Η αριστερά, δηλαδή οι κομματικές ηγεσίες, όπου και αν κυβέρνησε, εδώ και σε άλλες χώρες, δεν εμφάνισε και καμμιά σοβαρή διαφοροποίηση από την διακυβέρνηση που μας επιφύλαξαν οι …αντίπαλοί της, οι δεξιές κομματικές ηγεσίες, ως προς την γνωστή εξουσιαστική λογική που εφαρμόζεται παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης: “εμείς σας κυβερνάμε και εσείς είσαστε οι υπήκοοί μας.”
[Παρακαλούνται όσοι έχουνε σοβαρές αντιρρήσεις στην παραπάνω απλή παρατήρηση να τις κοινοποιήσουν στα σχόλια. Η σιωπή τους θα εκληφθεί ως συμφωνία.]
Με την αριστερά και την δεξιά έχουν διαιρέσει τον λαό απλώς. Τους λαούς. Ενα απλό κόλπο είναι. Οι ηγέτες των κομμάτων, αριστερών και δεξιών, την εξουσία θέλουν. Ούτε καν περνάει από το μυαλό τους να κάνουν “λαϊκή εξουσία” και «λαϊκή κυριαρχία», οι άνθρωποι. [α, κάνα συνέδριο το πολύ-πολύ, μόνο και μόνο για να στερεωθούν και να αναπαραχθούν στην κομματική εξουσία και βλέπουμε].
Με την αριστερά και την δεξιά, όπως τις ξέρουμε, δεν θα έχουμε ποτέ «λαϊκή κυριαρχία». Κι άμα δεν έχουμε λαϊκή εξουσία και λαϊκή κυριαρχία δεν θα έχουμε ΠΟΤΕ εθνική ανεξαρτησία.
Την πρώην ΕΣΣΔ την κυβέρνησαν 60-τόσα χρόνια ακραιφνείς μαρξιστές. Με την «λαϊκή εξουσία» σε κάθε δεύτερή τους κουβέντα. Ομως δεν εφάρμοσαν ποτέ λαϊκή εξουσία και κυριαρχία.
[Ισως υποθέσει κάποιος πως τότε δεν είχαν υπολογιστές και τεχνολογία ώστε να μπορέσουν να φτιάξουν ένα ανεξάρτητο δίκτυο ψηφοφοριών και δημοψηφισμάτων. Ισως, αλλά αν διάβαζαν τον Ρήγα Φεραίο εκείνοι οι δημοκράτες μαρξιστές (τον οποίο Ρ.Φεραίο το ελληνικό σχολειο μας τον δίδαξε για φολκλόρ), ίσως και να μάθαιναν κάτι επάνω στο ζήτημα.]
Την ελλάδα την κυβέρνησε το σοσιαλιστικό ΠαΣοΚ για 25-τόσα χρόνια. Τι το εμπόδιζε το ΠαΣοΚ ώστε να εφαρμόσει λαϊκή κυριαρχία;
Εχει κανείς κάποια απάντηση στο απλό αυτό ερώτημα;
Δεν κυβέρνησε όμως μόνο το ΠαΣοΚ. Και η ΝΔ κυβέρνησε. Λέει η ΝΔ στην ιδρυτική της διακήρυξη: «Το μέγα θέμα της εποχής μας είναι η δημοκρατία. Όλοι μιλούν περί δημοκρατίας, ολίγοι όμως την καταλαβαίνουν (lol)˙ και ολιγότεροι έχουν τη θέληση και την ικανότητα να την εφαρμόζουν (lol εκ νέου).»
Αυτό το παραπάνω άμα το βάλεις κοντά κοντά με την περίφημη ρήση του ιδρυτή της ΝΔ «Ο λαός μου ενεπιστεύθη την εξουσίαν αλλά δεν μου είπε πως να την ασκήσω», καταλαβαίνεις εύκολα, πως και τα περί δημοκρατίας της ιδρυτικής διακήρυξης της ΝΔ είναι σαν τα περί «λαϊκής εξουσίας» των σοσιαλιστών και των αριστερών. Φούμαρα. Την ίδια αξία με τις «Διακηρύξεις» και τα «Συμβόλαια με το Λαό» του ΠαΣοΚ έχουν.
