Τι είναι το σύστημα των κλασματικών αποθεματικών με βάση το οποίο δίνονται τα δάνεια από τις τράπεζες; Η απάντηση από την ελληνική και την αγγλική wikipedia.
Και περί τόκου, επίσης από την ελληνική και την αγγλική wikipedia.
Με απλά λόγια, σύστημα κλασματικών αποθεματικών σημαίνει πως οι τράπεζες δανείζουν λεφτά που δεν έχουν και βγάζουν μάλιστα και κέρδος από αυτό, εισπράττοντας τον τόκο.
Σε ένα νομισματικό σύστημα «σταθερής κυκλοφορίας», όπως το ευρώ δηλαδή, όπου ΔΕΝ επιτρέπεται στην κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) να «τυπώνει» χρήμα, μοιραία, εφόσον πρέπει να αποπληρώνονται τα προηγούμενα δάνεια και οι τόκοι, μια ποσότητα χρήματος, οι οφειλόμενοι τόκοι, θα βγαίνουν από την κυκλοφορία, ως εμπορικό τραπεζικό κέρδος. Με αποτέλεσμα το στέγνωμα της αγοράς από χρήμα, σταδιακά. Αυτό οδηγεί σε νέο δανεισμό. Και πάει λέγοντας.
Θραξ Αναρμόδιος
Θραξ Αναρμόδιος 
Η ουσία είναι ορθή, η ταχτική είναι λάθος.
Για ένα πολύ απλό λόγο: «Εθνικοποιείς» και μετατρέπεις σε τοπικό θέμα ένα διεθνές ζήτημα που έχει να κάνει με την ιδιοκτησία του χρήματος παντού.
Για να μην πέφτουμε κι εμείς οι δημοκράτες στα ψευτικα διλήμματα «ευρώ ή δραχμή», η απάντηση είναι:
«-Θέλουμε το χρήμα και τα νομίσματα όλου του κόσμου να γίνουν ξανά δημόσια εργαλεία, δημοκρατικά διαχειριζόμενα. Να τεθούν υπό δημοκρατική μετοχική σύνθεση και διαχείριση τα τραπεζικά ιδρύματα που τυπώνουν το χρήμα.»( Από τη «διακήρυξη που σκοτώνει», όπως κυκλοφορεί στο διαδίκτυο)
Αυτό σημαίνει , αυτόματα, διεθνοποίηση του θέματος. Στέλνεις ένα πολιτικό μπαλάκι σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Σταματά το μοναχικό πολιτικό δρομολόγιο των ελλήνων.
Ξεκινάς , λοιπόν, από κει και είναι θέμα δημιουργίας πολιτικών συσχετισμών, στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο, αν αυτό θα υιοθετηθεί ή θα αναγκαστούμε να ορίσουμε το δικό μας δρόμο.
Η ευθύνη είναι άλλων. Και γίνεται ευθύνη άλλων.
Και για να μη τρέφουμε αυταπάτες :
Ποτέ δεν θα έχουμε δραχμή. Ποτέ δεν θα έχουμε ΕΝΑ νόμισμα. Τα νομίσματα που θα κυκλοφορούν θα είναι πάντα περισσότερα από ένα και θα ανταγωνίζονται το ένα το άλλο. Εκτός, αν βρεθούμε σε κατάσταση πρ. σοβιετικών «δημοκρατιών», με τις μαύρες αγορές συναλλάγματος και το «κορμί μου για ένα δολάριο». Με διαφορετική αξία νομισμάτων από εκείνη που όριζε η κρατική ισοτιμία. Δεν είμαστε στεγανή κοινωνία. Τρύπες, όμως, μπορούμε να βουλώσουμε. Ξέρουμε από που ρέει το βουτσί.
Δίχως δημοκρατία παντού , ποτέ δεν θα αποκτήσουμε ισχυρό νόμισμα.
