Ο τραπεζίτης Τρισέ υποστηρίζει λοιπόν πως ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα είναι να «αγοράζει» κρατικά περιουσιακά στοιχεία από τις «πληγείσες» χώρες, παρέχοντας τα αναγκαία κεφάλαια και «επενδύοντας» στα περιουσιακά αυτά στοιχεία.
Μας λέει δηλαδή ο καλός αυτό τραπεζίτης, πως οι καταχρεωμένες χώρες πρέπει να εξαναγκαστούν να πωλήσουν την δημόσια περιουσία τους στον ιδιωτικό τομέα. Να πουλήσουν πραγματική και απτή περιουσία με αντάλλαγμα χαρτάκια, δηλαδή τα «κεφάλαια» που θα επενδυθούν. Δίνουν κομφετί και παίρνουν δημόσιες επιχειρήσεις, δηλαδή διώρυγες, λιμάνια, δρόμους, νοσοκομεία, αεροδρόμια, εταιρίες πετρελαίου και αερίου και φυσικά δημόσια γη.
Από την αρχή αυτής της άσχημης περιπέτειας έγραψα πως ο τελικός στόχος όλων αυτών των απίστευτων που ζούμε, είναι η πραγματική περιουσία του δημοσίου. Του κάθε δημοσίου και όχι μόνο του ελληνικού. Ετσι έκαναν αυτοί οι νομάδες του χρηματοπιστωτικού τομέα όπου πήγαν. Επιδίωξαν να βάλουν στο χέρι πραγματική δημόσια περιουσία με αντάλλαγμα τα χαρτιά πόυ οι ίδιοι εκτυπώνουν και τα εμφανίζουν ως χρήματα.
Καταχρεώνουν τις χώρες για να τρομοκρατούν τους λαούς ώστε όταν οι πουλημένες κυβερνήσεις παρουσιάζουν στον λαό ως λύση την πώληση δημόσιας περιουσίας, οι λαοί τρομοκρατημένοι να την αποδέχονται.
Εχω επίσης γράψει και άλλες φορές πως ο απάνω όροφος των διεθνών τραπεζιτών ΔΕΝ θέλει χρήματα. Τι να τα κάνει; Αφού αυτοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του χρήματος. Του κάθε «εθνικού» νομίσματος.
Το χρήμα εξάλλου δεν έχει αξία. Δεν έχει πραγματική αξία καμμία. Γι’ αυτό οι διεθνείς τραπεζίτες, με τον Τρισέ τους, θέλουν δημόσια περιουσία. Πραγματική περιουσία. Οχι πέτσινη. Το χρήμα, το νόμισμα, είναι μια υπόσχεση. ΥΠΟΣΧΕΣΗ απλώς. Οχι πραγματικός πλούτος. Το χρήμα είναι μια υπόσχεση οτι «μπορεί» να μετατραπεί σε πραγματικό πλούτο. (αλλά μπορεί και να απαξιωθεί εντελώς). Γι’ αυτό το τελικό ζητούμενο είναι πάντα ο πραγματικός πλούτος. Η δημόσια περιουσία.
Φτάνουμε δηλαδή στο τελικό στάδιο όλων αυτών των τραγικών και προδοτικών μεθοδεύσεων: την πώληση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου σε εξευτελιστικές τιμές. Πώληση που φυσικά και δεν θα μας σώσει από το «πέτσινο» χρέος.
Απλώς θα μας στερήσει ως λαό από την περιουσία εκείνη που είναι χρήσιμη στην κοινωνία, στο κοινωνικό κράτος, και που σαν τον κοινό πλούτο πρέπει να απολαμβάνουμε όλοι μας. Θα μας στερήσει από την κοινή περιουσία εκείνη που είναι το πολύτιμο στοιχείο για να ξαναβάλει κάποια μέρα την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.
Για την δημόσια περιουσία γίνονται όλα.
Και το δημόσιο χρέος είναι εργαλείο να αλλάξει ιδιοκτήτη αυτή η περιουσία.
Ιδού το ΠΑΡΑΝΟΜΟ εργαλείο που θα χρησιμοποιηθεί για να αλλάξει χέρια η περιουσία του ελληνικού λαού.
1. http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1521216&nt=103
2. http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Ενα δημόσιο δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ΠΟΤΕ στην ανάγκη να δανειστεί. Διότι ένα δημόσιο ΔΕΝ είναι επιχείρηση να χρειάζεται να πάει στην τράπεζα για να πάρει δάνειο. Ενα δημόσιο θα έπρεπε να είναι ο ιδιοκτήτης, ο διαχειριστής και ο εκδότης του νομίσματός του. Και θα μπορούσε έτσι να κάνει ΚΑΘΕ πληρωμή και ΚΑΘΕ αναπτυξιακή επένδυση, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΤΕΙ. (τους μισθούς και τις συντάξεις με τους οποίους μας τα έχουν κάνει καρπούζια).
