Ενα συμπέρασμα το οποίο, παρακολουθώντας την επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, μπορούμε να το θεωρήσουμε και εντελώς σίγουρο, είναι πως τα νεο-φασιστικά και νεο-ναζιστικά κόμματα είναι από τα πιο χρήσιμα εργαλεία για ένα ολιγαρχικό καθεστώς σαν τον κοινοβουλευτισμό (ο κοινοβουλευτισμός είναι πάντα πολιτική ολιγαρχία).
Ο κοινοβουλευτισμός επισείοντας την απειλή της ανόδου των νεο-φασιστο-ναζιστών στην εξουσία, πετυχαίνει να φέρει τους πιο αφοσιωμένους του υπηρέτες στην κυβέρνηση. Εκείνους, δεξιούς ή αριστερούς αδιάφορο, που θα εφαρμόσουν τις πιο άδικες για έναν λαό πολιτικές, οι οποίες θα μεγαλώσουν κι άλλο την οικονομική ανισότητα και τα κέρδη των ήδη πλουσίων. Και την ανθρώπινη δυστυχία και τον πόνο.
Συν τοις άλλοις, με την εμφάνιση των νεο-φασιστο-ναζιστικών κομμάτων, όποιος τολμήσει τώρα να μιλήσει για πατρίδα και έθνος, αυτομάτως ενοχοποιείται ως φασίστας, ναζιστής και ότι άλλο χειρότερο.
Ετσι ο ολιγαρχικός κοινοβουλευτισμός (ο κοινοβουλευτισμός είναι πάντα πολιτική ολιγαρχία) εξουδετερώνει και έναν από τους πιο μεγάλους κινδύνους που διατρέχει: το ότι μια εθνική κοινωνία είναι η μόνη ομάδα ανθρώπων που μπορεί να απαιτήσει ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Δηλαδή δημοκρατία.
Η ολιγαρχία δεν κινδυνεύει και δεν απειλείται ούτε από ..σφαλιάρες, ούτε από φύρερ. Η ιστορία αυτό φαίνεται να μας λέει.
Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος για την πολιτική ολιγαρχία είναι μια εθνική κοινωνία που, έχοντας συνειδοτοποιήσει τον πολιτικό εαυτό της, έχει φτάσει σε ένα μίνιμουμ πολιτικής συναίνεσης, και απαιτεί εφαρμογή της λαϊκής κυριαρχίας. Την αληθινής δημοκρατίας.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Μεγάλη προσφορά της αριστεράς είναι η αλλοίωση της λέξης ολιγαρχία. Με την συνεισφορά της ο μέσος άνθρωπος όταν πια ακούει την λέξη ολιγαρχία προφανώς φέρνει στον νου του τους έχοντες συσσωρεύσει πλούτο. Και όχι, (τι βολικό!), τους έχοντες συσσωρεύει πολιτική εξουσία. Παρόλο που το δεύτερο συνθετικό της λέξης (αρχή) αναφέρεται στην πολιτική εξουσία. Και όχι στον πλούτο.
Για την σχέση αριστεράς και λαϊκής κυριαρχίας, τι να πει πια κανείς!
Θραξ Αναρμόδιος 