Η βασική αντίθεση ΔΕΝ είναι ανάμεσα στο Κεφάλαιο και στην Εργασία (όπως υποστηρίζει ο Μαρξισμός) αλλά ανάμεσα στην Εξουσία και στην Κοινωνία.
Εξουσία εναντίον Κοινωνίας.
Δηλαδή το θεμελιώδες πρόβλημα της δικής μας κοινωνίας και όλων των προηγούμενων ήταν και είναι: Πόσοι κατέχουν την πολιτική εξουσία; Λίγοι ή Ολοι.
Δηλαδή: Ολιγαρχία ή Λαϊκή Κυριαρχία.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Στην πράξη και όχι στα λόγια. Διότι ιστορικά έχουμε δει καθεστώτα που υποστήριζαν οτι εφαρμόζουν Λαϊκή Κυριαρχία αλλά στην πράξη επρόκειτο για κυριαρχία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με επικεφαλής έναν Γενικό Γραμματέα. Στην πράξη γινόταν και γίνεται οτι αποφασίζει ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος. Οχι ο λαός και η κοινωνία.
Και στον Κοινοβουλευτισμό επίσης, το δικό μας πολίτευμα, έχουμε το ίδιο φαινόμενο. Εχουμε δηλαδή Λαϊκή Κυριαρχία και Δημοκρατία στα λόγια μόνο. Οχι στην πράξη. Στην πράξη γινόταν και γίνεται οτι αποφασίζει ο πρωθυπουργός. Οχι ο λαός και η κοινωνία.
Για να φτάσουμε και στο οικονομικό πρόβλημα, δηλαδή για να έχουμε συσσώρευση πλούτου και παραγωγικών μέσων (εργοστάσια, καράβια, χωράφια, τρακτέρια, κλπ) σε λίγα χέρια, σημαίνει οτι πρώτα συσσωρεύτηκε η πολιτική εξουσία στα χέρια μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, και στη συνέχεια εκείνη η ολιγομελής εξουσιαστική ομάδα όρισε ένα πλαίσιο νόμων το οποίο επίτρεψε ΚΑΙ την οικονομική συσσώρευση.
Ο Μαρξισμός ΔΕΝ μπορεί να το δεχθεί αυτό. Δεν μπορεί να δεχθεί πως προ-απαιτούμενο της οικονομικής συσσώρευσης είναι η συσσώρευση πολιτικής εξουσίας (αν και ο Φ. Ενγκελς αυτήν ακριβώς την συσσώρευση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια περιγράφει στο «Η Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»).
Το ερώτημα είναι διπλό:
● με βάση ποιους πολιτικούς κανόνες και νόμους συμβαίνει η οικονομική συσσώρευση και
● ποιοι και πόσοι έχουν την πολιτική εξουσία ώστε να καθορίσουν τους κανόνες και τους νόμους αυτούς;
Θραξ Αναρμόδιος 