του Defective Genes
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι σαν λαός έχουμε πάρει διαζύγιο με την …κοινή λογική.
Έχεις ένα μαγαζί. Ψάχνεις να προσλάβεις κάποιον να το κουμαντάρει. Σου έρχονται π.χ 5 υποψήφιοι που (λένε πως) ξέρουν. Σου λένε ότι:
– Ένας από αυτούς κάθε φορά θα είναι υπεύθυνος για την διαχείριση.
– Κάθε 4 χρόνια θα επιλέγεις κάποιον από αυτούς. Αν ο ένας δεν σου κάνει, επιλέγεις κάποιον από τους υπόλοιπους.
Και ρωτάς:
– Αν θέλω κάποια στιγμή να παρέμβω; – Δεν γίνεται
– Αν θέλω να αλλάξω κάποιον στον 1 χρόνο αντί για 4; – Δεν γίνεται.
– Αν θέλω να ελέγξω μόνος μου τα έσοδα και τα έξοδα; – Δεν γίνεται.
Μα είναι συμφωνία τώρα αυτή;
Τέλος πάντων μυρίζει λίγο ψιλο-απάτη η δουλειά, αλλά εσύ δεν ξέρεις κιόλας από μαγαζιά, είναι αυτοί γραβατωμένοι, κοστουμάτοι, σοβαροί, λες ας δοκιμάσω.
Περνάνε τα χρόνια και λειτουργεί το μαγαζί. Δεν τα πολυκαταφέρνουν και τέλεια βέβαια αυτοί, το μαγαζί πάει-δεν πάει.
Ο ένας σου τα λέει έτσι, ο άλλος σου τα λέει αλλιώς, μαλώνουν μεταξύ τους, κατηγορούν ο ένας τον άλλο, υποψιάζεσαι ότι ψιλοκλέβουν και το ταμείο, δεν ξέρεις όμως και ποιον να πιστέψεις (έτσι και αλλιώς από την αρχή κάτι δεν σου κάθονταν στην όλη ιστορία).
Βάζεις μια τον ένα, μια τον άλλο, είσαι και λίγο καλόπιστος, λες για να ξαναβάλω τον πρώτο ίσως έμαθε από τα λάθη του(!) και άντε κουτσά-στραβά βγαίνουμε και δεν βαριέσαι, αφού βγαίνει το μεροκάματο….
Περνάνε λοιπόν καμιά 35αριά χρόνια και ένα ωραίο πρωί, σου έρχονται όλοι αυτοί με κατεβασμένα τα μούτρα και σου λένε ότι: πελάτες δεν έρχονται πια, επενδύσεις δεν γίνονται, το μαγαζί έχει πιάσει πάτο, τα δάνεια απο τις τράπεζες βουνό, το ταμείον είναι μείον και γενικώς και ειδικώς πάμε όχι απλά για φούντο αλλά μάλλον θα χάσεις και το σπίτι σου και πάλι μπορεί να μην ξεχρεώσεις.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι κάνεις τώρα;
α) Κάθεσαι να δείς ποιος έφταιξε, ποιός δεν έφταιξε, ποιός είχε καλές προθέσεις, ποιός ήταν λαμόγιο, ποιός έκανε λάθη ή όχι, ώστε να “αποδοθούν σωστά οι ευθύνες” και να δεις μήπως κάποιος από αυτούς ήταν σωστός τελικά, οπότε να μην τον αδικήσεις κιόλας αλλά και γιατί όχι να συνεχίσεις να τον έχεις στο μαγαζί μπας και … το σώσει;
β) Τους αρχίζεις όλους μαζί στις κλωτσιές που στο ρημάξανε το μαγαζί και αναλαμβάνεις να σώσεις μόνος ότι μπορείς μονολογώντας “Εγώ έπρεπε να αναλάβω. Από την αρχή. Μόνος μου. Γιατί τα εμπιστεύτηκα τα ζώα; Αφού δική μου ευθύνη ήτανε. Και ας μην ήξερα. Θα το έβρισκα στην πορεία. Μόνος σου. «;
Τελικά αν θες να γίνει κάτι σωστά, κάντο μόνος σου.
