Τα βαριέμαι κι εγώ τα μεγάλα κείμενα. Ειδικά αυτά που τα διαβάζεις και στο τέλος λες «μπαλαφαρία, δεν μου είπε τίποτε». Ελπίζω όσοι διαβάσετε το παρακάτω να πείτε «μεγάλο στόμα έχει αλλά κάτι κέρδισα».
«Η αναρχία πιθανότερη απειλή για τη Δύση από την τυραννία» υποστηρίζει ένα άρθρο των Financial Times που διάβασα μεταφρασμένο στο in gr και για το οποίο θα βρείτε link παρακάτω.
Πρόκειται για παπαριά υψηλού επιπέδου. Κι επειδή δεν γράφει ο καθένας στο FT, είναι πιο ασφαλές να υποθέσουμε οτι ο συντάκτης έχει κάποιους δικούς του λόγους να γράφει όσα γράφει, και όχι οτι δεν ξέρει τι του γίνεται.
Το άρθρο υποστηρίζει πως «η ιστορία του ανθρώπινου είδους είναι κυρίως μια ιστορία αταξίας και όχι υπερβολικής τάξης. Είναι μάλλον η ιστορία της αναρχίας παρά εκείνη της τυραννίας. Ακόμη και τώρα το κράτος, μια σχετικά πρόσφατη εφεύρεση, μοιάζει ανομοιόμορφο και μη παγιωμένο σε μεγάλο μέρος του κόσμου.»
Και παρακάτω πως «το πρόβλημα διακυβέρνησης πυροδοτεί η μεγάλη μειοψηφία του πληθυσμού που δεν αναγνωρίζει, ας πούμε, τη νομιμότητα του προέδρου Τζο Μπάιντεν ή τη σοφία των συμβουλών για τη δημόσια υγεία.»
[Και μεγάλη και μειοψειφία; Μεταφραστή, είσαι σίγουρος;]
Οπως καταλαβαίνετε, όσοι τέλοσπάντων καταλαβαίνετε, το πρόβλημά του είναι κυρίως η διακυβέρνηση των κοινωνιών και πως θα έχουμε μια ολοκληρωτική διακυβέρνηση, χωρίς να νιώθουμε οτι έχουμε ολοκληρωτισμό.
Και το ομολογεί χωρίς να το λέει ξεκάθαρα: «Ακόμα κι αν ένας τύραννος μπορούσε να καταλάβει την εξουσία με ένα πραξικόπημα, καμία χώρα τόσο διστακτική και ταραχώδης δεν θα έμενε κάτω από τη γροθιά του επί μακρόν. Πολύ πιο λογική είναι η προοπτική μιας ακυβέρνητης Αμερικής.»
Οι Financial Times είναι. Η φωνή του συστήματος. Το παγκόσμιο σύστημα μας αραδιάζει τις ανησυχίες του για το μέλλον. Για το που πάνε τα πράγματα και τι πρόκειται να γίνει.
Θα σας πω τι θα γίνει. Υπάρχουν παραλλαγές του τι θα συμβεί στο μέλλον. Οι παράγοντες από τους οποίους εξαρτώνται οι μελλοντικές εξελίξεις είναι πολλοί και καθόλου σίγουροι.
Αλλά πριν πω τι θα γίνει, πρέπει να σας πω και τι έγινε. Στο παρελθόν. Διότι είναι και αρκετοί που έχουν μαύρο μεσάνυχτο.
Περίπου πριν 12.000 χρόνια έλιωσε ο παγετώνας. Η γη έχει μια ηλικία περίπου 5 δις χρόνια και κάποια στιγμή έπαθε ένα ταράκουλο. Από τότε έχουμε μια αλληλουχία μεγάλων χρονικών περιόδων με πάγους και ψοφόκρυο που ακολουθείται από ζέστες. Παγετώδεις και μεσο-παγετώδεις εποχές.
Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά πόσο θα διαρκέσει η τωρινή μεσοπαγετώδης και πόσο διήρκησαν οι προηγούμενες. Το σίγουρο είναι οτι γύρω στο 10 χιλ. π.Χ. μπήκαμε στην τωρινή θερμή περίοδο.
