προηγούμενος τίτλος: Το έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης, για να δημιουργηθεί απαιτείται εδαφική επικράτεια, της οποίας οι φυσικοί πόροι είναι ο πρωτογενής κοινός πλούτος όλων των μελών του έθνους
Το έθνος είναι δημιούργημα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης. Η επιστήμη, μας έχει εξηγήσει ορισμένα ζητήματα σχετικά με την δημιουργία του έθνους. Το έθνος προέρχεται από την (πολλών μορφών) αρχέγονη πολυπληθή οικογένεια της άγριας κατάστασης, από την οποία προέρχεται το γένος, από το οποίο προέρχεται η φυλή (η ορδή όπως την λένε ορισμένοι ανθρωπολόγοι), από την οποία προέρχονται οι ομο-φυλίες, από τις οποίες προέρχεται το έθνος.
Το έθνος ΔΕΝ μπορεί να δημιουργηθεί τεχνητά. Τουλάχιστον χωρίς μια προϋπάρχουσα μαγιά πάνω στην οποία θα ενσωματωθούν άτομα-μέλη-ομάδες από άλλα έθνη και θα αφομοιώσουν τον χαρακτήρα του νέου τους έθνους.
Ο δυτικός πολιτισμός συνάντησε πολλά τέτοια προϋπάρχοντα «φυσικά» έθνη -όπου κι αν πήγε προς αναζήτηση και κλοπή φυσικών πόρων- όπως στην βόρεια και νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία και στην Αυστραλία. Τα οποία έθνη φυσικά και δεν ήταν τεχνητά δημιουργήματα κανενός.
[Πόσο αποτελεσμα τεχνητής επιβολης μπορεί να είναι τα κοινά εθνικά χαρακτηριστικά, της ομο-φυλίας των ινδιάνων Σιου (Sioux) για παράδειγμα; Ο ευρωπαίος όταν πήγε στην βόρεια αμερική βρήκε την ομο-φυλία αυτή χωρισμένη σε επιμέρους φυλές όπως οι Oglala και οι Lakota κλπ κλπ. Και όλοι οι Σιου των επιμέρους φυλών, παρά και τις συγκρούσεις που κατά καιρούς είχαν οι φυλές μεταξύ τους για κυνηγότοπους κλπ, γνώριζαν και είχαν συνείδηση πως αποτελούσαν τμήμα ενός ενιαίου έθνους. Του έθνους των Σιου. Είχαν συνείδηση πως έχουν δηλαδή μια κοινή ταυτότητα έναντι άλλων παρόμοιων ομο-φυλιών. Που είναι το τεχνητό εδώ; ]
Για να δημιουργηθεί το έθνος, και ΟΛΑ τα προηγούμενα, απαιτείται μία σημαντική παράμετρος: το έδαφος. Ο τόπος. Δηλαδή η εδαφική επικράτεια. Την οποία εδαφική επικράτεια το έθνος (και όλοι οι πρόγονοί του, όπως ομο-φυλία, φυλή, γένος, αρχέγονη και πολυπληθής οικογένεια της άγριας κατάστασης) διεκδικεί και ζηλότυπα επιτηρεί, έναντι των άλλων εθνών, που ενδεχομένως την επιβουλεύονται.
Και ο λόγος για αυτή την ζηλότυπη επιτήρηση και διεκδίκηση της εδαφικής επικράτειας του έθνους, είναι απλός. Από τους φυσικούς πόρους του εδάφους που κατέχει το έθνος, οτι υπάρχει πάνω και κάτω από αυτό το έδαφος δηλαδή, και με την απαιτούμενη ανθρώπινη εργασία φυσικά, ακόμη κι αν πρόκειται απλώς για ΤΡΟΦΟ-ΣΥΛΛΟΓΗ, ζει και τρέφεται ΠΡΩΤΟΓΕΝΩΣ το έθνος (και όλοι οι πρόγονοί του). Γι’ αυτό και το εθνος (και όλοι οι πρόγονοί του, μέχρι και η πολυπληθής κοινοκτημονική αρχέγονη οικογένεια των σπηλαίων), υπερασπίζεται τα εδάφη του. Στρατιωτικά. Οπως ακριβώς κάνουν και πολλά πολλά πολλά άλλα θηλαστικά. Στην γη και την θάλασσα.
Το έθνος δημιουργείται λοιπόν μέσα στα όρια μιας εδαφικής επικράτειας. Ορος απαραίτητος. Ακόμη και για νομαδικά-ποιμενικά έθνη. Την εδαφική επικράτεια αυτή την ονομάζει πατρίδα. Το έθνος καλεί τον τόπο του πατρίδα. Πατρίδα σημαίνει άνθρωποι που γεννιούνται και κατοικούν σε έναν τόπο. Εθνος και πατρίδα σημαίνει ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κάθε μέλος ενός έθνους θεωρεί πως έχει ΜΙΑ μετοχή στον κοινό πλούτο αυτής της εδαφικής επικράτειας-πατρίδας. Δηλαδή στον σχηματισμό του έθνους συντρέχουν και σημαντικοί οικονομικοί λόγοι.
Υπάρχουν ή υπήρξαν έθνη χωρίς πατρίδα, δηλαδή χωρίς εθνική επικράτεια. Είναι όμως ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να συντηρηθεί η ύπαρξη ενός έθνους, χωρίς αυτό το έθνος να έχει πατρίδα. Δηλαδή εδαφική επικράτεια. Δηλαδή κοινούς φυσικούς πόρους. Η εστία του έθνους είναι το έδαφος, ο τόπος του, και οι φυσικοί πόροι που παρέχει αυτό το έδαφος.
Ο άνθρωπος όμως είναι ο απόλυτος φυσικός οικονομικός πόρος, χωρίς την εργασία του οποίου τίποτε δεν θα αποκτούσε ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αξία. Εθνική εδαφική επικράτεια και άνθρωποι με ικανότητα προς εργασία-μέλη αυτού του έθνους, (δηλαδή άνθρωποι με την εργασία των οποίων και ΜΟΝΟ μπορεί να αποκτήσουν οι φυσικοί πόροι που κατέχει αυτό το έθνος κάποια ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΗ αξία), είναι αξεδιάλεχτα στοιχεία.
Ετσι, βλέπουμε από την ιστορία της ανθρωπότητας, ένα έθνος που επιβουλεύεται τον φυσικό (ή και άλλο) πλούτο ενός άλλου έθνους, να επιτίθεται σε αυτό το έθνος στρατιωτικά, να στερεί την ελευθερία από τα μέλη του υπόδουλου έθνους και να εκμεταλλεύεται τους φυσικούς (ή άλλους) πόρους του, με πειθαναγκασμό των υποδούλων. (Στις μέρες μας βλέπουμε παραλλαγές αυτού του σεναρίου χωρίς στρατιωτικά μέσα).
Δηλαδή η έννοια της συλλογικής ελευθερίας (και μαζί και της ατομικής) είναι ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΑ δεμένη με το έθνος αλλά και με την εδαφική επικράτεια. Το έθνος είναι ο πάροχος του αιτήματος της ελευθερίας. Συλλογικής και κατ’ επέκτασιν ατομικής.
Φυσικά μέσα σε ένα έθνος, και εξαιτίας της άνισης κατανομής της πολιτικής ισχύος μεταξύ των μελών του, δημιουργήθηκε, ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ νωρίς, από την εποχή των οικογενειών των σπηλαίων ακόμη, μια πολιτική και εξουσιαστική ελίτ. Που απαίτησε μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο (συλλεγόμενο κλπ) πλούτο και τους φυσικούς πόρους της ελεγχόμενης εδαφικής επικράτειας. Και το κατάφερε κιόλας τελικά αυτό, κάνοντας χρήση της αυξημένης πολιτικής ισχύος που διέθετε. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε μια οικονομική και ταξική διαστρωμάτωση μέσα στο ίδιο το έθνος. Μια οικονομική ανισότητα.
