρχία στην ομάδα. Το συμφέρον της ομάδας έρχεται σε δεύτερη μοίρα συγκριτικά με το συμφέρον το κυρίαρχου.
– Αν μία μικρή ομάδα ατόμων έχει τις παραπάνω αρμοδιότητες, τότε έχουμε ολιγαρχία και αν πρόκειται για μία ομάδα αρίστων (ανάλογα πώς ορίζει η εκάστοτε εποχή τους αρίστους) τότε έχουμε αριστοκρατία. Τον τρόπο οργάνωσης αυτό τον παρατηρούμε μόνο στους ανθρώπους, από τις πρωτόγονες κοινωνίες (συμβούλιο γερόντων, σοφών, γαιοκτημόνων, πλουσίων κλπ) μέχρι και τις πλέον σύγχρονες.
– Αν τους κανόνες τους θεσπίζει το σύνολο των ατόμων που απαρτίζουν μία κοινωνία και όλα τα μέλη δεσμεύονται να τους ακολουθήσουν και ορίζουν κάποιους να συντονίζουν την εφαρμογή και κάποιους να ελέγχουν την εφαρμογή τότε έχουμε δημοκρατία. Το σύστημα αυτό το βλέπουμε σε όλα τα έντομα, τα ψάρια, στα πουλιά στα ανώτερα θαλάσσια θηλαστικά ( δελφίνια, φάλαινες) και το είδαμε στην αρχαία Ελλάδα.
– Αν το κάθε άτομο μιάς κοινωνίας αποφασίζει τους δικούς του κανόνες και ακολουθεί μόνο αυτούς που ταιριάζουν με τους δικούς του κανόνες τότε έχουμε αναρχία.
Παρόλο που η δημοκρατία,η λαοκρατία και η οχλοκρατία μπορούν να θεωρηθούν παρεμφερή συστήματα μιας και το σύνολο των ατόμων θεσπίζει τους κανόνες, υπάρχουν σαφείς διαφορές ανάμεσά τους.
Στην οχλοκρατία μία μάζα ατόμων λαμβάνει αποφάσεις χωρίς λογική διεργασία με μόνο κριτήριο τις αρχέγονες ανάγκες της μάζας πράγμα που την κάνει επιρρεπή σε κατευθύνσεις που δέχεται από κυρίαρχα άτομα.
Στην λαοκρατία τις αποφάσεις τις λαμβάνει μία επιτροπή αφού ακούσει τις γνώμες του συνόλου των ατόμων και ίσως θέσει αυτές τις αποφάσεις στον κρίση του συνόλου για έγκριση.
Στην δημοκρατία οι αποφάσεις λαμβάνονται από το σύνολο των πολιτών μέσα από την λογική διαδικασία της διαβούλευσης, της συζήτησης, των μεταλλαγών και της τελικής έγκρισης.
Στην αρχαία Αθήνα είχαμε μία προσπάθεια για δημοκρατία. Δεν πέτυχε πάντα και πολύ συχνά μετατρεπόταν σε οχλοκρατία ή σε λαοκρατία.
Αντίθετα θεσμική λαοκρατία είχαμε στην αρχαία Σπάρτη.
Η σύγχρονες δημοκρατίες δυτικού τύπου προσπάθησαν να δημιουργήσουν μία αριστοκρατία με δημοκρατικά ερίσματα. Η δημοκρατικότητα στις δημοκρατίες δυτικού τύπου είναι ότι το σύνολο των ατόμων μιάς κοινωνίας αποφασίζει ποιοί είναι οι άριστοι να τον κυβερνήσουν. Αυτό είχε ένα βασικό πλεονέκτημα. Αφαιρούσε την ευθύνη τόσο από τους αρίστους, όσο και από τον λαό.
Η πολιτική διαπαιδαγώγηση σε ένα τέτοιο σύστημα είναι λογικό να δημιουργεί τους ενδοιασμούς και τους φόβους που εκφράζει οι κλεισθένης αλλά και αυτό που βλέπουμε στην Ελληνική κοινωνία σήμερα όπου αναζητείται εναγωνίως ο πεφωτισμένος άριστος ηγέτης για να τον ακολουθήσουμε.
Δυστυχώς πεφωτισμένοι ηγέτες ποτέ δεν υπήρξαν ή όπως λένε στο χωριό μου αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς μην περιμένεις από τους άλλους να σε ξύσουν.
Και ενώ αποδεδειγμένα από τις παρατηρήσεις στο ζωικό βασίλειο η συλλογική λογική (swarm logic) είναι η πιο αποτελεσματική για την ευημερία του συνόλου των μελών μιας κοινότητας, ο κόσμος συνεχίζει να μην το αντιλαμβάνεται αυτό.
Ως μαθηματικός ο κλεισθένης μας έδωσε ένα παράδειγμα του χαοτικού χαρακτήρα του συνόλου μίας κοινωνίας, έδωσε και την λύση, το κυρίαρχο άνυσμα που θα κατευθύνει τα υπόλοιπα προς μία κατεύθυνση.
Βέβαια σύμφωνα με τον κλεισθένη αυτό είναι η ισχυρή προσωπικότητα ενός πεφωτισμένου ισχυρού ηγέτη, αντίθετα η δημοκρατία δέχεται σαν κυρίαρχη ροπή την ευημερία όλων των μελών της κοινωνίας.
