«Ω! με πόση ένταση και πάθος γίνονται, πρώτοι οι τελευταίοι»

Στίχοι-μουσική: Δήμος Μούτσης

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι ετούτου του καιρού, που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει, χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα, αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια, μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια
ψυχές που κράζουνε βοήθεια, κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει, μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι, μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι, παραιτημένοι κατά βάθος
ω! με πόση ένταση και πάθος γίνονται, πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου, κι έρχουμαι πλάι εκεί κοντά σου

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει, πάνω που δείχνει να χαράζει
αγάπη μου ώρα για ύπνο, άρχισε κιόλας να βραδιάζει
—–

Θραξ Αναρμόδιος

ΥΓ. Δήμο Μούτση, νάσαι καλά όπου και νάσαι κι ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα μεγάλα σου τραγούδια. Κι άν έγιναν «πρώτοι οι τελευταίοι», δεν μας νίκησαν ποτέ ολοκληρωτικά και κατά κράτος. Το μέλλον θα πάρει εκδίκησή…

Advertisement