Δηλαδή μια ολιγομελής ομάδα (ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ), λόγω του οτι είχε την πολιτική εξουσία να το κάνει, απαίτησε (νομοθέτησε, όρισε κλπ) διεκδίκησε και πήρε, πολύ περισσότερο από τον κοινό (παραγόμενο ή υπάρχοντα) πλούτο από ότι τα υπόλοιπα μέλη του έθνους. Η ομάδα αυτή ήταν και παρέμεινε ολιγομελής από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Γι’ αυτό και πάντα μιλάμε για πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
[Το παράλληλο συμπέρασμα εδώ είναι πως η πολιτική ανισότητα οδηγεί στην οικονομική ανισότητα και ΟΧΙ το αντίθετο.]
Οπως κάθε εξουσιαστική ομάδα αποκτάει δεσμούς και ΚΟΙΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και με τις «αντίπαλες» εξουσιαστικές ομάδες, έναντι του πλήθους των πολλών που όλες αυτές οι αντίπαλες εξουσιαστικές ομάδες αγωνίζονται μεταξύ τους να εξουσιάσουν, έτσι και οι πολιτικές και οικονομικές ολιγαρχίες που άρχουν στα διάφορα έθνη, παρά την αντιπαλότητά τους, συνεργάζονται μια χαρά όταν η συνεργασία αυτή ωφελεί τα κοινά συμφέροντα που έχουν ως δι-εθνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.
Οι πολλοί και αδικημένοι της μοιρασιάς ενός έθνους, που συνήθως ονομάζουμε «ο λαός», θεωρούν πως λόγω πλήθους ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ. Μια και οι οικονομικές και πολιτικες ολιγαρχίες είναι πάντα ένα πάρα πολύ μικρό κλάσμα, μα ΕΝΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΚΛΑΣΜΑ, του ίδιου εθνικού συνόλου. Δηλαδή ο απλός λαϊκός άνθρωπος θεωρεί πως το έθνος είναι αυτός και οι όμοιοί του. Και για τον απλό λαϊκό άνθρωπο, στον σύγχρονο κόσμο, είναι πολυ δυσδιάκριτη η διαφορά μεταξύ λαού και έθνους. Και ίσως έχει και δίκιο. Διότι, και παρά την ύπαρξη πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών και ταξικών διαστρωματώσεων, το έθνος και ο λαός σχεδόν ταυτίζονται.
Ο λαός θεωρεί την απληστία της ολιγαρχίας που άρχει στο έθνος του πολιτικά και οικονομικά, ως ένδειξη «ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ» του ίδιου του λαού, τον οποίο λαό ουσιαστικά ταυτίζει με το έθνος. Και έτσι θεωρεί πολλές από τις πράξεις αυτής της ολιγαρχίας ως ΕΘΝΟ-ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ. Πράξεις που προδίδουν ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΣΤΗΝ ΟΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ. Ιδίως πράξεις αυτής της εθνικής ολιγαρχίας που παραδίνουν τμήματα του κοινού φυσικού (ή και μη φυσικού) πλούτου του έθνους, σε ξένες εθνικές ολιγαρχίες, ή δέχονται να τον μοιραστούν με εκείνες. Πάντα εις βάρος των πολλών ενός έθνους. Δηλαδή του λαού.
Τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά που μοιράζονται τα μέλη ενός έθνους, όπως γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα, τέχνη και παράδοση, καθώς επίσης και η κοινή ιστορική μνήμη, αλλά ακόμη και η ιδέα πως όλα τα μέλη του έθνους κατέχουν τον φυσικό πλούτο της εθνικής επικράτειας από κοινού, γεννούν την έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.
Εθνική συνείδηση είναι η ιδέα που έχει κάποιος πως ανήκει σε αυτό το εθνικό σύνολο και όχι σε εκείνο. Δηλαδή πως έχει αυτή την εθνική ταυτότητα και όχι κάποια άλλη. Και με δεδομένο το ότι ο λαός ταυτίζει το έθνος με τον λαό από τη μια, και από την άλλη γνωρίζει πως η ολιγαρχία που συνήθως τον κυβερνάει είναι πάντα έτοιμη να τον «προδώσει», δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε πως η εθνική συνείδηση είναι το πρώτο σκαλί της ταξικής συνείδησης. Της συνείδησης δηλαδή που έχουν οι πολλοί, ο λαός, πως υφίστανται, μέσα στο ίδιο τους το έθνος, την οικονομική ανισότητα που έχουν επιβάλλει με πολιτικό τρόπο οι ολίγοι που άρχουν στο εθνικό σύνολο.
Εν ολίγοις το έθνος-πατρίδα-κλπ είναι η επιβίωση ως τις μέρες μας, με όλες τις ενδιάμεσες αλλαγές, εκείνης της αρχέγονης πολυπληθούς οικογένειας. Το έθνος μπορεί να νοηθεί ως μια διευρυμένη οικογένεια. Ως το «μεγάλο σόϊ».
Το έθνος υπάρχει, ως ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο, ανεξάρτητα από την θέληση του καθενός από εμάς. Και η τυχόν εξαφάνισή του, αν συμβεί ποτέ, θα είναι πάλι αποτέλεσμα της ιστορικής και κοινωνικής κίνησης.
Ως φυσικό φαινόμενο το έθνος είναι μεγαλύτερο, δηλαδή υπερβαίνει, τις πολιτικές ή οικονομικές προσδοκίες και επιθυμίες οποιασδήποτε κοινωνικής δύναμης. Από μόνο του, και όπως κάθε άλλο φυσικό φαινόμενο, σαν την βροχή και το χιόνι, το έθνος δεν διαθέτει χαρακτήρα προοδευτικό ή συντηρητικό. Απλώς είναι. Υπάρχει και συμβαίνει και κινείται ιστορικά. Οι χαρακτηρισμοί της έννοιας του έθνους ως προοδευτικό ή συντηρητικό έχουν την ίδια πολιτική αξία ή πολιτική βαρύτητα με τις ποιητικές εκφράσεις «το κρύο φεγγάρι» και «το άγριο βουνό».
Το έθνος ΔΕΝ έχει λοιπόν προοδευτικό ή συντηρητικό χαρακτήρα. Τέτοιος χαρακτήρας δίνεται στο έθνος είτε από άγνοια, είτε από κάποιον πολιτικό υπολογισμό. Είναι άλλο πράγμα το έθνος αυτό καθαυτό και άλλο πράγμα η πολιτική χρήση της έννοιας του έθνους, που βλέπουμε να γίνεται.
Μάλιστα, θα τολμούσαμε να πούμε πως η ιστορία επιφύλαξε στις μέρες μια έκπληξη. Εδωσε στο έθνος έναν «προοδευτικό» χαρακτήρα. Διότι το έθνος στέκεται εμπόδιο στα σχέδια της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής επικράτησης, που εδώ και περίπου 40 χρόνια, η διεθνής οικονομική και πολιτική ολιγαρχία επιχειρεί.
Ακόμη και ένας επιπόλαιος αναγνώστης της ιστορίας έχει αντιληφθεί πως όσοι προσπάθησαν την παγκόσμια κυριαρχία με στρατιωτικά μέσα, απέτυχαν λόγω της ύπαρξης του έθνους και του αιτήματος της συλλογικής ελευθερίας και αυτονομίας που το έθνος συνεπάγεται. Ολοι οι «μεγάλοι» κατακτητές και οι αυτοκρατορίες (μια αυτοκρατορία είναι «χωνευτήρι» εθνών) που δημιούργησαν, φαίνεται να έχασαν την τελική μάχη από την αναμέτρηση με το έθνος, που επιμένει να επιζεί και να θέτει το θέμα της συλλογικής του ελευθερίας και αυτονόμησης-αυτοτέλειας.
