Στις συζητήσεις, δια ζώσης και διαδικτυακές, έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα: «Καλά τα λόγια και οι ρητορικές, καλές οι ιστορικές και οι θεωρητικές αναφορές στην δημοκρατία, καλές και οι επισημάνσεις του τι πήγε και πάει στραβά, αλλά τώρα τι κάνουμε;».
Η δικιά μου γνώμη, την έχω ξαναπεί, είναι ότι απέχουμε βέβαια από το «τι να κάνουμε» και αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι το «τι να ξέρουμε». Διότι το παρόν ολιγαρχικό καθεστώς (ο κοινοβουλευτισμός είναι Ολιγαρχία ελαφρώς ενδεδυμένη), φαίνεται να επιδιώκει να εξαγριώσει τον λαό και να τον κατεβάσει ανοργάνωτο και χωρίς στόχους στον δρόμο. Ωστε ορισμένοι, από τον λαό, θερμοκέφαλοι να προβούν σε ακρότητες πέραν των ορίων του νόμου. Και οι οποίες ακρότητες θα δώσουν στο καθεστώς την ευκαιρία και την αφορμή που ζητάει ώστε να «σφίξει τα λουριά» και έτσι να διασωθεί από την κατάρρευση που μόνο του έχει προκαλέσει.
Αυτό που πραγματικά θα απειλήσει την παρούσα ολιγαρχία, αυτό που το παρόν διεφθαρμένο καθεστώς φοβάται, είναι η πολιτική αυτο-οργάνωση του λαού. Εξω από τις παραδοσιακές στάνες, όπως κόμματα και συνδικάτα. Οργάνωση έξω από τις παραδοσιακές στάνες σημαίνει απώλεια του ελέγχου για το καθεστώς. Και ο μεγαλύτερός του βέβαια φόβος είναι μήπως αυτή η πολιτική αυτο-οργάνωση γίνει σε εθνική εμβέλεια. Πολιτική αυτο-οργάνωση που θα δώσει την δυνατότητα στον λαό να διεκδικήσει να γίνει σεβαστή η θέλησή του. Και μάλιστα να διεκδικήσει δυναμικά. Χωρίς όμως να ξεφύγει από τα όρια της νομιμότητας και να δώσει τις αφορμές που περιμένουν ώστε να αναστείλουν ελευθερίες και ίσως άρθρα του Συντάγματος.
Εδώ όμως, έχουμε ένα πρόβλημα να λύσουμε. Τι μορφή θα έχει αυτή η αυτο-οργάνωση; Θα έχει ηγέτες; Τοπικούς; Πανελλαδικούς; Πως θα επιλέγονται αυτοί οι ηγέτες; Τι ρόλο θα παίζουν; Και μια σειρά τέτοια.
Το πρόβλημα αυτό είναι κορυφαίο από πολλές απόψεις. Είναι σαν πρόβλημα-κρεμμύδι. Με πολλά στρώματα. Και στην καρδιά του προβλήματος αυτού βρίσκεται ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα: το πρόβλημα της επιλογής της ηγεσίας και του ελέγχου της. Και της ανανέωσης της ηγεσίας. Εχω ξαναγράψει πως αν ο πολίτης «πιστεύει πως χρειάζεται αρχηγό για να λευτερωθεί, τότε, χωρίς να το ξέρει, εργάζεται ξανά για την υποδούλωση και την σκλαβιά του. Τη δική του σκλαβιά.»
Εχω επιχειρηματολογήσει και αλλού πως υπάρχει «κίνδυνος να μεταβληθεί ο χαρισματικός εμψυχωτής σε άρχοντα και σε αφέντη» της κοινότητας που υποτίθεται οτι υπηρετεί.
