Bastille είναι μια γαλλική λέξη που σημαίνει κάστρο, οχυρό. Το ιστορικό φρούριο της Βαστίλης στο Παρίσι χτίστηκε το 1370, στην διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου. Ο πόλεμος αυτός ήταν ένας αιωνόβιος καβγάς που ξεκίνησε γιατί κάποιος βασιλιάς της Αγγλίας θεωρούσε πως είχε δικαιώματα και στον γαλλικό θρόνο. Κι έτσι οι δυο λαοί σφάζονταν για 100 περίπου χρόνια ώστε να ικανοποιήσουν την βασιλική αυτή ανάγκη και να διορθώσουν την αδικία. Και εμείς οι φιλοθεάμονες είχαμε την χαρά να δούμε κάποια διδακτικά επεισόδια αυτού του πολέμου στην κινηματογραφική υπερπαραγωγή «Η Ιωάννα της Λωραίνης» με την Milla Jovovich.
Η Βαστίλη έχει συνδεθεί άρρηκτα με την αστική επανάσταση του 1789, σε σημείο ώστε η 14η Ιουλίου, η εθνική γιορτή των Γάλλων να ονομάζεται “ημέρα της Βαστίλης”, μια και την ημέρα εκείνη ο επαναστατημένος λαός κατέλαβε το φρούριο-σύμβολο της βασιλικής εξουσίας.
Η Βαστίλη με τους οκτώ της πύργους σήμερα δεν υπάρχει πια. Στην θέση της βρίσκεται μια πλατεία. Στις δόξες του το κάστρο υπήρξε φυλακή για πολύ εκλεκτούς και επιφανείς κυρίους. Συνήθως αριστοκράτες της εποχής, μια και μπορούσε να “εξυπηρετήσει” μόνο 42 ενοίκους. Εκεί “σωφρονίστηκαν” ο μαρκήσιος Ντε Σαντ, που συνόψισε και τον σαδισμό σε ένα ενιαίο κεφάλαιο, και τον έκανε δώρο στην ανθρωπότητα, ο Αλεσάντρο Καλιόστρο, εξαίρετος κύριος, απατεών και παραχαράκτης, και διάφοροι άλλοι παρομοίου εκλεκτού χαρακτήρος ευγενείς.
Η Βαστίλη, Bastille Saint-Antoine το πλήρες ονοματεπώνυμό της, έστεκε σαν πύλη προς το απείθαρχο προάστιο του Σεντ Αντουάν. Το προάστιο εκείνο δηλαδή του Παρισιού, κέντρο επιπλοποιίας τότε και τώρα, που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην αστική επανάσταση του 1789, κατοικία και τόπος εργασίας χειροτεχνών και χώρος λαϊκών ζυμώσεων σε εκείνα τα επαναστατικά χρόνια.
Μέρος της φρουράς του Παρισιού ήταν οι Invalides. Παλαίμαχοι στρατιώτες που δεν μπορούσαν πια για διάφορους λόγους να υπηρετήσουν στο πεδίο της μάχης. Στις 14ης Ιουλίου του 1789, το πρωϊ ο επαναστατημένος λαός “απέκτησε” 28.000 μουσκέτα από τους Invalides, αλλά δυστυχώς καθόλου μπαρούτι και βόλια. Ετσι, μια και δυο οι επαναστατημένοι, ξεκίνησαν για το φρούριο της Βαστίλης, για το οποίο υπήρχαν πληροφορίες πως διέθετε και τα δύο σε αφθονία.
Ο μαρκήσιος ντε Λονέ, διοικητής του φρουρίου της Βαστίλης εκείνη την ημέρα, δεν ανταποκρίθηκε ευγενικά στις κλήσεις των επαναστατημένων, να τους παραδώσει δηλαδή το φρούριο διότι χρειάζονταν το μπαρούτι και τα βόλια για την επανάστασή τους. Μάλιστα θεώρησε καλό να διατάξει τους στρατιώτες του να πυροβολήσουν στο πλήθος με αποτέλεσμα να μετρηθούν 100 νεκροί.
Οι επαναστατημένοι επίσης δεν ανταποκρίθηκαν ψύχραιμα στο φλογερό αυτό καλοσώρισμα του κ. ντε Λονέ, και έβαλαν σε λειτουργία ένα κανόνι που είχαν νωρίτερα πάρει από τους, γιώτα 800, Invalides. Αυτό έκαμψε την μαχητικότητα του μαρκησίου ντε Λονέ και αναγκάστηκε να ανοίξει τις πύλες του φοβερού φρουρίου της Βαστίλης του οποίου ήταν ο διοικητής . Οι θυμωμένοι επαναστάτες συμπεριφέρθηκαν με πρωτοφανή αγένεια προς τον ευγενή μαρκήσιο ντε Λονέ και του έκοψαν το κεφάλι.