Στο Βελβεντό Κοζάνης οι άνθρωποι εκεί έκαναν ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ένα εγκυρότατο δημοψήφισμα. Πήρε κανένα μάθημα καμμιά αριστερή ή δεξιά ηγεσία, δικιά μας ή ξένη, από αυτό; ΟΧΙ. Και μάλλον δεν τους αρέσουν καθόλου τέτοιες …πρωτοβουλίες.
Είναι δηλαδή τόσο δύσκολο να κάνει γενική συνέλευση πολιτών ένα χωριό ή μια πόλη σε μια πλατεία, για τα θέματα της αυτοδιοίκησης έστω; Οχι δεν είναι. Τότε γιατί δεν προωθούν ένα τέτοιο ζήτημα αυτές οι δημοκρατικές δεξιές και αριστερές ηγεσίες;
Με τα λεφτά μιας και μόνης ετήσιας κρατικής επιδότησης ενός κόμματος, αριστερού ή δεξιού κόμματος, του 5%, στήναμε πανελλαδικά ένα δίκτυο τερματικών περιπτέρων, με οθόνες αφής, να ψηφίζουμε καθε μέρα, κάθε ώρα και για ότι τραβάει η ψυχή μας. Εγκυρότατα και ασφαλέστατα.
Οσο δεν έχουμε γενικές συνελεύσεις πολιτών θα έχουμε τον λαό, δεξιους και αριστερούς, χωρισμένους σε παρατάξεις. Και όσο θα είμαστε χωρισμένοι ο λαός, σε αριστερούς και δεξιούς, σε παρατάξεις, δημοκρατία και προκοπή δεν πρόκειται να δούμε.
Οταν θα αρχίσουμε να εξετάζουμε την πιθανότητα να συγκροτηθούμε σε δήμο πολιτών, με την αρχαία ελληνική έννοια, τότε θα αρχίσουμε να έχουμε και κάποιες πιθανότητες να δούμε, εμείς ο λαός, οι λαοί, “θεού πρόσωπο”.
Και αν πράγματι καταφέρει και κατακτήσει την …λαϊκή κυριαρχία ο λαός, τότε θα συγυρίσει και τον καπιταλισμό (τους) και τον σοσιαλισμό (σας), σε πεντ-έξι δημοψηφίσματα. Και θα τα φέρει όλα στα ίσα τους.
Μέχρι τότε θα έχουμε υποσχέσεις και οράματα.
Θραξ Αναρμόδιος
Θραξ Αναρμόδιος 
Τι εξαιρετικό άρθρο.
Αναδεικνύεις πάντα τον πυρήνα του προβλήματος.
Γράφεις και με γράφεις :Ρ
Θέλω να μιλήσουμε
θραξ αναρμοδιε.απο καιρο βλεπω αρθρα σου.σε καποια συμφωνω μαζι σου σε καποια αλλα διαφωνω,και αυτο πολυ καλως συμβαινει.ειμαι αναρχικος.σου προτεινω να μελετησεις την αναρχια και να εμβαθυνεις σε ολα της.στην αμεση δημοκρατια και στον αντιφασισμο.στον αντιρατσισμο.στον αντιμιλιταρισμο.τιποτε δεν ειναι τυχαιο και εχεις να κατανοησεις παρα μα παρα πολλα απο την αναρχικη σκεψη.ολη την ανθρωπινη ιστορια θα καταλαβεις.τον καπιταλισμο και τον φασισμο θα καταλαβεις και τους τροπους με τους οποιους επιβαλλονται(δηθεν ρατσισμοι και δηθεν πατριωτισμοι-τυραννοι ειναι).