Defective Genes
Θραξ Αναρμόδιος 
Όλοι έχουν άσυλο σε αυτόν τον τόπο…
Οι απατεώνες, οι κλέφτες, οι λαθρομετανάστες, οι μπαχαλάκηδες, οι αναρχικοί, οι εργολάβοι, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι δικαστές, οι μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου, οι ΜΑΤατζηδες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συνδικαλιστές, οι μεγαλοδικηγόροι, οι τηλεπερσόνες, οι ανθέλληνες πάσης φύσης, οι αντιχριστιανοί πάσης φύσης, οι »αριστεριστές», οι καταπατητές, οι εμπρηστές, οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι, οι δανειστές, οι πολυεθνικές, οι λεφτάδες, οι γόνοι, οι μεγαλοπαππάδες, οι πολιτικοί, τα «τζάκια»…
…όλοι…
εκτός από τον Έλληνα πολίτη…τον νοικοκύρη…τον εργαζόμενο και τον ελεύθερο επαγγελματία, τον νομοταγή πολίτη που θέλει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντι στην συντεταγμένη πολιτεία…
όλοι έχουν άσυλο εκτός από αυτόν
όλοι με κάποιον τρόπο γλυτώνουν τις συνέπειες των πράξεών τους εκτός από αυτόν τον Έλληνα πολίτη που δεν γλυτώνει από κανέναν ληστρικό φόρο, από καμμία νέα «δημοκρατική» διάταξη που του υπαγορεύει ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΑ το τι θα πει, τι θα κάνει, πόσα λεφτά θα βγάλει, που θα τα ξοδέψει, πως θα τα ξοδέψει, τι αντιλήψεις επιτρέπεται να έχει και πως επιβάλεται να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της κοινωνίας του…
Πλήρης αποτυχία του κράτους.
Πλήρης.
Αποστολή του κράτους είναι να προστατεύει την ζωή και την περιουσία και τα φυσικά δικαιώματα της Ελλάδας και του Έλληνα πολίτη.
Και έχει αποτύχει οικτρά.
Όχι μόνο δεν είμαστε ελεύθεροι να δημιουργήσουμε και να ευημερήσουμε εντός της πατρίδας μας ΑΛΛΑ είμαστε ΣΚΛΑΒΟΙ που σέρνουν αλυσίδες πίσω απ΄το μαστίγιο του κράτους των απατεώνων και ψευτών και εχθρών των συμφερόντων της Ελληνικής κοινωνίας.
Ζούμε και εργαζόμαστε για να πληρώνουμε φόρους και να αποτελούμε το collateral στα δάνεια που τσεπώνουν οι πολιτικοί, τα κόμματα και οι κολητοί τους.
Δυστυχώς ο πολύς ο κόσμος ΔΕΝ το χει αντιληφθεί ακόμα.
Όλοι καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ και χρόνια αλλά ακόμα δεν έχουμε φτάσει σε επίπεδο πλειοψηφικής συνειδητής ΑΡΝΗΣΗΣ.
Παράθεμα: “Αν θες να γίνει κάτι σωστά, κάντο μόνος σου” | αἰέν ἀριστεύειν
Οι πιθανές αντιδράσεις των καταπιεζομένων είναι ιδιαίτερο κεφάλαιο της κοινωνικής μηχανικής. Το ευκαιριακό μάζεμα κάποιων δυνάμεων ενάντια σε αυτής της μορφής μαζική επίθεση που δέχεται το πόπολο είναι προβλέψιμο και υπάρχουν απειροι τρόποι και μέσα να αντιμετωπισθεί.
Γνώμη μου: Δεν μπορεί να επιτευχθεί νίκη ευρείας κλίμακος. Χρειάζονται μικρές – μικρές προωθήσεις σε διάφορα σημεία συνεχώς και με συνέπεια. Ο εχθρός ειναι πανούργος αλλά ολιγάριθμος και εμείς δυνατοί με το μέγεθός μας αλλά άσχετοι…
@Pastel
μου έδωσες ιδέα για ολόκληρη ανάρτηση: «Ο εχθρός είναι ολιγάριθμος αλλά διαθέτει όλα τα μέσα και είναι πανούργος και συγκροτημένος, ενώ εμείς είμαστε μεν πολλοί αλλά με ελάχιστους πόρους και γνώση και εντελώς ανοργάνωτο »
Θες να το γράψεις εσύ να μου το στείλεις να το βάλω;
Θραξ Αναρμόδιος
Η αρχή νομίζω θα πρέπει να γίνει με την ανάλυση των μεθόδων της κοινωνικής μηχανικής που θα δώσει και το χάρτη των ρωγμών του οικοδομήματος. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει αρχικά πάνω σ’ αυτό μπορώ να προχωρήσω
Έλα κάντε την αναγωγή στην σύγκριση μεταξύ οργανωμένου τακτικού στρατεύματος και ανταρτοπολέμου και βρήκατε την αναλογία.