Το μόνο φάρμακο εδώ είναι η δημοκρατία. Μόνο που απαιτεί από τον καθένα μας μια τεράστια αλλαγή ψυχολογικής στάσης. Ενα πολιτισμικό σοκ. Μια υπέρβαση της πολιτικής μας κουλτούρας μέσα στον καθένα από μας. Μια αλλαγή πολιτικής νοοτροπίας, που για μερικούς από μας θα είναι ίσως και αδύνατο να την επιτύχουν.
Για όλη την διάρκεια της ζωής μας, ο καθένας μας, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αντιπροσωπευτικά σχήματα παντού. Από το 15-μελες που είχαμε στα Γυμνάσια μέχρι την Βουλή, τους Δήμους, τα σωματεία, τα κόμματα εσωτερικά. Αντιπροσώπους με μακρές θητείες. Οι οποίοι αντιπρόσωποι -και προσοχή σε αυτό γιατί είναι πολύ σημαντικό- δεν εκτελούν αποφάσεις μιας, ας πούμε, γενικής συνέλευσης. Αλλά παίρνουν τις αποφάσεις. Αμ, αυτό ΔΕΝ είναι δημοκρατία. Είναι Ολιγαρχία. Ακόμη και σήμερα λέμε την κυβέρνηση Εκτελεστική εξουσία, διότι υποτίθεται “εκτελεί” τις αποφάσεις. Τίνος αποφάσεις εκτελεί η κυβέρνηση; Του λαού; Οχι φυσικά. Δικές της αποφάσεις εκτελεί. Και ο χαρακτηρισμός Εκτελεστική είναι ψευδεπίγραφος.
Το σημαντικό που πρέπει να κατανοήσουμε εδώ είναι πως όσο ψηφίζουμε, εκλέγουμε, επιλέγουμε κάποιον να μας αντιπροσωπεύει και να παίρνει αυτός τις αποφάσεις χωρίς εμάς, κι εμείς ξαναγυρνάμε στον καναπέ μας για ένα, δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια, δουλεύουμε για την καταστροφή μας.
Αν θέλουμε να πάνε καλά τα πράγματα για μας τους ίδιους, πρέπει να αποδεχθούμε πως η ιδιότητα του πολίτη δεν σημαίνει τεμπελιά. Είναι δουλειά ο πολίτης. Θέλει χρόνο. Οχι σε ψήφισα και τώρα πάω στον καναπέ, πιάνω το τηλεκοντρόλ, και περιμένω να κάνεις αυτά που μου έταξες. Το χάσαμε το παιχνίδι έτσι. Και σε επίπεδο πολιτεύματος και σε επίπεδο φυσιολατρικού ομίλου. Και φυσικά και στο ζήτημα της δικής μας αυτο-οργάνωσης. Αυτής της αυτο-οργάνωσης που πρέπει να γίνει ο στόχος μας.
Πρέπει να ετοιμαστούμε μπροστά στο ενδεχόμενο να πάρουμε αποφάσεις εμείς μαζί με όλους τους άλλους. Να συναποφασίσουμε. Και να αναθέσουμε έπειτα σε μια κληρωτή ομάδα ηγετική, μια ομάδα που προήλθε από κλήρωση ανάμεσα σε όλους μας, και με την κοντύτερη δυνατή θητεία, να εφαρμόσει τις αποφάσεις που πήραμε όλοι μαζί. Αυτό είναι η δημοκρατία.
Κι αυτό σημαίνει πως πρέπει να είμαστε έτοιμοι και σε απογευματινές και βραδινές συνελεύσεις να πάρουμε μέρος, ίσως και μια φορά την εβδομάδα, ίσως και συχνώτερα, και να είμαστε έτοιμοι να κληρωθούμε για να εκτελέσουμε τις αποφάσεις που πήρε η συνέλευση. Η να κληρωθούμε σε μια επιτροπή ελέγχου που θα ελέγξει τα τιμολόγια, ναι τα τιμολόγια, τις αγορές και τις πληρωμές που διεκπαιρέωσε μια προηγούμενη ηγεσία. Και να χάσουμε μια ολόκληρη νύχτα μαζί με άλλους να φυλλομετράμε χαρτιά και να κάνουμε πράξεις.