Ενα δημόσιο, όντας ο ιδιοκτήτης του νομίσματός του, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΣΥΛΛΕΓΕΙ ΦΟΡΟΥΣ.
Το ξαναλέω: Ενα δημόσιο, εφόσον είναι ο ιδιοκτήτης του νομίσματός του, ουσιαστικά ΔΕΝ έχει καμμία ανάγκη να μαζεύει φόρους.
Ενα δημόσιο, μόνο οταν πρόκειται να κάνει διεθνείς συναλλαγές, εκείνες οι οποίες γίνονται δηλαδή σε νόμισμα άλλο από το δικό του, είναι αναγκασμένο να βρει τρόπο να εξασφαλίσει τα ποσά που απαιτούνται σε αυτό το ξένο νόμισμα, με κάποιο τρόπο. Ο οποίος τρόπος και πάλι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ο δανεισμός.
Εχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει επειδή η Τράπεζα της Ελλάδος δεν ήταν ποτέ «της Ελλάδος», η Εθνική Τράπεζα δεν ήταν ποτέ «εθνική» και ο ιδιοκτήτης της δραχμής ΔΕΝ ήταν ποτέ το ελληνικό δημόσιο αλλά οι ιδιώτες που κρύβονται πίσω από το ΔΣ της Τράπεζας της Ελλάδος. Οπως και οι εκδότες του ευρώ είναι οι ιδιώτες που κρύβονται πίσω από το ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τον Τρισέ τους.
Εν ολίγοις αυτό που ζούμε είναι η απόλυτη εκδοχή του μαφιόζικου και γκανγκστερικού χρηματοπιστωτικού και αεριτζίδικου καπιταλισμού. Δεν είναι κάν καπιταλισμός. Είναι μια διεθνής εγκληματική συμμορία που ληστεύει λαούς και έθνη, εξαγοράζοντας τα πολιτικά συστήματα των χωρών (είναι όλοι πουλημένοι) και τρομοκρατώντας τους λαούς με το δημόσιο χρέος.
Θραξ Αναρμόδιος 
Παράθεμα: Ο λαός πρέπει να φτιάξει αυτόνομες τοπικές πολιτικές οργανώσεις ώστε να ακυρώσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του κοινού μας π
Παράθεμα: Ο λαός πρέπει να φτιάξει αυτόνομες τοπικές πολιτικές οργανώσεις ώστε να ακυρώσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του κοινού μας π
Παράθεμα: Ο λαός πρέπει να φτιάξει αυτόνομες τοπικές πολιτικές οργανώσεις ώστε να ακυρώσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του κοινού μας π
Παράθεμα: Ο λαός πρέπει να φτιάξει αυτόνομες τοπικές πολιτικές οργανώσεις ώστε να ακυρώσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του κοινού… |
Δεν συμφωνώ για το γεγονός πως εάν ένα κράτος αποκτήσει το αποκλειστικό δικαίωμα (και προνόμιο) να εκδίδει νέο χρήμα. αυτόματα σημαίνει πως δεν θα χρειάζεται να πληρώνονται φόροι.
Η φορολογία θα εξακολουθεί να υπάρχει για δύο βασικούς λόγους.
Πρώτος διότι το κράτος θα πρέπει να πληρώνει μισθούς και άλλα έξοδα για τα οποία δεν είναι δυνατόν να εκδίδει συνεχώς νέο χρήμα, αφού τότε θα δημιουργηθεί ανεξέλεγκτος πληθωρισμός.
Δεύτερος, διότι μέσω του μηχανισμού της φορολογίας, είναι δυνατή η αναδιανομή κεφαλαίων από μιά ολιγομελή εισοδηματική τάξη προς τις χαμηλότερες. Αν δεν υπάρξει ένας τέτοιος μηχανισμός, σε λίγο χρόνο, θα καταλήξουν ΟΛΑ τα χρήματα στην κατοχή ελάχιστων ατόμων, καταστρέφοντας το όλο σύστημα.
Βασικά, εάν φανταστούμε μιά Εθνική Κεντρική τράπεζα ΠΛΗΡΩΣ κρατική, ως την μηχανή που δημιουργεί αποκλειστικά το χρήμα, τότε στον αντίποδα θα ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει και ένας μηχανισμός (φορολογία) που θα καταστρέφει το χρήμα.