Όπως βλέπουμε και στα ζώα που εφαρμόζουν το swarm logic η αποδοχή της ευημερίας όλων των μελών σαν κυρίαρχο άνυσμα είναι η πιό αποτελεσματική για όλα τα μέλη αλλά αυτό βλέπουμε σε ανθρώπινα παραδείγματα όπου αυτό εφαρμόστηκε. Το βλέπουμε σε ιστορικές αναφορές από την αρχαία Αθήνα όπου οι πολίτες μόλις αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο προ της πόλης τους, χωρίς καθοδήγηση παρατάχθηκαν ένοπλοι και αντιμετωπίσαν επιτυχώς τον εχθρό, αλλά το βλέπουμε και στην διοίκηση των ειδικών δυνάμεων όπου δεν υφίσταται διοίκηση όπως την γνωρίζουμε στα υπόλοιπα όπλα αλλά όλοι μαζί αποφασίζουν και όλοι μαζί αυτοβούλως λαμβάνουν τις θέσεις που πρέπει.
Αντιλαμβάνομαι ότι το σύνολο των πληροφοριών που πρέπει να επεξεργαστεί ένα άτομο για να ασκήσει διοίκηση είναι αρκετά μεγάλο αλλά δεν είναι ακατόρθωτο να επεξεργαστεί. Μην ξεχνάμε ότι και στην αρχαία εποχή, που πολύ βολικά θέλουμε να θεωρούμε απλοϊκή, είχαμε αντίστοιχες καταστάσεις και κοινοί άνθρωποι έλαβαν πολιτικές αποφάσεις για οικονομικούς πολέμους πχ πιο πολύπλοκους από αυτούς που διεξ´αγονται σήμερα (καταστροφή της περσικής αυτοκρατορίας από μεταβολή ισοτιμίας χρυσού προς άργυρου από τους Αθηναίους που αργότερα το εκμεταλεύθηκε ο Αλέξανδρος κ.α.).
Συνεπώς η Δημοκρατία μπορεί να εφαρμοστεί και στις μέρες μας. Οι δυνατότητες και τα μέσα υπάρχουν. Και προτάσεις για βελτίωση του προτύπου υπάρχουν. Φτάνει θέληση να υπάρχει.
Επιφυλάσομαι όταν λασκάρω και βρώ τον χρόνο να δώσω το έρεισμα στον συμπατριώτη μου να ανοίξουμε ένα θέμα πώς να εφαρμοστεί η δημοκρατία. Γιατί η λαοκρατία που προτείνεται από τους δήθεν αμεσοδημοκράτες με το παράδειγμα του κοινού ψηφοδελτίου αρίστων και των δημοψηφισμάτων με τρομάζει σαν μιλά προσπάθεια επιπλέον καπελώματος.
Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους.
Διάβασα με ενδιαφέρον το αρθρο σου.
Το φερες απο δω το φερες απο κει ..δεν κατάλαβα ομως πως αντιλαμβάνεσαι το τρόπο λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών
και συ Θραξ?
Είναι απλό.
Το σύνολο των πολιτών ( έχω λόγο που ονομάζω πολιτών γιατί άλλο πολίτης άλλο λαός) αποτελεί την νομοθετική εξουσία. Η νομοπαρασκευαστική διαδικασία αποτελείται από εντόπιση ενός προβλήματος από κάποιους πολίτες, συζήτηση μεταξύ των πολιτών για τα αίτια, υποβολή προτάσεων, συζήτηση επί των δυνατών και των αδυνάτων σημείων κάθε πρότασης από το σύνολο των πολιτών, αναθεώρηση των προτάσεων και ψηφοφορία με τρόπο που να μπορεί να εκφραστεί και η δυσαρέσκεια των διαφονούντων.
Το σύνολο των πολιτών θα ορίσει τον αριθμό και το είδος των αξιωμάτων και τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει όποιος θα κατέχει τα αξιώματα και όσοι νομίζουν ότι διαθέτουν τα προσόντα θα θέτουν υποψηφιότητα. Με κλήρο ανάμεσα στους υποψηφίους θα επιλέγεται ο αξιωματούχος ο οποίος θα αμείβεται με τον μέσο μισθό που έπαιρνε τα τελευταία πέντε χρόνια. Στο τέλος του έτους θα γίνεται μία εκλογοαπολογιστική όπου θα κρίνεται αν ο αξιωματούχος ακολούθησε τις αποφάσεις της εθνοσυνέλευσης και αν όχι θα απολογείται γιατί το έκανε. Αν η συνέλευση αποφασίσει ότι ορθώς έπραξε έχει καλώς, αν όχι τότε του επιβάλεται πρόστιμο.
Τέλος η δικαστική εξουσία είναι λίγο δύσκολο πώς να την οργανώσουμε. Προσωπικά πιστεύω ότι μία τριμελής επιτροπή από ένα δικαστικό και δύο πολίτες είναι πιο σωστή από το υπάρχον σύστημα.
Διαφωνώ με τα δημοψηφίσματα διότι δεν δίνει την νομοθετική εξουσία στον πολίτη αλλά τον θέτει απλά στην θέση του εγκριτή αυτών που έχουν αποφασίσει άλλοι. Άρα τα δημοψηφίσματα δεν είναι δημοκρατία, εφόσον στην δημοκρατία οι νόμοι δημιουργούνται από το σύνολο των πολιτών.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός τώρα.
Γεια σου Κώστα,
ναι. κάτι παραπανω καταλαβα κ σε γενικες γραμμες συμφωνω.