Ετσι και για τον λόγο αυτό, δημιουργήθηκε η εξουσιαστική πολιτική ιδέα της κατάργησης του έθνους, και ως τέτοια ιδέα κυρίως αυτή την επιδίωξη της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας εξυπηρετεί.
Η σύγχρονη και παγκόσμια υπερεθνική πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δηλαδή, γνωρίζοντας τα παραπάνω, επιχειρεί να υπονομεύσει την έννοια των ξεχωριστών εθνών και να δημιουργήσει στην θέση τους, με όπλο τον πολιτισμό και την οικονομία, ένα ενιαίο παγκόσμιο έθνος, στο οποίο ελπίζει πως θα κυριαρχήσει τελικά, πολιτικά και οικονομικά, με τα «ειρηνικά» εξουσιαστικά μέσα που διαθέτει. Και όχι με στρατιωτική κυριαρχία που αποδείχτηκε ιστορικά ατελέσφορη στον μεγάλο σκοπό της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας.
Ο απλός άνθρωπος, αυτός που έντιμα εννοεί πως «αγαπάει την πατρίδα του και τον τόπο του«, -με αυτά τα απλά λόγια εκφράζει τα κοινά οικονομικά συμφέροντα που τον δένουν με τους ομοίους του, με την επιβίωση των οποίων συνδέει και την δική του επιβίωση-, αριστερός ή δεξιός, σπάνια πληροφορήθηκε την απλή αλήθεια που συνιστά το έθνος ιστορικά και κοινωνικά.
Οι δεξιές ολιγαρχίες που συνήθως κυβερνάνε με ψευδεπίγραφα «δημοκρατικά» πολιτεύματα, τους λαούς της δύσης, μυθολογούν το έθνος, τα σύμβολα και την ιστορία του, τα ιστορικά γεγονότα και τα ιστορικά πρόσωπα, μόνο και μόνο για να κρύψουν πως χρησιμοποιούν την έννοια του έθνους πολιτικά για ίδιο οικονομικό όφελος, είτε στέλνοντας τον λαό σε πολέμους που εξυπηρετούν τα ολιγαρχικά συμφέροντα, είτε προβάλλοντας εθνικούς λόγους για να συνεχίζουν την καταλήστευση και την εκμετάλλευση του λαού, εξιδανικεύοντας και κολακεύοντας το έθνος, ώστε με την φουσκωμένη εθνική υπερηφάνια να περάσουν τους δόλιους σκοπούς τους.
Οι αριστερές ολιγαρχίες έφτασαν, άλλες από αντίθεση, στενοκεφαλιά ή ακόμα και εξαιτίας των πολιτικών τους βλέψεων για παγκόσμια εξάπλωση και επικράτηση, στο αντίθετο άκρο, δαιμονοποίησαν το έθνος, το κακολόγησαν («δέρνουν την θάλασσα», φυσικά), το δυσφήμησαν, το συνδύασαν με εθνικιστικές ακρότητες, ρατσισμούς και φασισμούς και κατέστησαν στον πολιτικό τους περίγυρο κάθε αναφορά στο έθνος συνώνυμη με τα χειρότερα κακά που είδε ποτέ η ανθρωπότητα. Οι αριστερές ολιγαρχίες αυτές προώθησαν και την αντιφατική ιδέα πως μπορεί κάποιος να είναι δι-εθνιστής χωρίς να αποδέχεται πως και ο ίδιος ανήκει σε κάποιο έθνος. Προώθησαν την πολύ πολύ εσφαλμένη και επικίνδυνη ιδέα πως διεθνισμός και έθνος είναι σε ευθεία αντίθεση. Και φυσικά παραβλέπουν το γεγονός πως η άγρια ταξική οικονομική σύγκρουση συμβαίνει ΚΥΡΙΩΣ μέσα σε εθνικό πλαίσιο. Και πως κατακτήσεις ενός εθνικού εργατικού κινήματος ΔΕΝ μεταφέρονται αυτόματα στα διπλανά και γειτονικά εθνικά εργατικά κινήματα.
Ας ελπίσουμε πως η δημοκρατία που ξαναγεννιέται στις μέρες μας, και που γίνεται σταδιακά αίτημα πολλών λαών, θα ξαναδώσει στο έθνος και στην πατρίδα το σωστό τους νόημα και θα πληροφορήσει τον μέσο έντιμο άνθρωπο και πολίτη, τους απλούς ιστορικούς λόγους που βρέθηκε να είναι μέλος σε ένα έθνος, και τι αυτό συνεπάγεται.
Θραξ Αναρμόδιος
Θραξ Αναρμόδιος 
Πολύ καλό άρθρο Θράκα.
Ο Νάσος Βαγενάς έχει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το ζήτημα αυτό:
————————————————————————————————————–
“Αν ο εθνικισμός δημιουργεί το έθνος και όχι το έθνος τον εθνικισμό, τότε ποιο είναι αυτό που δημιουργεί τον εθνικισμό;”
Ο Σβορώνος και η διαμάχη των ιστορικών
Tου Νάσου Βαγενά
Η ροπή μας προς τη μυθοποίηση είναι ακατάσχετη. Αυτό δείχνει η εμφύλια σύγκρουση πολιτισμών που μαίνεται τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στα δύο μέτωπα του ελληνικού ιστοριογραφικού φονταμενταλισμού: στους εθνικιστές και στους αντιεθνικιστές.
Τη σύγκρουση καθιστά φαινόμενο μοναδικό η ιδιοτυπία της. Διότι στην πρώτη γραμμή των δύο παρατάξεων βρίσκονται δύο ομάδες φανατικών εντελώς ανόμοιες μεταξύ τους:
-οι μουτζαχεντίν της λαϊκής εθνικοθρησκευτικής πρόσληψης της ελληνικής ιστορίας, αφενός, και
-οι ζηλωτές της υπερμοντέρνας θεωριοκρατούμενης ιστοριογραφίας, αφετέρου.
Χαρακτηρίζω φανατικούς και τους δεύτερους όχι μόνο για την ιδεολογηματική τους αντίληψη της πριν από το 1800 ελληνικής ιστορίας, που τους έχει οδηγήσει στην κατασκευή νέων μύθων, ανάλογων με τους μύθους των αντιπάλων τους, που δεν είναι ιστορικοί, αλλά και για το πάθος με το οποίο τους αντιμάχονται, πάθος ανάρμοστο σε ιστορικούς, που έργο τους είναι η ψύχραιμη και αμερόληπτη μελέτη της ιστορίας.
Σε αυτή τη σύγκρουση δύο είναι τα κύρια θύματα: η ιστορική πραγματικότητα και η σοβαρή ιστοριογράφησή της.
Επειδή αυτά τα δύο είναι ένα, οι απόψεις του Νίκου Σβορώνου για τη διαμόρφωση του νέου ελληνισμού ας δούμε τι έχουν υποστεί.
Να είναι άραγε τυχαίο το ότι οι δύο αντίπαλες παρατάξεις σε ένα μόνο ομονοούν: στην παρουσίαση των επί του θέματος θέσεων του Σβορώνου ως θέσεων ουσιοκρατικών; Παραμόρφωσή τους που υπαγορεύεται από τον ζήλο των εθνικιστών να δείξουν ότι οι πεποιθήσεις τους για την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού επιβεβαιώνονται από τις απόψεις ενός επιφανούς ιστορικού· και από την εξίσου περίπαθη επιθυμία των εν λόγω ιστορικών να επιβάλουν την άποψη ότι το νεοελληνικό έθνος δεν υπήρχε πριν από την Επανάσταση, επειδή πιστεύουν στη θεωρία ότι δεν είναι το έθνος εκείνο που γεννάει τον εθνικισμό (ο οποίοςσυμπεραίνει κανείς- γεννιέται από παρθενογένεση) αλλά ότι είναι ο εθνικισμός εκείνος που γεννάει το έθνος.
