Με το ΠΑΜΕ βόλτα και φεύγουμε ούτε αγώνα κάνουμε, ούτε διαμαρτυρία, ούτε τίποτε

Το ΚΚΕ έχει μια τεράστια εμπειρία. Συνδικαλιστική, οργανωτική, διεκδικητική, αγωνιστική. Τεράστια. Το ΚΚΕ ξέρει πως να κάνει μια πορεία και μια συγκέντρωση σωστά, να την οργανώσει, να την περιφρουρήσει και να την διαφυλάξει από προβοκάτσιες και κακοτοπιές. Αλλά αυτό που κυρίως ξέρει το ΚΚΕ είναι πως να κάνει μια απεργία ή μια συγκέντρωση να πιάσει τόπο. Να μην πάει χαμένη.

Κι όμως. Οσοι πήγαμε στις συγκεντρώσεις της γενικής απεργίας της Τετάρτης 23 Φεβρουαρίου με το ΠΑΜΕ, νιώσαμε πως απλώς πήγαμε μια “επαναστατική” βόλτα στην πόλη (Θεσσαλονίκη) και τίποτε περισσότερο. Απλώς ταλαιπωρήσαμε τους συμπολίτες μας κλείνοντας για ώρες το κέντρο της πόλης, χωρίς μάλιστα σοβαρό λόγο και αποτέλεσμα. Και το ίδιο έγινε και στην Αθήνα και μάλλον και στις άλλες πόλεις.

Αναρωτιέται κανείς ποιος είναι ο επιδιωκόμενος στόχος και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα από μια τέτοια “αγωνιστική” εκδήλωση του τύπου ΠΑΜΕ και φεύγουμε. Πάμε βόλτα δηλαδή στην πόλη; Και ενημερώνουμε τους συμπολίτες μας που μας κοιτάνε από τα μπαλκόνια τους για κάτι που δεν ξέρουν; Σωπάτε πατριώτες!

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς ποιος είναι ο επιδιωκόμενος σκοπός, αν μάλιστα λάβει υπόψη του τις τρέχουσες συνθήκες όπου έχουμε μια κυβέρνηση, αντιπρόσωπο των πιο αντεργατικών, των πιο νεο-ταξίτικων συμφερόντων, να έχει εξαπολύσει την πιο ανελέητη επίθεση στο λαό. Κι ένα εργατικό και κομμουνιστικό κόμμα να κόβει βόλτες τους οπαδούς του μέσα στις πόλεις και μετά να τους πηγαίνει για καφέ και ρετσίνες.

Δεν ξέρω αν είμαι μόνο εγώ και κάτι άλλοι σαν και μένα οι μόνοι που αναρωτιούνται για την χρησιμότητα και την αποδοτικότητα αυτής της αγωνιστικής τακτικής που επέλεξε η ηγεσία του ΚΚΕ. Ελπίζω να αναρωτιούνται και τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ καθώς και οι συνδικαλισμένοι στο ΠΑΜΕ.

Το ΚΚΕ δεν ελπίζει να γίνει κυβέρνηση τώρα κοντά. Προσωπικά έχω σχεδόν σιγουρευτεί πως η αρχηγική του ομάδα δεν το θέλει κιόλας. Καθόλου μάλιστα. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν επιθυμεί να κάνει το σύστημα να ανησυχήσει, σε καμμία περίπτωση. Και μάλλον δεν θέλει να ξεπεράσει ποτέ ένα 10 με 12%. Είναι μια χαρά έτσι. Δεν τους ενοχλεί, δεν το ενοχλούν. Κούκλα.

Ελα όμως πως εδώ που φτάσαμε δεν είμαστε για τέτοια. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει και το Μνημόνιο πρέπει να ακυρωθεί. Και το ΚΚΕ θα είχε πολύ σοβαρό ρόλο να παίξει σε μια τέτοια εξέλιξη, αν το ήθελε η ηγεσία του. Ομως η ηγεσία του ΚΚΕ, σαν και την ηγεσία της ΝΔ, δεν θέλει. Δεν θέλει ρε παιδιά, πως να το κάνουμε, δεν θέλει. Κι έτσι μας πάει βόλτες. ΠΑΜΕ και φεύγουμε. Και φυσικά ο κόσμος το έχει πάρει χαμπάρι και το συζητάει. Και στον δρόμο και στο διαδίκτυο. Στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλές τέτοιες αναρτήσεις σχετικά.