Πολύ πριν το λιώσιμο των πάγων οι άνθρωποι ζούσαν κυνηγόντας ζώα και μαζεύοντας καρπούς. Και έτσι πήγε το πράμα, και μετά την παγετώδη, ως το 8 με 7 χιλ. π.Χ. όταν άρχισαν να καλλιεργούν φυτά και να εξημερώνουν ζώα. Σιγά σιγά εγκαταστάθηκαν, και με την εγκατάσταση και τους οικισμούς αρχίζει το μεγάλο δραματικό ενδιαφέρον της όλης ιστορίας.
Εχτισαν τα πρώτα χωριά. Κάποια χωριά μεγάλωσαν και έγιναν πόλεις. Στα χωριά είχαν αρχηγούς-φοροσυλλέκτες. Στις πόλεις βασιλιάδες. Γύρω από την πόλη άλλα χωριά. Κάποιες πόλεις πρόκοψαν πολύ. Οι βασιλιάδες έγραψαν νόμους και διόρισαν δικαστές και αστυνόμους. Αυτό είναι το κράτος. Κράτος θα πει εξουσία. Κράτη υπάρχουν σχεδόν από τότε που δημιουργήθηκαν οι πρώτες πόλεις, όπως η Ουρούκ, η Ουρ, η Νινεβί και η Ιεριχώ.
[Θα έλεγα πολλά για το πως έγιναν όλα αυτά ως εδώ αλλά θα γίνει βιβλίο αν το αρχίσω.]
Δεν με ενδιαφέρει να πιστέψει κάποιος, ειδικά αν δεν κάνει ο ίδιος την ερευνά του, αλλά σας λέω οτι δεν υπήρχε αταξία στην διακυβέρνηση όπως ισχυρίζεται ο σοφός παπάρας των FT. Μια χαρά τάξη υπήρχε. Οι βασιλιάδες είναι οι άτακτοι της ιστορίας. Οχι οι υπήκοοι.
Από την παλιά εποχή εκείνη και μετά όλη η ιστορία μέχρι και τις μέρες μας είναι στο ίδιο μοτίβο. Συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Χιλιάδες φορές. Εκατομμύρια φορές. Και με το ίδιο αποτέλεσμα: ο βασιλιάς Α θέλει το βασίλειο του βασιλιά Β. Επιτίθεται και κάνει πόλεμο. Αν κερδίσει γίνεται βασίλειο Α+Β. Αν χάσει γίνεται Β+Α. Μετά από λίγο εμφανίζεται ο βασιλιάς Γ. Και επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία ξανά και ξανά.
Από τότε, δηλαδή από περίπου το 3.500 π.Χ. ως σήμερα.
Χιλιάδες φορές το ίδιο έργο. Σκοτωμοί, ωκεανός το αίμα, αγριότητα, ανθρώπινος πόνος και απελπισία.
Και κανένα αποτέλεσμα μόνιμο. Το λες και θρίαμβο της ηλιθιότητας. Γιατί; Διότι οταν δημιουργείς τους όρους της σύγκρουσης παίζεις και την δική σου ύπαρξη στα ζάρια. Οχι μόνο του άλλου.
Και φυσικά η ζωή και η μοίρα των απλών ανθρώπων, σαν κι εμάς, σε όλο αυτό το αχανές χρονικό διάστημα, το μονίμως αιματοβαμμένο, είναι πάνω κάτω στην ίδια κατάσταση: ήμασταν, είμαστε και παραμένουμε υπήκοοι. Και πρέπει να κάνουμε αυτό που προστάζει ο βασιλιάς, ο αυτοκράτορας, ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος, ο καίσαρας, ο τσάρος, ο σάχης, ο σουλτάνος, ο χάνος, ο σεϊχης, ο φαραώ. Από απολυταρχία ως ολοκληρωτισμό. Αυτό είναι το ρεπερτόριο της ιστορίας.
[Εκτός από μια μικρή χρονική περίοδο στην ελληνική αρχαιότητα. Οπου υπήρξαν καθεστώτα που είναι τα μόνα που δικαιούνται να ονομάζονται δημοκρατίες.]
Είναι τρομακτικό να συνειδητοποιείς οτι η συνολική εικόνα είναι πάντα ίδια: ένας ολόκληρος πλανήτης, με 5 ηπείρους, και παντού κυβερνάνε βασιλιάδες ή όπως αλλιώς τους λένε, μαζί με τους υπολοχαγούς τους, γνωστούς και με το καλλιτεχνικό αριστοκράτες ή ευγενείς. Για κοντά 10.000 χρόνια. Κι από κάτω τους οι υπήκοοι. Εμείς.
Και είναι το ίδιο έτσι για την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Κεντρική Αμερική.
Και ξαφνικά, ανάβουν τα φώτα, ταρατατζούμ, και …δημοκρατία. Για γέλια είναι.
Τι έγινε; Θα σας πω. Ξεκίνησε στην Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι η μήτρα. Ενός πολιτισμού που έχει κέντρο τον άνθρωπο. Ολοι οι άλλοι πολιτισμοί θεωρούν τον απλό άνθρωπο υπήκοο. Σαν πράγμα κάτι.
Η Ευρώπη το έπαθε αυτό χωρίς να το θέλει. Της συνέβη διότι περιλαμβάνει την Ελλάδα. Και κάπου εκεί στο τέλος της Αναγέννησης, 16ο με 17ο αιώνα, εξαιτίας της σύγκρουσης βασιλιά – αριστοκρατών, διότι οι αριστοκράτες ζητούσαν μερίδιο εξουσίας, οι αριστοκράτες οι διαβασμένοι θυμήθηκαν την αρχαία ελληνική δημοκρατία, και για να προσεταιριστούν τον λαό στην διαμάχη τους με τον βασιλιά, και να τον πάρουν μαζί τους, του έταξαν δημοκρατία, μερίδιο στην εξουσία και δικαιώματα. Ετσι έγινε ο Κοινοβουλευτισμός.
[«Μπλα μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα με εκλέξατε». Δημοκρατία με εκλογές, ξεφτέρια οι τύποι.]
Ο Κοινοβουλευτισμός είναι παραχώρηση δικαιωμάτων, από κάποιον που τα κατέχει (βασιλιάς, αριστοκράτες), ως υπερκείμενη εξουσία, σε κάποιον που είναι εντελώς ξυπόλητος (ο λαός).
Ο Κοινοβουλευτισμός είναι η «δημοκρατία» που έδωσε ο νικημένος βασιλιάς και οι νικητές αριστοκράτες, στον λαό.
Ο λαός παραμένει στο level του υπηκόου. Αλλά δεν το ξέρει.
Εδώ είμαστε τώρα. Αυτή την χρονική στιγμή που ζούμε, είμαστε πάνω κάτω εδώ. Σε μια virtual δημοκρατία. Με υπηκόους που νομίζουν οτι είναι πολίτες. Και μερικοί μάλιστα, οι πανέξυπνοι, χρησιμοποιούν συχνά και την φράση «δημοκρατία δεν έχουμε;».
Δεν έχουμε.
Ο Κοινοβουλευτισμός ΔΕΝ είναι δημοκρατία.
Κι είναι ακριβώς ο μεγάλος κίνδυνος που διατρέχουμε σήμερα που μας δείχνει καθαρά πως ο Κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία. Διότι ότι μας κάνουν, και οτι θέλουν να μας κάνουν στην συνέχεια, μόνο μέσω του Κοινοβουλευτισμού μπορούν να μας το κάνουν. Ηπια. Οπως το περιγράφει το άρθρο των FT: «οι δικτάτορες δεν ευδοκιμούν πολύ, θα το πάμε ήπια, πρέπει οι ηλίθιοι να πιστεύουν πως έχουν δημοκρατία, ενώ είναι σκλάβοι».
Θα σας πω και τι θα γίνει, μη σας κρατάω σε αγωνία, αλλά πρώτα να σας πω ΓΙΑΤΙ θα γίνει.
Από τον πρώτο βασιλιά της Κίνας, τον 3ο π.Χ. αιώνα, μέχρι τους ψυχασθενείς υπερπλούσιους του σήμερα, όλοι αυτοί οι φανεροί ή κρυφοί αφέντες και δεσπότες, έχουν ένα όνειρο. Αρχαίο όνειρο. Την απόλυτη κυριαρχία του κόσμου τους.
Για τον πρώτο Κινέζο βασιλιά κόσμος ήταν τα επτά κινεζικά βασίλεια της εποχής του. Οι άλλοι πολιτισμοί ήταν απαγορευτικά μακριά.
Για τους ψυχασθενείς υπερπλούσιους του σήμερα κόσμος είναι όλος ο κόσμος.
[Ενα άλλο τέτοιο αρχαίο όνειρο είναι η αθανασία. Ο Κινέζος βασιλιάς για παράδειγμα το πίστεψε και το επιχείρησε. Πιο πριν ο Γιλγαμές. Και άλλοι πολλοί στη συνέχεια. Αλλά αυτά είναι μακριές ιστορίες για πολύ μερακλήδες.]
Η απόλυτη κυριαρχία για να επιτευχθεί χρειάζεται να ισχύουν ορισμένοι όροι
● να υπάρχει αναπτυγμένη (ψηφιακή) τεχνολογία αυτόματης επιτήρησης του πληθυσμού
● να μειωθεί ο πληθυσμός της γης διότι δεν επιτηρούνται και δεν είναι διαχειρίσιμοι τόσοι πολλοί άνθρωποι, άσε που δεν χρειάζονται κιόλας στην παραγωγή
● να τσακιστεί η μήτρα του ανθρωποκεντρισμού, ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός, και ο φορέας του ο λευκός άνδρας
● να πολτοποιηθούν οι εθνικές παραδόσεις και τα έθνη, (το έθνος παράγει διακριτό πολιτισμό), διότι Ρωμαίοι, Εγγλέζοι, κλπ, το έθνος το βρήκαν μπροστά τους.
Η όλη επιχείρηση φαίνεται να έχει μακρόχρονο σχεδιασμό δεκαετιών. Ισως και αιώνων. Το σενάριο προβλέπει μια σειρά από κρίσεις.
● κρίση δημόσιας υγείας
● χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση
● ενεργειακή κρίση
● επισιτιστική κρίση
● κλιματική κρίση
● κρίση και των πατέρων
Οι κρίσεις θα οδηγήσουν σε λύσεις, που είναι οι τελικοί στόχοι ουσιαστικά, η λίστα των οποίων έχει γίνει φανερή και περιλαμβάνει
● συχνό εμβoλιασμό
● επιβίωση μέσω επιδομάτων (UBI – Universal Basic Income)
● ψηφιακή ταυτότητα (ένας αριθμός για όλα, Digital ID)
● ψηφιακό χρήμα (CBDC – Central Bank Digital Currency)
● κοινωνικό σύστημα πόντων (Social Point System) με δελτίο για τρόφιμα, καύσιμα, κλπ.
Τι θα γίνει τελικά;
Ολα τα παραπάνω συνθέτουν τους όρους της σύγκρουσης που έρχεται. Οι ομάδες είναι δύο: αυτοί κι εμείς.
Αυτοί είναι έτοιμοι για την σύγκρουση. Εμείς όχι.
Αυτοί έχουν μελετήσει επιστημονικά τις παραμέτρους του ζητήματος, την ιστορία, την γεωγραφία και μια σειρά άλλα πράγματα. Εμείς είμαστε στην ασχετίλα γενικώς και κοιμόμαστε «με τα χάμουρα».
Αυτοί έχουν δικιά τους την κυβέρνηση, την δικαιοσύνη, τις ένοπλες δυνάμεις, τα ΜΜΕ, την εκπαίδευση, την οικονομία, κλπ κλπ. Εμείς δεν έχουμε τίποτε. Μόνο μεγάλο αριθμό έχουμε. Είμαστε πολλοί. Πολύ διχασμένοι. Ανιστόρητοι, αγεωγράφητοι και ανίδεοι.
Αρα θα τον πιούμε;
Βασικά από οτι φαίνεται ναι. Τουλάχιστον αρχικά. Διότι αργούμε να πάρουμε και μπρος. Αλλά δεν είναι μόνο οτι είμαστε αργόστροφοι. Ολο αυτό που γίνεται είναι απίστευτο. Δεν είναι δυνατόν να πιστέψει λογικός άνθρωπος το βάθος και εύρος της συνομωσίας. Μοιάζει σαν παραμύθι για μικρά παιδιά. Απίστευτο εντελώς.
Και τι θα γίνει τελικά; Θα εξοντωθούμε κι όσοι επιζήσουμε θα υποδουλωθούμε;
Δεν ξέρω. Από μας εξαρτάται.
Θραξ Αναρμόδιος 