Ετσι και οι παρθενογενεσιακοί ιστορικοί παρουσιάζουν τον Σβορώνο να υποστηρίζει την άποψη της αδιάσπαστης ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού, άποψη που θεωρούν ουσιοκρατική, επειδή είναι βέβαιοι ότι η πεποίθηση πως μπορεί να υπάρχει μακρά συνέχεια ενός έθνους, είτε ιστορική είτε πολιτισμική, προϋποθέτει εξ ορισμού την πίστη στην ύπαρξη μιας υπεριστορικής ουσίας του. «Ο Σβορώνος», γράφει ο Α. Λιάκος, πιστεύει ότι «ο ελληνισμός μένει αμέτοχος στη μεταβολή ενός περίγυρου και θεωρείται επομένως συνεχής, ταυτός εαυτώ και ποιοτικά αναλλοίωτος. […] Η εθνική ιστοριογραφία, ακόμη και στη μαρξιστική της εκδοχή, έμεινε μεταφυσικά θεμελιωμένη».
Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη διαστρέβλωση των απόψεων ενός ιστορικού από αυτήν που περιέχεται στο παραπάνω χωρίο. Διότι ο Σβορώνος υποστηρίζει το αντίθετο: «Το έθνος» γράφει «είναι κι αυτό μια ιστορική κατηγορία. […] Κανένας σοβαρός μελετητής δεν ικανοποιείται με τις ρομαντικές αντιλήψεις που παρουσιάζουν το έθνος ως κάποια υπερβατική οντότητα». Και, βέβαια, πουθενά ο Σβορώνος δεν υποστηρίζει την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού. «Από τον 6ο αιώνα ως το τέλος του 11ου και τις αρχές του 12ου», γράφει, ο βυζαντινός ελληνισμός αποτελεί «μια νέα ιστορική σύνθεση, με διαφορετικές εθνολογικές αναλογίες από τον αρχαίο και διαφορετικό συνειδησιακό περιεχόμενο», τόσο ώστε «να απαρνηθεί το ίδιο του το όνομα και να διακόψει στη συνείδησή του την πολιτισμική του συνέχεια. […] Η συνείδηση της ιστορικής του συνέχειας» έχει υποστεί «ένα είδος ιστορικής αλλοτρίωσης».
Η ποιοτική διαφορά στην προσέγγιση του θέματος ανάμεσα στον Σβορώνο και στους εν λόγω ιστορικούς είναι φανερή. Ο Σβορώνος, που η ερευνητική του δραστηριότητα εκτείνεται από το πρώιμο Βυζάντιο ως τον 20ό αιώνα, με κύρια ενδιαφέροντά του τη μέση βυζαντινή περίοδο και τη διαμόρφωση του νέου ελληνισμού, εξάγει τα πορίσματά του από τη μελέτη των ιστορικών πηγών και σκεπτόμενος με το μυαλό του («Δεν αναθέτω σε κανέναν να σκεφτεί για μένα και επομένως δεν ξεκινώ από θεωρητικές γενικότητες» σημειώνει). Οι θεωριοκρατούμενοι ιστορικοί, που η γνώση τους της βυζαντινής και οθωμανικής περιόδου είναι σε σύγκριση με εκείνη του Σβορώνου θλιβερά υπολειπόμενη (οι περισσότεροι είναι μελετητές των μετά τον Διαφωτισμό περιόδων), διατυπώνουν τις απόψεις τους πρωτίστως από τη μελέτη εθνογενετικών θεωριών: σκέφτονται περισσότερο με το μυαλό ορισμένων ξένων θεωρητικών των εθνικών σχηματισμών, οι οποίοι δεν γνωρίζουν επαρκώς τη νεοελληνική περίπτωση. Αλλά και εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, αφού αντιμετωπίζουν τις θεωρίες αυτές ως ιερά κείμενα και τις εφαρμόζουν στα καθ΄ ημάς ως εάν δεν δέχονται εξαιρέσεις.
Χρησιμοποιώ τη φράση «ως ιερά κείμενα» όχι μεταφορικά. Διότι η ποιότητα της πίστης τους σε αυτές τις θεωρίες δεν είναι διαφορετική από εκείνη των θιασωτών της αδιάσπαστης ιστορικής συνέχειας. Αν στους μεν η συνέχεια του ελληνισμού είναι φυσικό αποτέλεσμα μιας υπεριστορικής του ουσίας, στους δε την ανυπαρξία νεοελληνικού έθνους πριν από την Επανάσταση αποδεικνύει η Βίβλος των θεωρητικών τους μοντέλων. Διότι η απόλυτη βεβαιότητα ότι η πίστη στην αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνισμού, ακόμη και στην πολιτισμική, είναι αναγκαστικά ουσιοκρατική δεν είναι λιγότερο ουσιοκρατική από αυτή την πίστη.
Μπορεί κανείς να πιστεύει στην αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού χωρίς να πιστεύει στην ύπαρξη κάποιας υπερβατικής του ουσίας, γιατί θεωρεί (κατά τη γνώμη μου εσφαλμένα) ότι οι ιστορικές πηγές δείχνουν την ιστορική του συνέχεια· ενώ δεν μπορεί να πιστεύει απόλυτα στις κατασκευές της θεωρίας, χωρίς αυτό να αποτελεί θεωριακό φονταμενταλισμό.
Καλημέρα Θράκα!
Συγνώμη για το άσχετο του σχολίου, αλλά επειδή ξέρω ότι σε ενδιαφέρουν αυτές οι κινήσεις, δες το πρόγραμμα των εκδηλώσεων που πρόκειται να γίνουν στις 5-7 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, καθώς και τη διακήρυξη της Πρωτοβουλίας Συνεργασίας για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία
Συγνώμη, ξέχασα…. http://prwskalo.blogspot.com/2011/08/blog-post_29.html
@KnowDame
ok, ευχαριστώ
Θραξ Αναρμόδιος
Συγχαρητήρια γιά σαφήνεια τῶν σκέψεων σου.
Μιά παρατήρηση μόνο. Λές:
» Υπάρχουν ή υπήρξαν έθνη χωρίς πατρίδα, δηλαδή χωρίς εθνική επικράτεια. Είναι όμως ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να συντηρηθεί η ύπαρξη ενός έθνους, χωρίς αυτό το έθνος να έχει πατρίδα. Δηλαδή εδαφική επικράτεια. Δηλαδή κοινούς φυσικούς πόρους. Η εστία του έθνους είναι το έδαφος, ο τόπος του, και οι φυσικοί πόροι που παρέχει αυτό το έδαφος»
Θά ἤθελα νά συμπληρώσω πώς πράγματι, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐδαφική ἐπικράτεια (=διάφορη τοῦ Κράτους), ἔστω καί ἄν τό κράτος στό ὁποῖο ὑπάγεται ἡ ἐπικράτεια αὐτή, δέν διαχειρίζεται ἀπό τό ἔθνος, τό ὁποῖο ζεῖ στήν ἐπικράτεια αὐτή. Πρόχειρα μοῦ ἔρχονται στό μυαλό, οἱ Κοῦρδοι καί τό Κουρδιστάν. Ζοῦνε σέ μιά συγκεκριμμένη ἐπικράτεια, παρά τό γεγονός ὅτι δέν ἔχουνε «Κράτος».
Πολύ δυνατή δουλειά Αρμόδιε. Να τονίσω μόνο πως το έθνος είναι και η άλλη λέξη γιά τα κοινά συμφέροντα ανθρώπων που δικαιωματικά ζουν σε ένα τόπο, με την έννοια πως ερρίζωσαν σε αυτόν και τον επότισαν με τον ιδρώτα τους επί γενεές και επομένως κάθε εκβολή ή αλλοίωση τους ονομάζεται έξωση ή μιγαδισμός διά της βίας (σχέδιο αρχικά του αμιρά να το επιβάλει γιά την δημιουργία ευπειθών δούλων).
