Η μεθόδευση της λεηλασίας του δημοσίου πλούτου από τα δύο μεγάλα κόμματα προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας.

Διαβάστε το άρθρο του εξαίρετου κ. Δημήτρη Καζάκη στο Ποντίκι. Μια ανάλυση για τους λόγους που η έννοια του δημοσίου δέχεται τις επιθέσεις που δέχεται, από διάφορους μεγαλόσχημους, που προτείνουν στις κοινωνίες πως το δημόσιο είναι η πηγή των προβλημάτων τους. Και πως αρκεί να ελαχιστοποιήσουμε το δημόσιο για να ελαχιστοποιήσουμε και τα προβλήματά μας ως κοινωνίες. Ουσιαστικά όμως πίσω από την επίθεση κατά του δημοσίου, δηλαδή της κοινότητας και του πλούτου της, κρύβεται η απληστία και η βουλιμία. Κρύβεται η πρόθεση της λεηλασίας του πλούτου που αντιπροσωπεύει και κατέχει το κάθε δημόσιο. Δηλαδή οι κοινωνία. Δηλαδή όλοι μας.

Η διαφθορά, που λεηλατεί το δημόσιο, βασίζεται πάνω σε μια απολυταρχική νοοτροπία που θέλει μάλιστα και τον εαυτό της στο απυρόβλητο του λαϊκού ελέγχου και που σαν νοοτροπία συνοψίζεται άριστα στον λόγο του Κ. Καραμανλή το 1975: «Ο λαός μού ενεπιστεύθη την εξουσίαν. Δεν είπε πώς να την ασκήσω».

Υπάρχει μια υπερεθνική, μια παγκόσμια διαφθορά. Που διαφθείρει και διαφθείρεται. Κύριο εργαλείο της είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2009 έφτασε στα 58 τρισ. ενώ το ενεργητικό των τραπεζών παγκοσμίως στα 93 τρισ. δολλάρια. Ωστόσο η πίεση για εκποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και επιχειρήσεων εντείνεται. Και σε κάθε τέτοια εκποίηση η πολιτική διαφθορά και η πολιτική συναλλαγή χτυπάει κόκκινο.

Τα ενδεικτικά στοιχεία που παραθέτει ο κ. Καζάκης στο άρθρο του αρκούν για να πείσουν και τον πιο δύσπιστο για το ποιο ακριβώς είναι το νόημα των ιδιωτικοποιήσεων και για το ποιος είναι ο λόγος της συκοφάντησης του δημοσίου τομέα από τους κυρίαρχους των παγκοσμίων «αγορών» και τους εγχώριους συμμάχους τους. Και μόνο το ότι η ΔΕΗ εισήχθη στο χρηματιστήριο και μετοχοποιήθηκε, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η αποτίμηση των παγίων περιουσιακών της στοιχείων, πρωτοφανές ίσως και παγκοσμίως, δείχνει την πρόθεση πίσω από τις πράξεις.

Οι ΣΔΙΤ επίσης, οι περίφημες Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, είναι ολοφάνερο πως δεν τέθηκαν σε λειτουργία και εφαρμογή για να ωφεληθεί η κοινωνία, αφού, όπως αναφέρεται στο ίδιο άρθρο του κ. Καζάκη, υπάρχει μελέτη που εκπόνησε το ΤΕΕ Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας, σχετικά με τις ΣΔΙΤ, τον Σεπτέμβριο του 2009, η εκτίμηση της οποίας είναι πως «το κόστος των μη ανταποδοτικών έργων κοινωνικής υποδομής, που υλοποιούνται μέσω ΣΔΙΤ, στοιχίζουν στο ελληνικό Δημόσιο περίπου μιάμιση φορά περισσότερο απ’ ό,τι εάν υλοποιούνταν ως δημόσια έργα, με δανεισμό του Δημοσίου». Δηλαδή τα έργα μέσω ΣΔΙΤ μας στοιχίζουν πολύ παραπάνω αν απλώς υλοποιούνταν μόνο από το δημόσιο. Τα πορίσματα της μελέτης «ανακοινώθηκαν παρουσία τής τότε υπουργού ανάπτυ­ξης κ. Λούκας Κατσέλη, η οποία αρκέστηκε να πει ότι οι ΣΔΙΤ είναι «πολιτική επιλογή».»

Πολιτική επιλογή. Πολύ ωραία πράγματα. Η αλλιώς «Ο λαός μού ενεπιστεύθη την εξουσίαν. Δεν είπε πώς να την ασκήσω».

Τα δύο μεγάλα κόμματα, στα οποία ο λαός έχει εμπιστευθεί την διαχείριση της κοινής μας περιουσίας, έχουν αποδυθεί τις τελευταίες δεκαετίες σε μια κούρσα ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας, με μόνο αποτέλεσμα την ζημία του συνόλου και το κέρδος των ολίγων.

Και θα συνεχίσουν τον δρόμο αυτό, αν δεν βρούμε τρόπους να τους σταματήσουμε.

Θραξ Αναρμόδιος

Advertisement