Μ’ έχουν πει αντι-κομμουνιστή, μ’ έχουν πει κομμουνιστή, μ’ έχουν πει χίλια δυο. Βαρέθηκα να εξηγώ τι πιστεύω. Εγώ μα και πάρα πολλοί άλλοι συμπολίτες μας δεν το βλέπουμε «έτσι» πια το πράγμα, με αυτούς τους όρους: δεξιά-αριστερά. Σαφώς υπάρχει ταξική πάλη. Σαφώς έχουμε κι εμείς συγκεκριμένες οικονομικές απόψεις. Αλλά από αυτό το σημείο ως…Τέλος πάντων. Τα λέω αυτά μήπως και γλυτώσω κάποιες από τις επιθέσεις που θα προκαλέσει αυτό το κείμενο. Και την άδικη εμπάθεια.

Τέλος πάντων, ότι και να με θεωρεί ο καθένας, εμένα και όποιον άλλον μιλάει σαν κι εμένα, το συμπέρασμα παραμένει: Στην παρούσα φάση το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ θα μπορούσαν να γίνουν καταλύτες σε πολύ μεγάλες εξελίξεις. Αλλά δεν…

Βασικά η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ φοβάται αυτό που φοβούνται όλες οι ηγεσίες. Οπως και η ηγεσία της ΝΔ εξάλλου. Ολες οι “αντιπροσωπευτικές” ηγεσίες φοβούνται το ίδιο πράγμα: να μην αυτονομηθούν οι αντιπροσωπευόμενοι. Ο λαός δηλαδή. Φοβούνται να μην απαιτήσει ο λαός να γίνει το δικό του. Είναι τόσο απλό. Οι ηγεσίες θέλουν την εξουσία επάνω σε αυτούς που υποτίθεται πως υπηρετούν και αντιπροσωπεύουν. Θέλουν τον έλεγχο επάνω τους. Τον απόλυτο. Και οτιδήποτε απειλεί αυτόν τον έλεγχο το θεωρούν κακό, αντικομματικό, κατάπτυστο, αντιδεξιό, αντικομμουνιστικό κλπ κλπ. Οι ηγεσίες οι κομματικές δεν θέλουν τον λαό μέσα στα ποδάρια τους. Οι ηγεσίες φοβούνται τον λαό. Και τον δικό τους λαό.

Είναι η ίδια ιστορία, η ίδια πονεμένη ιστορία πάντα, με το τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα που υπάρχει μέσα σε όλους τους πολιτικούς οργανισμούς που χρησιμοποιούν κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση (βουλή, κεντρική επιτροπή, πολιτικό γραφείο, δήμος, σωματείο). Φοβούνται την δημοκρατία. Γιατί δημοκρατία σημαίνει εξουσία στο λαό. Εξουσία στο κομματικό και στο συνδικαλιστικό μέλος. Στο απλό μέλος. Εξουσία στους από κάτω με μεθόδους άμεσης δημοκρατίας. Ενώ αυτό που θέλουν οι κομματικές ηγεσίες είναι επαγγελματίες της πολιτικής, αντιπροσώπους δηλαδή με μακρές θητείες, οι οποίοι μόνο μέσα από κοινοβουλευτικές μεθόδους προκύπτουν. Επαγγελματίες αντιπρόσωποι που ελέγχονται εύκολα. Επαγγελματίες βουλευτές, επαγγελματίες συνδικαλιστές, επαγγελματίες γενικοί γραμματείς, επαγγελματίες υπουργοί.

Αυτή η κυβέρνηση πέφτει με ένα φύσημα. Εχει μηδενική λαϊκή στήριξη αυτή τη στιγμή. Το ΚΚΕ έχει μια τεράστια αγωνιστική εμπειρία. Ξέρει πως θα μπορούσε να γίνει, με ειρηνικό και κοινοβουλευτικό τρόπο, κάτι τέτοιο. Κι όμως μας πάει βόλτες. ΠΑΜΕ και φεύγουμε.

Το ΚΚΕ δεν προσφέρει την τεράστια αγωνιστική του εμπειρία του στον λαό, ώστε ο λαός να αποτινάξει αυτή την κυβέρνηση της καταστροφής. Η ηγεσία του έχει τους δικούς της σχεδιασμούς. Το ΚΚΕ, η ηγεσία του, είναι με το σύστημα. Οχι με μας. Οχι με το λαό.

Ο λαός θέλει να φύγει αυτή η κυβέρνηση και ψάχνει μπροστάρη να τον ακολουθήσει. Το ΚΚΕ έχει την απαιτούμενη τεχνολογία, κι αντί για μια συγκέντρωση, χωρίς καν πορεία, μια συγκέντρωση ειρηνική που θα μείνει στην πλατεία μέχρι να γίνει το θέλημα του λαού, μας πάει βόλτες. ΠΑΜΕ και φεύγουμε.

Τα βαρέθηκα πια αυτά τα χαζά.

Θραξ Αναρμόδιος