μονη λυση η αυτοοργανωση,με αμεσοδημοκρατια,για την ισοτητα και την ελευθερια
Αντιτύρρανε, δεν ξέρω πού ακριβώς διαφωνείς με την αμεσοδημοκρατία. Μελέτησε κι εσύ το σύστημα της Ελβετίας και πες μας ποιες είναι οι αλλαγές που προτείνει η αναρχία και κατά πόσον είναι εφικτές. Όσο για τον κόσμο, ο οποίος επιθυμεί να εκλέγει τους αντιπροσώπους του και να μην ανακατεύεται στη λήψη αποφάσεων, με το επιχείρημα ότι τους εκλέγει και τους πληρώνει για το σκοπό αυτό, η γνώμη μου είναι ότι η λύση θα είναι τα υποχρεωτικά δημοψηφίσματα, ώστε ο κόσμος να Αναγκαστεί να συμμετάσχει στη λήψη αποφάσεων. Ποιος όμως θα τα επιβάλει, είναι ένα ερώτημα ακόμα, εφόσον οι ηγεσίες δεν το επιθυμούν και ο λαός δεν το αντιλαμβάνεται ή και δεν εμπιστεύεται το συνάνθρωπό του. Αντί να αναλωνόμαστε στις διαφορές μεταξύ μας, ας βρούμε τον κοινό βηματισμό για να κατακτήσουμε όλοι μαζί, όσοι συμφωνούμε στην αληθινή δημοκρατία, ένα στόχο τη φορά.
Φίλε αναρμόδιε έχω δύο αντιρρήσεις.
Η πρώτη: Η ανάληψη της εξουσίας απ’ το Πασοκ το 81 αλλά και η κυβέρνηση του Λαϊκού μετώπου στη Γαλλία το 36 όπως και η προεδρία του Ρούσβελτ την ίδια χρονιά ή η νίκη του Ομπάμα απέναντι στο Μπούς και τον Ρόμνεϊ είχαν συγκεκριμένα οφέλη για τους φτωχούς και καταπιεσμένους πολίτες. Μπορεί να μην ήταν μεγάλα ή και να μη διάρκεσαν πάντως υπήρξαν. Κάποιοι άνθρωποι κάλυψαν ανάγκες τους. Δεν είναι λίγο.
Το ξέρω πως μάλλον θα συνεχίσουμε να διαφωνούμε. Δεν πειράζει και τόσο. Δεν έγινε και τίποτα.
Η δεύτερη: Τα ηλεκτρονικά δημοψηφίσματα. Μεγάλο λάθος, συναγωνιστή. Η δημοκρατία προϋποθέτει συζήτηση, διαβούλευση. Πως θα γίνει αυτό αν οι πολίτες μπορούν να ψηφίζουν μεταξύ τυριού και αχλαδιού; Πρέπει πρώτα ν’ ακουστούν τα αντίπαλα επιχειρήματα. Σε αντίθετη περίπτωση ψηφίζει ο κάθε ιδιώτης (κατά την αρχαιοελληνική έννοια). Σκέψου και το εξής αν οι αρχαίοι Αθηναίοι ήθελαν τη γνώμη και του κάθε αδιάφορου για τα πολιτικά, δεν θα έκαναν συνελεύσεις αλλά θα έστελναν επιτροπές να συλλέξουν τη θέση κάθε πολίτη περνώντας απ’ το σπίτι του. Δεν το έκαναν. Γιατί άραγε; Όχι φίλε. Τα δημοψηφίσματα γίνονται με συγκεκριμένη μεθοδολογία. Συλλέγονται υπογραφές κάτω απ’ το λιτά και προσεκτικά διατυπωμένο ερώτημα. Οι αντίπαλοι και οι υπερασπιστές διατυπώνουν τα επιχειρήματά τους. Αυτά τυπώνονται σε κοινό βιβλιαράκι και στέλνονται σε κάθε ψηφοφόρο με ευθύνη της κυβέρνησης. Η συζήτηση διαρκεί μερικούς μήνες και διεξάγεται υποχρεωτικά σε όλα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά. Στη συνέχεια καλούνται οι πολίτες σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία να προσέλθουν στις κάλπες και να ψηφίσουν. Το αποτέλεσμα είναι έγκυρο ανεξαρτήτως του ποσοστού συμμετοχής.