Δυο (2) παρατηρησεις ομως κυριως για να εχουμε κοινο κωδικα.
=–==–==–==–==–==–==–==–==–==–==–=
Οι εξουσιες ειναι τρεις:
1. Νομοθετική εξουσία
2. Δικαστική εξουσία
3. Εκτελεστική εξουσία
(αυτά τα μάθαμε κ στο σχολείο)
και 2 ειναι τα ειδη των θεσμων
1. Αιρετοι
2. Κληρωτοί
(μονο το πρωτο μάθαμε στο σχολείο)
ΟΙ εξουσιες εχουν τη δική τους ιεραρχια με τα αντίστοιχα αξιώματα = θέσεις ατομων.
Τα αξιώματα αυτά καλύπτονται απο κληρωτούς όταν ο θεσμός είναι κληρωτός, δηλ δημοκρατικός.
Αν τα αξιώμτα καλύπτονται απο αιρετους τότε ο θεσμος ειναι αιρετος, δηλ ολιγαρχικος
(προσοχη, το αξίωμα παραμενει το ιδιο κ στις δυο περιπτωσεις, ο τροπος αναθεσης αλλάζει)
Το σύνολο των θεσμών που απαρτίζουν όλες τις εξουσιες μας κανει το πολιτευμα. Και αναλογα με το τι υπερισχυει σαν ειδος θεσμων χαρακτηριζεται και το πολιτευμα (ολιγαρχικο ή δημοκρατικο)
Διορισμοι δεν υπάρχουν πουθενα, παρα μονο σαν απομεινάρι της βασιλείας κ της τυραννίας στα ολιγαρχικά πολιτευματα. κι ειναι οτι καταστροφικότερο μπορει να συνδυάσει κανείς!!
και αν βάλεις στο νου σου οτι οι Δμ. Υπαλ., δηλ. αυτοί που κατέχουν αξιώματα/θέσεις γίνανε και μόνιμοι … Η παράνοια σε ολο της το μεγαλείο.
=–==–==–==–==–==–==–==–==–==–==–=
Αυτα που γραφω ειναι αρκετα απλα
Αν διαφωνείς σε καποιο, διόρθωσέ το.
Αυτο που εχει νοημα για συζητηση ειναι ο τροπος οργανωσης και λειτουργιας του κληρωτου θεσμού. πχ με ποια κριτήρια θα μπορει να βαλει καποιος για καποια θεση.
τα υπολοιπα ειναι λεπτομέρειες που θα καθοριστουν στην πορεία, πχ. για το ποσο μισθο θα εχει κ πως θα υπολογιζεται κτλ
Θραξ, θελουμε κοινο λεξιλόγιο/εννοιολογιο
…
Καλο βραδυ σε ολους και χαιρομαι που βρηκα μερους ουτοπιστες σε κοντινα ονειρα να συζητω για το ιδιο … ονειρο
Κώστα μερικές ερωτήσεις για να καταλάβω.
Λές:
«Διαφωνώ με τα δημοψηφίσματα διότι δεν δίνει την νομοθετική εξουσία στον πολίτη αλλά τον θέτει απλά στην θέση του εγκριτή αυτών που έχουν αποφασίσει άλλοι. Άρα τα δημοψηφίσματα δεν είναι δημοκρατία, εφόσον στην δημοκρατία οι νόμοι δημιουργούνται από το σύνολο των πολιτών. »
Δηλαδή το ερώτημα εάν θα πάμε σε πόλεμο, ωφείλει να απαντηθεί απο ολίγους και όχι με Δημοψήφισμα; Το ερώτημα εάν θα γίνει η εκτροπή του Αχελώου, δεν θα πρέπει να απαντηθεί μέσω δημοψηφίσματος της τοπικής κοινωνίας που επηρρεάζεται απο την απόφαση; Το ερώτημα εάν θα δοθούν οικόπεδα στο τάδε βουνό δέν θα πρέπει να απαντηθεί μέ δημοψήφισμα; Μήν βλέπεις μόνο τους νόμους. Δές και αποφάσεις που επηρρεάζουν τις κοινωνίες. Για παράδειγμα: εχουμε ένα σχολείο στην Τρίπολη και ένα σχολείο στην Ικαρία. Σε ποιό απο τα δύο είναι απαραίτητη η διδασκαλία της ιχθυοκαλλιέργιας για τη διαβίωση του πλυθησμού: Ποιός θα αποφασίσει για αυτό; Το «υπουργείο παιδείας» που θα είναι λ.χ. στην Αθήνα;
Επίσης, εφόσον συμφωνείς πώς η απονομή δικαιοσύνης είναι πολιτική απόφαση και όχι κάτι τεχνικό, θεωρείς πώς χρειάζεται να υπάρχει «Υπουργείο Δικαιοσύνης»; Εχει κάποιο νόημα κάτι τέτοιο;
ΥΓ. Stavro, ελπίζω να ξυπνήσουμε όλοι μαζί σύντομα…
Αγαπητέ Θραξ!
μαζί σου είμαι
και εύχομαι όλοι να κοιμηθουν με το μαξιλάρι του «κληρωτού» αγγαλιά για να το κατανοήσουν.
Γιατί θέλει πολύ φαντασία να το καταλάβεις αυτό
ενώ σημερα στον ξύπνιο μας δεν μας αφήνουν να ονηρευόμαστε.