Δεν γνωρίζω αν οι επαναστάτες ανακάλυψαν στο φρούριο της Βαστίλης το μπαρούτι και τις σφαίρες που θεωρούσαν απαραίτητες για να συνεχίσουν το έργο που είχαν αναλάβει. Κρατούμενους πάντως δεν ανακάλυψαν πολλούς στο διάσημο αυτό κάτεργο. Βρήκαν όλους κι όλους επτά φυλακισμένους, αρκετοί από τους οποίους ήτο πολύ μπας κλας και καθόλου ευγενείς. Μεταξύ αυτών δύο με χαμένα τα λογικά, ο ένας ήταν κάποιος Ιρλανδός που νόμιζε πως είναι ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Ιησούς ταυτοχρόνως, πεντ-έξη άλλους που είχαν φυλακιστεί διότι είχαν πάρει πρωτάθλημα στο πολύ διαδεδομένο τότε σπορ της πλαστογραφίας, κι έναν αιμομίκτη αριστοκράτη ο οποίος είχε μπει μέσα με βασιλική διαταγή, διότι είχε προσβάλει προφανώς τα χρηστά ήθη των αριστοκρατών της εποχής με τις αποτρόπαιες πράξεις του.
Δηλαδή, και κάπως κόντρα στον διαδεδομένο μύθο, η Βαστίλη, το σύμβολο της βασιλικής εξουσίας έπεσε, όχι γιατί ο επαναστατημένος λαός ήθελε να απελευθερώσει τους φυλακισμένους. Δεν ήταν αυτό που ήθελε ο λαός εκείνη τη στιγμή.
Πυρομαχικά ήθελε.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Είπα να ξαναρίξω μια ματιά στην γαλλική και σε άλλες επαναστάσεις έτσι για αναψυχή και για να ξεφύγω κάπως από το καταθλιπτικό συναίσθημα που μου δημιουργεί η μικρή ντάνα απλήρωτων λογαριασμών επάνω στο γραφείο μου.
Θραξ Αναρμόδιος 
Αντί της λέξης «αγένεια», που επέδειξαν οι Γάλλοι στον ευγενή Ντε Λονέ, θα χρησιμοποιούσα την λέξη εχθροπάθεια.
Μιά ενδιαφέρουσα οπτική γωνία για τη Γαλλική Επανάσταση σε σχέση με την ιστορία των Κεντρικών Τραπεζών στην Ευρώπη:
http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=23572
….βλέπω το μονοπώλιο της wiki ως πηγή μεγαλώνει συνεχώς, ο πολιτιστικός και πνευματικός ιμπεριαλισμός διενεργείται πιο αθόρυβα και ειρηνικά από τον οικονομικό. Σε λίγα χρόνια η wikipedia θα ορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα. Γιατί θα σταματήσει να αγοράζει ο άλλος βιβλία; Όχι γιατί ήδη δεν αγοράζει. Δηλαδή μιλώντας για την ευρύτατη πλειοψηφία του κόσμου, αυτή δεν θα αγοράσει ποτέ ένα ιστορικό βιβλίο για να ψάξει για την Βαστίλη ή οτιδήποτε άλλο. Παλιότερα οι άνθρωποι απλά στην πλειοψηφία τους απλά δεν είχαν πρόσβαση σε μια εύκολη πηγή, τώρα θα πάνε σε αυτήν που θα τους είναι πιο κοντινή. Wiki δηλαδή.
Το σχόλιο μου είναι περισσότερο έναυσμα για διάλογο παρά ως αρνητικό σχόλιο, να μην παρεξηγηθώ.
Η βικιπήντια είναι ο εύκολος τρόπος, και σχετικά έγκυρος, να βάλεις κάποιον σύνδεσμο-λινκ-αναφορά σε ένα κείμενο που γράφεις. Σαν έναυσμα για τον άλλον να ερευνήσει λίγο παρακάτω το πράγμα. Δεν είμαι σίγουρος οτι δείχνει κάτι σχετικό με την αγάπη μας προς το βιβλίο. Και εν πάσει περιπτώσει γνωρίζω πολλά βιβλία που στα μάτια τα δικά μου δεν έχουν καμμία απολύτως εγκυρότητα. Δεν έχει να κάνει ούτε με το μέσον λοιπόν.
Η βικιπήντια επίσης σαν εγκυκλοπαίδεια, από την φύση της όπως και κάθε εγκυκλοπαίδεια, δεν προσφέρεται για πως-να-το-πω «πρωτογενή» πηγή γνώσης, αλλά συνήθως ως αναφορά και συμπλήρωμα. Αν δεν γνωρίζει δηλαδή κάποιος κάτι από κάποια άλλη πηγή για μια ιστορική περίοδο, δεν θα ανατρέξει σε μια εγκυκλοπαίδεια για την περίοδο αυτή. Μια εγκυκλοπαίδεια είναι το δεύτερο ή το τρίτο μέρος στο οποίο θα κοιτάξει κάποιος που ψάχνει κάτι περισσότερο.
Θραξ Αναρμόδιος