Αυτή είναι η γνώμη μου. Θα με πειράξει αν συνεχίσουμε να διαφωνούμε. Ελπίζω να πεισθώ πως έχω άδικο.
@blackboy1955
Δεν βλέπω να διαφωνούμε κάπου.
Για το πρώτο: όλα έχουν διαβαθμίσεις. Η εκμετάλλευση, η αυταρχικότητα, κλπ κλπ. Ολα. Κάθε ελάφρυνση του βάρους που κουβαλάει στην πλάτη του ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένα κέρδος.
Για το δεύτερο: σαφώς και θα πρέπει να υπάρχει συζήτηση και διαβούλευση πάνω στα ερωτήματα ενός δημοψηφίσματος, ακόμα και για την διατύπωσή τους. Ούτε εδώ διαφωνούμε. Αλλά «η δικιά μου η δουλειά» (λολ) δεν είναι να σκεφτώ εγώ και να δημοσιεύσω εγώ την καταπληκτικώτερη ιδέα που έχω μόνο εγώ και κανένας άλλος, σχετικά με αυτά τα θέματα. Αλλά να προσπαθήσω να προκληθεί μια συζήτηση ανάμεσα σε σένα και τον περίγυρό σου για το πολίτευμα (μέρος κι εγώ αυτού του περίγυρου), τα δημοψηφίσματα, και όλα αυτά. Μια συζήτηση που όλο θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει…Απόλυτες αλήθεις, απόλυτες σιγουριές και τα παρόμοια έχουν μόνο τα ψώνια και οι ολιγαρχικοί. Κι εντάξει μπορεί λίγο (ή και πιο πολύ -λολ) ψώνιο να είμαι, αλλά ολιγαρχικός όχι. Οχι σ’ αυτή τη ζωή δηλαδή.
Θραξ Αναρμόδιος
Ωραία.
Aς σοβαρευτώ.
1. Διαχρονικά, όπου λειτούργησε η δημοκρατία, υπήρχε κάποιος αρχηγός ή ένας κάποιος τρόπος διακυβέρνησης, όπου οι «κυβερνώντες» λειτουργούσαν κατόπιν ανάθεσης. Στην εξαφανισμένη, σήμερα, λόγω σφαγιασμού τους το 1835, φυλή των Μοριόρι του νησιού Τσάταμ είχε έναν «αρχηγό», ο οποίος δεν διέφερε από όλους τους άλλους. ΄Δούλευε για τα προς το ζειν, όπως όλη η φυλή. Δεν υπάρχει κοινωνία «αναρχική» στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η «αναρχία» είναι επινόηση και σχέδιο εγκεφαλικό κάποιων ανθρώπων, που δεν έχει το αντίστοιχο της στην ιστορία. Στην κορυφαία στιγμή ανάπτυξης του αναρχικού κινήματος, στην Ισπανία του 1936, η θρυλική φυσιογνωμία του αναρχισμού, ο Ντουρούντι έγινε στρατηγός και οι φίλοι του υπουργοί της δημοκρατικής κυβέρνησης, για να πολεμήσουν τον φασισμό(Ταξιαρχία Ντουρούντι). Και οι εξαπατημένοι αναρχικοί, που έλαβαν μέρος στην Οκτωβριανή «επανάσταση», χαρις στην υπόσχεση του Λένιν «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», είχαν δομημένη δημοκρατικά ηγεσία, αλλά σφαγιάστηκαν και εκτελέστηκαν, όταν ο σταλινισμός – λενινισμός έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Κλειδί στη δημοκρατική διακυβέρνηση είναι η ανακλητότητα των εντολοδόχων, η απουσία ατομικής ωφέλειας, από τα καθήκοντα διακυβέρνησης και η δημιουργία νόμων από το λαό. Θα έβαζα ένα «-» και θα έλεγα «δημοκρατική- αναρχική» διαχείριση των