Υπάρχουν δύο ειδών παρωδίες της δημοκρατίας: μία κοινοβουλευτική και μία αναρχο-αντι-εξουσιαστική.
Η κοινοβουλευτική παρωδία (κόμματα από το πιο δεξι ως το πιο αριστερό, μμε από τα δεξιά ως τα εθνομηδενιστικά αριστερά, πχ Ελευθεροτυπία, ΕφΣυν κλπ) ονομάζει και θεωρεί δημοκρατία το παρόν πολίτευμα, αυτόν δηλαδή τον ολιγαρχικό εφιάλτη.
Η αναρχο-αντι-εξουσιαστική παρωδία (ομάδες κι ομαδούλες, από αντι-σπισιστές χορτοφάγους ως στιρνερικούς μηδενιστές κλπ) ονομάζει και θεωρεί δημοκρατία μία τύπου σχολική παράσταση διαδικασία κατά την οποία όποιος περαστικός περνάει μπορεί να πάρει μέρος στη συνέλευση και να ψηφίσει κιόλας (αν φυσικά είναι αριστερός, διότι αν ΔΕΝ είναι αριστερός, αυτόματα τον θεωρούν φασίστα, ρατσιστή, εθνικιστή και ναζιστή, ειδικά αν κρατάει ελληνική σημαία).
Και οι δύο παρωδίες σκηνοθετούνται με έξοδα της νέας τάξης και της παγκοσμιοποίησης. Και οι δύο παρωδίες δουλεύουν υπέρ της πιο στυγνής ολιγαρχίας. Και κατά της λαϊκής κυριαρχίας.
Και οι δύο παρωδίες είναι μόνο προς όφελος των παγκόσμιων εξουσιαστών.
Θραξ Αναρμόδιος
Θραξ Αναρμόδιος 
Δύο είναι οι επιλογές κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Είτε να μετέχεις στο έργο των εκλογών και με την συμμετοχή σου να αλλάξεις τα σημερινά δεδομένα προς το δέον, είτε να μείνεις να πετάς πέτρες στο φεγγάρι, αφήνοντας άλλους να ορίζουν το μέλλον σου και μετά να τους καταδικάζεις για τις λάθος αποφάσεις τους.
Εάν υπάρχει άλλη επιλογή ευχαρίστως να την ακούσω.
Φίλε Γιάννη.
Υπάρχει κι άλλη επιλογή. Να πληροφορήσεις τους γύρω σου να μάθουν τι ειναι δημοκρατία και τι ειναι αυτο που έχουμε τώρα. Γιατί πρεπει να μαζευτούμε πολλοί και αν μαζευτούμε πολλοί και θέλουμε να οργανώσουμε τους δήμους, να υπαρξει συμμετοχή απο τους πολίτες.
Για να κάνουμε επανεκκίνηση της Δημοκρατίας – αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να ισχύσει – πρέπει να γίνει αναδιανομή του πλούτου και τα πρόσωπα στους βασικούς θεσμούς να είναι κληρωτά και με βραχυπρόθεσμη θητεία. Ούτε εκλογές, ούτε κόμματα, απλά κληρώσεις όπως για τους ενόρκους.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, με μια παρωδία δημοκρατίας θα ξεγελάμε τους εαυτούς μας.
Για να κάνουμε δημοκρατία πρέπει να κάνουμε δημοκρατία. Και να καταλάβουμε τι είναι (και τι ΔΕΝ είναι) δημοκρατία.
Δεν μπορούμε εκ των προτέρων να πούμε εμείς ή κάποιος άλλος αν θα γίνει ή όχι αναδιανομή πλούτου και πως θα είναι αυτή η αναδιανομή. Θα ήμασταν ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ.
Αυτή την αναδιανομή πλούτου θα σηκωθούμε και θα την προτείνουμε στον δήμο, στον νέο θεσμό που θα δημιουργηθεί, και που θα είναι η κοινωνία η ίδια και ο λαός που αποφασίζει ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ. Και για τα οικονομικά.
Το να έρθω εγώ, από τα πριν, και να πω: «αυτό το οικονομικό δόγμα πρέπει να εφαρμόσουμε» και όχι «θα εφαρμόσουμε το οικονομικό δόγμα ή τις επιμέρους οικονομικές λύσεις που θα αποφασίσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ σαν σώμα», είναι ολιγαρχική νοοτροπία.
Αν εγώ για παράδειγμα έλεγα τέτοια πράγμα τότε δεν θα ήμουνα ένας δημοκράτης. Θα ήμουνα οπαδός του φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού ή της αναρχίας, ανάλογα και με το οικονομικό δόγμα που θα πρότεινα να ισχύει εκ των προτέρων, αγνοώντας την λαϊκή θέληση της πλειοψηφίας.
Θραξ Αναρμόδιος