Μπερδευόμαστε, γιατί έχουμε καταπιεί καμήλες κ ελέφαντες
γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που η παρανομία απέναντι στο κράτος ειναι «απαραίτητη» για να επιβιώσεις
γιατί νομίζουμε οτι ζουμε ακομα υπόδουλοι στο «κράτος».
Αλήθεια, τόσες χιλιάδες χρόνια αυτό δεν κάνουμε?
Φορο-διαφεύγουμε απο τους Ρωμαίους, τους Βυζαντινούς, τους Τούρκους, τους … πάντες.
Αγαπητέ Θράξ, ειναι στο DNA η πληροφορία και αυτό την κάνει πολύ δύσκολο εχθρό.
Θα πρέπει να θυμηθούμε ακόμα πιο πίσω πως ήταν κάποτε τα πράγματα … και αφού ονηρευθούμε, να πιστέψουμε κιόλας.
Ας ελπίσουμε να κοιμηθούμε στο ίδιο όνειρο … αλλιώς τη βάψαμε.
Ουτε ο Τσακ νορις δε μας σώζει φίλε.
Επειδή έχουμε κοινές απόψεις, τι θα λεγες να τις βάλουμε σε μια σειρά?
Να, σαν τους κανόνες του Ευκλίδη – αυτά τ αξιώματα που μαθαμε στο σχολείο.
και όπως είπε ο ποιητής:
=====
«Εντολή σου, είπε, αυτός ο κόσμος
και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι
Διάβασε και προσπάθησε
και πολέμησε» είπε
«Ο καθείς με τα όπλα του» είπε
«Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
και δεν γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα
και δε γίνεται μ’ Αυτούς χωρίς, Εσύ
=====
Αυτο το τελαυταίο:
Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
και δεν γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα
και δε γίνεται μ’ Αυτούς χωρίς, Εσύ
είναι όλα τα λεφτά: ισονομία, ισοπολιτεία, … και όλα αυτά γινονται μονο με τον «κληρο»
Σ.
Φίλε Σταύρο,
Στην δημοκρατία την νομοθετική εξουσία δηλαδή την χάραξη της πολιτικής την έχει το σύνολο των πολιτών.
Την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την εφαρμογή της πολιτικής που αποφασίστηκε την έχουν αυτοί οι οποίοι ορίστηκαν από το σύνολο για αυτή την δουλειά.
Αυτό γίνεται γιατί για την εφαρμογή της πολιτικής είναι απαραίτητο κάποιος να είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.
Αυτό αποτελεί ένα είδος διορισμού αυτού που επιλέχθηκε (άρα δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο διορισμός είναι κατάλοιπο της βασιλείας).
Ο τρόπος επιλογής μπορεί να γίνει με τρείς τρόπους.
Α) με διαγωνισμό δεξιοτήτων
Β) με κρίση των δεξιοτήτων απο τον λαό
Γ) με κλήρωση.
Και οι τρείς τρόποι δεν αντιτίθενται στην έννοια της ολιγαρχίας. Στην αρχαία Αθήνα συναντούμε και τους τρείς τρόπους επιλογής.
Η κλήρωση επιλέχθηκε για τα αξιώματα εκείνα που υπήρχε μεγάλη πιθανότητα διαφθοράς, με αυτό εξασφάλιζαν στο ότι εξωθεσμικά κέντρα δεν θα μπορούσαν να αλλοιώσουν την εφαρμογή της πολιτικής.
Αντίθετα σε εργασίες που χρειαζόταν ιδιαίτερα χαρίσματα και γνώσεις είχαμε εκλογή με ψηφοφορία.
Βλέπουμε στην αρχαία Αθήνα ότι ο επιθεωρητής δημοσίων έργων ήταν κληρωτός και διαφορετικός κάθε μέρα, ώστε ο εργολάβος να μην ξέρει ποιον να λαδώσει για να κλέψει το δημόσιο χρήμα. Το ίδιο και ο αρχηγός του κράτους γιατί απόφαση της στιγμής από τον αρχηγό του κράτους μπορούσε να δεσμεύσει την πόλη σε μπελάδες. Αντίθετα όταν θέλανε να στείλουν διπλωματική αντιπροσωπία για διαπραγματεύσεις όπου χρειαζόταν ιδιαίτερα χαρίσματα λόγου και γνώσεων ειχαμε ψηφοφορία για την επιλογή ενός από τους υποψηφίους.
Το τωρινό σύστημα ειναι ολιγαρχικό όχι γιατί έχουμε εκλογές για ανάδειξη υπουργών και πρωθυπουργών αλλά γιατί την νομοθετική εξουσία την έχει μία ομάδα του κυβερνώντος κόματος, πράγμα που αντιβαίνει την αρχή της δημοκρατίας που λέει ότι τη νομοθετική εξουσία την έχουν οι πολίτες.
Η ιεραρχία στην διοίκηση δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της εξουσίας, μιάς και η εξουσία είναι μία, ο νόμος που καλείται ο κάθε αξιωματούχος να εφαρμόσει. Η ιεραρχία έχει να κάνει με το σύνολο των ευθυνών και το εύρος συντονισμού.
Ο όρος αξιωματικός ή αξιωματούχος προέρχεται στα ελληνικά από την ερμηνεία ότι ο άνθρωπος αυτός, αξιωματικά δεχόμαστε, ότι έχει τα προσόντα να επανδρώσει τον θεσμό που εκπροσωπει τον νόμο αλλιώς στην δημοκρατία θα καθαιρεθεί (άλλη λέξη που λέει ότι μου αφαιρείται η εκλογή), άρα πρέπει να αντιμετωπίζεται αναλόγως στις συναλαγές.
