Η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, η οικονομική ανισότητα, είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι η συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια. Η πολιτική ολιγαρχία.

Οι «σχέσεις παραγωγής», (όπως οι δουλοκτητικές, οι φεουδαρχικές, οι καπιταλιστικές και οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής), δηλαδή αυτό που λέμε οικονομικό σύστημα, είναι κάτι που άλλαξε και αλλάζει στην ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Ολες αυτές οι «σχέσεις παραγωγής» υπήρξαν για έναν και μόνο λόγο: εμείς ο λαός, οι λαοί, να δουλεύουμε σαν σκλάβοι και είλωτες ώστε οι εξουσιαστές μας, οι κυβερνήτες μας και οι συνέταιροί τους, να ζουν στην χλιδή και στην πολυτέλεια, από τον πλούτο που εμείς παράγουμε καθημερινά.

Ολες αυτές οι «σχέσεις παραγωγής» για να υπάρξουν απαιτούσαν μία βασική προϋπόθεση: εμείς ο λαός, οι λαοί, να ΜΗΝ έχουμε καμμία μα καμμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Οι «σχέσεις παραγωγής» άλλαξαν και ξανα-άλλαξαν.

Αυτό που ΔΕΝ άλλαξε σε όλους αυτούς τους σκοτεινούς αιώνες της εκμετάλλευσής μας ήταν το πολίτευμα. Το πολίτευμα στο οποίο ζήσαμε, ο λαός και οι λαοί, ήταν πάντα μία πολιτική ολιγαρχία. Αλλοτε πιο κοντά στον ολοκληρωτισμό κι άλλοτε όχι. Και η μοναρχία μία παραλλαγή της ολιγαρχίας είναι.

Η οικονομική μας θέση, η οικονομική θέση του λαού και των λαών είναι σύμπτωμα και αποτέλεσμα. Η αρρώστεια και η αιτία για τις δυστυχίες μας, είναι το ότι εμείς ο λαός δεν έχουμε καμμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Εμείς ο λαός δεν μπορούμε και δεν μπορούσαμε ποτέ να δώσουμε ΕΝΤΟΛΕΣ που θα εκτελεστούν. Ημασταν πάντα υπήκοοι. Ημασταν πάντα εκτελεστές των εντολών των κυβερνητών μας. Στο παρόν πολίτευμα και στα πολιτεύματα που προηγήθηκαν ο λαός ήταν πάντα «η τελευταία τρύπα του ζουρνά».

Ο κοινοβουλευτισμός που επικράτησε στον δυτικό κόσμο τους τελευταίους αιώνες και σταδιακά στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, υπήρξε μια κορυφαία εφεύρεση των ολιγαρχικών κυβερνητών μας. Από πολλές απόψεις.

Πρώτα απ’ όλα ισχυρίστηκε πως είναι δημοκρατία. Ενώ φυσικά και δεν είναι. Ο κοινοβουλευτισμός είναι άλλη μία παραλλαγή της πολιτικής ολιγαρχίας. Στον κοινοβουλευτισμό η θέληση του λαού μετράει το ίδιο όπως και σε κάθε άλλο πολίτευμα που προηγήθηκε. Δηλαδή καθόλου.

Και μην ξεχνάμε πως κοινοβουλευτισμό εφάρμοσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα όπου εξουσίασαν και όπου εξουσιάζουν και τώρα, όπως στην Κίνα και την Β. Κορέα. Οι «λαϊκές δημοκρατίες» δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κοινοβουλευτισμός.

Επειτα με το εφεύρημα των παρατάξεων του κοινοβουλίου, και ειδικά των κομμάτων, μας δίχασαν σε δεξιούς και αριστερούς και κάτι αποκόμματα. Κορυφαίο. Μια ευφυέστατη παραλλαγή του «διαίρει και βασίλευε» που μας οδήγησε να μην μπορούμε ενιαία ως λαός, να φτάσουμε σε πολιτική συναίνεση και συμφωνία και να διεκδικήσουμε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ που μας ανήκει.

Δεξιά και αριστερά κόμματα, αποκόμματα και πολιτικοί «χώροι» σαν τον αντι-εξουσιαστικό και τον ακροδεξιό, είναι οι βασικοί στύλοι του διχασμού μας. Είναι οι βασικοί στύλοι του συστήματος διαιώνισης της εκμετάλλευσής μας. Είναι οι διχασμοί εκείνοι που δεν μας αφήνουν να ενωθούμε. Και να γίνουμε δήμος. Διότι κόμμα σημαίνει διαίρεση και διχασμός. Και διότι ΔΕΝ υπήρξε ούτε και μπορεί να υπάρξει κόμμα που να λειτουργεί με δημοκρατία. Το κόμμα είναι ολιγαρχική εφεύρεση.

Οταν θα καταφέρουμε να έχουμε συλλόγους, ομίλους και ομάδες δημοκρατίας, στέκια δημοκρατίας, εντευκτήρια δημοκρατίας, στα οποία θα μαζευόμαστε ΟΛΟΙ μας, αφήνοντας κατά μέρος τους παλιούς μας «ιδεολογικούς», κομματικούς και παραταξιακούς μας διχασμούς, και εκεί αρχίσουμε να σφυρηλατούμε την ενότητά μας, ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ φυσικά τις οικονομικές και ιδεολογικές μας απόψεις και ιδέες ο καθένας, τότε θα μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε.

Ως τότε θα πληρώνουμε τα χαράτσια που μας φορτώνουν.

Θραξ Αναρμόδιος