Η αγορά έχει πεθάνει. Πάει και τέλειωσε. Η ελληνική αγορά έχει πεθάνει.
Τώρα να αρχίσουν να ρίχνουν χρήμα με δημόσιες επενδύσεις, αναπτυξιακούς νόμους και προγράμματα, η αγορά θέλει ενάμισυ χρόνο ίσως και παραπάνω να ξαναπάρει μπρος. Πάει το μηχάνημα. Σκούριασε.
Είναι ένα παλιό κόλπο. Βασίζεται στην παρατήρηση που είχαν κάνει οι χρυσοχόοι, οι πρόγονοι των σημερινών τραπεζιτών, λίγο μετά τον μεσαίωνα. Πως δηλαδή αν σταματήσει η πίστωση σε μια κοινωνία, ενώ φυσικά οι αποπληρωμές των δανείων συνεχίζονται κανονικά και αναγκαστικά, τότε σύντομα η οικονομία στραγγίζει από χρήμα.
Μέσα στην ασφυξία που δημιουργείται απαξιώνονται ολόκληροι τομείς της οικονομίας, κατρακυλούν διάφορες αξίες, οι επιχειρήσεις χρεοκοπούν και κλείνουν. Και τότε εμφανίζονται πάλι οι τραπεζίτες, ή όποιους άλλους βάλουν μπροστά, και αγοράζουν περιουσίες επί περιουσιών, για ένα κομμάτι ψωμί. Και έτσι βάζουν στο χέρι των πλούτο των εθνών μαζικά σε τέτοιες περιόδους κρίσης. Μιας κρίσης που συνήθως οι ίδιες οι τράπεζες προκαλούν. Φυσικά εννοείται ότι και σε κανονικές περιόδους δεν παύουν ποτέ να έχουν υπερκέρδη.
Οι τράπεζες είναι το φοβερώτερο όπλο εξόντωσης των οικονομιών και των κοινωνιών. Ποτέ δεν δούλεψαν υπέρ της κοινωνίας ή υπέρ ενός έθνους ή λαού. Και φυσικά όλες οι τράπεζες ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ. Και μάλιστα ΚΑΤΕΧΟΥΝ και το κράτος, το οποίο τρέχει και τις διασώζει. Αυτές μόνες. Από όλες τις επιχειρήσεις. Ενώ είναι οι ΜΟΝΕΣ επιχειρήσεις που δεν παράγουν απολύτως τίποτε. Και που το «έργο» τους θα μπορούσε κάλλιστα να το αναλάβει ένας δημόσιος φορέας, με άλλα κίνητρα και άλλες κατευθύνσεις.
Γενικά η λειτουργία των τραπεζών είναι καλυμμένη με ένα μυστήριο για τον μέσο άνθρωπο, όπως και αυτή η λειτουργία του χρήματος.
Αυτή είναι η ωραία κοινωνία που ζούμε. Φιλελεύθερη, νεοφιλελεύθερη και σοσιαλιστική. ΠΑΝΤΑ κοινοβουλευτική. Ακόμη και στον πρώην «υπαρκτό» (λέμε τώρα). Πάντα το μακρύ χέρι των τραπεζιτών στην οικονομία και την κοινωνία.
Και όταν και τα κόμματα χρωστάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους στις τράπεζες, τι χαϊρι να περιμένουμε;
Θραξ Αναρμόδιος
Θραξ Αναρμόδιος 
1. Σε «λεηλάτησα» σήμερα, Αναρμόδιε.
2. Εμφανίζουν κέρδη, αλλά τσίμπησαν άλλα 30 δις , με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.
-28δις Πακέτο αλογοσκούφη, εκ των οποίων τα 17,5 εκταμιεύθηκαν μετά τη δευτέρα του πάσχα 2010.
-15δις Που αναφέρονται στο νόμο του μνημονίου ως διπλασιασμός του πακέτου αλογοσκούφη -άρθρο 4 παράγραφος 8-
-10δις από τα δανεικά ΔΝΤ-ΕΕ που θα πάνε υπέρ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
-25δις που ανακοίνωσε ο πολυχρονεμένος ΥΠΟΙΚ στα μέσα Αυγούστου.
Σύνολο 108.
Αυτά είναι μαγικά κόλπα. Αυτοί και ο Θεός μπορούν να τα κάνουν. Εξ άλλου το έχει πει και ο κ. Πρόεδρος της υπερκυβέρνησης που ακούει στο όνομα Goldman Sachs
Πηγή: http://techiechan.com/?p=588
Σωστός.Το κόλπο είναι παλιό.