Συνεπώς διαπιστώνουμε εφόσον την νομοθετική εξουσία την έχουν οι πολίτες, η ιεραρχία και οι αξιωματούχοι πάλι δεν είναι αντίθετοι με την δημοκρατία.
Είπαμε στην δημοκρατία υπέρτατη εξουσία είναι ο νόμος τον οποίο ορίζουν οι πολίτες.
Και μία υποσημείωση. Πολίτης ορίζεται αυτός που ενεργά συνεισφέρει στην ευημερία και την ασφάλεια της πολιτείας. Πρέπει να υπάρχουν και τα δύο για να θεωρηθεί κάποιος πολίτης.
Φίλε Χάρη,
Το δημοψήφισμα δεν είναι δημιουργία νόμου ή πολιτικής αλλά είναι έγκριση μίας πολιτικής, κάτι σαν το σημερινό σύστημα αλλά στο μαζικότερό του.
Οι αξιωματούχοι, τοπικοί ή εθνικοί, ορίζουν μία πολιτική, πχ στο παράδειγμά σου την επαγγελματική εκπαίδευση στο σχολείο, αύξηση των υδάτινων πόρων για τον κάμπο ή ανάγκη για πόλεμο και καλείται ο λαός να την εγκρίνει. Αυτό είναι δείγμα λαοκρατίας και εφαρμόζεται κυρίως στα αριστερά κόμματα και δεν διαφέρει και πολυ από μία εκδημοκρατισμένη αριστοκρατία ή ολιγαρχία.
Και αυτό γιατί ο λαός δεν έχει πρόσβαση σε όλα τα στοιχεία και τα ωφέλη που θα έχει αυτή η απόφασή του για την πολιτεία και συνεπώς εμμέσως και στον ίδιο, και κρίνει μέ μόνο κριτήριο το προσωπικό ώφελος ή τις προσωπικές ανάγκες. Πρόκειται για μία μορφή καθαρά ατομισμού που δημιουργεί διχαστικές τάσεις και απομονώνει τον άνθρωπο από μέλος του συνόλου και τον βάζει σε μία ωφελιμιστική σχέση ραγιά δούναι λαβείν μεταξύ κράτους και κατοίκου.
Αυτή την νοοτροπία μας καλιεργούν μέχρι τώρα και γι’αυτό φαντάζει θελκτική γιατί αισιοδοξούμε ότι θα έχουμε τα μεγαλύτερα προσωπικά ωφέλη.
Αντίθετα στην Δημοκρατία η πολιτική παράγεται από τους πολίτες με ζύμωση και δίνεται στους κρατικούς λειτουργούς – αξιωματούχους για εφαρμογή.
Η ζύμωση είτε στην χημεία, είτε στην παραγωγή πολιτικής έχει σαφή στάδια.
Ενοπισμός του προβλήματος, αναζήτηση των αιτιών του προβλήματος, προτεινόμενες λύσεις του των αιτιών, συζήτηση επί των λύσεων, συγκεκριμενοποίηση των λύσεων, απόφαση της τελικής λύσης.
Αυτή η διαδικασία δεν δίνει την δυνατότητα να παρεμβούν εξωθεσμικοί παράγοντες στην διαδικασία χάραξης πολιτικής. Αντίθετα με το δημοψήφισμα που μπορεί να υπάρχει μία τεράστια οργανωμένη προπαγάνδα υπέρ της μίας ή της άλλης λύσης με πλαστά στοιχεία και συμπεράσματα που θα παίζει με τα ατομικά θέλω και φοβίες του καθενός μας ατομικά.
Για να το κάνω πιο λιανά.
Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται σε μία δεινή οικονομική θέση.
Για την επίλυση αυτού του προβλήματος προτάθηκαν τρείς λύσεις που δημιουργήσαν αντίστοιχους υποστηρικτές και ρεύματα ανάλογα με το πόσο ατομικά μας αγγίζει η κάθε λύση.
Η μία λύση είναι η μπακάλικη. Κόβω τα έξοδα ( μισθούς, συντάξεις), ανεβάζω τα έσοδα (φόρους) και συνεχίζω να δανείζομαι για να αποπληρώσω το χρέος.
Η άλλη λύση είναι η τσαμπουκαλίδικη. Εγώ λεφτά δεν είδα άλλοι τα φάγαν, δεν πληρώνω τίποτα πάνε να τα βρείς εκεί που τα έδωσες.
Η τρίτη λύση είναι η λαμογιολύση. Βγαίνω από το ευρώ τυπώνω χαρτάκια από το τίποτα που τα λέω δραχμές τα δίνω ότι αξία θέλω και ξεπληρώνω.
Και οι τρείς λύσεις δεν πρόκειται να μας βγάλουν από την θέση που βρισκόμαστε, και οι τρείς λύσεις δεν έχουν ηθικό έρισμα, και οι τρείς λύσεις θα επιφέρουν καταστροφή της χώρας μας γιατί καμία δεν λαμβάνει υπόψη της τα αίτια του προβλήματος.
Κάθε μία από αυτές διαφημίζεται έντονα από τους υποστηρικτές τονίζοντας τα ωφέλη που θα έχει ο καθένας μας προσωπικά από την εφαρμογή της.