Απλώς, εάν το χρήμα εκδίδεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, η φορολογία θα είναι κατά πολύ μικρότερη, μιά και ΔΕΝ θα χρειάζεται πλέον να καλύπτει ΚΑΙ τους ΤΟΚΟΥΣ των δανείων χρημάτων (debt based money) , όπως συμβαίνει σήμερα.
Με βάση αυτούς τους δύο μηχανισμούς (δημιουργίας και καταστροφής) θα μπορεί το κράτος να ελέγχει την συνολική ποσότητα χρήματος (money supply) που κυκλοφορεί στο εσωτερικό του, έχοντας ως μόνη έγνοια τον έλεγχο του πληθωρισμού (περίσσια ρευστότητας) ή αποπληθωρισμού (έλλειψη ρευστότητας) καθώς και τα επίπεδα της ανεργίας, που μέσω δημιουργικών επενδύσεων στις εθνικές κρατικές υποδομές, θα μπορεί να ελέγχει, έως να μηδενίσει (στην πράξη).
Ποσότητα που θα πρέπει να καθορίζεται απ’ τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας και όχι από τις ανάγκες για αντιπαραγωγικό πλουτισμό μέσω φούσκας (όπως καλή ώρα συμβαίνει τώρα ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ (πλην Λιβύης… τουλάχιστον μέχρι τώρα… )
Αυτά.
Keep posting
@κοινός νους
Σαφώς και ένα κράτος θα πρέπει να συλλέγει φόρους ακόμα και αν είναι ο ιδιοκτήτης του χρήματός του.
Το είπα υπερβολικά (βάζοντας μόνο το επίρρημα «ουσιαστικά») απλώς για να δείξω πως το κράτος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ οταν είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης του χρήματός του.
Αν όμως δεν συλλέγει το χρήμα που εκδίδει μέσω φόρων, και απλώς όποτε χρειάζεται χρήμα εκδίδει χρήμα, τότε φυσικά τάχιστα το νόμισμά του θα απαξιωθεί.
Αυτά όμως είναι ΤΕΧΝΙΚΑ ζητήματα και δεν πολυ-ενδιαφέρουν. Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε την ποιοτική διαφορά μεταξύ ενός δημοσίου που είναι ιδιοκτήτης του νομίσματός του και ενός που δεν είναι.
Και συγχωρήστε μου την τεχνική υπερβολή.
Θραξ Αναρμόδιος
Ο αγώνας που δίνεις συνεχώς εδώ και τόσο καιρό για την ανεξάρτητη απ’ τα ΜΜ»Ε» ενημέρωση των συμπολιτών σου, σου δίνει ΑΜΕΣΟ συγχωροχάρτι έτσι κι αλλιώς. Τουλάχιστον από εμένα ;)
Παράθεμα: Ο λαός πρέπει να φτιάξει αυτόνομες τοπικές πολιτικές οργανώσεις ώστε να ακυρώσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του κοινού μας π
Παράθεμα: Ο λαός πρέπει να φτιάξει αυτόνομες τοπικές πολιτικές οργανώσεις ώστε να ακυρώσει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του κοινού μας π
Παράθεμα: ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΩΛΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ
Παράθεμα: Το δημόσιο χρέος και πως καταλήγει να είναι ποινικό ζήτημα. | Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα
Παράθεμα: Το δημόσιο χρέος και πως καταλήγει να είναι ποινικό ζήτημα. « www.olympia.gr
Θράκα εξαιρετικός
Παράθεμα: Το δημόσιο χρέος και πως καταλήγει να είναι ποινικό ζήτημα | αἰέν ἀριστεύειν
Το πρόβλημα στην πραγματικότητα είναι ότι σαν χώρα δεν παράγουμε, ενώ θα μπορούσαμε, και είμαστε αναγκασμένοι να εισάγουμε σχεδόν τα πάντα, άρα να συνδιαλλαγούμε με ξένα νομίσματα άλλων χωρών. Έτσι, από τη στιγμή που δεν μπορούμε να κόβουμε το δικό μας ευρώ, όπως παλιά κόβαμε τη δραχμή, είμαστε αναγκασμένοι να δανειστούμε εφόσον δεν μας φτάνουν τα ευρώ μας, για να εισάγουμε από το εξωτερικό πρώτες ύλες για την παραγωγή μας, και ό,τι άλλο, μέχρι και λάδι! (Ναι, μέχρι και αυτό γίνεται…)
Το θέμα είναι να γίνει δικαιότερη αναδιανομή εισοδήματος μέσω του φορολογικού μηχανισμού, προς όφελος των πιο φτωχών. Γιατί είναι γνωστό πως ένα ευρώ στο εισόδημα ενός πλούσιου δεν θα έχει την ίδια χρήση με ένα ευρώ παραπάνω στο εισόδημα του φτωχού. Στον πρώτο δεν θα κάνει καμία ουσιαστική διαφορά, μπορεί να το φάει στα μπουζούκια για να πετάξει γαρδένιες, (μή παραγωγική επένδυση), ή και θα το κρατήσει στην άκρη, ενώ στον δεύτερο θα κάνει μεγάλη διαφορά, αφού θα πάρει ψωμί και γάλα στα παιδιά του… Πέραν του κοινωνικού θέματος, (το οποίο είναι να μην ξεχνάμε και η ουσία της οικονομικής επιστήμης…), θα αυξηθεί κι ο ρυθμός κυκλοφορίας του χρήματος, άρα θα κινηθεί η οικονομία δημιουργώντας θέσεις εργασίας και πλούτο. Αντιθέτως, τα χρήματα δίνονται από το κράτος, όχι απευθείας στην πραγματική οικονομία, στις επιχειρήσεις που χρειάζονται δάνεια για να αναπτυχθούν, αλλά στην…. παραοικονομία, όπως εγώ τη λέω, στις τράπεζες!