Πληθωρισμός, μετά αποπληθωρισμός και τέλος οι κύριοι των τραπεζών παίρνουν τις περιουσίες, ενώ μας είχαν χρεώσει με κολόχαρτα.
Θα γραψω ενα κλισε, το οποιο ομως ειναι περα για περα αληθινο: καποτε λεγανε οτι οι κομμουνιστες θα σας παρουν τα σπιτια, τωρα μας τα παιρνουν οι τραπεζες αλλα κανεις δε λεει τιποτα…
Τι να πουμε Ξαναντου, τι να πουμε στερεψαν τα λογια.
@Xanadu
Καλό. Τι κλισέ; Εγώ πρώτη φορά το ακούω. Θα το στείλω στο twitter. Οτι πρέπει είναι.
Θραξ Αναρμόδιος
Ξέρετε ε, το χειρότερο που μπορείς να κάνεις ενάντια στο σύστημα είναι να διεκδικήσεις να τυπώνεις το νόμισμά σου από μη ιδιωτικό φορέα. Μιλάμε για χτύπημα στην καρδιά του συστήματος. Δεν θα στο συχγωρήσουν ποτέ.
Αλλά υπάρχει και ακόμα καλύτερο. Κάποιο είδος «νομίσματος» που να μην επιτρέπει θεσμικά την υπερσυγκέντρωσή του. Πώς να μου πεις? Σαν τα συστήματα LETS πχ., όπου οι ανταλλακτικές μονάδες είναι αυστηρά προσωπικές (για φυσικά πρόσωπα μιλάμε πάντα). Πολλές πληροφορίες υπάρχουν στο σχετικό άρθρο της wikipedia.
Τώρα οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά δεν φαίνεται και κάτι περίπλοκο να το κάνεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να του δείξει ο κόσμος εμπιστοσύνη και να αρχίσει να το χρησιμοποιεί (όπως και με κάθε εναλλακτικό νόμισμα). Εδώ, αν υπάρχει κάποιος επίσημος φορέας από πίσω, όπως ο δήμος πχ, μπορεί να του προσδώσει αξιοπιστία. Προφανώς βέβαια ένα τοπικό νόμισμα από μόνο του δεν είναι αρκετό και δεν μπορεί να υποκαταστήσει πλήρως ένα εθνικό, καθώς μια τοπική οικονομία ποτέ δεν είναι 100% αυτάρκης. Όμως σε τέτοια προβλήματα οι οικονομολόγοι θα μπορούσαν να προτείνουν λύσεις. Σημαντικό επίσης είναι να μαθαίνει ο κόσμος τι είναι πραγματικά αυτό το μυστηριώδες χρήμα, ποιά είναι η λειτουργία του και το ότι ο έλεγχός του είναι στην πράξη η μεγαλύτερη ισχύς.
Παράθεμα: Η αγορά έχει πεθάνει, αλλά οι τράπεζες εμφανίζουν κέρδη | αἰέν ἀριστεύειν
@xana και du
το πήρα κι εγώ
@tryfon
Έπιασες την καρδιά . 1689 καθιερώθηκε η κοινοβουλευτική εξουσία στην Αγγλία, 1694 παραδόθηκε το χρήμα στους τραπεζίτες. Τυχαίο;
Δεν υπάρχει θεωρία δημκρατικής διαχείρισης του χρήματος. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ , αλλιώς θα σε φάει το μαύρο – κατάμαυρο σκοτάδι.
Μια μικρή ομάδα ανθρώπων έχει καταθέσει μια «απλή» πρόταση, με την ελπίδα να προκληθεί διάλογος. Όπου την έχει καταθέσει, »
άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» είναι η απάντηση.
– Η ΕΚΤ ή η ΤτΕ , ο εκδότης του χρήματος να γίνει πολυμετοχικός. Μία μετοχή σε κάθε έλληνα ή ευρωπαίο πολίτη , άνω των 18 ετών. Αφού στα σχολεία , εισαχθεί το «μάθημα» ΧΡΗΜΑ – ΠΙΣΤΗ- ΤΡΑΠΕΖΕΣ.
– Με την πρόταση αυτή, ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου. Το ίδιο ισχύει και με την πρόταση για ένα πολιτικό κίνημα με πρώτο στόχο την πρόκληση Συνταχτικής Εθνοσυνέλευσης, για πραγματική δημοκρατία.
– Η πρότασεις αυτές δεν έχουν πίσω τους θεωρίες. Ο διάλογος της δημιουργεί. Η «άμεση» δημοκρατία στην πράξη.