Αν αυρίο γινόταν δημοψήφισμα για το ποια λύση να εφαρμοστεί, θα καλούσουν να ψηφίσεις χωρίς να γνωρίζεις τα αίτια και απλά θα θα διάλεγες ποιά λύσει σε αγγίζει λιγότερος. Είσαι σίγουρος ότι θα διάλεγες την πλέον σωστή;;;;;;;;
Αντίθετα μέσα από συζήτηση με αρκετούς ανθρώπους μέσα σε λίγες εβδομάδες σε δύο ιστολόγια καταλήξαμε στα αίτια, και βρήκαμε λύσεις που και μας βγάζουν απο το οικονομικό αδιέξοδο χωρίς να ξεζουμιστούμε από φόρους και χωρίς να βγούμε από το ευρώ και εξασφαλίζοντας ότι δεν θα ξαναπέσουμε εύκολα σε κρίση.
Για να καταλάβεις στην συζήτηση επί των αιτιών πέρα από τα οφθαλμοφανή ξεπηδούσαν άλλα αίτια των οφθαλμοφανών που θέλανε λύση και από αυτά ξεπηδούσαν άλλα. Αυτό εξασφάλιζε ότι η λύση που θα δημιουργηθεί θα είναι όσο το δυνατόν πιο ευρεία και πιο αποτελεσματική.
Ή στο παράαδειγμα που αναφέρεις για τον πόλεμο η εθνοσυνέλευση θα αναγνώριζε το πρόβλημα για διεύρυνση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και αύξηση της καταναλωτικής βάσης, θα τίθονταν οι λύσεις μία από τις οποίες είναι και ο πόλεμος και στο τέλος θα ορίζαμε την τελική λύση. Στο δημοψήφισμα θα κληθείς να διαλέξεις πόλεμος ή όχι. Σε ποιά διαδικασία λαμβάνεις την σωστή απόφαση;;;;;;
Τέλος το υπουργείο έχει διαδικαστικές αρμοδιότητες για την εύρυθμη λειτουργία της εφαρμογής των νόμων. Ως τέτοιο ναι θα έπρεπε να υπάρχει υπουργείο δικαιοσύνης.
Αρκετά έγραψα.
Πάω να φτιάξω την μπάμπω και τα λέμε το απόγευμα.
Δεν τρεχει τίποτα Κωτσο,
καλή καρδιά, ζηλεψα κ τη μπαμπω!! χρονια εχω να φαω.
Θαυμάζω αυτους που εχουν τετοια ικανοτητα στο γραπτο λόγο, αλλά φίλε δε βγάζω ακρη απο τα λεγόμενα σου. Χαθηκα στις περιπτωσεις…
Καλες γιορτές να χουμε
@Κώτσος Παλιοκουβέντας + Stavros + Harry
Χαίρομαι που έχετε ανοίξει τέτοια ωραία κουβέντα εδώ. Ειλικρινά. Επιτέλους συζητάμε αληθινά πολιτικά και όχι μικροπολιτικά, τι είπε και τι έκανε ο κάθε πολιτευτής του κάθε κόμματος.
Ελπίζω να την πιάνουμε συχνά αυτή τη συζήτηση και να παίρνουν κι άλλοι μέρος.
Και το σημαντικώτερο: να μην ξεχνάμε να διαδίδουμε κάθε μέρα στον κύκλο μας τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατία. Και να έχουμε πάντα το νου μας να φτιάξουμε ομίλους πολιτικούς στις γειτονιές και όπου μπορούμε, ώστε κάποτε να καταφέρουμε να γίνουμε η «πολιτική κοινωνία» του Αριστοτέλη.
Κάτι που είδα και δεν θυμάμαι και ποιος από όλους το ανέφερε. Από όσο θυμάμαι από την Πολιτεία (και το λέει κι ο Αλέξανδρος Κόντος στο «Δημοκρατία αυτό το άγνωστο πολίτευμα») οι αθηναίοι τουλάχιστον είχαν διορισμένους. Δηλαδη κάποιοι κληρωτοί ή και εκλεγμένοι άρχοντες διόριζαν κάποιους άλλους. Αλλά και του διορισμένου η θητεία είχε την ίδια διάρκεια με κείνου που τον διόριζε και βέβαια είχαν και οι δυο ευθύνη και λογοδοτούσαν κανονικά.
Βέβαια το τι έκαναν οι αθηναίοι δεν έχει πια και τόση μεγάλη σημασία. Στο κάτω κάτω ήταν απλως μια δημοκρατία ανάμεσα σε εκατοντάδες.
Αυτό τα ζητήματα, (ποια θα είναι τα οργανα και τα αξιώματα και πως θα αναδεικνύονται και πόσο θα υπηρετούν και τι καθήκοντα θα έχουν, όπως και όλα τα παρόμοια) τα αποφασίζει η ΜΗΧΑΝΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που είναι η γενική συνέλευση των πολιτών.
Θραξ Αναρμόδιος
Καλησπέρα πατριώτη….
Χρόνια πολλά και καλή πρωτοχρονιά να έχεις….και καλή χρονιά να μας μπει…με υγεία…..
@χρηχα
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά.
Θραξ Αναρμόδιος
Πολλες ευχες για τον καινουργιο χρονο σε ολους σας.
Υγεια, ειρηνη, αγαπη και χαρα… χμμ, και μπολικο κουραγιο, θα το χρειαστουμε!