πραγμάτων, αλλά το δεύτερο είναι έννοια μη υπαρκτή. Δεν με χαλά η πίστη στην αναρχία. Με χαλά το γεγονός ότι και αυτή, όπως κάθε άλλη ιδεολογία, χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να μη συμμετέχουν οι φορείς της σε μια ενωτική και μεγάλη προσπάθεια ανατροπής της ολιγαρχίας και εγκαθίδρυσης ενός πολιτεύματος, όπως ο λαός θα το ορίσει. «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει…»
2. Ο Θραξ είναι «αναρχικός», αλλά δεν το ξέρει :). Εκείνο που θεωρώ σημαντικό είναι ότι έχουμε συμφωνήσει να προχωράμε μαζί, παρέα με τις διαφορές μας, που κάποια στιγμή είμαστε και οι δύο βέβαιοι, ότι θα λυθούν. Για έναν πολύ απλό λόγο: Αν δεν βρούμε μόνοι μας την κοινή συνισταμένη, έχουμε συμφωνήσει ότι αυτός που, τελικά, αποφασίζει είναι ο λαός κι όχι εμείς οι «πεφωτισμένοι» κάτοχοι σπουδαίας και τρανής άποψης. Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικά δρώντων ατόμων, ανεξάρτητα από ιδεολογική ή άλλη απόχρωση, δεν ανέχονται την ύπαρξη, δίπλα τους μιας άλλη γνώμης. Δεν ανέχονται τον φυλετικό ρατσισμό που κουβαλώ μέσα μου, όντας οι ίδιοι ιδεολογικοί και πολιτικοί «ρατσιστές» που δεν ανέχονται την ιδεολογική ή πολιτική διαφορετικότητα. Στην πραγματικότητα, βάζοντας τον εαυτό τους στον κόσμο των illouminati και των διαφωτιστών δεν θέλουν να αποφασίζει ένας «ανώριμος» και επικίνδυνος λαός.
Θέλουν πρώτα να τον εκπαιδεύσουν, θέτοντας εαυτούς εκτός και πάνω από το λαό, με τις «λάθος» αντιλήψεις. Δεν μπορούν και για αυτό δεν θέλουν να βάλουν την γνώμη τους απέναντι στη γνώμη του άλλου, μέσα και μπροστά στο πλήθος, τον δήμο που θα κληθεί να αποφασίσει. Αυτό το νόημα έχει η προβολή εννοιών, όπως ο «αντιρατσισμός, αντιφασισμός, αντιμιλιταρισμός», σαν προϋπόιεση συμμετοχής σε δημοκρατική ανατροπή του καθεστώτος. Αντί να τα λες στον Αναρμόδιο, πες τα στον Αρμόδιο, που είναι ο λαός, συγκροτημένος σε δήμο. Προσωπικά, θα είμαι μαζί σου, αν και ορισμένες έννοιες είναι άνευ νοήματος. Αν μειοψηφίσουμε, όμως, μετά την τελική απόφαση του Αρμόδιου, τι θα κάμεις εσύ και τι θα κάμω εγώ;
Θέτοντας ο καθένας, σαν προϋπόθεση συμμετοχής στην επανάσταση, αυτό που νομίζει ως περιεχόμενο δημοκρατίας, διαιρεί και αυτρή η ρημάδα επανάσταση δεν θα έρθει και ο ρημάδης καπιταλισμός δεν θα πέσει. Κάποιοι δουλεύουν για τη διαιώνιση του συστήματος, «πολεμώντας» το. Στην πραγματικότητα, το μόνο που πολεμά είναι αυτό που έχει ο άλλος στο μυαλό του και φοβάται να το αντιμετωπίσει ενώπιος ενωπίω. Γνωρίζω χιλιάδες «συντηρητικούς» ανθρώπους που θέλουν δημοκρατία. Ας τη φέρουμε και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στο δρόμο.