@Pastel
Οικοδόμημα; Πιο πολυ σε παράγκα φέρνει… (λολ)
Εν πάσει περιπτώσει, το καθεστώς (όχι μόνο το ΠαΣοΚικό, αλλά στο σύνολό του) βάσισε το λαϊκό του έρεισμα σε κάποιους πυλώνες
1) τους δημόσιους υπαλλήλους που διόρισε και ιδίως αυτούς που καλοπλήρωσε
2) κάποιες συντεχνίες επαγγελματιών όπως μηχανικών, δικηγόρων κλπ κλπ που ευνόησε με επιδοτήσεις και μερίδιο από συμβόλαια κλπ κλπ
3) έναν όχι ευκαταφρόνητο αριθμό μεσαίων κυρίως επιχειρηματιών τους οποίους επιδότησε με διάφορους τρόπους (ευρωπαϊκά προγράμματα, απευθείας αναθέσεις) και οι οποίοι κέρδισαν μεγάλα ποσά την προηγούμενη 15-ετία (τα βλέπουμε εύκολα αυτά και τώρα ακόμη)
4) έναν σχετικά περιορισμένο αριθμό μικρο-επαγγελματιών της πολιτικής, «κομματαρχών» κλπ που κυρίως λυμαίνονται τους δήμους, και άλλους μικρο-οργανισμούς (λολ) του δημοσίου εγκατεσπαρμένους κυρίως στην επαρχία
5) στους παλιούς (και σε ηλικία τώρα πια) πιστούς της προσωπολατρείας και σε όσους περνάνε ακόμα τα διχαστικά σύνδρομα του εμφυλίου, αριστερά και δεξιά
Εν ολίγοις η κύρια λαϊκή βάση του καθεστώτος είναι οι ομάδες εκείνες του πληθυσμού που ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ διατηρούν κάποια ευμάρεια, η οποία είναι κιόλας ορατή ως έναν βαθμό, με τα προβλήματά τους βέβαια και αυτοί οι άνθρωποι.
Εκεί που δεν έχει κάνει καλή δουλειά το καθεστώς όμως ειναι η νεολαία. Κατά σύμπτωσιν είναι η νεολαία που σε κάθε κοινωνία σηκώνει το βάρος της εφόδου της προς το μέλλον.
Σε μας η νεολαία είναι τώρα αφοπλισμένη και παροπλισμένη. Της πέρασαν τις αξίες (και σε μας εξάλλου τους μεγαλύτερους) του ατομισμού και του life style. Αφήσαμε βλέπεις δυο γενιές κοντά και τις μεγάλωσε η τηλεόραση. Αυτή ήταν η μόνη τροφός τους.
Ομως επειδή το σύστημα αισθάνθηκε δυνατό αλλά και επειδή είχε τώρα το όπλο της υπονομευσης δια της αναστροφής των αξιών και του life style, δεν επέμεινε και πολύ να περάσει στους νέους τα παλιά διχαστικά σύνδρομα αριστερός-δεξιός, σωτήριο εργαλείο του τα προηγουμενα χρόνια, ούτε και πίεσε πολύ να θεοποιηθούν οι ηγέτες του από την νεολαία. Της έδωσε άλλους θεούς. Κάτι μαγείρους και κάτι γυαλιστερούς.
Ομως (ξανά), τώρα που το οικονομικό ζόρι περνάει από τον μπαμπά και την μαμα και φτάνει πια και στον νέο, που είναι άνεργος ακόμη και πολύ μετά τα τριάντα, ο νέος την νιώθει σιγά σιγά την επίθεση του καθεστώτος. Και η πείνα σε κάνει να αφυπνιστείς και να ριζοσπαστικοποιηθείς πολυ γρήγορα.
Αυτή είναι η ρωγμή. Η μεγάλη. Που πρέπει να ταχέως διευρυνθεί.
Δυστυχώς τώρα πάμε στο ρελαντί, όσον αφορά στην νεολαία, αν και για να μην την αδικώ, δεν είμαι και σίγουρος. Δεν έχω πολλές πληροφορίες. Ενα κομμάτι της νεολαίας την έκανε για Κύπρο και αλλού. Καμμιά 15-ρια χιλιάδες μαθαίνω. Το μεγάλο κομμάτι είναι ακόμα εδώ. Αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό ακόμη και τώρα στα νύχια του συστήματος και διατηρεί τα όνειρα του ατομικού πλουτισμού να γίνει τοπ-μόντελ και τραγουδιστής ή αρχι-μάγειρας και την ματαιοδοξία που διδάχτηκε από το καθεστώς και τα κανάλια και τα ΜΜΕ του.
Θα είναι πικρό μάθημα η συνειδητοποίηση.
Θραξ Αναρμόδιος