– Θα σας δώσω ένα μόνο παράδειγμα, για την ομορφιά της σκέψης ή της πρότασης:
Τι πολίτευμα θα έχουμε; Τι οικονομική διαδικασία; Τι αρχές, αξίες, συμπεριφορές; Αν υποθέσουμε, πως η πρόταση γίνεται πραγματικότητα, ως που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος – πολίτης, όταν θα μπορεί π.χ. με δημοψηφίσματα ή γεν. συνελεύσεις μετόχων (το ίδιο και το αυτό) να καθορίζει το ύψος των αμοιβών, για τον εαυτό του;
Γιατί να μην πω 3.000 σημερινά ευρώ ο κατώτατος μισθός; κλπ
Ποια είναι τα όρια, ο τρόπος, τα κριτήρια;
Τίθεται , αυτόματα, θέμα αξιών.
Τίθεται, επίσης, θέμα γνώσεων, ώστε ο αποφασίζων να μπορεί να φτιάξει μια πατρίδα , ανταγωνιστική προς τρίτους. Τίθεται θέμα μιας άλλης παιδείας.
Είναι καιρός από τη θεωρία να περάσουμε στην πράξη.
Συζητώντας και προσκαλώντας, για ενδιάμεσους στόχους, όπως αυτούς που προανέφερα.
@Odyssey
Ναι, είναι πολύ ωραίες προτάσεις αυτές αλλά είναι και ουτοπικές επίσης, από την άποψη ότι καμία σημερινή θεσμική εξουσία δεν πρόκειτα να τις υιοθετήσει. Εγώ δεν τρέφω αυταπάτες επ’ αυτού. Δεν μπορούμε να περιμένουμε καμία σημαντική αλλαγή από τα πάνω. Για να καταλάβεις τι εννοώ ας υποθέσουμε ότι έπειτα από περίοδο μεγάλης πολιτικής αναταραχής στην Ελλάδα αναδυκνείεται ένας ηγέτης από τον λαό και του λαού με εντολή, μεταξύ των άλλων, να κρατικοποιήσει τις τράπεζες και να θέσει υπό τον έλεγχό του δημοσίου την έκδοση του χρήματος. Ε, θα τον φάνε με κάποιο τρόπο, δεν υπάρχει περίπτωση. Για να καταφέρει να επιβιώσει θα πρέπει να γίνει Σαντάμ ή Τσάβες ή Κάστρο και το καθεστώς του παρομοίως. Αν έχεις διαβάσει το «Εξομολογήσεις ενός οικονομικού δολοφόνου» καταλαβαίνεις πολύ καλά τι λέω. Προφανώς το πρόβλημα στο παραπάνω έγκειται στους θεσμούς και συνοψίζεται πολύ ωραία σε αυτό που οι αρχαίοι γνωρίζαν πολύ καλά: «Οι πολλοί διαφθείρονται πιο δύσκολα από τους λίγους». Είναι ζήτημα συγκέντρωσης εξουσίας πάλι δηλαδή και είναι ζήτημα θεσμών – αλλά σαφώς και συνειδητοποίησης του κόσμου ώστε να τους υποστηρίξουν ενεργά αυτούς τους θεσμούς όταν θεσμισθούν. Και δυστυχώς πιστεύω ότι τέτοιοι θεσμοί θα υποστηριχθούν ενεργά μόνον όταν ο ίδιος ο λαός τους διεκδικήσει συνειδητά και τους θεσμίσει, γιατί μόνο τότε θα πιστεύει πραγματικά σε αυτούς.
Αυτό που με απασχολεί εμένα είναι ότι και το χρήμα ένας θεσμός είναι και αποτελεί και πηγή ισχύος επίσης. Και εφόσον τους πολιτικούς θεσμούς επιθυμούμε (εμείς τουλάχιστον) να τους κάνουμε έτσι ώστε εγγενώς να μην επιτρέπουν την συγκέντρωση δύναμης δεν θα έπρεπε να σκεφτόμαστε παρομοίως και σχετικά με το χρήμα?
Είναι τραγικό και μοιρολατρικό να ακούς το «δεν γίνεται τίποτα», είτε λόγω «ουτοπίας» είτε , επειδή θα σε φάνε.
Δεν ζητάς. Επιβάλλεις. Όταν η δύναμη της κοινότητας είναι πολύ μεγάλη, τερατώδης θα έλεγα, η βία υποχωρεί.
Όταν ξέρεις τι σε απειλεί ή ποιον απειλεί, τα προστατεύεις.
Αγνοούμε συστηματικά, πως η πολιτική είναι λέξη προερχόμενη από την πόλη. Η πόλη, που πράττει. Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
Δεν πράττουμε. Σχολιάζουμε και στην πραγματικότητα , εκτονωνόμαστε.
Το internet εκτός από χώρος διαλόγου και ενημέρωσης είναι και χώρος ψυχοθεραπείας.