Καλη Πρωτοχρονια!
@-;-
@Minnie
Χρόνια πολλά
Χρόνια Πολλά
φίλε αν-Αρμόδιε από την Θράκη…!!!
Υγεία για εσένα και την Οικογένειά σου.
Καλή Δύναμη και καλή Λευτεριά.
Αμετανόητε
Χρόνια πολλά, νάσαι καλά.
Θραξ Αναρμόδιος
Σημερα πρωτοχρονιατικα,
σας ευχομαι ολοψυχα μια
Χρονια με Υγεια πανω απ ολα
δυναμη, επιμονη υπομονη,
και πεισμα,
και μπολικη τρελλα,
και το ποιο σοβαρό .. ενιαίο … ψηφοδέλτιο .. τέρμα τα κομματικά που μας επέβαλαν ..δεν είναι κρίμα τα χαρτιά που το καταστρέφουν ασύστολα
…Θα ήθελα στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής την θέση μου… Δεν βλέπω, όπως νομίζω ότι και κανείς δεν μπορεί να δεί… την αρχαία Ελλάδα ώς πρότυπο το οποίο θα αρκούσε
να το αντιγράψουμε γιά να βρούμε την ελευθερία, την δικαιοσύνη, την ισότητα και πάν το αγαθόν.
Η αρχαία Ελλάδα δεν είναι πρότυπο, ούτε μοντέλο προς μίμηση, όπως άλλωστε δεν μπορεί να είναι κανένα ιστορικό έργο σε οποιονδήποτε τόμεα. Θεωρώ, όμως, ότι μπορεί να λειτουργήσει γιά μας σαν γονιμοποιό σπέρμα, δεδομένου ότι μας επιτρέπει να δούμε εν τη γενέσει τους πληθώρα στοιχείων πάντοτε επίκαιρων – μπορεί και πρέπει να είναι γιά μας κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών.
Κ. Καστοριάδης: Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και σημασία της γιά μας σήμερα.
Ενα μικρό βιβλίο που αξίζει να διαβασθεί…
Δεν ζητάμε και πολλά. Από αγορά σε αγορά θέλουμε να πάμε.
Από την αγορά του χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού στην ‘βουληφόρο αγορά’ (ἀγοραὶ βουληφόροι), γιά την έλλειψη της οποίας ο Οδυσσέας τόσο σκληρά κατακρίνει τους Κύκλωπες (Ραψωδία ι, Αλκίνου απόλογοι, Κυκλώπεια, στ. 112: “τοῖσιν δ᾿ οὔτ᾿ ἀγοραὶ βουληφόροι οὔτε θέμιστες”). Το μεγάλο όμως ερώτημα είναι: “ΠΩΣ;”
Συγχαρητήρια σε όλους όσους είχαν το θάρρος και το κουράγιο να διαβάσουν και να γράψουν όλα αυτά τα ουσιώδη σχόλια για την πραγματική πολιτική υπόσταση των ανθρώπων ως κοινωνών, η οποία, κατ’ εμέ, ταυτίζεται με τον τρόπο σκέψης αυτών και είναι η φυσική του προέκταση.
Επειδή όμως ο τρόπος σκέψης μας, δηλαδή η νοοτροπία μας, έχει προπολλού αλλάξει από διάφορους εξουσιαστικούς παράγοντες και είναι όμηρος οικονομικών-χρηματικών αλληλεξαρτήσεων, ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος για να πολιτευτούμε πραγματικά είναι να δημιουργήσουμε σταδιακά ένα κίνημα οικονομικής Αυτο-Οργάνωσης (προς αυτήν την κατεύθυνση είναι το «κίνημα» των παραγωγών που ξεπροβάλλει δειλά-δειλά).
@Παναγιώτης Κουταλιανός
Έτσι, η ενδεχόμενη σταδιακή απεξάρτηση από τα μονοπώλια και από τις ολιγαρχικές αποφάσεις που καθορίζουν ακόμα και την επιβίωσή μας, είναι ικανή τελικά να ωθήσει προς την ζητούμενη αυτοθέσμιση, καθώς η κατάσταση αυτή θα επιτυγχάνει ορατό αποτέλεσμα και θα γίνεται βίωμα σε διαρκώς περισσότερους ανθρώπους.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, εκτός από την αλληλεγγύη των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, αναγκαία είναι η σύσταση παραγωγικών φορέων πχ μονάδες παραγωγής προϊόντων/υπηρεσιών κλπ οι οποίες θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και που θα έχουν ως στόχο την καθολική ικανοποίηση αναγκών των μελών τους και τον πλήρη επιμερισμό του επιπλέον ωφέλους, ώστε να ανοίγει ο δρόμος για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ίση κατανομή των βαρών.
Τέλος, απλώς επισημαίνω ότι θεμέλιο για την όποια τέτοια προσπάθεια σε κοινωνικό επίπεδο αποτελεί η στροφή προς τη συλλογική συνείδηση που θα θέτει ως όρο την ικανοποίηση των αναγκών όλων μας, πράγμα που φυσικά έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον ατομικισμό που βιώνουμε σήμερα.
@Ελευθεριακός: «….αναγκαία είναι η σύσταση παραγωγικών φορέων πχ μονάδες παραγωγής προϊόντων/υπηρεσιών κλπ οι οποίες θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και που θα έχουν ως στόχο την καθολική ικανοποίηση αναγκών των μελών τους και τον πλήρη επιμερισμό του επιπλέον ωφέλους, ώστε να ανοίγει ο δρόμος για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ίση κατανομή των βαρών.»
