Στην παρούσα φάση φαίνεται σαν να έχουμε χάσει την ικανότητα να βγάζουμε συμπεράσματα από την ιστορία των επαναστάσεων, διότι έχουμε φθάσει ως κοινωνία πια στο σημείο εκείνο στο οποίο μάλλον δεν θέλουμε να διδαχθούμε τίποτε και από πουθενά. Εχουμε ήδη αρχίσει και μπαίνουμε πια σε αυτό το στάδιο, κατά το οποίο, όπως περιέγραψε και κάποτε ο Θουκυδίδης, ο μ@λ@κ@ς περνάει για ωραίος. Οχι βέβαια ακριβώς με τα λόγια αυτά.
Στην παρούσα φάση λοιπόν, μάλλον δεν έχουμε να διδαχθούμε κάτι από την ιστορία των επαναστάσεων. Νομίζω κι από την ιστορία γενικώτερα. Ισως ακούγεται πικρό, αλλά είναι κι αυτό μια εκτίμηση.
Στις μέρες μας περισσεύει η άγνοια, η οργή, ο φόβος και η απελπισία. Μα κυρίως η οργή. Αυτή η τεράστια οργή που είναι πάντα το προϊόν της αδικίας, των προσβολών και του άδικου εξευτελισμού. Και φυσικά και της προπαγάνδας.
Και τελικά αυτή η οργή κι ο φόβος γίνεται η στέρεη βάση πάνω στην οποία χτίζονται λογής και λογής ολοκληρωτισμοί.
Διότι η οργή και όλα μαζί τα υπόλοιπα είναι οι γονείς της βίας και της αφροσύνης. Βάζουν βέβαια και το χεράκι τους διάφορες και ποικίλες προπαγάνδες. Που στην δική μας περίπτωση προετοιμάστηκαν επιστημονικά και μεθοδικά για δεκαετίες. Και που φαίνεται να κόστισαν και πολύ χρήμα. Μια και οι “προοδευτικοί” επιστήμονες, καλλιτέχνες και διανοούμενοι, είχαν πάντα υψηλό κασέ. Από την εποχή του Βολταίρου ακόμα.
Για παράδειγμα, σχετικά με την βία και την αφροσύνη, ο (mad Max) Ροβεσπιέρος ήταν κάποιος που προέβλεψε την δικατορία και μάλιστα ήταν και αντίθετός της, πολύ καιρό πριν συμβεί στην γαλλική επανάσταση αυτή η δικτατορία. Προέβλεψε την δικτατορία καιρό πριν “βρεθεί στην ανάγκη” να την εφαρμόσει ο ίδιος. Για το καλό των συμπατριωτών του φυσικά.
Ο φανατικός Ροβεσπιέρος είχε το αντιεπαναστατό-μετρο στο χέρι, όπως μερικοί «προοδευτικοί» σήμερα έχουν το φασιστό-μετρο και το ρατσιστό-μετρο στο χέρι.
Και με αυτό το δαιμόνιο εργαλείο ανακάλυπτε τους κρυμμένους αντεπαναστάτες και αριστοκρατό-φρονες, και όσους ακόμα πήγαιναν ενάντια στην επαναστατική αρετή που γύρευε να εφαρμόσει. Και τους έκοβε τα κεφάλια. Προς όφελος του συνόλου. Και προς τέρψιν του.
Μέχρι που στο δραματικό φινάλε της ιστορίας του, το ίδιο αυτό εργαλείο έκοψε και το δικό του κεφάλι.
Τελικά οι ένοπλες και αιματηρές επαναστάσεις ακολουθούν τυπικά το ίδιο θλιβερό μοτίβο: Σε κάποια φάση, ίσως και την τελική, επικρατεί η βιαιότερη και αιματηρότερη μερίδα, η οποία τελικά εγκαθιδρύει ένα καθεστώς, τις πιο πολλές φορές, όμοιο και χειρότερο από κείνο που είχε ανατρέψει.
Και ξανά ο λαός στον ζυγό. Να δουλεύει και να τους τρεφει όλους πάλι. Ο λαός που όλοι του τάζουνε δημοκρατία, όλοι μα όλοι δεξιοί και αριστεροί, και όλοι του την αρνούνται.