Η δημοκρατία δεν είναι τζάμπα. Αλλά κοστίζει λιγώτερο από την Ολιγαρχία του κοινοβουλευτισμού.
Θραξ Αναρμόδιος
Θραξ Αναρμόδιος 
Συγχαρτήρια αγαπητέ μου Θράκα!
Νομίζω ότι το πρώτο βήμα είναι ο πολλαπλασιασμός των ιστολόγιων. Να γίνει η Ισηγορία πράξη. Το επόμενο είναι να διαμορφωθούν θέσεις για τη Πολιτειακή Αλλαγή που θα δώσει νομοθετική εξουσία στους
πολίτες, πράγμα που το σημερινό Σύνταγμα δέν επιτρέπει (Αρθρο 73, πργ 1).
Σε αυτή τη κατεύθυνση καλούμαστε όλοι να συνεισφέρουμε.
Παράθεμα: Η δημοκρατία δεν είναι τζάμπα. Αλλά κοστίζει λιγώτερο από την Ολιγαρχία του κοινοβουλευτισμού. « netakias
«Το μόνο φάρμακο εδώ είναι η δημοκρατία. Μόνο που απαιτεί από τον καθένα μας μια τεράστια αλλαγή ψυχολογικής στάσης. Ενα πολιτισμικό σοκ. Μια υπέρβαση της πολιτικής μας κουλτούρας μέσα στον καθένα από μας. Μια αλλαγή πολιτικής νοοτροπίας, που για μερικούς από μας θα είναι ίσως και αδύνατο να την επιτύχουν.»
Εκεί ακριβώς είναι το κλειδί.
Δεν γίνεται να προσπεράσουμε αυτό το ζήτημα.Δεν γίνεται να υπάρξει στοιχειώδης αλλαγή στα πολιτικο-οικονομικά δεδομένα μας αν δεν αλλάξουμε αυτήν την παρωχημένη νοοτροπία του πολίτη-τεμπέλη που διαλέγει πλευρά (αριστερά-δεξιά) και επαναπαύεται στον καναπέ του θεωρώντας ότι οι «εκλεκτοί του» θα φροντίσουν για την ευημερία του.
Αποδεδειγμένα αυτό το σύστημα έχει καταστρέψει κοινωνικές δομές και πολιτικές αντιλήψεις γύρω από θέματα Δημόσιας Διοίκησης και κοινωνικής ευταξίας.
Ο επιμερισμός των Ιδεών σε «αριστερές» και «δεξιές» αφαίρεσε βίαια το δικαίωμα του πολίτη να επιλέγει ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και να ορίζει το Ορθό ως επιλογή ανάλογα με την ανάγκη.Επιπλέον, χλεύασε συστηματικά κάθε προσπάθεια για έντιμο πολιτικό λόγο με γνώμονα το Εθνικό και κοινωνικό συμφέρον προπαγανδίζοντας ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ τις 2 στάνες…δεξιά κι αριστερά.
Το δε οικονομικό σύστημα που βασίστηκε στις δυο στάνες ρήμαξε τον τόπο καταστρέφοντας εν τη γενέσει τους όλες σχεδόν τις προσπάθειες υγιούς επιχειρηματικότητας και παραγωγής εισοδήματος.
Έκανε την χώρα ΠΕΛΑΤΗ κάθε είδους εισαγόμενου «προϊόντος» με τον εξής τρόπο:
-προπαγανδίζοντας τις επιταγές της ΕΕ και την εμμονή του ευρωπαϊσμού
-καταστρέφοντας τις επιχειρηματικότητες προσπάθειες των πολιτών με γραφειοκρατία και ΥΠΕΡΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ των πάντων
-λαδώνοντας και λιπαίνοντας τον μηχανισμό της συνέργειας πολιτικών-οικονομικών τζακιών με μίζες και βολέματα πάσης φύσεως ώστε να επικρατεί «ανάπτυξη» που ΔΕΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ ΜΕΣΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ παρά μόνο τα συμφέροντα των δημόσιων προμηθευτών και των πολυεθνικών κολοσσών που εξάγουν τα κέρδη τους στις χώρες τους.
