Οι αριστερούληδες επιμένουν πολύ στα οικονομικά και κοινωνικά, οι δεξιούληδες πολύ στα εθνικά και πατριωτικά και μεις είμαστε κάπου στη μέση και απελπιστικά ολομόναχοι

Η επί δεκαετίες σοβαρή και επιστημονική εργασία του καθεστώτος επάνω στην κοινωνική μηχανική και χειραγώγηση έκαναν τον αριστερό πολίτη να ακούει τουλάχιστον με καχυποψία κάθε πατριωτικό λόγο και τον δεξιό πολίτη να αντιμετωπίζει με την μέγιστη των επιφυλάξεων κάθε οικονομική ή κοινωνική διεκδικητική πρόταση. Η λαϊκή διάσπαση δέθηκε μάλιστα και με αδελφικό αίμα στον εμφύλιο, διότι το καθεστώς πίστεψε πως με το αίμα των αλληλοσκοτωμένων πατριωτών θα θεμελίωνε την αιώνια κυριαρχία του, με βάση τον διχασμό. Και πράγματι ως έναν βαθμό δεν είχε άδικο. Το σύστημά του δούλεψε και ακόμη του αποδίδει. Ο διχασμός, ο με αδελφικό μάλιστα αίμα δεμένος, ήταν το καλύτερο ποντάρισμα που έκανε ποτέ, μεταπολεμικά, το σύστημα στην πατρίδα μας.

Μέχρι και πριν λίγους μήνες, που το εγχώριο οικονομικό ολιγαρχικό καθεστώς είχε την φαεινή έμπνευση να αυξήσει τα κέρδη του, βάζοντάς μας κάτω από το Μνημόνιο. Κάλεσε τους εξωχώριους συνεταίρους του, τους εξήγησε πως θα έχουν κι αυτοί πολλά κέρδη, και τους έγραψε σε ένα χαρτί τα οικονομικά μέτρα που ήθελε να επιβληθούν στην χώρα και τον λαό. Και φυσικά διέταξε την κυβέρνηση της χώρας αυτής, να ακολουθήσει τα μέτρα του Μνημονίου που οι μιλημένοι εκείνοι συνεταίροι του μας επέβαλλαν, με πρόσχημα το χρέος και την αδυναμία δανεισμού. Αλλά έκανε και ένα λάθος.

Ετσι που επιτέθηκε σε όλο τον λαό μαζί, ακύρωσε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, εκείνο το τρομερό παλιό του όπλο. Του διχασμού. Το αριστερός και δεξιός πολίτης που δεν καλημερίζονται. Και τώρα αυτοί οι δυο, ο δεξιός με τον αριστερό πολίτη, άρχισαν όχι μόνο να καλημερίζονται αλλά και να συμφωνάνε σε πολλά. Κακό αυτό. Για το καθεστώς.

Βέβαια θα μου πεις πως το σύστημα είχε αμελήσει ήδη να εφαρμόσει το σύστημα “αριστερός-δεξιός” στις νέες γενιές. Ναι, διότι το είχε αντικαταστήσει με νέας τεχνολογίας. Βάζοντας τώρα το μοντέρνο του σχέδιο, το πιο καινούριο, το γνωστό και ως multi-culti life style, σε εφαρμογή, πίστεψε πως θα ήταν αποδοτικώτερο για τα συμφέροντά του, το να λοβοτομεί πνευματικά τις νέες γενιές των πολιτών, παρά να τις στέλνει να σκοτώνονται σε εμφυλίους ή σε διαφορετικά καφενεία και να μη μιλιούνται μεταξύ τους. Τώρα τους νέους τους έχει δεμένους με το “μιλάτε σας ακούμε” με τα κινητά, με το κάθε facebook καθώς και με την κάθε τηλεοπτική, μουσική ή κινηματογραφική σαχλαμάρα που δημιουργεί και πουλάει πανάκριβα. Αλλά έκανε πάλι λάθος.

Διότι έτσι που επιτέθηκε σε όλο το λαό μαζί, επιτέθηκε και στους νέους. Και όσο αδειάζει η τσέπη των νέων τόσο θα αρχίζουν να ακούνε με εντελώς διαφορετικό αυτί τα γεμάτα υψηλά νοήματα καθεστωτικά τραγούδια του τύπου “κρίση, με πιάνει κρίση” και ίσως να τους δίνουν και εντελώς διαφορετικό νόημα, από ότι πριν. Διότι τώρα μπορεί να μην έχουν Μάνο Λοϊζο, έχουν όμως διαδίκτυο και e-mail. Και άδεια τσέπη όλοι. Ολοι. Κακό πράμα αυτό. Και ριζοσπαστικοποιεί την νέο πολύ γρήγορα η άδεια τσέπη. Ε, δεν τους χωράει κι όλους η Κύπρος να ξενητευτούνε.

Εν ολίγοις η επίθεση στον λαό τον συσπειρώνει. Και τις παλιότερες γενιές, τους αριστερούς-δεξιούς δηλαδή, και τις νέες του life-style. Αυτό είναι και το μόνο ρήγμα στην στρατηγική του καθεστώτος. Η επίθεσή του δημιούργησε συσπείρωση και καθολική αμφισβήτηση.

Κι έτσι τώρα το καθεστώς είναι σε εναγώνια αναζήτηση νέων μεθόδων που θα ισχυροποιήσουν το παλιό καλό “διαίρει και βασίλευε”. Και εν όψει νέων μεθόδων χρησιμοποιεί τις παλιές και δοκιμασμένες: Τα μεν αριστερόστροφα φερέφωνά του επιμένουν να υπερπροβάλλουν μόνο τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Τα δε δεξιόστροφά του φερέφωνα επιμένουν να υπερπροβάλλουν μόνο τους εξωτερικούς εθνικούς κινδύνους στην γειτονιά μας, και την εσωτερική πατριωτική αποδόμηση.

Κι εμείς, ο λαός, είμαστε κάπου στην μέση και όπως ειπε και η Φαίη είμαστε απελπιστικά ολομόναχοι. Δεν μας εκφράζει πια κανείς. Από τους κατεστημένους τουλάχιστον.

Και πρώτα από όλα γιατί δεν έχουν, όλοι τους, καταλάβει το εξής απλό: πως το μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα είναι ένας λαός οικονομικά τσακισμένος και απελπισμένος.

Ενας τέτοιος λαός, στα γόνατα στην κυριολεξία, δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο αν δεν λύσει πρώτα τα τεράστια και αμείλικτα οικονομικά του προβλήματα που απειλούν την καθημερινή του επιβίωση.

Το μεγαλύτερο εθνικό του πρόβλημα είναι η ξένη οικονομική κατοχή. Οπως και να το ονομάσουμε το πρόβλημα αυτό, οικονομικό ή εθνικό, ο ελληνικός λαός ξέρει πως αυτό είναι το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί πρώτο πρώτο. Για να μπορέσει μετά να λύσει και τα υπόλοιπα.

Θραξ Αναρμόδιος