Η αδικία λοιπόν, ο φόβος και η απελπισία, μαζί με την άγνοια και την προπαγάνδα, οδηγούν στην οργή. Που χτίζει ολοκληρωτισμούς. Κάθε πλευράς. Παρότι, όπως νομίζουν ορισμένοι “που κοιμούνται απ’ αυτό το πλευρό”, πως ο ολοκληρωτισμός έχει πλευρά. Δεν έχει. Είναι ολοκληρωτισμός και ολιγαρχία. Και βασίζεται πάντα στην βία.
Μία από τις ρίζες αυτού του ολοκληρωτισμού, μα και της περιόδου της Τρομοκρατίας στην γαλλική επανάσταση, η οποία Τρομοκρατία είχε αρχιερέα τον κοντούλη κομψευόμενο Μαξιμιλιανό Ροβεσπιέρο, ήταν μια άτυπη ομάδα, πρόδρομος της Τρομοκρατίας, με την ονομασία Les Enrages. Οι υπερ-οργισμένοι θα λέγαμε σήμερα. Μερικοί τους μεταφράσανε “οι λυσσασμένοι” κι αλλού “οι τρελλοί”. Είναι εκείνοι που έλεγαν πως αξίες όπως η ελευθερία και τα παρόμοια δεν έχουν νόημα όταν οι πλούσιοι κάνουν αυτό που κάνουν, και το οποίο φυσικά έκαναν από πάντα, στους συνανθρώπους τους.
Αυτή είναι η λογική του ολοκληρωτισμού. Ακυρώνει το καλό και το αναστέλλει, επειδή εμφανίστηκε μια απειλή (ή εμφανίζει οτι εμφανίστηκε τώρα ξαφνικά μια απειλή κι ένας ξαφνικός τρομερός εχθρός).
Και προτείνει την βία.
Μόνο που η βία είναι η βάση του ολοκληρωτισμού.
Και ο ολοκληρωτισμός δεν έχει πλευρά και παράταξη.
Θραξ Αναρμόδιος
Θραξ Αναρμόδιος 
Φίλε Αναρμόδιε καλημέρα
Έχουμε να διδαχτούμε τα μέγιστα από την ιστορία των επαναστάσεων (αν δεν το έχεις δει, ρίξε μια ματιά στο βιβλίο του Bookchin “Η Τρίτη Επανάσταση”). Γι’αυτό πιστεύω ότι, τώρα και για εμάς, η δημοκρατία ξεκινά από το βιβλιοπωλείο ή έστω από την Wikipedia (χρησιμότατες οι παραπομπές σου).
Η δική μου άποψη είναι ότι το πρόβλημα μας βρίσκεται αλλού και αποτελεί τον πυρήνα της μη-δημοκρατικότητας μας. Δεν θέλουμε να εργασθούμε. Και όταν λέω εργασθούμε εννοώ να διαβάσουμε, να σκεφθούμε, να μιλήσουμε και να ακούσουμε. Εννοώ να πράξουμε. Για αυτό όπως πολύ σωστά λες «Στις μέρες μας περισσεύει η άγνοια, η οργή, ο φόβος και η απελπισία». Η άγνοια είναι αυτή που οδηγεί μοιραία στην οργή, τον φόβο και την απελπισία. Η γνώση και η αλήθεια που αυτή περιέχει μπορεί να μην είναι ευχάριστη αλλά αποτελεί πάντα μια αρχή. Και τι κάνουμε όλοι εμείς; Περιμένουμε, άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό, αυτόν που θα κάνει την «βρώμικη δουλειά» για εμάς. Περιμένουμε τον “έντιμο και χαρισματικό ηγέτη”, τον “πολιτικό που αγαπά την Ελλάδα” και άλλες τέτοιες ανοησίες. Αλήθεια αν εμείς δεν θέλουμε να εργασθούμε για το δικό μας καλό, για το δικό μας συλλογικό αλλά και ατομικό συμφέρον, για ποιον λόγο να εργασθεί κάποιος άλλος για εμάς;
Επίτρεψε μου να παραθέσω το παρακάτω, είναι νομίζω σχετικό και δυστυχώς επίκαιρο :