Αλλά και με άλλη οπτική να το δει κανείς η ενότητα αυτή προκύπτει ως ΦΥΣΙΚΗ επιλογή και εξέλιξη των ειδών. Έτσι με την ευρύτερη έννοια το «έθνος» των ανθρώπων θα εδικαιούτο να αντισταθή στην επίθεση μιας εισβολής εξωγηίνων, ή επίσης να αμυνθή σε μία «λογική» αναβάθμιση και επέλαση του «έθνους» των εντόμων και κατ’ ακολουθία, στην αντίθετη κλίμακα, μία φρατρία να υπερασπισθή τα επι γης πανάρχαια δικαιώματα της από τήν εισβολή μίας άλλης και ένας άνδρας να αμυνθή της απόπειρας βιασμού εναντίον της γυναίκας του, στον βασικό πυρήνα της οικογένειας-«έθνους». Όλα αυτά οδηγούν στην παραδοχή ότι εδώ ακολουθείται μία πορεία βιασμού της φύσης ( υβρίδια, μεταλλαγμένα κλπ κλπ) και αυτό είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά το έθνος των ανθρώπων πριν εκκινήσουν οι επι μέρους φυλετικές εθνικές ιδεολογικές αναμετρήσεις.
Η μεγάλη όμως παγίδα είναι η μη καλώς αναλυμένη, παγκοσμίως πλην Μάλθους και άλλων τινών, γενεσιουργός αιτία των συγκρουσιακών δυναμικών που προκύπτει από την προιούσα έλλειψη ζωτικών χώρων, γιά τα «υπερπαραγωγικά» έθνη και αυτό οφείλεται στην στεβλή ανάγνωση του παντελώς ανθρωποκεντρικά καταστροφικού γιά την φύση «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε».
Δεν συζητούμε βεβαίως το απαράδεκτο αντίστοιχο γιά την πολιτική ή οικονομική εκμεταλλευτική εξάπλωση-παράδειγμα η τουρκική πολιτική και τα κίνητρα υπεργεννήσεων ώστε τα 12 εκατ να γίνουν 70, έναντι των 6 που έγιναν 9 σε εμάς και οι αντίστοιχες ανατροπές στο Κόσοβο κλπ κλπ …απλώς γιά την φυσική ανάγκη των υπερπληθυσμων να έχουν το δικαίωμα, εστω ως οιονεί νομάδες, να ζήσουν στην υπερμητέρα γή, που υπερβαίνει «θεωρητικά» και «ηθικά» τον όρο της μητέρας έθνος.
Αυτό προφανώς χρησιμοποιείται και καλλιεργείται από τους επιτηδείους «δράστες» προκειμένου να χάσουμε εμείς την πατρίδα μας και η γαία την «ιδική» της.
Πέραν των τυπικών αποδείξεων, του τι είναι ή δεν είναι έθνος, υπάρχει και μία ουσία ανώτερου υπαρξιακού επιπέδου. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των μονάδων να ενταχθούν σε συγκεκριμένες συσσωματώσεις, προκειμένου να αισθάνονται πιό οικεία από κάπου αλλού, που γίνεται αργότερα βίωμα γιά τους επόμενους.
Οι οπαδοί των «καθαροτήτων» θα μπορούσαν να βρούν εδώ και αταβιστικά αίτια που οδηγούν σε αποδεικτικά αιτιατά!
Δεν έχει όμως σημασία η οποιαδήποτε «ἑπωφελής» ερμηνεία των ευρημάτων.
Το μέγα θέμα είναι πως στην Ελλάδα, φερ΄ ειπείν, αρέσκονται έλληνες να παρακολουθούν ευχάριστα τούρκικες σειρές στην γλώσσα που τρομοκρατούσε επί 400 χρόνια τους προγόνους τους και αύριο ίσως και την κατάληψη της Πόλης, εντυπωσιαζόμενοι από την δύναμη των οθωμανών έναντι των κακόμοιρων ρωμιών…αυτούς που να τους κατατάξει κανείς; ανήκουν στο ελληνικό έθνος ή στους απέναντi;
Κάποιοι άλλοι, που έχουν ως κόκκινη γραμμή την προσωπική λαλιά τους στην ελληνική γλώσσα και την μιλάνε όσο μπορούν σε ξένους τόπους που είναι πολίτες, σε σχέση με άλλους που στη πατρίδα ήδη μιλάνε κορακίστικα, που ακούν την μουσική της παράδοσης τους, που διατηρούν κάποιες παλιές φόρμες συμπεριφοράς, σε ποιό έθνος ανήκουν σε σχέση με τους ντόπιους;
Τελικά, ασφαλέστερα, ο ίδιος μας ο εαυτός, με καθαρά συναισθηματικά και ψυχολογικά κριτήρια φαίνεται να είναι ο καλύτερος ερμηνευτής της όποιας εθνικής ιδιαιτερότητάς μας.
«Κάθε μέλος ενός έθνους θεωρεί πως έχει ΜΙΑ μετοχή στον κοινό πλούτο αυτής της εδαφικής επικράτειας-πατρίδας. Δηλαδή στον σχηματισμό του έθνους συμβάλλουν και σοβαρώτατοι, μα ΣΟΒΑΡΩΤΑΤΟΙ, οικονομικοί λόγοι.»…
Συνεχίζοντας αυτήν την σκέψη, έστω και αφαιρώντας εξ ανάγκης «συνεννοήσεως» με τους οικονομομετρομανείς από την συστατική έννοια του έθνους την συνιστώσα ΠΟΙΟΤΗΤΑ («προς το παρελθόν και το μέλλον ιστορική αναγνώριση και καθήκον»), που πλέον δεν συγκινεί, αλλά την έχει ως χαρακτηριστικό κάθε έθνος, έστω οικονομικών συμφερόντων, που διαιωνίζεται ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΘΝΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Ο κάθε κάτοικος, οιασδήποτε χώρας (εδώ Έλληνας), συμμετέχει στο «κοινόβιο» της πατρίδας του με κληρονομικό δικαίωμα από τους προγόνους του (εδώ εξ’ αδιαιρέτου προνομιούχος, μετά ψήφου, μετοχή 13 και κάτι στρεμμάτων).
Αυτή η μετοχή δεν συγκεκριμενοποιείται, ως επράγματο δικαίωμα, σε καθορισμένους χώρους γιά να μπορεί ο κάθε «υπογραφέας» να την ξεπουλήσει κατά το δοκούν, διότι απλούστατα είναι κοινόχρηστος εξ’ αδιαιρέτου χώρος ύψους- πλάτους-βάθους-βάρους παντού και πουθενά, δεν υπάρχει σε κάποια εγγραφή στο όποιο υποθηκοφυλακείο στο όνομά του, ανήκει σε όλους και είναι «αντίστοιχη» με τους κοινόχρηστους χώρους μιας πολυκατοικίας που ουδείς δικαιούται να εκποιήσει πχ τον διάδρομο έξω από την πόρτα του, ούτε μέρος του κήπου, της πιλοτής κλπ κλπ.
Κάθε καλοπούλημα ή ξεπούλημα ΔΗΜΟΣΙΩΝ περιοχών ή αγαθών θα «έπρεπε» να είχε, νομικώς, την έγκριση του ιδιοκτήτη λαού (οικογενειακές μερίδες ληξιαρχείων) πριν εκτελεσθή… και με εις βάθος ελεύθερη ΙΣΟΤΙΜΗ ανάλυση από τα ΜΜΕ των όρων αλλά και των επιπτώσεων που επέρχονται από αυτήν την πώληση (ας σκεφθούμε πόσες ώρες στό συμβολαιογραφείο ακούμε να μας «ζαλίζουν» για ανθυπολεπτομέρειες επί των δεδομένων μίας μικρής αποθήκης που πρόκειται να πωληθή, πόσω μάλλον εθνικού χώρου!). Αυτά τα περί 99 ετών μισθώσεων είναι αστειότητες και προφάσεις εν αμαρτίαις.