Μακάρι να δούμε τέτοια στο μέλλον. Το κοντινό.
Θραξ Αναρμόδιος
Γειά χαρά. απολαμβάνω τέτοιες συζητήσεις. Θα ήθελα να πω και εγώ την γνώμη μου πάνω στο θέμα. Αν και δεν έχω διαβάσει τόσα βιβλία όσα εσείς και ίσως δεν έχω και την γνώση σας πάνω σε αυτά τα θέματα. Όσο λοιπόν φτάνει η δική μου αντίληψη και η λογική θα ήθελα κάπου και εγώ να γράψω την γνώμη μου για το πως θα έπρεπε να είναι η λειτουργία του κράτους.
Ούτως η άλλως ,δημοκρατία δεν έχουμε;
Είναι σκέψεις που τις δουλεύω , την ελεύθερη μου ώρα, οπότε δεν είναι και πολύ δουλεμένες.
Καταρχήν ,θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ποτέ έτσι στο παρελθόν. πχ Το 1800 ΜΧ ήμασταν μόλις 1δις άνθρωποι στο πλανήτη. Οπότε όσα πολιτεύματα κι αν έχουν περάσει δεν μπορούν να εφαρμοστούν στις τωρινές συνθήκες. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στα συστήματα διακυβέρνησης είναι παγκόσμια. Δεν μπορείς να αλλάξεις μόνο εσύ.Πρέπει να ανακαλύψουμε ένα νέο τρόπο λειτουργίας όλης της ανθρωπότητας.
Αν και δεν είμαι ούτε νομικός ούτε κάποιος ειδικός θα ρισκάρω να πω πως προσωπικά , η ιδέα της παγκόσμιας διακυβέρνησης δε με χαλάει. Όχι όμως όπως τη περιγράφουν οι διάφορες αναρτήσεις αλλά με σκοπό να προωθήσει την πραγματική δημοκρατία, να απορρίψει τις διάφορες ανόητες και άχρηστες πολιτικές ιδεολογίες, όλες δηλαδή. Να πετάξει τα χρωματιστά σημαιάκια . Ακόμη σημαντικότερα θέματα που θα έλυνε η παγκόσμια διακυβέρνηση θα ήταν να ισοκατανεμηθούν οι πόροι, να σταματήσουν οι πόλεμοι, η ασιτία ,η δίψα ,οι αρρώστιες κλπ κλπ. Τότε μόνο θα μπορούμε να πιάνουμε στο στόμα μας τη λέξη «δίκαιο». Τι νόημα έχει να φτιάχνεις το κράτος σου όταν γύρω γύρω γίνεται της πόπης το κάγκελο. Η μόνη εφαρμόσιμη δημοκρατία κατα την γνώμη μου είναι η παγκόσμια δημοκρατία. Με συμβούλια επιστημόνων , που θα επιλύουν προβλήματα της ανθρωπότητας και όχι να δημιουργούν. Που θα μας αναλύουν το πρόβλημα και θα μας ρωτάνε για το ποια λύση θέλουμε. Που κανένας που θα εργάζεται για τον λαό δεν θα έχει κάτι να κερδίσει παραπάνω απο ότι όταν κάνει το καλύτερο για το συμφέρον του εργοδότη του, του λαού δηλαδή. Που ο κόσμος θα είναι ελεύθερος να αποφασίζει για την ζωή του ,για το τι θέλει να κάνει. Να επενδύσουμε στην τεχνολογία ,στην υγεία ,στη παιδεία, και όχι στο πόλεμο και στα γούστα των ολίγων χιλιάδων , ονομαζόμενων και ως η ελίτ του κόσμου. Κάπου εδώ με πιάνει η νύστα ,για αυτό το τρέχω λίγο…. Πως μπορεί να υπάρξει δημοκρατία όταν χρωστάς; Πως μπορεί να υπάρξει ελευθερία όταν χρωστάς; Θα πρέπει να αλλάξει και το οικονομικό σύστημα λοιπόν. Δεν ξέρω τι σύστημα θα μπορούσε να το αντικαταστήσει, πάντως ένα που δεν θα επιτρεπόταν να χρωστάμε, θα ήταν παράνομο. Ένα σύστημα που θα έκανε την κοινωνία να ευημερήσει και όχι να αρρωστήσει .Που θα είχαν όλοι πρόσβαση στα επιτεύγματα της επιστήμης και αυτά δεν θα ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Που τίποτα δεν θα γινόταν με βάση το κέρδος. Να ας κάνουμε και μια κουβέντα για το τι οικονομικό μοντέλο θα θέλαμε να ακολουθήσουμε. Για αυτό χρειάζεται και η παγκόσμια συνεννόηση. Δεν γίνεται να αλλάξεις μόνο εσύ οικονομικό σύστημα, δεν θα μπορείς να συναλλάσσεσαι με του υπόλοιπους.Θα πρέπει να αλλάξουν όλοι. Σκόρπιες σκέψεις, ουτοπικές, αλλά μόνο έτσι μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή…τελειώνει και η μπαταρία, καληνύχτα. Μέχρι να γράψω τα στοιχεία μου από κάτω, μου πέρασε η ιδέα πως το σχόλιο μου μπορεί να είναι και τελείως άσχετο με το άρθρο…. χ))