Πολιτική ανισότητα = οικονομική ανισότητα (και όχι το ανάποδο).

(Και μην ξεχνιόμαστε: ΣΗΜΕΡΑ 12 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ)

Η κυρίαρχη τάξη, πάντα στην ιστορία, είναι κυρίαρχη ΟΧΙ γιατί έχει την οικονομική κυριαρχία, αλλά γιατί έχει τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας.

Η κυρίαρχη τάξη έχει την οικονομική κυριαρχία γιατί έχει την πολιτική κυριαρχία. Νομοθετεί και κυβερνά μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο τέτοιο που ο λαός δεν έχει κανέναν θεσμικό ρόλο. Από την βαθειά αρχαιότητα μέχρι σήμερα, συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Θα το καταλάβει κι ο μαρξισμός κάποτε αυτό… δεν μπορεί…

Η κυρίαρχη αυτή τάξη, Κάποιες οικογένειες δηλαδή, στο διάβα των αιώνων (αρχαιότητα, μεσαίωνας, αναγέννηση) συσσώρευσαν πλούτο. Και όταν συνέβη η βιομηχανική επανάσταση, βρέθηκαν έτοιμες ΄1) να επενδύσουν χρήμα, 2) για να παράξουν εμπόρευμα με μόνο σκοπό την ανταλλαγή για 3) να κερδίσουν περισσότερο χρήμα. Δηλαδή Χ-Ε-Χ’ (Χρήμα-Εμπόρευμα-Χρήμα2).

Αυτό το παραπάνω μπόρεσαν όμως να το κάνουν διότι στο διάβα των αιώνων είχαν διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας, κυβερνητικά, νομοθετικά και δικαστικά. Και φυσικά αυτός ο πολιτικός έλεγχος τους επέτρεψε ιστορικά να διατηρήσουν τις μεγάλες περιουσίες τους, ταυτόχρονα.

Είναι η πολιτική ανισότητα που ίσχυε από πάντα και που επέτρεψε σε αυτή την κυρίαρχη τάξη να γίνει και να παραμείνει ΠΟΛΙΤΙΚΑ κυρίαρχη μέσα στην ιστορία. Και όχι η οικονομική ανισότητα (Και ας λέει ο μαρξισμός).

Η οικονομική ανισότητα είναι ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής ανισότητας.

Πολιτική ανισότητα = οικονομική ανισότητα.

Ο λόγος που δημιουργούνται οικονομικές τάξεις ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ. Είναι πολιτικός. Αυτός που έχει την εξουσία κάνει και την μοιρασιά. Και ρίχνει στο ζύγι εκείνους που δεν έχουν εξουσία.

———————————–

Οσο και τα δύο οικονομικά συστήματα (που είναι ΜΟΝΟ οικονομικά συστήματα και όχι πολιτεύματα) ο σοσιαλισμός (υπαρκτός και σοσιαλδημοκρατία) και ο φιλελευθερισμός (όπως είναι το καλλιτεχνικό του καπιταλισμού σήμερα), χρησιμοποιούν ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ, το ίδιο πολιτειακό σχήμα λειτουργίας, δηλαδή “αντιπροσώπους με μακρές θητείες, με συνεχόμενες και χωρίς περιορισμό επανεκλογές των ίδιων και των ίδιων στα όργανα και την εξουσία” (εθνική, κομματική, συνδικαλιστική), θα καταλήγουμε πάντα να παίρνουμε, πάνω κάτω, την ίδια πολιτική, δηλαδή ο λαός θα είναι ΠΑΝΤΑ ο βαστάζος και ο δούλος της υπόθεσης.

Πριν μιλήσουμε για οποιαδήποτε οικονομική διαρρύθμιση, δηλαδή την κατοχή των μέσων παραγωγής κλπ κλπ, πρέπει να λύσουμε το πολιτικό πρόβλημα του ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ στην πραγματικότητα. Αμα την έχει μόνο ο πρωθυπουργός και η βουλή ή ο γενικός γραμματέας και η κεντρική επιτροπή, και όλοι τους εκλέγονται και επανεκλέγχονται ολιγαρχικώτατα στις θέσεις τους, σκατά κοινωνία και οικονομία θα έχουμε. Μόνο πόνο, αδικία και εκμετάλλευση. Ξεκολλάτε και οι αριστεροί και οι δεξιοί. Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες. Πολύ θεωρία και αποτέλεσμα μικρό.

Βοηθείστε τον λαό να κάνει πρώτα δημοκρατία. Να απαλλαγεί από την ολιγαρχία την πολιτική, που τον κυβερνάει δεσποτικά 200 χρόνια. Προωθείστε αμεσο-δημοκρατικές λειτουργίες στο πολίτευμα. Δεν θα φτάσουμε πουθενά χωρίς δημοκρατία. Θα κάνουμε κύκλους και θα γυρνάμε εδώ που είμαστε τώρα.

Δημοκρατία ή βαρβαρότητα.

Θραξ Αναρμόδιος

ΥΓ. Από το 1970 η παλιά εξίσωση Χ-Ε-Χ’ άλλαξε. Εγινε Χ-Τ-Χ’. Δηλαδή Χρήμα-Τίτλοι (ομόλογα κλπ)-Χρήμα 2. Δηλαδή το σύστημα πια έχει ξεφύγει από τον παραδοσιακό κύκλο της επένδυσης στην παραγωγή εμπορευμάτων με μόνο σκοπό το κέρδος. Βγάζει κέρδος «επενδύοντας» όχι στην παραγωγή αλλά στα παράγωγα (λολ). Και ένα μέρος του συστήματος έχει φτάσει να νομίζει πως δεν έχει και ανάγκη την παραγωγή και τα προβλήματά της (εργατική τάξη, κλπ κλπ), για να βγάλει κέρδος. Με λίγα λόγια το σημερινό κέρδος και υπερκέρδος ΔΕΝ προέρχεται πια τόσο από την ΥΠΕΡΑΞΙΑ. Είναι πλασματικός πλούτος και πλασματικό χρήμα. Το μαρξιστικό υπερεμπόρευμα (το χρήμα) διευρύνθηκε και περιέλαβε και τίτλους (τα περίφημα οικονομικά προϊόντα) στα οποία πλέον κατευθύνεται ο συντριπτικός όγκος των «επενδύσεων». Και όχι στην παραγωγή και την πραγματική οικονομία.