Αλλά είναι τόσο απλά τα πράγματα; Στο παράδειγμα της πολυκατοικίας μπορεί η γενική συνέλευση, εστω και με ισχυροτάτη πλειονοψηφία να πωλήσει κοινόχρηστους χώρους; σαφώς όχι.
Σε ποίο μέρος του «μεγάλου» κανονισμού πολυκατοικίας, που ονομαζεται παρελθόν η παρόν σύνταγμα, αναφέρεται πως είναι δυνατές τέτοιες εκποιήσεις; Και με ποία διαδικασία νομιμοποίησης γίνεται αυτό; (εάν με τερτίπια νομιμοφανή ενδεχομένως εφευρέθησαν από δαιμόνιους συνταγματολόγους «παράθυρα»).
Η σύγχρονη πολιτική «σκέψη» θα απαντήσει, αυθωρεί και παραχρήμα, πως έχουμε εκχωρήσει τα συνταγματικά μας δικαιώματα υπέρ του πανευρωπαικού συντάγματος που προβλέπει τέτοιες «κινητικότητες» κλπ κλπ. Ηρωτήθη ο λαός; Ενημερώθη ΙΣΟΤΙΜΩΣ ο λαός; Θεωρείται πως ΥΠΑΡΧΕΙ λαός; Αυτοί οι συγκεκριμένοι που υπέγραψαν, ως νέοι πατέρες του έθνους…διότι έτσι πρέπει να εκλαμβάνονται τέτοιες δραματικώτατες και υπερκαταλυτικές επιλογές, έχουν τα ηθικά εχέγγυα και τους «σταυρούς» στα οικονομικοπολιτικά μέτωπα για να πάρουν την όποια ευθύνη επάνω τους; Και, συνελόντι ειπείν έστω, ευτυχεί ο λαός… ή προδιαγράφεται η οικονομική και υπαρξιακή εκπαραθύρωση- αντικατάσταση από την πατρίδα του καθιστάμενος αυτός τελικώς, είτε προσαρμοσμένη αποπροσανατόλιστη νεομάζα, είτε μη προστατευόμενη «μειονότητα» εν μέσω άλλων προστατευμένων;
Η κυνική και «αφαντασίωτη» σκέψη θα απαντήσει: Τι τα ψάχνεις ρε μεγάλε με τις πονεμένες αναλύσεις…καλά δεν καταλαβαίνεις πως λειτουργούν τα προτεκτοράτα; (αίτημα και του Κολοκοτρώνη, Μιαούλη κλπ ακόμη… προς τον βασιλέα Γεώργιο Αγγλίας πρό της μάστιγας Ιμπραήμ – με τους Γάλλους αξιωματικούς και τα ξένα πλωτά μέσα που απηγορεύετο να κτυπηθούν- γιά την εμπόδιση των εποικιστικών σχεδίων του!).
Φυσικά και γνωρίζουμε και γιαυτό δεν «είχαμε» ποτέ και εάν έστω μίαν απόλυτη εμπιστοσύνη σε κανένα επιτρεπόμενο «κομματικό» μόρφωμα και σε όποιες πολιτικές διαδικασίες…γιατί και εάν κάποιος τολμούσε να πει ή να κάνει ένα ανεξάρτητο «κάτιτις», επωφελές γιά τον μη επώνυμο λαό της χώρας, τον έτρωγε το παλαιό και σύγχρονο ΜΜΕ συκοφαντικό σκοτάδι κλπ κλπ κλπ… (πολύ πονεμένη ιστορία τα ΜΜΕ που πρέπει να αναλυθούν ως βασικώτατη προτεραιότητα δια την ιδανικήν-ουτοπικήν πολιτείαν!).
Τότε;
Επειδή σε αυτόν τον χώρο τίποτε δεν εχαρίσθη, απεναντίας το μεγάλο «πολυφυλετικό», αλλά ενιαίο όταν άλλοι άρχιζαν τις ομογενοποιήσεις τους, έθνος των νεοελλήνων υπονομεύθηκε αγρίως και με απίστευτη χυδαιότητα από διαφόρους εσωτερικούς και εξωτερικούς ολετήρες, ΕΚΕΙΝΟ το αίμα και η περιθανάτια αγωνία των πατεροπαππούδων μας στην Αλβανία και ακόμη πιό μπροστά «μας» τρώει, για τα συμφέροντα ποίων (που τώρα μας γυρίζουν την πλάτη) χύθηκε και μετά η τρισκατάρατη αδελφοκτόνα δυστυχία της εσωτερικής, με δάκτυλο εξωτερικού, σύγκρουσης γιατί έπρεπε να γίνη και μετά κάποιοι που πλούτισαν και καζάντισαν από όλα αυτά…εεε αυτά δεν χωνεύονται και δεν «αντισταθμίζονται».
Αυτά τα χώματα, που ξεπουλιούνται γιά μιά «χούφτα δολλάρια» στην λογική ότι εμείς δεν μπορούμε να τα διαχειρισθούμε και πρέπει να βρούμε εργολάβους με υπεργολάβους κοκ για να πάρουμε στο τέλος το άντε να μην πω, αποκτήθηκαν-κρατήθηκαν με θυσίες και αίματα και δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει από που πρωτοκατάγεται και τι αιματολογικές προδιαγραφές έχει αυτός ο λαός που πόνεσε και τσακίστηκε για να κρατηθή εδώ (εκούσια ή ακούσια είναι για τους νεκρούς ΑΔΙΑΦΟΡΟ)… όμως κάποιες χαίνουσες συνειδησιακές «πληγές» στοιχειώνουν την σκέψη αλλά και τους εφιάλτες μας, όσους από εμάς με πόνο τα διαβάσαμε ή και με άμεσες περιγραφές τα «βιώσαμε».
Φυσικά το «κλέος» των παλαιών δεν μπορεί να σώζει διαρκώς από τις αβελτερίες και αστοχίες τους επιγιγνόμενους (το είπε και ο Καίσαρ στους Αθηναίους)…αλλά κάποιος, κάπου, κάποτε, έλεγε πως » η ιδιαιτάτη Ελλάς είναι μεγίστη χώρα ίνα διακονείται από ολιγίστους Έλληνας» Τι να εννοούσε άραγε…
Έτσι, συνέχισε την virtual αερολογία, γράψε 5-10 άμπελο-φιλοσοφίες ακόμα. Την ίδια στιγμή που η τριάδα εκ των έσω με την τριάδα εκ των έξω, ετοιμάζονται να μας ξε-κάνουν ομαδικά κανείς δεν κάνει τίποτα. Εκτός αν θεωρείς ότι κάτι κάνεις έτσι. Το καφεδάκι και το πληκτρολόγιο να υπάρχει και δε ….
@Απροκάλυπτη κοροϊδία…
Αλλη φορά θα σου στέλνω για έγκριση αυτά που πρόκειται να δημοσιεύσω, ώστε να με προειδοποιείς εγκαίρως όταν αερολογώ.
Θραξ Αναρμόδιος
Κι εσύ φωστήρα, γιατί κάθεσαι και διαβαζεις αερολογίες και αμπελοφιλοσοφίες;
Δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις; Π.χ να βγεις έξω στην πραγματική ζωή και να προσπαθήσεις να την αλλάξεις;
(Υποθέτω ότι γνωρίζεις πώς περνάει τη μέρα του ο Αναρμόδιος και τον επαναφέρεις στην τάξη…)
Αγαπητέ Αναρμόδιε,
οι αριστερά από αγραμματοσύνη και άγνοια στρέφεται εναντίον του έθνους και της πατρίδας και τις εξορκίζουν.
(Μαρξ, Άρης και Τσε την έχουν διαψεύσει)
Hasta la victoria siempre! Patria o Muerte!
CHE
Εμπρός για τη νίκη. Πατρίδα ή θάνατος!