Το ευρώ, η ΕΕ και οι «δείκτες» συνεπικουρούμενα από την επιθετική προπαγάνδα των ΜΜΕ έκανε την αξιολόγηση της κατάστασης Α-Δ-Υ-Ν-Α-Τ-Η από τον μέσο Αναρμόδιο πολίτη που πίστεψε ότι οι κρατούντες τον υπηρετούν και φοβήθηκε να ψάξει παραπέρα την κατάσταση.
Η συνεχής ατιμωρησία των πάσης φύσεως «καρτέλ» και παθογενειών του συστήματος έφερε την ταφόπλακα πάνω από το κεφάλι της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Φτάσαμε να υπερασπιζόμαστε ένα νόμισμα «δυνάστη» και μια οικονομική πολιτική ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ για μια μικρή οικονομία όπως η δική μας που θα πρεπε να είναι ο παράδεισος του ελεύθερου μικρο-επιχειρηματία.
Φτάσαμε να υπερασπιζόμαστε ένα πολιτικό δίπολο ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟ για μια μικρή χώρα όπως η δική μας όπου οι αρχές της Δημοκρατίας αν εφαρμόζονταν θα μας είχαν απαλλάξει από ένα τεράστιο βάρος πολιτικό και κοινωνικό.
Ελπίζω να τα λέω απλά και κατανοητά και να καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής και φοβισμένος πόσο απλό και αποτελεσματικό ήταν αυτό το σχέδιο.
Καταστραφήκαμε εξ αιτίας αυτού.
Ο πολίτης είτε από αγανάκτηση, είτε από φόβο για το μέλλον του, είτε από πείσμα είτε από υστεροβουλία θα ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ στο σχέδιο όσο προκλητικό κι αν είναι προκειμένου να ζήσει την ζωή του, να ζήσει τα παιδιά του, να ταίσει την οικογένειά του.
Δεν είναι ο πολίτης υπεύθυνος για το χάλι της κρίσης μας.
Δεν είναι ο πολίτης υπόλογος απέναντι σε κανέναν ψεύτη πολιτικό που τόσα χρόνια του στέρησε την δυνατότητα να προκόψει φιλότιμα, με μέτρο και με σύνεση.
Ο Έλληνας είναι ευφυής και φιλότιμος άνθρωπος.
Αν του δώσεις κανόνες θα τους ακολουθήσει.
Αν του δώσεις μπάχαλο θα το εκμεταλευτεί.
Πόσο μάλλον όταν οι τράπεζες μετά την πολιτική απάτη του χρηματιστηρίου τον θόλωσαν με το εύκολο «δανεικό» χρήμα και το lifestyle του κ*λου.
Το σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι οι πολιτικοί εξυπηρετούν ένα σύστημα που είναι καταστροφικό για τον τόπο.Γεμίζουν οι τσέπες τους και διατηρείται ΜΗ-ΑΝΑΠΤΥΞΗ με κάθε τρόπο.
Με κάθε τρόπο είτε αυτός είναι γραφειοκρατία, αναξιοκρατία, ατιμωρησία, προπαγάνδα μέσω ΜΜΕ, ψέμματα και υποσχέσεις που δεν τηρούνται ποτέ και φυσικά το αγαπημένο τους ΥΠΕΡΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ και η μέθοδος του χότζα με τον γάιδαρο.
Η διαφθορά δεν πρόκειται να παταχθεί ποτέ.
Είναι εγγενής στο σύστημα αυτό.Δεν θα σταματήσει ποτέ γιατί απλούστατα γι αυτούς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ αλλά ο τρόπος με τον οποίο κυβερνάνε.
Πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να καταλάβουμε απλές αλήθειες.
Πως καταστρέφεται ο τόπος μέσω του πολιτικού συστήματος και των ψεμμάτων που ρημάζουν τις ζωές των ανθρώπων.
Η προσπάθεια του κινήματος των διοδίων δείχνει το δρόμο της έντιμης ανυπακοής απέναντι σε ένα σύστημα που δεν έχει καμμία νομιμοποίηση πλέον στα μάτια του κόσμου.
Το σύστημα πλέον ανοιχτά νομοθετεί και φορολογεί εις βάρος της πλειοψηφίας των πολιτών με καμμία αίσθηση ΔΙΚΑΙΟΥ και ανταπόδωσης κι ετοιμάζεται να ανοίξει το δρόμο και για περισσότερες καταστροφικές «ευεργεσίες» προς όφελος των ολιγαρχικών οικονομικών συμφερόντων.
«Αν θέλουμε να πάνε καλά τα πράγματα για μας τους ίδιους, πρέπει να αποδεχθούμε πως η ιδιότητα του πολίτη δεν σημαίνει τεμπελιά. Είναι δουλειά ο πολίτης. Θέλει χρόνο. Οχι σε ψήφισα και τώρα πάω στον καναπέ, πιάνω το τηλεκοντρόλ, και περιμένω να κάνεις αυτά που μου έταξες.»
Όταν λοιπόν θα κάτσουμε να εξηγήσουμε στον κάθε ένα απελπισμένο φίλο μας ή γείτονά μας την ανάγκη αυτή θα πρέπει να του πούμε ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ έχει αποτύχει το σύστημα της αρπαχτής που μας κυβερνάει και ότι είναι ΑΡΡΗΚΤΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟ με την προσωπική τραγωδία του καθενός μας.
Δεν είναι λόγια του άερα αλλά χειροπιαστές αποδείξεις.
Δεν είναι φιλοσοφία η Ενάρετη Πράξη και η Δημοκρατία αλλά αρχές που αν τις εναντιωθείς τότε πας κόντρα στο ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΣΟΥ ως πολίτης-κοινωνός.
Για πολλοστή φορά…τα συμφέροντα των πολιτών και της χώρας είναι ΑΝΤΙΘΕΤΑ με τα συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών τζακιών (στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον).
Εμείς θέλουμε ανάπτυξη και Δίκαιο και ευημερία και ευτυχισμένες οικογένειες.
Αυτοί θέλουν να ναι στην εξουσία και κονομημένοι ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ και το κάνουν ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ.
Ο Ευκαιριακός δεν έχει Ιδέες και αναστολές.
Έχει μόνο ιδιοτέλεια και αλαζονεία ως προς την κονομησιά του.
Ο Ευκαιριακός δεν πιστεύει σε «αριστερά» και «δεξιά».
Πιστεύει μόνο στο συμφέρον του και αδιαφορεί παντελώς για τις συνέπειες των πράξεών του στην κοινωνία.
Ο Ευκαιριακός είναι ο λαθρεπιβάτης της κοινωνίας.Το παράσιτο που ζει μόνο σε σώμα ξενιστή επειδή αν τον αφήσεις μόνο του θα «πεθάνει».
Κι επειδή γνωρίζει ότι ο ξενιστής του είναι απαραίτητος θα τον κρατήσει ζωντανό πάση θυσία ακόμα κι αν η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή.
Σταματήστε να πιστεύετε σε ιδέες-κονσέρβες.
Φτάνει πια με το ιδεολογικό σκορβούτο τόσα χρόνια.
Διαίρει και βασίλευε από απαρχής του ανθρώπινου γένους.
Διαίρει και βασίλευε.
Πιο απλό δεν γίνεται.
Παράθεμα: Η δημοκρατία δεν είναι τζάμπα. Αλλά κοστίζει λιγώτερο από την Ολιγαρχία του κοινοβουλευτισμού | αἰέν ἀριστεύειν