Εχουμε ήδη αρκετά κόμματα που καλύπτουν όλο το φάσμα των προτάσεων οικονομικής και κοινωνικής διαρρύθμισης. Από το ένα άκρο ως το άλλο. Λογικά δεν θα πρέπει να υπάρχει πολίτης, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που να νιώθει ότι δεν υπάρχει κάποιο κόμμα που να τον καλύπτει και που να εκφράζει τις ιδέες του και την τοποθέτησή του. Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι ότι υπάρχει κάποιο ιδεολογικό κενό που δεν καλύπτεται από κάποιο υπάρχον κόμμα και πρέπει να δημιουργηθεί ένα καινούριο κόμμα που θα καλύψει την ανάγκη.
Και μην ξεχνάμε ότι πολλοί συμπολίτες μας, διαμορφωμένοι από την χρόνια καθοδήγηση του συστήματος, δεν είναι προσδεμένοι σε κόμματα αλλά σε πρόσωπα. Η ότι προσδέθηκαν κάποια στιγμή σε ένα κόμμα, λόγω ενός προσώπου που δρούσε ως ηγέτης εκείνη την εποχή, και έκτοτε παρέμειναν οπαδοί στο συγκεκριμένο κόμμα ή τέλος πάντων στην πιο ευρεία έννοια της παράταξης, λόγω και εξαιτίας εκείνου του προσώπου. Δηλαδή το καθεστώς έχει επενδύσει τεράστιους πόρους στο να δημιουργήσει και να συντηρήσει την προσωπολατρεία σε έναν μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας.
Επίσης το καθεστώς χειραγώγησε έντεχνα την πολιτική κατάσταση και όπως μετέτρεψε το πολίτευμα μας σε πρωθυπουργική απολυταρχία, έτσι μετέτρεψε και τα κόμματα σε αρχηγική δεσποτεία. Ουσιαστικά ζούμε σε πρωθυπουργική και αρχηγική δικτατορία.
Εχουμε λοιπόν έναν μεγάλο αριθμό κομμάτων, κυρίως φυσικά εκτός βουλής, και όμως τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να εμφανίζονται και νέα κόμματα ή έστω οργανώσεις με τα χαρακτηριστικά όμως κόμματος. Στον μεγαλύτερό τους βαθμό και τα κόμματα και οι οργανώσεις αυτές είναι δομημένα γύρω από μια συμπαγή ηγετική ομάδα και έναν αρχηγό (θεός φυλάξοι). Οι νέες αυτές οργανώσεις υπόσχονται και καταρτίζουν “προγράμματα”, σύμφωνα με την κομματική συνήθεια, που υπόσχονται από περισσότερη δημοκρατία μέχρι περήφανη εξωτερική πολιτική αλλά και πολλές “επαναστατικές” προτάσεις στον οικονομικό τομέα.
Ωραία όλα αυτά. Αλλά ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που κάποιο από τα κόμματα αυτά ανέβαινε στην εξουσία, τι θα το εμπόδιζε να ξεχάσει τις υποσχέσεις, το πρόγραμμα και τις διακηρύξεις του; Εχουμε μήπως έλλειμμα από επαναστατικές και προοδευτικές κομματικές διακηρύξεις, προγράμματα και καταστατικά; Εχετε δει τι επαναστατικές προτάσεις περιλαμβάνουν οι διακηρύξεις των δύο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονται τα τελευταία 30 χρόνια στην εξουσία; Μήπως εφαρμόστηκαν οι διακηρύξεις εκείνες; Γιατί λοιπόν να πιστέψουμε τα νέα κόμματα ότι θα εφαρμόσουν αυτά τις δικές τους; Οταν μάλιστα γνωρίζουμε με μαθηματική βεβαιότητα ότι και τα νέα αυτά κόμματα θα χουν αποκτήσει όλες τις κακές ιδιοτροποίες των τωρινών κομμάτων, μέχρι να φτάσουν στην εξουσία;
Γιατί να κάνουμε νέα κόμματα και να περιμένουμε να κατακτήσουν την εξουσία, και να μην προσπαθήσουμε να αναγκάσουμε τα ήδη υπάρχοντα κόμματα, που έχουν μάλιστα και πρόσβαση στην εξουσία, να εφαρμόσουν τις ήδη επαναστατικές διακηρύξεις τους και μάλιστα να τις διευρύνουν;
Τα νέα κόμματα, όπως και τα νέα πρόσωπα στην πολιτική, θα διαφθαρούν τάχιστα από την επαφή τους με την εξουσία και το καθεστώς. Είναι κάτι που συμβαίνει συνέχεια σχεδόν χωρίς καμμιά εξαίρεση. Και θα καταλήξουν και εκείνων οι υποσχέσεις και οι διακηρύξεις ωραία λόγια στα χαρτιά. Μόνο στα χαρτιά. Αυτό μας λέει η παγκόσμια εμπειρία η κοινοβουλευτική.