Τσε
(Έτσι τελειώνει το περίφημο γράμμα που είχε γράψει στον Φιντέλ για το Ano de la agricultura, το έχω σε μια μπλούζα που μου έφεραν από Κούβα)
@Ανατολή
Δεν πρόκειται τόσο για άγνοια και αγραμματοσύνη, όσο για πολιτική χειραγώγηση. Η οποία έχει επικρατήσει με συστηματικά επιστημονικό τρόπο. Και εντός της «διαβασμένης», υποτίθεται, αριστεράς.
Σε πολλά δυτικά πανεπιστήμια συμβαίνει εδώ και δεκαετιες να αναδεικνύονται σε διάφορες έδρες κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, «αριστερίζοντες» και «μαρξίζοντες» διανοούμενοι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ όμως ΑΠΟΨΕΩΝ σχετικά με το έθνος, οι οποίοι, όλοι, εντελώς κατά τύχη (λολ), προπαγανδίζουν την σταλινική ιδέα πως το έθνος είναι «τεχνητό» φαινόμενο (Anthony Smith, Benedict Anderson και φυσικά Eric Hobsbawm που απεβίωσε και πρόσφατα νομίζω).
Και αυτοί οι «αριστεροί» επιστήμονες προωθήθηκαν σε εκδόσεις και πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου, έναντι άλλων που θάφτηκαν εντελώς, δηλαδή προωθήθηκαν, όντας «αριστεροί» από καθαρά ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ επιχειρήσεις με μοναδικό σκοπό το κέρδος, όπως είναι οι εκδοτικοί οίκοι και τα δυτικά πανεπιστήμια, και κατέστησαν η «αυθεντία» σήμερα σε ότι αφορά την προέλευση του έθνους και την σημασία του. Αν και οι περισσότεροι από αυτούς μου δίνουν την εντύπωση πως από προ-νεωτερική ιστορία έχουν μεσάνυχτο μαύρο, αλλά ας μην μπούμε σε τεχνικά θέματα, λαϊκό ιστολογιο είμαστε εδώ.
Οι ροκ-σταρ ειδικοί λοιπόν αυτοί φαίνεται να «αγνοούν» πως το έθνος, ως ανθρώπινη ομάδα, ως συλλογικότητα όπως το λένε στην γλώσσα τους, είναι ο χώρος εντός του οποίου και ΜΟΝΟΝ εντός του οποίου, αναπτύσσεται το αίτημα της συλλογικής αυτονομίας και αυτο-κυβέρνησης. Δηλαδή της δημοκρατίας. Από την εποχή των Μεσσήνιων Ειλώτων.
[Ειρήσθω εν παρόδω, θα είχαν νομίζω αυτοί ο ροκ-σταρ ειδικοί εξαιρετική δυσκολία να μας εξηγήσουν γιατί έχουμε τόσο λίγες και σποραδικές εξεγέρσεις δούλων ανά την ιστορία, ενώ από την άλλη οι Είλωτες προκάλεσαν τρεις μεσσηνιακούς πολέμους για την αποτίναξη της δουλείας και για την ελευθερία τους. Και πόσο ο αγώνας αυτός των Ειλώτων συνδέεται με την ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Και πόσο ο αγώνας αυτός των Ειλώτων συνδέεται και με οικονομικά αιτήματα φυσικά, μια και το έθνος είναι η κιβωτός της ιδέας της ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ. Τι λέω θα μου πεις και σε ποιον; Σωστά!]
Η καθύβριση του έθνους και η απόδοση στο έθνος ποιοτήτων που ΔΕΝ ΕΧΕΙ (ρατσισμός κλπ), όπως εξήγησα και στην ανάρτηση, έχει μόνο σκοπό των έλεγχο των κοινωνικών μας ταυτοτήτων, και μέσω αυτού του ελέγχου, τον πολιτικό μας έλεγχο. Την πνευματική και πολιτική μας υποτέλεια.
Δηλαδή γίνεται αγώνας λυσσαλέος να δεχθεί ο σημερινός άνθρωπος πως το έθνος είναι «τεχνητό» φαινόμενο, «ρατσιστικό» από μόνο του, «επιθετικό» από μόνο του, κακό κλπ, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να δούμε την εθνική μας ταυτότητα ως κάτι δαιμονικό.
Και να μείνουμε μόνο με την ταξική μας ταυτότητα.
Για την οποία ταξική μας ταυτότητα φυσικά πάλι οι ίδιοι ή παρόμοιοι ροκ-σταρ ειδικοί θα αναλάβουν να μας την ερμηνεύσουν. Διότι εμείς, ο λαός, είμαστε μικρά παιδιά και δεν ξέρουμε τίποτε. Μόνο αυτοί.
Οικονομική ανισότητα και οικονομικές τάξεις υπάρχουν διότι υπάρχουν ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ. Διότι υπάρχει πολιτική ανισότητα με συσσώρευση πολιτικής ισχύος σε λίγα χέρια. ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ δηλαδή.
Το έθνος ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ολιγαρχία όμως (καπιταλιστική ή σοσιαλιστική ή φασιστική ή μοναρχική κλπ) και θέλει να ΑΥΤΟ-ΝΟΜΕΙΤΑΙ και να ΑΥΤΟ-ΚΥΒΕΡΝΑΤΑΙ. Δηλαδή θέλει δημοκρατία. Από την αυγή του χρόνου. Από την πρώτη σύναξη της πρώτης αρχέγονης κοινοκτημονικής οικογένειας -> γένους -> φυλής -> ομοφυλίας κλπ. Από την πρώτη πρώτη φορά δηλαδή που μαζεύτηκε εκείνη η αρχέγονη ανθρώπινη ομάδα, όλοι μαζί, για να λύσουν τα προβλήματά τους συζητώντας και αποφασίζοντας (Και να πεις πως δεν τα γράφει όλα αυτά η κλασσική μαρξιστικη γραμματεία! Τα γράφει. Αλλά που αυτοί οι φωστήρες-σούργελα υπάλληλοι του νεο-φιλελεύθερου παγκοσμιοποιητισμού με τις καθηγητικές τηβέννους).
Δηλαδή μια εθνική κοινωνία, με τους δεσμούς της και ότι την συνέχει, βάζει και ξαναβάζει ιστορικά, το ίδιο και το ίδιο αίτημα: της πολιτικής ισότητας, της αυτο-κυβέρνησης, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Κι αυτό ΔΕΝ το θέλει κανένας εξουσιαστής.
Οτι προβιά και να φοράει. Δεξιά, αριστερή, φιλελεύθερη, μαρξιστική, φασιστική, ναζιστική κλπ.
Κι έτσι ξαμολάει υπαλλήλους δεξιά κι αριστερά να κάνουν …καθοδήγηση.
Η εθνική κοινωνία είναι το μεγάλο τους πρόβλημα. ΟΛΩΝ.
Απειλεί την πολιτική τους εξουσία.
Απειλεί τα οικονομικά τους υπερ-κέρδη.
Διότι ζητάει δημοκρατία.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ.
Γ. Κοντογιώργης: “…η πολιτική εξουσία είναι ταξικά και, μάλιστα, μονοσήμαντα διατεταγμένη στις μέρες μας, επειδή η κοινωνία δεν μετέχει οργανικά σ’ αυτήν. Επειδή το πολιτικό σύστημα το ενσαρκώνει ταυτολογικά το κράτος αντί της κοινωνίας και δι’ αυτού είναι και ο έχων την μεγαλύτερη επιρροή.¨”
http://tvxs.gr/news/ti-na-kanoyme/ti-tha-eprepe-na-kanoyme-enopsei-tis-perikyklosis-tis-boylis-toy-giorgoy-kontogio
Αμάν μωρέ Αναρμόδιε!!