Οπότε το δίλημμα και για τη λύση του νομίσματος που θα έχουμε, είναι το γνωστό:
Δημοκρατία ή Ολιγαρχία. Σε όλα και στη διαχείριση του νομίσματος.
Μια μετοχή στην τράπεζα που τυπώνει το χρήμα για κάθε πολίτη που ενηλικιώνεται.
(Έλληνας ή Ευρωπαίος)
Και όποιον πάρει ο χάρος. (Σίγουρα, όχι εμάς)
Όσο ευρύτερη είναι η «ομάδα», εντός της οποίας βρισκόμαστε, τόσο μειώνεται ο βαθμός της ανεξαρτησίας των επιλογών μας και αυξάνεται ο βαθμός της δήθεν ασφάλειας μας (δεσμών).
Κάτι τέτοιο είναι (πχ στην καθαρά οικονομική του πλευρά), η προβλεπόμενη «σωτηρία» των τραπεζών… όσων χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση με δήθεν δραπέτευση του δημοσίου από τα μελλοντικά βάρη τους.
Μόνον που αυτές όμως θα παραχωρήσουν τις μετοχές τους στο ESM, έναντι εγγυήσεων ή ρευστού που θα πάρουν απευθείας, ως «ιδιωτικό» δανεισμό και έτσι θα πάψουν να ελέγχονται από «εσωτερικών» ενδιαφερόντων κρίσιμα κεφάλαια, δηλ. όλες οι ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ τους, επί ελληνικού και μη εδάφους, θα περιέλθουν σε χέρια ξένων (ευρύτητα)… Θα πεί κάποιος έ και τί έγινε τους είδαμε και τους φιλοπάτριδες εγχώριους…
Δέν είναι όμως ακριβώς έτσι…οι εγχώριοι δραστηριοποιούνται, επί το πλείστον, εντός της μικρής ομάδας (Ελλάδα) και πρέπει να «προσέχουν» και λίγο τις οικονομικοπολιτικές «κινήσεις» τους (δεν μπορούν φερ¨ ειπείν να επιβάλλουν μέτρα ως οι τροικανοί… ακόμη και συγκεκαλυμμένα), αφού τα συμφέροντα τους υπηρετούνται από τους ιθαγενείς που «συναναστρέφονται», έστω και με συνοδούς στο πλευρό τους, ενώ οι ξένες απαιτήσεις ποτέ δεν αποτυγχάνουν έναντι των εγχωρίων.
Με την «ευρύτητα» δεν υπάρχει λόγος να γίνονται πόλεμοι σήμερα γιά εδαφικές επικράτειες, αφού η εκ του ασφαλούς καταχρέωση μιάς χώρας, με την ευλογία των σεναρίων της άρχουσας και πολιτικής της τάξης, αλλά και η αβελτερία και άγνοια των πολιτών της (το άλλο ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα, οφειλόμενο στην έλλειψη ακριβούς και γνήσιας πληροφόρησης γιά τα καθέκαστα), επιφέρει το ίδιο αποτέλεσμα…μεταφορά ιδιοκτησίας στο εξωτερικό και με ειρηνικότατες «σφραγίδες» μάλιστα.
Η μεγάλη αδυναμία μας συναρτάται από μία κυρίως έννοια…ο δάνειος τρόπος ζωής, ηθικής και οικονομικής. Το χρήμα από μέσο (Αριστοτέλης, εμπόρευμα-χρήμα-εμπόρευμα) έγινε αυτοσκοπός, (χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα όπως αναλύει και ο Μαρξ) όπου τα αγαθά, γινόμενα πότε αξίες και πότε χρήμα, χάνουν την αυτοτελή «προσωπικότητα» τους…ετσι γεννάται αξία από την αξία που μπορεί να είναι και το ίδιο το χρήμα.