Δεν χρειαζόμαστε νέα κόμματα. Εχουμε κόμματα. Αλλαγή στον μηχανισμό χρειαζόμαστε. Στους κανόνες και τους θεσμούς. Και το να φτιάξουμε ένα νέο κόμμα, να περιμένουμε να πάρει την εξουσία (που θα διαφθαρεί και θα αρχηγοποιηθεί στον δρόμο νάστε σίγουροι), για να εφαρμόσει τις αλλαγές στον μηχανισμό για να δούμε δημοκρατία επιτέλους, είναι ο πιο λάθος δρόμος. Εξυπηρετεί μόνο τις φιλοδοξίες ορισμένων που θέλουν να πάρουν μέρος από την πίττα της εξουσίας, βασισμένοι στα όνειρα και τις καλές προθέσεις εκείνων που θα τους πιστέψουν. Στο ίδιο έργο θεατές και πάλι.
Δυο δρόμους έχουμε που μπορούν να δουλέψουν και παράλληλα:
1) Φτιάχνουμε ανεξάρτητες τοπικές οργανώσεις πολιτών, χωρίς κόμμα, χωρίς ενιαίο αρχηγό, χωρίς ενιαίο καταστατικό κλπ, οι οποίες όμως διατηρούν ένα δίχτυ επικοινωνίας και συντονισμού μεταξύ τους, δεν πολιτεύονται για να ζητήσουν την ψήφο μας, αλλά επιμορφώνουν την κοινωνία και την καθοδηγούν σε συγκεντρώσεις και πορείες και γενικά ασκούν πίεση μαζί και με άλλα κινήματα αυτο-οργάνωσης, για την παλινόρθωση της δημοκρατίας
2) Οσοι είναι ήδη κομματικά μέλη σε κόμματα (θα ξέρετε φαντάζομαι όλοι πως οι κομματικές οργανώσεις βάσης ΟΛΩΝ των κομμάτων είναι άδειες, ακόμη και τώρα μέσα σε αυτή την καταστροφή, διότι οι κομματικές ηγεσίες δεν θέλουν ο κομματικός λαός να μπερδεύεται στα ποδάρια τους, αλλά θέλουν να ασκούν την κομματική τους εξουσία δεσποτικά και απολυταρχικά), ας αρχίσουν να ξαναπηγαίνουν στις οργανώσεις τους, να ξυπνάνε τους κοιμισμένους προέδρους, να απαιτούν να γίνονται οι τακτικές συνελεύσεις των οργανώσεων βάσης που ΠΡΟΒΛΕΠΟΝΤΑΙ από τα περισσότερα κομματικά καταστατικά, και να βομβαρδίζουν με ψηφίσματα και αποφάσεις την ηγεσία τους, για το καλό της κοινωνίας, των πολλών και την παλινόρθωση της δημοκρατίας. Ο καθένας στο δικό του κόμμα και να σταματήσουμε την μεταξύ μας φαγωμάρα. Οι ηγεσίες κάνουν ότι κάνουν. Οχι εμείς οι από κάτω. Ποτέ δεν είχαν οι πολλοί την εξουσία να κάνουν κάτι.
Αρκετό κακό έχουν κάνει τα ήδη υπάρχοντα κόμματα. Δεν χρειαζόμαστε άλλα.
Θραξ Αναρμόδιος
Θραξ Αναρμόδιος 
Αγαπητέ Θραξ Αναρμόδιε, αυτό που χρειαζόμαστε είναι αλλαγή, συγκεκριμένα αλλαγή προσώπων με ταυτόχρονη εφαρμογή των δικλίδων ασφαλείας που αυτές ήδη υπάρχουν.
Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική εξουσία αυτόνομες .
Ο βουλευτής που θα γίνεται υπουργός θα πρέπει αυτόματα να χάνει την βουλευτική του ταυτότητα, δεν είναι δυνατόν ο ίδιος ως βουλευτής να κρίνει το έργο που διετέλεσε σε υπουργική θέση.
Κόμματα να μην υπάρχουν, όλοι ανεξάρτητοι και ο μισθός στους η κατώτατη σύνταξη που δίνει ως κράτος. Όχι μισθός δημοσίου, κατωτάτη σύνταξη, όσο έργο παράγουν τόση και η ανταμοιβή τους σε υλική μορφή.
Αυτό όλο προϋποθέτει νέα πρόσωπα διότι τα τωρινά είναι πολύ κοντά στην ημερομηνία λήξη τους και η μούχλα τους μεταδίδεται στην κοινωνία.