Ας μου πει κάποιος κατά πόσο είναι νόμιμο και συνταγματικό ένα κράτος να στηρίζει από τα λεφτά των πολιτών ιδιωτική επιχείρηση – κι εννοώ τις τράπεζες – παρά τη θέλησή των ίδιων των πολιτών, πόσο μάλλον όταν δεν τις χρησιμοποιούν γιατί δεν θέλουν, ή γιατί απλά δεν έχουν χρήματα να βάλουν εκεί. Το μαγαζί του μικρούπου κλείνει δεν το στηρίζουν έτσι. Είναι μια μορφή αθέμιτου ανταγωνισμού – διακριτής συμπεριφοράς λοιπόν, αφού με αυτό τον τρόπο και με κρατική βοήθεια, κατευθύνονται επενδύσεις προς μια ιδιωτική επιχείρηση, αντί για άλλη, αφού η πρώτη έχει καταστεί «πιο σίγουρη» με κρατικό δεκανίκι και μάλιστα με λεφτά από την τσέπη ανέργων και ανθρώπων που κλείνουν τις δικές τους ιδιωτικές επιχειρήσεις, και όπως είπα, παρά τη θέλησή τους!!! Κοινώς, παραβιάζεται ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Αν σκεφτείτε ότι οι τράπεζες δεν δίνουν δάνειο προς την πραγματική οικονομία-τις επιχειρήσεις- στη συνέχεια, αλλά κρατάν τα χρήματα για δικό τους λογαριασμό, ποιός ο ρόλος αυτού του καρκινώματος της οικονομίας; Πόσο μάλλον όταν εισπράτουν και τόκους, για χρήματα που ΔΕΝ τους ανήκουν. Λύση η κρατικοποίησή τους, με ειδικό όμως καθεστώς ελέγχου από ανεξάρτητη αρχή, γιατί αλλιώς θα τα κάνουν μπάχαλο φοβάμαι… Και για να γίνει αυτό, πρέπει όλοι μαζί οι καταναλωτές να τραβήξουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες και μάλιστα ταυτόχρονα αν είναι δυνατόν, προκειμένου να προκαλέσουν την άμεση κατάρευση του συστήματος αυτού. Ξέρετε ότι από τα 100 ευρώ που έχουν οι τράπεζες σαν λογιστικό χρήμα, λιγότερο από το 10% – και πολύ λέω – είναι διαθέσιμο άμεσα αν τους ζητηθεί και το υπόλοιπο αυγατίζει προς όφελός τους; Αλήθεια, γιατί να έχει αυτό το κέρδος κάποιος ιδιώτης – τον οποίο μάλιστα παρά τη θέλησή μου στηρίζω μέσω της ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ φορολόγισής μου – κι όχι εγώ σαν πολίτης, μέσω μιας ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ που θα περνάει τα χρήματα στην πραγματική οικονομία, προκειμένου να αναπτυχθεί και να μειωθεί η ανεργία;!!!