Εγώ δυο κουβέντες έγραψα κι εσύ φούντωσες και μου έγραψες ολόκληρο κατεβατό…
:)
Η αλήθεια έιναι ότι προσπαθώ να μη ρίχνω λάδι στη φωτιά σε συζητήσεις με αριστερούς, γι αυτό και δεν επεκτείνω τέτοια θέματα. Αρκετά μας έχουν κατηγορήσει ότι έχουμε εμμονές εναντίον τους. Πάντως οι περισσότεροι (πρώην) αριστεροί που έχω γνωρίσει στο ΕΠΑΜ για το λόγο αυτό φύγανε από το χώρο. Για τις απόψεις της για τα εθνικά θέματα και το μεταναστευτικό (που είναι συναφές). Εκτός του ευρώ, εννοείται. Και γίνονται τούρμπο με τέτοιου είδους συζητήσεις.
Εγώ πάλι έχω σκυλοβαρεθεί να ακούω ότι δεν έχουμε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στις μέρες μας, όπως στην Κατοχή, αλλά ταξικό. Κι οτι πρέπει να παλέψουμε τον ταξικό εχθρό, ντόπιο και ξένο.
Κι αναρωτιέμαι, χωρίς να έχω διαβάσει όλα αυτά που γράφεις: τι σκατά ταξική συνείδηση έχει ένας Έλληνας απελπισμένος των 600 ευρώ που φεύγει από την Ελλάδα γιατί ψωμολυσσάει και πάει στον Καναδά ή στο Βέλγιο και δουλεύει για 3.000 ευρώ; Έχει ταξική συνείδηση στον νέο τόπο εργασίας του; Θέλει να αλλάξει τις συνθήκες δουλειάς του, να πολεμήσει το αφεντικό κλπ. Αφού εκεί για αυτόν, σ’ αυτήν την ξένη χώρα, είναι παράδεισος.
Κάτι αντίστοιχο με τους εξαθλιωμένους μετανάστες που έχουμε στην ημιδαπή.
Η ταξική συνείδηση προυποθέτει την εθνική συνείδηση. Να ζεις σε ένα τόπο, που έχεις τις μνήμες σου που τον πονάς, για να έχεις διάθεση να αλλάξεις και τις συνθήκες της ζωής σου και των άλλων γύρω σου. Αλλιώς γυρίζεις σαν την άδικη κατάρα μέχρι να βρεις ένα μέρος όπου θα σου δίνουνε ένα ξεροκόμματο παραπάνω και θα πεις κι ευχαριστώ.
(Πάντως η εικόνα όπου όλοι οι άνθρωποι της γης αδερφωμένοι θα είμαστε ξαπλωμένοι κάτω από τα δέντρα, θα τρώμε μπανάνες, θα κάνουμε σεξ με όποιον μας γουστάρει και θα καπνίζουμε μπάφους, είναι πολύ ελκυστική σαν ιδέα…)
Κλείνοντας αναπαράγω ένα απόσπασμα από τον αγαπημένο μου ποιητή:
[Λαός] δεν είναι ένα κοινό ανθρωπομάζωμα τούτης ή εκείνης της στιγμής, αλλά ένα οργανικό σύνολο, που ακολουθεί, διαμορφώνει, και υποτάσσεται, και υποτάσσει μια ζωή ενιαία, όσο κυματιστή κι αν είναι• μιαν απέραντη αλληλεγγύη πεθαμένων και ζωντανών.
Γ. Σεφέρης «Κωστής Παλαμάς», 1943. Δοκιμές, Α΄.
Και όχι μόνο αυτά Αρμόδιε…Όταν «ολοκληρωθή» η διάσπαση του συναμφότερου ΦΥΣΙΚΟΥ συμφέροντος και ο γείτονας τον γείτονα του δεν θα τον αντιμετωπίζει ως «συγκάτοικο» συνιδιοκτήτη στην κοινή γειτονιά (υπό στενή ή ευρύτερη έννοια), αλλά ως περιφερόμενο ενοικιαστή που σήμερα θα ευρίσκεται εδώ και αύριο αλλού, αναλόγως σε ποιά πολυεθνική εταιρία ή μεγαλοιδιωτικό στρατό θα «ανήκει» και σε ποιό υποκατάστημα καλείται να εργασθή …
Τότε είναι βέβαιο πως θα προκύψει (ήδη τον αισθανόμαστε) ο πραγματικός και ακαταμάχητος ρατσισμός της πνευματικής και εργασιακής «αποκλήρωσης», δηλ ή συμμετέχεις στο σύστημα με τα οργανωτικά, ηθικά και αξιακά δεδομένα του χωρίς κριτικές και αμφισβητήσεις, ή καθίστασαι απόκληρος και ανέστιος μόνος σου και χωρίς δυναμικές συγγένειες γιά να κάνεις από κάπου ίσως πάλι μία αρχή… αφού έχεις εκχωρήσει όλους τους υλικούς και πνευματικούς τίτλους σου καθώς και τα φυσικά δικαιώματά απο την φύση και την κοινή των ανθρώπων αγορά.
Αυτά είναι τα φυσικά νερά, οι φυσικοί πόροι, οι περιοχές ατομικής και κοινοτικής-δημοτικής-δημόσιας έως τώρα δραστηριότητας (που θα γίνουν τα νέα σύγχρονα λατιφούντια), η αγροτική αυτοδιοίκητη ιδιοκτησία, η βιοτεχνική αυτοδιοίκητη παραγωγή, η εμπορική αυτοδιοίκητη δραστηριότητα… και κάθε τί που σε κάνει, χωρίς να εκμεταλλεύεσαι καταπιέζοντας θεσμικά τους άλλους, να επιβιώνεις ελεύθερα και από επιλογές (άρα πολιτική κρίση ΑΥΤΑΡΚΟΥΣ πολίτη), συμμετέχοντας γιά επιβίωση στην φυσική αγορά και όχι εξ’ ανάγκης να υπάγεσαι στα συστημικά δεσμευμένα-κατασχεμένα φυσικά κεφάλαια που έτσι με μονοπωλιακούς όρους και αποκλεισμούς σου αφαιρούν κάθε χώρο «αυτεπιστασίας» καθιστώντας σε έναν συστημικό αριθμό στα γραφεία εύρεσης εργασίας γιά μονίμως υπαλληλική σχέση με το σύστημα και με αντίστοιχο αναγκαστικά επίπεδο πολιτικών δικαιωμάτων.
Ένας αριθμός στην διαχείρηση όμως ποίων; Oχι βεβαίως άλλων, ας πούμε!!, συστημικών αριθμών αλλά πανίσχυρων ανεξέλεγκτων θεσμών συγκροτουμένων από ενταγμένες, πολυεπίπεδης αξιωματικότητας, προσωπικότητες που θα αποδεικνύουν εμφανέστατα τον απόλυτο ρατσισμό κατά των τεράστιων ανίσχυρων ανθρωποαριθμών που θα είναι αποκομμένοι και απονευρωμένοι από τα πανάρχαιά φυσικά τους δικαιώματα…δρόμος ανεπίστρεπτος!
Εν ολίγοις το σύστημα μας κλέβει αυτό που είχαμε ως ανθρωπότητα από τότε που υπάρχουμε στην γή…την απ’ ευθείας σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον και την επιβίωση μας από αυτό καθώς και τις, εξ αυτής της σχέσης, οργανωτικές αυτοδιαχειριστικές λειτουργίες μας.
Παρεμβαλλόμενο, το σύστημα, σε αυτήν την «μητρική» σχέση (με ακούσιους υποστηρικτές τους αμάθητους και ανήμπορους να επιβιώσουν αυτοδύναμα, σήμερα, συνανθρώπους μας), κερδίζει τεράστια δύναμη και πόρους γιατί τίποτε δεν είναι αποδοτικά και πολυεπίπεδα ανώτερο από την εκμετάλλευση της ανάγκης γιά επιβίωση.
Αναρμόδιε, κάτι άσχετο:
Αυτό το έχεις δει;
http://dimosiadiavoulefsi.wordpress.com/
Ναι, την γνωρίζω την κίνηση.
Θραξ Αναρμόδιος