3. Ο Θραξ δεν φοβάται να γίνει ή να είναι μειοψηφία, (αρκεί να μην μετατρέπουμε τις πλειοψηφίες και μειοψηφίες σε μειονότητες ή πλειονότητες). Του έχω τάξει ότι σε ένα θέμα στο οποίο διαφωνούμε θα καταστεί «αισχρή» μειοψηφία :). Φυσικξά, μπορεί να κάνω λάθος και, παράλληλα, ξέρω πως η άποψη μου θα γίνει μειοψηφία σε δεκάδες άλλα θέματα. Όμως, είναι αρκετοί αν και λίγοι που αποδέχονται την χωρίς όρους πρόσκληση – πρόκληση να αποφασίζει ο λαός, όπως είναι. Η δημοκρατία και οι διαδικασίες της είναι σχολεία από μόνες τους. Τα λάθη διορθώνονται, από αυτούς που αποφασίζουν. Η δική μου προσωπική πρόκληση είναι να μετατρέπω την μειοψηφική μου γνώμη σε πλειοψηφική ή να την αλλάζω, γιατί, πολύ πιθανά, να είναι λάθος. Δεν σημαίνει ότι η κάθε φορά πλειοψηφία δεν κάνει λάθος. Απλώς, τα λούζεται και μπορεί να τα διορθώνει.
«…στην Ισπανία του 1936, η θρυλική φυσιογνωμία του αναρχισμού, ο Ντουρούντι ….»
Τα γνωρίζει. Δεν είναι οτι δεν τα γνωρίζει. Και αυτά και άλλα πολύ …ενδεικτικώτερα. Δεν μπορεί να ΜΗΝ τα γνωρίζει.
Ομως δυστυχώς όταν ο άνθρωπος ενταχθεί κάπου ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ, σε μία παράταξη, πχ αναρχικός, η κριτική θεώρηση της πραγματικότητας ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ από την μεριά του. Γίνεται πολιτικά και πνευματικά ΥΠΟΤΕΛΗΣ. Κι ας νομίζει πως είναι ο φλογερώτερος εραστής της ελευθερίας.
Οσοι ακόμα και τώρα, μετά από όλη αυτή την καταστροφή, και το ιδεολογικό ΞΕΒΡΑΚΩΜΑ όλων, δεν καταλαβαίνουν, δεν θα καταλαβουν ποτέ. Είναι «καμμένα χαρτιά». Βάρος. Εμπόδιο. Και λίγο ενδιαφέρει τι είναι εκείνο που τους εμποδίζει να καταλάβουν. Μη σώσει και καταλάβουν. Εδώ κοντεύει το φινάλε.
Σε λίγο θα σπάσει το φράγμα και θα ορμήσουν ορμητικά τα νερά…
…ή θα στεγνώσει το ποτάμι και όλοι ετούτοι θα παραμείνουν οι τελευταίοι κοάζοντες βάτραχοι: «είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε».
Λες και ο καπιταλισμός είναι …πολίτευμα.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Δυστυχώς έχουν μόνο μία Ρεπούση. Αν υπήρχαν κι άλλες κι έβγαιναν καθημερινά και έλεγαν αυτά που λένε, ίσως να μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή το φυσικό φαινόμενο-λαός θα ξυπνήσει από τον λήθαργο. Και θα σπάσει το φράγμα… Πολλές Ρεπούση χρειαζόμαστε, αλλά η ιστορία μας κάνει πλάκα. Μας τις δίνει με το σταγονόμετρο.
«Δεν είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» Είναι η νέα Φεουδαρχία- δουλοπαροικία της Παγκόσμιας Οικονομικής – Χρηματοπιστωτικής Ολιγαρχίας.
Και είναι προφανές, τι θεωρεί το λαό ο συγγραφέας του βιβλίου, με τον τίτλο που παράθεσες. Και δεν είναι ο μόνος.
«Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο.
Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει.»
~ Ουμπέρτο Εκο
«Ο καθένας εκ των πολλών μόνος του είναι κατώτερος από τους ειδικούς, αλλά όλοι μαζί είναι πολύ καλύτεροι ή, πάντως, όχι χειρότεροι από τους ειδικούς». Επιπλέον, η κοινωνία των πολιτών θα πολιτευθεί κατά το συμφέρον της, οι ολίγοι κατά το ίδιον αυτών συμφέρον.» ~ Αριστοτέλης