Ούτως όμως σχηματίζεται το εικονικό μοχλευμένο κεφάλαιο, που ως ασφαλέστερο μέσο αποθήκευσης, για τους ΠΑΝΤΕΣ, σαρώνει και καθορίζει τις πραγματικές υλικές αξίες και ΟΣΟΥΣ συμβάλλουν σε αυτές. Μέσα δε στις ροές και στις διαδρομές του χρήματος χωρεί πολύ παρασιτική-μεταπρατική δραστηριότητα και αναπτύσσονται πολλά καλώς εννοούμενα «νόμιμα» συμφέροντα ομάδων, που αναπαράγουν τα προβλήματα ανισορροπίας κατανομών των αγαθών.
Έχοντας επιλέξει να ζούμε το παρόν χρεώνοντας το μέλλον (επομένων συνήθως γενεών), το μόνο που κάνουμε είναι να ανατροφοδοτούμε αυτό που μας ειλωτοποιεί διαχρονικά.
Το Τραπεζικό σύστημα (απαραίτητο γιά να μη πέφτουμε σε ανεξέλεγκτες τοκογλυφικές ορέξεις), πρέπει να είναι δημοσίου χαρακτήρα και μέγιστης κοινωνικής ωφέλειας, που θα αφορά την τιμαριθμική μόνο αποκατάσταση των καταθέσεων και το μίνιμουμ λειτουργικό του κόστος ( κάτι σαν κοινωφελείς εταιρείες δημοσίου συμφέροντος).
Η ταύτιση έτσι των τραπεζικών συμφερόντων με τα συμφέροντα των κατοίκων μιας χώρας στην ουσία «κοινωνικοποιεί» τον μή «νόμιμο» ιδιωτικό πλούτο, καθιστώντας τους πολίτες ισότιμους σε αυτό που δεν είναι ιδιωτικό-και είναι σπουδαίο μέγεθος!.
Ότι και να προτείνεται, χωρίς αυτήν την προυπόθεση, είναι καταδικασμένο στην ατέρμονα αναδημιουργία των κακώς κειμένων της υπερσυγκέντρωσης.
Ας είμαστε όμως ρεαλιστές…γράφουμε «πρωτόλεια» που μόνο με παγκόσμιο επαναστατικό δίκαιο θα ήσαν εφαρμόσιμα… ή με κλειστού τύπου νέα οικονομία σε νέο (επιτρεπόμενο) κράτος και με νέους πολίτες εφ’ όλης της ύλης.
Το χρήμα πρέπει να τυπώνεται και να διαχειρίζεται όχι από τους αρπακτικούς τραπεζίτες, αλλά από τις εκάστοτε νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Είναι απαραίτητο εργαλείο συναλλαγής για την κυκλοφορία και την αγορά υλικών αγαθών και υπηρεσιών σε τιμές που καθορίζονται αυτόματα, σύμφωνα με το νόμο της προσφοράς και τη ζήτησης.
Θα διατίθεται στον επιχειρησιακό και επαγγελματικό κόσμο χωρίς τόκους και πανωτόκια με απόδοση λογαριασμού στο τέλος του έτους.
Στις τιμές αγαθών θα εμπεριέχονται τα σταθερά έξοδα, τα μεταβλητά, οι πρώτες ύλες, οι αμειβές εργασίας και το λογικό καθαρό κέρδος των παραγωγών και επαγγελματιών.
Με την παραδοχή αυτή θα χτυπηθεί η αισχροκέρδεια, η εξαλλοσύνη των αυθαίρετων ανατιμήσεων και προπάντων τα ληστρικά κέρδη των ιδιωτών τραπεζιτών, των οποίων οι τόκοι και ανατοκισμοί ανεβάζουν τα δάνεια διακόσια τοις εκατόκ και άνω καταστρέφοντας τους ανήμπορους δανειολήπτες.
Για όλους τους παραπάνω λόγους και άλλους που δεν αναφέρουμε, πρέπει να αναλάβουν την δημιουργία δικού μας νομίσματος και τη διαχείρισή τους οι νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις.