Εχετε όρεξη να διαβάσετε μερικούς από τους λόγους που συμβαίνουν όλα αυτά τα άσχημα; Συνεχίστε παρακάτω. Αλλιώς «γράψτε με» εκεί που ξέρετε.
Ακούστε λοιπόν.
Τα νέα παιδιά που σπουδάζουν «πολιτικές επιστήμες» στο Πάντειο ή νομικά σε κάποια Νομική, διδάσκονται μερικές από τις μεγαλύτερες ψεμματάρες που έχει διδάξει ποτέ δάσκαλος σε μαθητές του. Σε κάτι μαθήματα με τίτλο όπως «Ιστορία των Πολιτικών Θεωριών», «Συνταγματικό Δίκαιο» και «Κοινωνιολογία του Δικαίου». Και άλλους ακόμα πιο φανταχτερούς τίτλους.
● Μαθαίνουν οτι ο Κοινοβουλευτισμός είναι πολίτευμα.
● Μαθαίνουν οτι ο Κοινοβουλευτισμός είναι από τα πιο τέλεια πολιτεύματα.
● Μαθαίνουν οτι ο Κοινοβουλευτισμός είναι «Δημοκρατία» (και πόσες άλλες «Δημοκρατίες» υπάρχουν).
● Μαθαίνουν οτι το Κοινωνικό Συμβόλαιο στον Κοινοβουλευτισμό έχει θεμέλιο την Ισονομία και την Δικαιοσύνη.
● Μαθαίνουν οτι τα Συντάγματα στον Κοινοβουλευτισμό εγγυώνται αυτό το Κοινωνικό Συμβόλαιο.
● Μαθαίνουν οτι οι τρείς Εξουσίας (Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική) είναι ανεξάρτητες.
● …και άλλα τέτοια παρόμοια.
Είναι όλα ψέμματα. Ψεμματάρες.
● Η πιο βασική αλήθεια είναι η εξής: Ο Κοινοβουλευτισμός ΔΕΝ είναι πολίτευμα. Απάτη είναι.
Ο Κοινοβουλευτισμός είναι μια καλοστημένη απάτη κι ένα μεγάλο κόλπο. Οπως το ponzi scheme.
Και ακριβώς επειδή ο Κοινοβουλευτισμός είναι απάτη τραβάει σαν μαγνήτης όλους αυτούς τους καταπληκτικούς χαρακτήρες που βλέπετε να μας νομοθετούν και να μας κυβερνάνε.
Είναι τόσο καλή απάτη ο Κοινοβουλευτισμός που κάποιοι από τους μεγαλύτερους απατεώνες, που δηλώνουν και μαρξιστές επαναστάτες και υπέρμαχοι της λαϊκής κυριαρχίας και της λαϊκής εξουσίας, διάλεξαν τον Κοινοβουλευτισμό ως πολίτευμα για τις χώρες τους. Κίνα, Κορέα, Κούβα, πρώην ΕΣΣΔ, πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες, κλπ κλπ. Δεν είναι βέβαια και το πιο γνωστό αυτό, οτι δηλαδή και στον «Σοσιαλισμό» Κοινοβουλευτισμό έχουν.
● Ο Κοινοβουλευτισμός ΔΕΝ είναι Δημοκρατία.
Εχω γράψει κι έχω πει τόσες πολλές φορές γι’ αυτό το θέμα, κι έτσι θα πω μόνο αυτό: μάθαμε τι είναι Δημοκρατία, στο Δημοτικό, στην 4η τάξη, στο μάθημα της Ιστορίας, στο κεφάλαιο που είναι αμέσως μετά τους Περσικούς πολέμους. Οποιος δεν θυμάται εκείνο το μάθημα, να πάει να βρει τον δάσκαλό του να τον ρωτήσει.
● Οι τρεις Εξουσίες (Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική) ΔΕΝ είναι ανεξάρτητες.
Η αλήθεια είναι πως οι τρεις αυτές Εξουσίες είναι εντελώς ανεξάρτητες από τον λαό. Και γι’ αυτό και κάνουν οτι θέλουν. Στον λαό.
Η Εκτελεστική εξουσία, η Κυβέρνηση, ΔΕΝ κυβερνάει ακριβώς. Συγκυβερνάει. Πολλές από τις αποφάσεις και τα μέτρα που παίρνει, τις πολιτικές που εφαρμόζει (επάνω μας), έρχονται από αλλού. Εξω από την Κυβέρνηση. Μπορεί να είναι η Ε.Ε. Μπορεί μια πρεσβεία ξένης χώρας. Μπορεί μια μεγάλη πολυ-εθνική εταιρία.
Η Νομοθετική εξουσία, η Βουλή, ΔΕΝ νομοθετεί. Η Βουλή απλώς ΚΥΡΩΝΕΙ τους νόμους. Τους νόμους τους γράφει η Κυβέρνηση, η Ε.Ε., ένα διεθνές δικηγορικό γραφείο, και τα παρόμοια. Η Βουλή είναι γραμμή κύρωσης νόμων καθ’ υπόδειξη. Γραμμή παραγωγής. Ο πρωθυπουργός μπορεί να φέρει οτι νομοσχέδιο θέλει στη Βουλή και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του, σαν συντεταγμένος λόχος πεζοναυτών, δεν μπορεί παρά να το εγκρίνει και να το κάνει νόμο.
Η Δικαστική εξουσία, η ηγεσία της, διορίζεται από την Κυβέρνηση. Και στα τρία ανώτατα δικαστήρια. Για τα υπόλοιπα από κει και κάτω ρωτήστε κάποιον γνωστό σας δικηγόρο να σας εξηγήσει τι είναι τα «δικαστικά συμβούλια» σε κάθε νομό. Και κυρίως να σας πει για τα «βουλεύματα». Και πιο κυρίως για τα «απαλλακτικά βουλεύματα».
Εάν οι τρεις Εξουσίες ήταν πράγματι ανεξάρτητες θα έπρεπε να ματώνει η Κυβέρνηση για να περάσει ένα νομοσχέδιο από τη Βουλή και να το κάνει νόμο. Να ματώνει. Αλλά εδώ είναι σχολική παράσταση το πράγμα.
Για να είναι πράγματι ανεξάρτητες οι εξουσίες θα έπρεπε (με την δική τους λογική, την Κοινοβουλευτική) με βάση και τους ισχυρισμούς τους περί ανεξάρτητων Εξουσιών, οι υπουργοί να εκλέγονται με ΧΩΡΙΣΤΗ ΕΚΛΟΓΗ. Κι όχι να διορίζει ο πρωθυπουργός «όποιον γουστάρει» στην κυριολεξία.
Οι δικαστές πως είναι ανεξάρτητοι αφού διορίζονται; Και μάλιστα η ηγεσία της Δικαιοσύνης διορίζεται με απόφαση της Κυβέρνησης. Για να είναι πραγματικά ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη (με την δική τους λογική, την Κοινοβουλευτική) θα έπρεπε οι δικαστές να εκλέγονται. Ολοι.
Εχουμε δει τουλάχιστον δυο ανώτατους δικαστικούς να γίνονται ΠτΔ. Ο ΠτΔ όμως είναι «εκτελεστικός» άρχοντας. Και ΔΕΝ θα έπρεπε να προέρχεται από καμμία από τις άλλες δύο Εξουσίες. Αλλιώς έχουμε διαπλοκή των Εξουσιών και συγχρωτισμό μους. Εκτός κι αν κοροϊδευόμαστε, που κοροϊδευόμαστε. Οπως δηλαδή όταν ένας πρώην CEO μιας μεγαλο-εταιρίας καταλαμβάνει κρατική θέση σχετική με τον τομέα του, κάπως.
● …και κάτι τελευταίο: το Σύνταγμα ΔΕΝ εγγυάται τίποτε. Δηλαδή οι εγγυήσεις που δίνει είναι «στα χαρτιά». Στην πράξη δεν ισχύουν. Ούτε η ισονομία, ούτε η ισότητα «απέναντι στα φορολογικά βάρη», ούτε η «προστασία της πρώτης κατοικίας», ούτε τίποτε.
Και, μεταξύ μας, έτσι είναι: μπορεί να έχεις τον καλύτερο νόμο, αλλά αν δεν έχεις την εξουσία να τον επιβάλλεις δεν έχεις τίποτε.
Κι εμείς, η κοινωνία, ο λαός, το εκλογικό σώμα, ΔΕΝ έχουμε καμμία εξουσία.
Κι όσο δεν έχουμε κοινότητες, δηλαδή συνελεύσεις πολιτών, ΔΕΝ έχουμε τίποτε. Απολύτως (που είπε και κάποιος).
Μόνοι μας είμαστε.
Θραξ Αναρμόδιος 