Το λεμόνι το πετάς όταν έχει πιάσει μούχλα, δεν το κρατάς με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα είναι χρήσιμο.
Ως κοινωνία πρέπει να παράγουμε αντιβιοτικό, μάλιστα πολύ ισχυρό. Ένα αντιβιοτικό σε μορφή φωτιάς που σε ότι βρίσκει στο διάβα της θα το λυτρώνει και τους αμετανόητους θα τους καίει.
Οι τωρινοί πρέπει όλοι να δικαστούν, ΟΛΟΙ.
Δεν χρειαζόμαστε καινούργια κόμματα, χρειαζόμαστε καινούργια πρόσωπα πλήρως συνειδητοποιημένα, αποφασισμένα που δεν συμβιβάζονται πρωτίστως με την δικιά τους ευτυχία.
Θέλουμε πρόσωπα που θα τους καθίσουν όλους στο σκαμνί. Πρόσωπα με λύσεις
Το τωρινό πολιτικό σύστημα έχει δώσει εξετάσεις και έχει αποτύχει, αν αυτό το καταλάβουμε είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη συνειδητοποίηση ως κοινωνία.
Δεν είναι δυνατόν ο Λαός να πηγαίνει και να παρακαλεί τον καθένα αρχηγό κόμματος ώστε να κάνει τα αυτονόητα. Η ανήκεις στον περήφανο Λαό η δεν ανήκεις και ο περήφανος Λαός παίρνει την κατάσταση στα χέρια του δεν εκλιπαρεί. Δεν μου κάνεις σπίτι σου μεγάλε, με απλά λόγια.
Λύσεις υπάρχουν, από εμάς εξαρτάται αν τις διεκδικήσουμε.
Λείπει το ένα και μοναδικό κόμμα του Έλληνα Πολίτη.
Το ένα και μοναδικό κόμμα που ασκεί πολιτική (κοινωνική,οικονομική και εξωτερική) με ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΓΝΩΜΟΝΑ το συμφέρον του Έλληνα Πολίτη.
Ούτε ινγκ-μινγκ ούτε μα-μου-σου-του ούτε » νααα, ξέρετε, να τα χουμε καλέ με τους γείτονες» ή «μα αφού η ΕΕ μας επιβάλλει»…
Α-Π-Ο-Κ-Λ-Ε-Ι-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο γνώμονα το συμφέρον του Έλληνα πολίτη…!!!
Τα κόμματα αυτά και οι πολιτικοί που τα απαρτίζουν εξυπηρετούν οτιδήποτε άλλο ΠΑΡΑ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ του Έλληνα πολίτη.
Συντεταγμένα και με συναίνεση αποφεύγουν είτε από ανικανότητα είτε από ιδιοτέλεια να υπηρετήσουν τις επιθυμίες του Έλληνα πολίτη που είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ φυσικός δικαιούχος και κληρονόμος της ευημερίας αυτής της χώρας.
Δημιουργούν δυστυχία και φτώχια και προπαγάνδα και ψευτιά και μη-ανάπτυξη και την διανέμουν απλόχερα στον Ελληνικό λαό ενώ κρατούν για τον εαυτό τους και τους χορηγούς τους την «κρέμα της κρέμας» της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας.
Ο καιρός των κομμάτων έχει τελειώσει.
Θα παίξουν τον ρόλο τους για λίγα χρόνια ακόμα ώστε να βοηθήσουν το matrix να κανιβαλίσει την χώρα μας λίγο ακόμα.
Αν δεν τα διαλύσουμε εμείς θα τα καταστρέψει η ίδια τους η αλαζονεία καθότι το matrix θα τα κατασπαράξει ΚΑΙ ΑΥΤΑ όταν έρθει η ώρα τους να μας χαιρετήσουν.
Το παγκόσμιο σύστημα ελέγχου βλέπει πολλές δεκαετίες μπροστά και η πολιτική δομή της βιομηχανικής επανάστασης πέρασε ανεπιστρεπτί.
Ετοιμαστείτε για bio-chip control και body/mental scanners.
Αν το παρελθόν σε ήθελε να σκέφτεσαι διπολικά (αριστερά-δεξιά), το μέλλον δεν θέλει να σκέφτεσαι καθόλου.
Κύριε Αναρμόδιε,
Έχω την εντύπωση οτι έτσι όπως είναι το πολιτικό σύστημα, εξαναγκάζει τους πολίτες να στρέφονται στα κόματα, ή ακόμα και να ιδρύουν νέα κόματα. Ολοι μας, λίγο ή πολύ, έχουμε την τρέλα της εξουσίας. Η τρέλα αυτή είναι γλυκιά, ιδιαίτερα οταν φτάσουμε στην εξουσία. Και τότε, καταστρέφουμε τα πάντα. Πιό εύκολα στηρίζει κάποιος ένα κόμα, παρά έναν ανεξάρτητο. Αν λοιπόν δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα, θα έχουμε συνεχώς νέα κόματα.
@mabristetousm
Οπως είναι το πολιτικό σύστημα είναι η καταστροφή μας. Στις εκλογές ο πολίτης έχει να διαλέξει μεταξύ υποψηφίων κομμάτων και που και που κάποιον ανεξάρτητο. Και με τον κατάπτυστο εκλογικό νόμο, η ψήφος του πολίτη που θα πάει στον ανεξάρτητο «ζυγίζει» λιγώτερο. Δηλαδή η εκλογική νομοθεσία παραβιάζει (με πολλούς τρόπους) την ισοκρατία. Δηλαδή την αρχή της ίσης πολιτικής ισχύος των πολιτών. Δηλαδή παραβιάζει την δημοκρατία. Δηλαδή…
Οχι δεν έχουμε όλοι την τρέλλα της εξουσίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υγιείς, υγιέστατοι. Είναι ορισμένοι που διασπείρουν αυτή την μόλυνση διότι δίνουν το κακό παράδειγμα στους άλλους με τις ασυδοσίες και την οικονομική διαφθορά τους. Ο μέσος άνθρωπος είναι υγιής. ΔΕΝ θέλει να γίνει πρόεδρος, βουλευτής και δήμαρχος.
Θραξ Αναρμόδιος
Παράθεμα: Δεν χρειαζόμαστε άλλα κόμματα, μηχανισμό ελέγχου και τήρησης των κομματικών υποσχέσεων χρειαζόμαστε | αἰέν ἀριστεύειν
Λάθος! Το ιδεολογικό κενό υπάρχει και παραυπάρχει.
Είναι η ΑΝΑΓΚΗ ανατροπής του πολιτικού συστήματος της δεσποτικής κομματοκρατίας. Και η ανατροπή της δεσποτικής μας κομματοκρατίας απαιτεί την παράκαμψη του συνόλου ‘σώματος’ της πολιτικής τάξης, από την αριστερά έως τη δεξιά της πτέρυγα.
Καθόλα υπερβατική, η ανατροπή τούτη αφορά κατ’ επέκταση και το περιεχόμενο του προγραμματικού πολιτικού λόγου, όπου το διακύβευμα της υπέρβασης ανάγεται στην αναίρεση του δυναστικού κράτους, το οποίο τόσο πιστά ελέγχει και συντηρεί η δεσποτική μας κομματοκρατία. Υπό το πρίσμα αυτό, χρειάζεται ριζική επανεξέταση και μεταμόρφωση του συνόλου των πολιτικών μας.
Αλλά η αλλαγή ανθρώπων ή κομμάτων δεν σημαίνει αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Άλλοη αλλαγή ανθρώπων ή κομμάτων και άλλο η αλλαγή του πολιτικού συστήματος της δεσποτικής κομματοκρατίας.
Όσο ‘επαναστατική’ και αν ακούγεται, η ‘επαναστατημένη’ τούτη λύση απαιτεί την μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Μίας σχέσης που υποχρεωτικά πρέπει να περάσει μέσα από την αναίρεση του προ-αντιπροσωπευτικού μας δυναστικού κράτους.
Κουπί ξέρετε να τραβάτε; Πάμε!
Όχι απλά τίποτα δεν εμποδίζει τα κόμματα (υπάρχοντα ή νέα) να ξεχάσουν τις υποσχέσεις τους και τα προεκλογικά προγράμματά τους, αλλά έχουμε καταλήξει σαν κοινωνία να αποδεχόμαστε λίγο-πολύ, ότι κάτι τέτοιο, είναι μέσα στα πλαίσια της κανονικής λειτουργίας τους.
Οποιονδήποτε πολίτη να ρωτήσεις θα παραδεχτεί ότι έτσι κάνουν οι πολιτικοί: λένε ψέμματα. Και αυτό το έχουμε δεχτεί περίπου σαν να είναι κάποιο «μικρό ελάττωμα» και όχι σαν μέγιστο πολιτικό ατόπημα.
Αν ο πολίτης πει ψέμματα σε δημόσιο λειτουργό (αστυνομία, δικαστήριο κλπ) έχει νομικές συνέπειες. Αν ένας δημόσιος λειτουργός (της μέγιστης βαθμίδας μάλιστα) πει ψέμματα σε έναν ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΛΑΟ, τότε «ε, εντάξει έτσι κάνουν οι πολιτικοί» ;
Μήπως ως λαός τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα στο κεφάλι μας; Μήπως «να το πάρουμε αλλιώς»; Μήπως;