Τέλος, όπως έγραψε κι ο «κοινός νους» παραπάνω, «…μέσω του μηχανισμού της φορολογίας, είναι δυνατή η αναδιανομή κεφαλαίων από μιά ολιγομελή εισοδηματική τάξη προς τις χαμηλότερες. Αν δεν υπάρξει ένας τέτοιος μηχανισμός, σε λίγο χρόνο, θα καταλήξουν ΟΛΑ τα χρήματα στην κατοχή ελάχιστων ατόμων, καταστρέφοντας το όλο σύστημα». Αυτό συμβαίνει σήμερα στην παγκόσμια οικονομία. Λίγοι έχουν συγκεντρώσει όλο τον πλούτο στα χέρια τους και «παίζουν» με ολόκληρα κράτη και το δημόσιο πλούτο τους, που προσπαθούν εκβιαστικά πλέον να αποκτήσουν. Πόσο δημοκρατικό και δίκαιο είναι αλήθεια είναι αυτό, τη στιγμή που παιδιά πεθαίνουν σε όλο τον κόσμο, γιατί δεν έχουν λίγο νερό να πιούν;!!! Μήπως είναι κομματάκι πιο δημοκρατικό να τους αφεραιθεί μέρος της περιουσίας τους προκειμένου να ζήσει και το υπόλοιπο 99,9% του πληθυσμού; Άλλωστε η αρχή της πλειοψηφίας δεν είναι η αρχή της δημοκρατίας; Εκτός κι αν το χρήμα είναι πάνω από όλα… Δείτε τί γίνεται στη ΕΕ. Δεν δέχονται να φορολογήσουν τις τράπεζες, και ας πάει και στο 50% η ανεργία. Αυτό πρέπει να κατακτηθεί μέσω του Ευρωκοινοβουλίου που εμείς ψηφίζουμε, ή μέσω της πρωτοβουλίας πολιτών, που από Μάιο του 2012 νομίζω καθιερώνεται σαν διαδικασία, και απαιτείται υπογραφή από 1.000.000 πολίτες της ΕΕ, (διαφορετικών κρατών), προκειμένου να πάει ένα θέμα προς συζήτηση και για νομοθέτηση σχετικά με αυτό. Τώρα βέβαια θα μου πείτε, όλα είναι ελεγχόμενα από το χρήμα. Να ξέρετε ότι όταν υπάρχει κάτι εντελώς αντιδημοκρατικό, οι τύποι δεν θα το διατηρήσουν για πολύ, οπότε θα σπάσει το απόστημα με ξεσηκωμό των λαϊκών μαζών. Ακόμη και αν δεν κατανοούν ακριβώς τους μηχανισμούς εξουσίας, θα «σπρώξουν΄» προς την κατάργησή τους. Αρκεί η διάδοχη κατάσταση να μην είναι συγκαλυμμένα η ίδια, κάτι που πάρα πολύ συχνά συμβαίνει, δυστυχώς.
Και για όσους θέλουν πιο απλά λόγια, ζούμε σε παγκόσμια χούντα. Η παγκοσμοιοποίηση έχει γίνει για να μην πληρώνουν οι πλούσιοι τους φόρους που τους αντιστοιχούν και να συμπιέσουν ακόμη περισσότερο το μισθό των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους. Το χρήμα, σα μορφή εξουσίας πλέον, δρα ποιά εκβιαστικά, εντελώς ανεξέλεγκτο και ορίζει το αν θα έχεις να φας αύριο. Τα κράτη είναι κάτω από τη μπότα λίγων Κροίσων. Κι ενώ υπάρχει σήμερα τεχνολογία που κανονικά θα μας επέτρεπε να παράγουμε περισσότερο δουλεύοντας λιγότερο, αντιθέτως δουλεύουμε πολύ περισσότερο και μάλιστα με λιγότερες αποδοχές. Τα πράγματα είναι απλά, αλλά θέλουν να μας πείσουν ότι τα «οικονομικά» είναι κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο για τον απλό λαό και δεν πρέπει να έχει γνώμη και κρίση, αφού δεν γνωρίζει περί «εξειδικευμένων δεικτών» της οικονομίας κι άλλες τέτοιες φανφάρες… Γνωρίζει όμως το δείκτη ανεργίας και φτώχιας, που από καμία συνθήκη της ΕΕ δεν έχει προβλευθεί ανώτερο όριο – αντίθετα με το δείκτη χρέους (προς τους πλούσους του κόσμου – τραπεζικό σύστημα) . Αλήθεια, πως γίνεται όλα τα κράτη του κόσμου να χρωστάνε; Γιατί αν χρώσταγε το ένα στο άλλο, τότε θα είχαμε και κάποια που μόνο να πάρουν θα περιμένανε… Χρωστάνε στον ιδιωτικό τομέα λοιπόν, σε κάποιους που βγάζουν εύκολο χρήμα με τα τοκογλυφικά επιτόκιά τους πάνω στο χρήμα που ανήκει στους λαούς – ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ- και το αντίκρυσμα του χρήματος τους το εγγυούνται τα κράτη τα ίδια.