Κάθε επίκληση στην «αριστερά», και τα κόμματά της, να «κάνει κάτι» είναι μία επίκληση στην ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

Ανάφτε κάνα κερί. Ούτε τη μύτη τους δεν βλέπουν αυτοί οι καθοδηγητάδες-γραφιάδες-δημοσιογράφοι της ευρύτερης αριστεράς…

Κάθε επίκληση στην «αριστερά» (και τα κόμματά της) να «κάνει κάτι» είναι μία επίκληση στην ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

Αν ακόμα και τώρα ΔΕΝ έγινε κατανοητό αυτό από κάποιους, δεν θα γίνει ποτέ…

Κι όποιος κάνει επικλήσεις στις ηγεσίες της αριστεράς σήμερα, το ξέρει δεν το ξέρει, είναι πράκτορας των συμφερόντων της ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ. Η αριστερά, οι ηγεσίες της, μόνο την σκληρή και ανελέητη κριτική μας πρέπει να δέχεται. Οχι επικλήσεις.

Πορείες και συγκεντρώσεις όπου σαν τους ζητιάνους παρακαλάμε για αύξηση εδώ και μείωση εκεί, τη στιγμή που έπρεπε να έχουμε ΜΟΝΟ ΘΕΣΜΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ αλλαγής του πολιτεύματος προς το δημοκρατικώτερο, είναι απλώς η διαιώνιση της αριστερής κοροϊδίας.

Παρακαλάμε δηλαδή να μας εκχωρήσουν κάποιο δικαίωμα. Διότι δεν τολμάμε να απαιτήσουμε την πολιτική μας ελευθερία. Δηλαδή την πολιτική μας ΑΥΤΟ-ΝΟΜΙΑ ως σύνολο. Δηλαδή την συγκρότηση του λαού σε ΔΗΜΟ, σε ΘΕΣΜΟ.

Ούτε το ότι τα δικαιώματα ΔΕΝ είναι ελευθερία, δεν μας έχει διδάξει η «υπερ-δημοκρατική» ηγεσία της πολυ-διαβασμένης αριστεράς. Αλλά είναι παραχωρήσεις μιας υπερκείμενης αρχής (=εξουσίας) προς ζήτουλες (=εμάς).

Η αριστερά κατεβαίνει ακόμα με συνθήματα του στυλ «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και αιτήματα όπως «μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση». Αυτό πια κι αν είναι …σταθερότητα χαρακτήρα.

Και οργανώνει 24-ωρες απεργίες με …αιτήματα. Ούτε που πάει το μυαλό τους να οργανώσουν μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Με πολιτικά και θεσμικά αιτήματα. Που θα καταστήσουν τον ιδιοκτήτη της εξουσίας, τον λαό, από καρπαζοεισπράκτορα αφέντη στον τόπο του.

Είναι χιλιόμετρα μακρυά οι αριστερές ηγεσίες. Δεν το κάνουν από άγνοια. ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ. Εχθρός των ηγεσιών ΚΑΙ της αριστεράς είναι ο λαός. Ο οποίος πρέπει να μείνει χωρισμένος και περιφραγμένος σε κόμματα. Και παρατάξεις. Και πολιτικούς χώρους σαν τον αναρχικό «χώρο» για παράδειγμα.

Ωστε να μην καταφέρει ο λαός αυτός να φτάσει στην πολιτική συναίνεση και ομόνοια πατώντας πάνω στα κοινά του στοιχεία, στα συνεκτικά του στοιχεία. Αυτά που συγκροτούν την συλλογική του ταυτότητα. Την ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

Γι’ αυτό και ανοίγουν κάποιοι τηλεχειριζόμενοι αριστεροί και αναρχικοί το κεφάλι όποιουνου κατεβαίνει στις πορείες με την ελληνική σημαία. Για να μην επιτευχθεί ποτέ αυτή η ευρείας βάσης πολιτική συναίνεση στον λαό, και απαιτήσει αυτός ο λαός αυτο-νομία και αυτο-κυβέρνηση. Κι όχι για …διεθνιστικούς λόγους και για την …αιμοβορία του εθνικισμού. Στο κάτω κάτω οι ιδεολογίες, αριστερές και δεξιές, μας οδήγησαν επίσης σε αλληλοσφαγές εδώ και παγκοσμίως. Αλλά δεν σκεφτήκαμε ποτέ να τις απαγορεψουμε…

Τέλος πάντων. Ο λαός ο ενωμένος, το εθνικό σύνολο που απαιτεί την αυτονομία και την αυτοκυβέρνηση («Πραγματική Δημοκρατία Τωρα») είναι ο μεγάλος κίνδυνος ΟΛΩΝ των ηγεσιών. Και οι ηγεσίες (αριστερές και δεξιές) ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ.

Αυτή η κυβέρνηση πέφτει μ’ ένα φύσημα. Ούτε καν φύσημα. Κλανιά. Κι όμως δεν βρίσκεται κάποιος να το κάνει.

Την κυβέρνηση αυτή, είναι τόσο σαθρή, που την ρίχνει μέχρι παπάς συνοικιακής ενορίας που θα καλέσει στην τοπική πλατεία τους ενορίτες του βγάζοντας έναν εμπνευσμένο ΕΝΩΤΙΚΟ λόγο. Φαντάσου τι θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος δηλαδή. Η κάποιος άλλος παρόμοιος θεσμικός. [Αλλά αν είσαι …επαναστάτης αριστερός ή αναρχικός, δεν θες καν να το φανταστείς κάτι τέτοιο. Αμα ο …επαναστάτης μπάζει αρχιεπισκόπους στον στοχασμό του (λέμε τώρα) τι σκ… επαναστάτης είναι; Σωστά. Συνεχίζουμε λοιπόν με τον παλιό καλό και αγνό αντι-καπιταλισμό: «πέντε φράγκα το χωνάκι»]

Θραξ Αναρμόδιος