“……. Παρατηρούσε ότι τα θέματα της ανωριμότητας και του παιδισμού, τα οποία ο Γκoμπρόβιτς είχε αντιμετωπίσει ως κοινωνικά και πολιτισμικά φαινόμενα της εποχής μας, είχαν πολύ σημαντικές φιλοσοφικές επιπτώσεις. Αυτά ακριβώς τα θέματα, με τα οποία ασχολείται για πρώτη φορά η ευρωπαϊκή λογοτεχνία με τόσο σαρκασμό και σε τόσο βάθος, συνιστούν τον πρωταρχικό πυρήνα της “φιλοσοφίας” του Γκομπρόβιτς. Ο συγγραφέας θεωρούσε την ανωριμότητα ως την πιο βασική κατηγορία προκειμένου να ορίσει την κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου, τόσο στην χώρα του όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Έβλεπε, όπως λίγοι Ευρωπαίοι και ακόμα λιγότεροι Κεντροευρωπαίοι συγγραφείς, εκατομμύρια άτομα καθηλωμένα στην παιδική ηλικία, αποστερημένα από έναν Πατέρα και αμφιρρέποντα ως προς τον Νόμο, να ρίχνονται ευτυχισμένα στις αγκάλες ολοκληρωτισμών και φθηνών ιδεολογιών, που τους καθήλωναν ακόμα περισσότερο στην παιδικότητα, παρακινώντας τους να αιματοκυλίσουν και να αιματοκυλισθούν πίσω από σημαίες όπως “πατρίδα”, “φυλή”, “προλεταριάτο”, “νεότητα”, “κατανάλωση” κτλ. Έμβλημα της Νεοτερικότητας είναι η άρνηση – ‘όπως συμβαίνει στον Πήτερ Παν και τον Ζοζό (τον πρωταγωνιστή του Φερντυντούρκε) – να μεγαλώσουν, να αναδεχθούν το βάρος των ευθυνών, το θλιβερό προνόμιο της ωριμότητας, την ιλιγγιώδη σύγχυση που προκαλούν η ελευθερία και η δημοκρατία. Να πως εξηγούσε το έργο του ο Γκομπρόβιτς : “Πρωταρχικός σκοπός μου δεν ήταν να εκφράσω την ανωριμότητα των άλλων αλλά και την δική μου εξίσου [….] Το σημαντικό για μένα είναι η κατάσταση της ανωριμότητας που υποκινεί και απελευθερώνει εντός μας όλη την κουλτούρα, την ίδια στιγμή που αυτή η τελευταία, μη όντας επαρκώς οργανική, αποδεικνύεται ότι είναι ανεπαρκώς αφομοιωμένη και χωνεμένη. [Πρόκειται για] το παράπονο του ατόμου που είναι έτοιμο να αμυνθεί ενάντια στο συνεχώς διογκούμενο κύμα της αποσύνθεσης, και το οποίο διεκδικεί με δυνατές κραυγές, θέλοντας να σωθεί, μια ιεραρχία και μια μορφή, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει ότι κάθε μορφή το περιστέλλει και το περιορίζει. Είναι ένα άτομο που αντιμετωπίζει την ατέλεια των άλλων έχοντας απόλυτη συνείδηση της δικής του ατέλειας.”
Οι υπογραμμίσεις δικές μου, από την εισαγωγή του Φραντσέσκο Καταλούτσιο στο βιβλίο ΓΚΟΜΠΡΟΒΙΤΣ ΒΙΤΟΛΝΤ – Μαθήματα φιλοσοφίας σε έξι ώρες και ένα τέταρτο.
Πέτρο
έχω γράψει μερικές σκέψεις για την πολιτική μας ανωριμότητα. Ο τίτλος λέει:
«Η μη συμμετοχή του λαού στην εξουσία΄και στην πολιτική, εκτός του οτι τον καθιστά πολιτικά νήπιο και ανεύθυνο, διαμορφώνει έτσι την σκέψη του, τον λόγο του και την πολιτική του δράση, ώστε να αποβαίνει σε βάρος του.»
https://anarmodios.wordpress.com/2012/08/08/1-524/
Θραξ Αναρμόδιος